Chapter 6 | ความต้องการ

Chapter 6 | ความต้องการ

“นี่ชุดของคุณ”

“ค่ะ” ปาลิตารับชุดมารีบเข้าไปในห้อง เธอแต่งตัวอยู่ในชุดราตรีสีชมพูที่เขาแน่วแน่เตรียมเอาไว้ให้ แต่งหน้าเพิ่มนิดหน่อยก็สวยฉ่ำแล้ว

“คุณสวยมาก” เขาเอ่ยชม คนถูกชมถึงกับเขินหน้าแดงกับสิ่งที่เขาพูด

“ขอบคุณค่ะ คุณแน่วแน่เองก็หล่อมาก ๆ” ปาลิตาชมเขากลับคืน เขาเองก็ยิ้มเขิน ๆ ก้มดูชุดของตัวเอง

“มันแปลกไปไหม?”

“ไม่หรอกค่ะ เท่ห์ดีออก”

“อืม งั้นเรารีบไปกันเถอะ”

“ค่ะ” ปาลิตาพยักหน้าแล้วเดินไปหยิบกระเป๋าเดินตามเขาออกมา

งานเลี้ยงถูกจัดที่บ้านหลังใหญ่โตมีแขกเหรื่อไปร่วมงานมากมาย

“แน่ว!” คุณละอองดาวแต่งตัวสวยมาก ในมือถือแก้วเครื่องดื่มสีอำพันเดินตรงมา

“ครับ” แน่วแน่ยิ้มให้ เขาหันไปสนใจละอองดาว จนปาลิตารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกิน

“นึกว่าจะไม่มา”

“มาสิครับ งานเลี้ยงของอองทั้งทีผมต้องมา”

“ค่ะ ว่าแต่ทำไมถึงมาด้วยกันคะ?” เธอมองหน้าปาลิตาด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดาว่ากำลังคิดอะไร

“พอดีลิตาเธอเป็นคนของผมแล้ว ผมก็เลยพามางานเลี้ยงด้วย”

“อ๋อค่ะ งั้นเราไปดื่มที่โต๊ะโน้นกันเถอะ”

“ครับ” แน่วแน่พยักหน้าแล้วคว้าข้อมือเล็กให้เดินตาม โต๊ะมีทิมนั่งรออยู่แล้ว

“ไอ้แน่ว กูนึกว่ามึงจะไม่มาแล้ว”

“กูต้องมาอยู่แล้ว”

“อืม ดี ๆ มาดื่มอำลาความโสดกับกูกับละอองดาวหน่อย”

“อำลา?” แน่วแน่ขมวดคิ้วเบา ๆ รับแก้วเครื่องดื่มมาถือไว้ในมือ “อำลาความโสด อย่าบอกนะว่ามึงกับออง…”

“ใช่ กูเพิ่งขอเธอแต่งงาน อองก็รับตกลงเรียบร้อยแล้ว”

“….” แน่วแน่ถือแก้วเหล้าในมือแล้วบีบมันแรง ๆ อย่าลืมตัว

“ดีใจกับกูไหมวะ?!” ทิมเงยหน้าจากเหล้าแล้วถาม

“อืม ดีใจด้วยนะไอ้ทิม ดีใจด้วยนะออง มีลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมืองนะ” กระแทกเสียงเหมือนกำลังกระแหนะกระแหน

“ค่ะ” ละอองดาวพยักหน้า ส่งยิ้มหวานให้ แล้วก้มหน้ามองแหวนที่นิ้วของตัวเอง

“เราดื่มกันดีกว่าเนาะ” แน่วแน่ยกแก้วเหล้ากระดกเข้าปาก

“วันนี้เต็มที่เลย เอาให้เมากลิ้ง” ทิมหัวเราะมีความสุข “ยกสิครับคุณลิตา”

“ค่ะ” ปลิตายกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม แน่วแน่ไม่พูดไม่จานั่งดื่มเงียบ ๆ ราวกับมีเรื่องกลุ้มใจ หรือมีเรื่องอะไรในใจของเขา

“แน่วแน่ ดื่มเยอะเกินไปแล้วนะ” ละอองดาวพยามปราม

“ไม่เกินไปหรอก ผมฉลองให้คุณกับไอ้ทิมมีความสุขกับชีวิตคู่นะ”

“ยังไม่ได้แต่งเลย รีบอวยพรจังวะ อีกตั้งสามเดือน”

“ช้าหรือเร็วก็แต่งอยู่ดีไหมวะ!” แน่วแน่เสียงเรียบ เบือนหน้าหนี ละอองดาวผ่อนลมหายใจ เขารู้ที่ชายหนุ่มเป็นแบบนี้มันเพราะอะไร

หลังจากที่ดื่มฉลองกันเสร็จ ปาลิตาก็พาแน่วแน่กลับ เธอในตอนนี้เมาหนัก ส่วนแน่วแน่แทบจะไม่มีสติ รถที่ขับมาถูกจอดเอาไว้ที่งานเลี้ยง เธอโบกแท็กซี่เพื่อพาเขานั่งกลับคอนโด

“น่าจะนอนค้างที่นี่นะแน่ว” ละอองดาวเอ่ยเตือน เมื่อเห็นแน่วแน่เมาหนักมาก ถ้ากลับไปสภาพแบบนี้คงทุลักทุเลมากแน่ ๆ

“ผม… กลับไปนอนที่คอนโดดีกว่า คุณไม่ต้องห่วงผมนะออง ผมดูแลตัวเองได้”

“ดูแลตัวเองได้อะไร ลำบากลิตาต้องพากลับอีก” ละอองดาวบ่นกระปอดกระแปด

“อย่าห่วงเลย ผมไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงหรอก คุณไปห่วงไอ้ทิมว่าที่เจ้าบ่าวของคุณเถอะ”

พูดแล้วก็สะบัดหน้าไปมา เป็นจังหวะเดียวกับรถแท็กซี่ขับมาจอดพอดี

“กลับแล้วนะคะ”

“จ้ะ ฝากด้วยนะลิตา”

“ค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะ ลิตาจะดูแลคุณแน่วอย่างดีที่สุด”

“ค่ะ”ละอองดาวมองตามอย่างกังวล ทิมโอบเอวคอนกิ่วเดินกลับเข้าไปด้านใน

ปาลิตาจ่ายเงินให้แท็กซี่แล้วพาแน่วแน่เดินเข้าไปในคอนโดอย่างยากลำบาก แอบโล่งใจไม่น้อยที่ลูกน้องของเสี่ยชัชไม่โผล่มาทำร้าย ไม่งั้นเธอไม่รอดแน่ ๆ

“ออง” เสียงแน่วแน่ครางแผ่วในลำคอขณะที่ปาลิตาพาเขาเข้าไปในลิฟท์ กว่าจะไปถึงห้องคนตัวเล็กที่พยุงคนตัวโตราวกับยักษ์ปักหลั่น ก็แทบตาย เพราะเขาเทน้ำหนักตัวมาหาเธอเกือบทั้งหมด

“ถึงห้องแล้วค่ะ” ปาลิตาพยุงแน่วแน่เข้าไปในห้องจนสำเร็จดันร่างหนานอนลงบนเตียงแล้วยืนหอบหายใจรัว ๆ

“ออง”

“ตัวหนักเป็นบ้าเลย” ปาลิตามองร่างที่นอนอยู่บนเตียวง สภาพเขาตอนนี้่ดูไม่ได้เลย เมาหนักมาก ปาลิตาจึงรีบเดินไปหยิบกาละมังใส่น้ำพร้อมกับผ้าขนหนูผืนเล็กติดมือมาด้วย

ปาลิตาใช้ผ้าขนหนูจุ่มลงในน้ำเย็น ๆ แล้วบิดหมาดเช็ดตามเนื้อตัวของคนเมา แน่วแน่ปรือตามองใบหน้าสวยหวานพร้อมกับจับข้อมือของเธอเอาไว้

“ออง” เขาคราวงแผ่วในลำคอ ดื่มเพื่อให้ลืมมากแค่ไหน แต่ก็ไม่สามารถกลับกลืนความรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจเอาไว้ ยิ่งเมาความรู้สึกที่มีต่อเพื่อนรักมันยิ่งชัดเจน

“ลิตาไม่ใช่คุณอองค่ะ” ปาลิตาพยายามปฏิเสธ คนเมาที่กำลังเจ็บปวดก็เลือกที่จะรั้งร่างบางเล็กของเธอเข้ามากอด “คุณแน่วแน่คะ” มือเล็กผลักอกหนาให้พ้นตัว ทว่ายิ่งพยายามผลักมากแค่ไหน ร่างทั้งสองก็แนบชิดมากกว่าเดิม

“ออง”

“ตั้งสตินะคะ” เธอพยายามเรียกคืนสติแน่วแน่ด้วยการประคองใบหน้าของเขา แล้วตีที่แก้มสากเบา ๆ

“ปาลิตาเองเหรอ?”

“ค่ะ” ปาลิตาพยักหน้าจ้องมองนัยน์ตาสีน้ำตาเข้ม หัวใจดวงน้อยเต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง ทำงานมีผู้ชายมาพัวพันตั้งมากมาย เธอไม่เคยเสียอาการให้กับใครได้เท่าผู้ชายตรงหน้าเลย

“…” แน่วแน่จ้องมองคนหน้าแดง พยายามหลบสายตา เขาที่เหมือนจะผละกอดกลับผลักร่างเล็กให้นอนราบไปกับเตียงแล้วคร่อมร่างของเธอแทน

“คุณแน่ว…อื้อ” หัวใจดวงน้อยเต้นโครมคราม ทั้งตกใจทั้งมึนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ริมฝีปากบางเล็กถูกจูบอย่างดูดดื่มจนเธอตั้งตัวไม่ทัน

รสจูบหวานล้ำทำให้คนตัวเล็กเคลิบเคลิ้ม ชุดสีหวานที่เธอใส่ไปร่วมงานกินเลี้ยงถูกปลดออกอย่างง่ายดาย ทำให้สองเต้าคู่สวยชูชันอวดความงดงามต่อสายตา ยิ่งโดนมือร้อน ๆ บีบเค้นเขี่ยนิ้ววนที่ยอดอกสีหวาน มันก็แข็งเป็นตุ่มไตสู้มือทันที

สัดส่วนที่ปรากฏขึ้นต่อสายตา ทรวงอกขนาดใหญ่เกินตัว ทรวดทรงองค์เอว ร่างกายของปาลิตางดงามราวกับประติมากรรมชั้นยอด แน่วแน่จ้องมองอย่างตะลึง ทำให้เขาเกิดความปรารถนาอันแรงกล้า ความเมาบวกกับความต้องการ ทำให้แน่วแน่ไม่อาจจะหยุดเรื่องนี้ได้อีกแล้ว

“คุณแน่วแน่คะ อื้อ” เธอร้องท้วงมือปากเป็นอิสระ แต่ริมฝีปากจิ้มลิ้มก็ต้องถูกปิดด้วยริมฝีปากหนาอีกครั้ง แต่รสจูบครั้งนี้เร่าร้อนราวกับทะเลเดือด ปลุกเธอให้ตื่นตัว ความต้องการดำมืดพุ่งทะยาน ร่างกายเสียววูบวาบตามมือใหญ่ ยิ่งเขาฟอนเฟ้นเต้าสวย

ร่างแน่งน้อยกระเพื่อมขึ้นลง ลมหายใจหอบกระชั้นบ่งบอกถึงความประหม่า เมื่อมือหนารุกรานเธอหนักขึ้น ปากจูบตามดวงหน้าสวย มือลูบต่ำลงจนกระทั่งถึงร่องปริ่มน้ำ

“อ๊า…คะ…คุณแน่วคะ”