Chapter 5 | เป็นเขาอีกแล้ว

Chapter 5 | เป็นเขาอีกแล้ว

เพียงไม่นานอาหารก็ถูกทำออกมาเสร็จเรียบร้อย เธอทำอาหารง่าย ๆ เพราะตู้เย็นของเขามีแค่ไข่กับหมูแล้วก็ผักอีกนิด ๆ หน่อย ๆ

“เสร็จแล้วค่ะ” เธอวางอาหารลงบนโต๊ะ

“ข้าวผัดใช่ไหม?”

“ใช่ค่ะ” ฉันพยักหน้า

“อืม น่าอร่อย”

“ลองชิมดูสิคะ”

“ครับ” เขาตักอาหารเข้าปากก่อนจะทำตาโต “อร่อย”

“อร่อยก็ทานเยอะ ๆ นะคะ”

“คุณก็มาทานด้วยกันสิครับ”

“ลิตาตักเอาไว้แล้วค่ะ เดี๋ยวลิตาไปยกมาก่อนนะคะ”

“ครับ” เขาพยักหน้าแล้วส่งยิ้มให้เธอ เอาจริง รอยยิ้มของเขาโคตรมีเสน่ห์เลย ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ โคตรอบอุ่น

เธอยิ้มบาง ๆ เดินไปในครัว หยิบจานข้าวของตัวเอง ปาลิตานั่งทานอาหารกับแน่วแน่อย่างเงียบ ๆ

“คุณจะเอายังไงต่อไป”

“คงต้องหางานทำค่ะ แต่ขออยู่เงียบ ๆ ก่อน ลิตากลัวลูกน้องของเสี่ยชัชตามมาฆ่าอีก ขอบอกตรง ๆ เลยนะคะว่าลิตากลัวมาก ยิ่งได้ยินสิ่งที่พวกเขาพูดด้วยลิตาก็รู้สึกกลัว”

“เอางี้ ผมจะหางานให้คุณ คุณถนัดทำงานแบบไหน?”

“ที่จริงลิตาชอบงานพีอาร์มาก เพราะมันได้เงินเยอะ แต่ตอนนี้งานอะไรก็ได้ ที่มันทำแล้วปลอดภัย”

“อืม” แน่วแน่พยักหน้า ตักหมูชิ้นโตเข้าปาก รสชาติอร่อยมาก เขาทำท่าทางเหมือนเด็กที่ได้ทานอาหารอร่อยแล้วตาโต “ตอนนี้ชีวิตของคุณไม่ค่อยปลอดภัย เอาไว้ให้ทุกอย่างคลี่คลายกว่านี้ก่อนค่อยว่ากัน ว่าจะเอายังไงต่อไป”

“ค่ะ”

“ผมจะจ้างคุณทำความสะอาดคอนโด คุณอยู่ที่นี่จะไม่มีใครกล้าทำอะไรคุณ ยิ่งคุณมาเป็นคนของผม จะไม่มีใครทำอะไรคุณ”

“ค่ะ” เธอพยักหน้า แอบรู้สึกดีกับคำว่าคนของเขา มันอบอุ่นทำใจฟูดีจริง ๆ

พอรับประทานอาหารเสร็จเรียบร้อย ปาลิตาก็เอาจานไปล้าง พอเดินออกมาจากครัวก็เจอแน่วแน่นั่งทำงานของตัวเองอยู่ที่โต๊ะ เธอเลยเลือกที่จะเดินเข้าไปในห้องแล้วเขียนไดอารี่ของตัวเอง เหมือนที่เคยทำในทุกๆวัน

ปาลิตาชอบเขียนไดอารี่มาก เธอรู้สึกว่าการได้เขียนมันช่วยให้คลายความกลัดกลุ้ม บางทีมีอะไรดี ๆ เธอก็เขียนมันลงไป หรือบางทีสิ่งที่พูดไม่ได้ เราก็สามารถพูดหรือระบายเป็นตัวหนังสือได้

ผ่านไปหลายวันเสี่ยชัชก็เงียบไป ทำให้เธอคลายความหวาดกลัวลงได้มากเลย ชีวิตเธอลูปวนอยู่กับการทำอาหาร ทำความสะอาดห้อง ทำอาหารให้แน่วแน่ทาน

วันนี้ปาลิตาทำอาหารเอาไว้แต่เช้า แล้วอาบน้ำแต่งตัวในชุดนักศึกษา สิ่งที่เธอห่วงในตอนนี้คือการเรียน เธออยากเรียนให้มันจบ เพื่อที่จะได้มีงานดี ๆ ทำ

แน่วแน่มาพักที่คอนโดไม่บ่อยมาก เขาต้องกลับไปบ้านพ่อแม่ซึ่งเธอก็อยู่ที่ห้องได้ เพราะมันไม่ได้น่ากลัวอะไร แต่ทุกครั้งเข้าไปบ้านพ่อแม่ หรือไปทำงานที่อื่นไกลๆ เขาจะ LINE หรือโทรมาบอกเธอทุกครั้ง

“วันนี้จะไปมหาวิทยาลัยเหรอ?” แน่วแน่เอ่ยถาม เขาอยู่ในชุดสูทราคาแพงสีกรมท่า เดินออกมาจากห้อง เขาอยู่ชุดแบบนี้ยิ่งทำให้เขาดูดีน่ามองมากกว่าเดิม

“ค่ะ ขาดเรียนหลายวันแล้ว ลิตากลัวเรียนไม่ทันเพื่อน ถ้าเรียนเสร็จเร็วหรือไม่มีงาน ลิตาจะรีบกลับมาทำความสะอาดให้นะคะ”

“อืม ไม่ต้องกังวลเรื่องทำความสะอาดหรอก ไปเรียนได้ แต่ผมจะไปส่ง ในรั้วมหาวิทยาลัยคงไม่มีใครกล้าทำอะไร”

“ค่ะ” เธอยิ้มในขณะเดียวกันเขาก็ยิ้มตอบ รอยยิ้มนั้นของเขาทำเธอเสียอาการอีกแล้ว เขาใช้คำว่าหล่อได้สิ้นเปลืองมาก หล่อจนใจสั่นไหวทุกครั้งที่เขายิ้ม หรือทำตัวแสนอบอุ่น

“ตอนเย็นว่างไหม มีอ่านหนังสือหรือเปล่า?”

“ว่างค่ะ ส่วนอ่านหนังสือเอาไว้อ่านวันหลังก็ได้ค่ะ”

“อืม ตอนเย็นไปงานเลี้ยงเป็นเพื่อนหน่อยนะ”

“ค่ะ” เธอพยักหน้า พอรับประทานอาหารเสร็จเรียบร้อยก็เก็บจานชามไปล้าง พอล้างเสร็จก็คว้ากระเป๋าสะพายของตัวเองออกมาจากห้องพร้อมกับแน่วแน่

ปาลิตานั่งเงียบมาตลอดทาง แอบมองเขาเป็นระยะ แต่ไม่ได้พูดอะไรกับเธอ เขาตั้งใจจ้องมองถนนพร้อมกับขับรถอย่างตั้งใจ

“ขอบคุณค่ะ” เธอกล่าวของคุณแน่วแน่หลังจากที่เขาพามาส่งที่มหาวิทยาลัย

“อืม ตั้งใจเรียนนะ”

“ค่ะ” เธอยิ้ม แน่วแน่ขับรถออกไป เป็นเธอที่โบกมือเบา ๆ แล้วเดินเข้าไปในมหาวิทยาลัย เธอแทบไม่มีสมาธิในการเรียน ในหัวมันเอาแต่วน ๆ เวียน ๆ เรื่องของแน่วแน่ เธอห้ามความรู้สึกของตัวเองไม่ได้เลย ในหัวมันคิดถึงใบหน้าของเขา ไม่เข้าใจเลย

เย็นของวันนั้น หลังจากที่เคลียร์งานหลาย ๆ ที่ค้างคาเสร็จเรียบร้อยเธอก็มายืนรอรถแท็กซี่ที่หน้ามหาวิทยาลัย รถตู้สีดำขับมาจอด พอเห็นว่าเป็นลูกน้องของเสี่ยชัชลงมา ปาลิตาก็รีบวิ่งอย่างรวดเร็ว

“จับมัน” เสียงกร้าวดังขึ้นจากทางด้าน พร้อมกับเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ที่ดังตามมา หัวใจของเธอเต้นรัวราวกับกลองชัด หวาดกลัวสุดขั้วหัวใจ พยายามวิ่งหนีสุดกำลัง

ปัง! ปัง! ปัง!

“กรี๊ดดด!”

ปัง! ปัง! ปัง! เสียงปืนยิงสวนมา ปาลิตารีบล้มตัวลงแล้วคลานไปกับพื้นน้ำตาหลั่งไหลออกมาอย่างไม่อาจห้ามปรามเอาไว้ได้

“ลุก!” เสียงเข้มดังขึ้นพร้อมกับดึงเธอไปขึ้นรถ พอเห็นว่าเป็นใครเธอก็ปล่อยโฮออกมาสุดกลั้น แน่วแน่มาช่วยเธออีกแล้ว

—----------------------------------------------

แน่วแน่ลูบแผ่นหลังของหญิงสาวเบา ๆ เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่กับอกเขา ดีที่เขาให้ลุงชานนขับรถมาทางนี้ ทำให้มาช่วยเธอได้ทันเวลา

“พวกมันไปแล้ว”

“ฮึก ๆ ลิตากลัว” ปาลิตาร้องไห้กับอกแกร่ง จนน้ำตาเปียกชุ่มชุดสูทราคาแพง

“ไม่ต้องกลัว ผมจะจัดการเรื่องนี้เอง หลังจากนี้ผมจะเป็นคนมารับมาส่งคุณ และที่สำคัญผมจะให้ตำรวจจัดการเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด”

“ค่ะ ฮึก” ปาลิตาพยักหน้าคลายกอดคนร่างหนา แล้วปาดน้ำตาจากแก้มปอย ๆ

“ลุงนนครับ”

“ครับคุณแน่ว”

“ช่วยจัดการเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด”

“ครับ” รถหรูเคลื่อนไปจอดที่ลานจอดรถของคอนโด ปาลิตาถูกพาขึ้นไปด้านบน เธอที่ยังหวาดระแวงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ก็กวาดสายตามองไปรอบ ๆ

“มันไม่มีอะไรแล้ว ไม่ต้องกลัว” มือหนายื่นมากุมมือเรียวเล็กแล้วบีบเบา ๆ

“ค่ะ” ปาลิตาพยักหน้าเบา ๆ แต่ก็ไม่วายมองไปรอบ ๆ แล้วเดินเข้าไปในลิฟท์

“ถ้ากลัว วันนี้่คุณไม่ต้องไปเป็นเพื่อนผมก็ได้”

“ลิตาไปได้ แม้ลิตาจะกลัว แต่ถ้ามีคุณแน่วแน่อยู่ใกล้ ๆ ลิตามั่นใจค่ะว่าลิตาจะปลอดภัย” ปาลิตารู้สึกอย่างที่พูดจริง ๆ ถ้ามีแน่วแน่อยู่ใกล้ ๆ หล่อนรู้สึกแบบนั้นจริง ๆ