Chapter 4 | ช่วยเหลือ

Chapter 4 | ช่วยเหลือ

ปัง! ปัง ปัง! เสียงปืนดังไล่หลังตามมาอย่างไม่ลดละ ปาลิตาเร่งฝีเท้าวิ่งตามคนที่มาช่วยสุดกำลัง หวาดกลัวสุดขั้วหัวใจ

“โอ๊ย!” ปาลิตาเสียหลักล้มลงกับพื้นอย่างแรง รู้สึกแสบไปทั้งหัวเข่า

“ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้” เขาเสียงกร้าว พยายามดึงเธอให้ลุกขึ้น

“ลิตาเจ็บขา”

“จะอดทนหรือจะตาย เลือกเอา”

“ลิตาไม่ไหว”

“ต้องไหว” เงยหน้าขึ้นมอง หัวใจของเธอก็เต้นถี่รัว คุณแน่วแน่ ผู้ชายที่เคยช่วยเธอคราวก่อน วันนี้ก็มาช่วยเธออีกครั้ง มันเป็นเรื่องบังเอิญหรืออย่างไร ถึงได้มาเจอกันอีกครั้ง

“คุณแน่วแน่”

“ลุก”

“ค่ะ” ปาลิตากัดฟันลุกขึ้น ข่มความเจ็บปวดของตัวเอง พอลุกขึ้นได้ร่างขางเล็กก็ถูกรวบอุ้มขึ้นสู่อ้อมแขนแกร่ง แน่วแน่อุ้มเธอวิ่งไปหลบข้างตึก ในขณะที่ลูกน้องของเสี่ยชัชวิ่งไล่ตาม

“ชู่ว์” เขาทำเสียงเบา ๆ เพื่อให้เธอเงียบปาก ปาลิตาใช้มือปิดปากตัวเอง อยู่นิ่ง ๆ ทำตัวเงียบที่สุด

“ถ้าเจอพวกมันยิงให้ตายห่าไปเลย” หัวใจเต้นรัว พยายามทำตัวเงียบ เงียบจนได้ยินเสียงหัวใจเต้นชัดเจน จนกลัวว่าคนพวกนั้นจะได้ยิน

“แต่ว่าผมว่าถ้าฆ่าผู้ชายคนนั้นด้วย เรื่องจะบานปลายนะเสี่ย” ลูกน้องของเสี่ยชัชพูดขึ้น

“บานปลายเหี้ยไรวะ!”

“ก็ไอ้ผู้ชายคนนั้นเป็นลูกคุณอินทุอรกับคุณภิภพนะครับ”

“นักธุรกิจคนนั้นน่ะเหรอ คนที่มีข่าวในแวดวงนักธุรกิจบ่อย ๆ” เสี่ยชัชหอบหายใจรัว ๆ เพราะเหนื่อยจากการวิ่งไล่ มันไม่ง่ายเลยที่จะตามฆ่าคนที่ทำให้เขาเสียหน้า เพราะทั้งสองวิ่งเร็วราวกับลมกรด

“ครับเสี่ย”

“ฆ่ามันหมกป่าก็สิ้นเรื่อง ไม่มีใครหามันเจอหรอก พ่อแม่มันจะไปรู้อะไรวัน ๆ บ้างาน ฆ่ามันให้ตาย หมกป่าธูปเอาไว้ เชื่อกูดิว่าจะไม่มีใครหาตัวมันเจอ”

“แต่ถ้าเกิดว่าเราทำแบบนั้น ตำรวจก็จะตามมาวุ่นวายไม่จบไม่สิ้น พ่อแม่ของผู้ชายคนนั้นเงินมากเงินหนาจะตาย ถ้าเกิดว่าเรามีปัญหาด้วย มันจะมีเรื่องยุ่งยากมาไม่จบไม่สิ้นน่ะ และที่สำคัญคดีเก่า ๆ ของพวกเราที่เคยทำเอาไว้ ไม่ว่าจะเป็นพวกบ่อนที่ผิดกฎหมาย หรือเป็นเรื่องค้าประเวณีที่เสี่ยเคยทำเอาไว้ก็จะแดงขึ้นมา”

“เหี้ยเอ้ย งั้นฆ่าผู้หญิงคนนั้น ฆ่าให้ตายเลย กูแค้นจริง ๆ อีเด็กเวรเล่นตัวไม่พอทำให้กูเสียหน้า กูอยากจะฆ่ามันให้ตายคามือก็จริง ๆ”

“ครับเสี่ย” คนพวกนั้นแยกย้ายกันไป ปาลิตาก้มหน้าซุกอกเพราะหวาดกลัว เสียงหัวใจของแน่วแน่ เต้นระนิวรัวอยู่ข้างหู คงจะกลัวไม่ต่างจากเธอ

“พวกมันไปแล้ว” เขาพูดเสียงเบา ทำให้เธอต้องผ่อนลมหายใจออกมาแรง ๆ

“ขอบคุณที่ช่วยลิตานะคะ”

“อืม ดีนะที่ผมกลับมาเอาของ ไม่อย่างนั้นคุณแย่แน่ ๆ”

“ค่ะ แต่ยังไงก็ขอบคุณ ขอบคุณที่การลืมของของคุณ ทำให้คุณได้มาช่วยลิตา ถ้าไม่ได้คุณช่วย ลิตาไม่รู้เลยว่าชีวิตของลิตา จะเป็นตายร้ายดียังไง” เธอพูดเสียงเครือ

“อืม เสี่ยชัชมันไม่บ่อยคุณแน่ ๆ ลิตา”

“ค่ะ ลิตารู้ค่ะ”

“แล้วคุณจะเอายังไงต่อ”

“ไม่รู้เลย แต่คงต้องกลับไปตั้งหลัก เสี่ยชัชไม่รู้ว่าห้องพักลิตาอยู่ที่ไหน”

“คุณมั่นใจเหรอลิตา เสี่ยชัชมันไม่ได้โง่นะ”

“ลิตารู้ค่ะ แต่ลิตาเป็นคนหัวเดียวกระเทียมลีบ พ่อแม่ไม่มีญาติพี่น้องไม่มี คงไปไหนไม่ได้ไกลหรอกค่ะ”

“ทำไม พวกท่านไปไหน?”

“พวกท่านทิ้งลิตาตั้งแต่ลิตาเป็นเด็ก ลิตาจำไม่ได้ว่าชื่ออะไร ส่วนยายที่เลี้ยงดูก็เสียแล้ว ลิตาอยู่คนเดียวมาสองปีแล้ว ส่วนยายเป็นมะเร็งเต้านม” เธอเสียงขื่นก้มหน้ามองมือตัวเอง

“คุณนี่อาภัพจริง ๆ ลิตา”

“ค่ะ ลิตารู้ดีค่ะว่าลิตาอาภัพ ชีวิตไม่เคยได้สบาย พอมีงานที่ได้เงินเยอะ ก็เกิดเรื่องเสี่ยชัชขึ้นมา เฮ้อ ลิตาท้อแท้จริง ๆ”

“ไอ้ระยำนี่มันแย่จริง ๆ นะ”

“ค่ะ แย่ที่สุด สัตว์นรกลงมาเกิด”

“อืม กลับเลยไหม หรือจะยังไง ผมจะไปส่ง”

“ลิตากลับเลยค่ะ” เธอเสียงเรียบลุกขึ้นยืน “ลิตาจะกลับไปเอามอเตอร์ไซค์นะคะ”

“ไปด้วยกัน เดี๋ยวผมไปส่ง”

“ค่ะ” เดินกระเผลกกลับไปที่ลานจอดรถ

“ขี่หลังผมก็ได้”

“ไม่เป็นไรค่ะ” รีบปฏิเสธ

“ขาเจ็บเดินไม่สะดวก ขึ้นหลังจะได้ไปเร็ว ๆ”

“แต่…”

“ไม่ต้องแต่ รีบขึ้นมาจะได้กลับเร็ว ๆ เดี๋ยวลูกน้องของเสี่ยชัชมา เราจะแย่กันทั้งสองคน”

“ก็ได้ค่ะ” เธอพยักหน้าแล้วขี่หลังแน่วแน่ เขากระชับต้นขาในขณะที่เธอกอดคอเขา กลิ่นตัวเขาหอมจมูกของเธออยู่แถวต้นคอเขาพอดี

หัวใจของเธอเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะ ไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าเธอจะเสียอาการให้กับผู้ชายอย่างเขา ผู้ชายที่เพิ่งจะเจอกันไม่กี่ครั้ง

พอไปถึงรถมอเตอร์ไซค์ที่นอนเอียงอยู่ที่พื้น แน่วแน่ก็รีบคว้ารถมอเตอร์ไซค์ขึ้น

“รีบไปกันเถอะ”

“ค่ะ” ปาลิตารีบซ้อนท้ายกอดที่เอวหนา แน่วแน่สตาร์ทรถแล้วพาเธอไปที่พัก พอไปถึงห้องของเธอก็ถูกทำลาย ข้าวของทุกอย่างถูกพังยับ “มันเกิดอะไรขึ้น”

“คุณอยู่ที่นี่ไม่ได้แน่”

“ลิตาควรทำยังไงดี ไปเช่าแถวไหนดีถึงจะปลอดภัย”

“พวกมันไม่กล้ายุ่งกับผม งั้นคุณไปอยู่กับผม คุณจะได้ปลอดภัย”

“แต่…” ปาลิตาลังเล ไม่ได้กลัวเรื่องเขาจะทำมิดีมิร้ายหรอก แต่ว่าเธอกลัวพ่อแม่หรือว่าญาติพี่น้องของเขาจะว่าเอา “พ่อแม่คุณจะว่าเอาได้”

“พวกท่านไม่ค่อยมาสนใจหรอก ท่านทำงานอยู่ต่างประเทศ คุณไปอยู่คอนโดกับผม ห้องผมเป็นห้องใหญ่มีห้องแยกอีกสองห้อง คุณไปอยู่ที่นั่นจนกว่าจะปลอดภัย ปลอดภัยแล้วค่อยว่ากัน ว่าจะเอาไงต่อ”

“ค่ะ ลิตาต้องไปแจ้งตำรวจอีกไหมคะ?”

“ถ้ามันกล้าทำขนาดนี้ แสดงว่าตำรวจท้องที่ไม่กล้ายุ่งเรื่องนี้ ไอ้เสี่ยชัชมันมีอิทธิพลไม่น้อยเลย”

“คนมีอิทธิพลนี่คิดจะทำอะไรกับคนอื่นก็ได้แบบนี้ มันแย่มาก ๆ เลย”

“ใช่ คนบางคนไม่ได้สนใจหรอกนะ ว่าสิ่งที่ตัวเองทำมันถูกหรือผิด ต่อให้ทำผิดถ้ามีเงินก็เอาเงินยัดเงินฟาด แล้วลอยตัวเหนือความผิด สังคมสมัยนี้มันแย่มาก ๆ”

“จริงค่ะ”

“รีบไปกันเถอะครับ”

“ขอลิตาเก็บของก่อนนะคะ”

“เอาเท่าที่จำเป็น อันไหนเอาไปยากไม่ต้องเอาไปนะ เราจะเสียเวลาเพราะเรื่องนี่ไม่ได้”

“ค่ะ” ปาลิตาเดินไปหยิบรูปภาพของยายแล้วก็ชุดนักศึกษา ของอีกนิดหน่อย ส่วนข้าวของพวกอื่นเอาแทบไม่ได้เพราะมันพังหมด

ปาลิตาถูกพามาที่คอนโดหรูชั้นบนสุด ซึ่งห้องชั้นบนมีเพียงห้องใหญ่แน่วแน่ พอเปิดเข้าไปด้านใน ห้องหรูก็ถูกทำเป็นโซน ห้องใหญ่ห้องเล็กอยู่ติดกันอยู่อีกด้าน มีสระว่ายน้ำอยู่ด้านนอก มีห้องฟิตเนส ส่วนห้องครัวก็น่ารักน่าใช้มาก ๆ

“สวยจังค่ะ”

“ห้องนี้คือห้องเล็กที่คุณต้องอยู่ คุณอยู่ได้ใช่ไหม? มันคงไม่คับแคบเกินไปใช่ไหม?” เขาเปิดห้องเล็กให้เธอดู ห้องเล็กของเขา แต่มันเป็นห้องใหญ่ของเธอมาก แค่ขนาดห้องน้ำ มันก็ใหญ่กว่าห้องเช่าที่เธอเคยอยู่แล้ว ไม่อยากเชื่อเลย ไม่คิดไม่ฝัน ว่าจะได้มาอยู่ห้องหรูหราแบบนี้

“อยู่ได้ค่ะ”

จ๊อก! เสียงท้องร้องดังขึ้น เธอมองหน้าเขาแล้วหัวเราะ

“ผมหิว” เขาลูบท้องปอย ๆ

“ในครัวมีอะไรให้ทำไหมคะ ลิตาจะทำให้คุณทานเองค่ะ”

“มีครับ” ปาลิตายิ้มแล้วรีบเดินตัวปลิวเข้าไปในครัว