Chapter 3 | ตามฆ่า

Chapter 3 | ตามฆ่า

เช้าที่แสนสดใส ปาลิตาลุกจากที่นอนแล้วเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ พออาบน้ำเสร็จเรียบร้อย ก็รีบมาแต่งหน้าทาปาก สวมใส่เสื้อสบาย ๆ ปกปิดชุดที่สวมใส่ด้านใน

ชุดด้านในเป็นชุดค่อนข้างเซ็กซี่ เธอเลือกที่จะใส่ชุดทำงานไปตั้งแต่อยู่ที่บ้าน เพราะจะได้ใช้เครื่องสำอางปกปิดร่องรอยที่เสี่ยชัชทำเอาไว้ตามร่างกาย

ถึงแม้จะผ่านมาเป็นอาทิตย์แล้ว แต่ก็ใช่ว่าร่องรอยมันจะจางหายง่าย ๆ มันยังเป็นรอยจาง ๆ ให้เห็นอยู่

ส่วนเรื่องเสี่ยชัชที่เธอไปแจ้งความมันกลับเงียบ เรื่องไม่คืบหน้าอะไรเลย แต่ก็อย่างว่าแหละ เขาเป็นคนมีอิทธิพล ตำรวจคงจะทำงานยากลำบาก ก็ได้แต่หวังว่าตำรวจจะจัดการเรื่องนี้ในเร็ววัน

ปาลิตาขับรถมอเตอร์ไซด์ไปที่ทำงานเหมือนอย่างเคย บริการชงเหล้าให้กับลูกค้าที่เข้ามา เธอยิ้มและทำหน้าที่ของตัวเองอย่างดีเยี่ยม วันนี้ลูกค้าค่อนข้างเยอะ แต่ทุกอย่างก็เป็นไปอย่างเรียบร้อย

“คุณลิตา” เสียงทุ้มดังขึ้นจากทางด้านหลัง ทำให้ต้องหันไปมองแล้วยิ้มออกมาอย่างดีใจ คนที่เรียก เป็นผู้ชายที่ช่วยเหลือเธอจากเงื้อมมือของเสี่ยชัชไอ้คนสารเลว

“คุณแน่วแน่” รอยยิ้มนั้นทำเธอเสียอาการทุกที

“หายดีแล้วใช่ไหมถึงมาทำงานได้”

“หายดีแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะที่วันนั้นคุณช่วยเหลือฉัน”

“เรื่องเล็กน้อย เกิดเป็นคนก็ต้องช่วยเหลือกันสิครับ”

“งั้น วันนี้ลิตาเลี้ยงเหล้าคุณเป็นการตอบแทน”

“ไม่เป็นไรครับ ผมช่วยไม่ได้หวังสิ่งตอบแทนอยู่แล้ว คุณเก็บเงินเอาไว้เถอะครับ เงินผมมีเยอะแล้ว” เขายิ้มอย่างอ่อนโยน แน่วแน่เป็นลูกชายของนักธุรกิจชื่อดัง เขามีเงินมากมาย ไม่จำเป็นที่จะให้เธอเลี้ยงเหล้า

“ค่ะ” ปาลิตายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ มองผู้ชายตรงหน้า นอกจากจะหล่อแล้วยังนิสัยน่ารักอีก ให้ตายสิ!

“วันนี้ชงเหล้าให้พวกเราหน่อยนะ”

“ได้ค่ะ” ปาลิตาพยักหน้า มองตามแขกคนสำคัญที่เดินไปที่โต๊ะพร้อมกับชายหญิงสองคน เขาหันมายิ้มให้เธออีกครั้ง รอยยิ้มอ่อนโยนของเขากลับทำให้ใจของเธอเต้นระริกรัว ไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าเธอจะเสียอาการให้กับรอยยิ้มของผู้ชายอย่างเขา

“อองไปอยู่ต่างประเทศกับไอ้ทิมตั้งสองปี ไม่ติดต่อหาผมบ้างเลย”

“อองทำงานหนักมากเลยค่ะ ไม่ค่อยมีเวลา” ละอองดาวยิ้มเจื่อน ๆ

“จริง ขนาดกูเป็นแฟนแท้ ๆ ละอองดาวแทบไม่มีเวลาให้ มึงเป็นแค่คนอื่นละอองดาวจะมีเวลาติดต่อมึงได้ยังไง!”

“มีสิ ถ้าเธออยากติดต่อมา”

“แสดงว่าที่เธอไม่ติดมึง ก็เพราะมึงไม่ได้อยู่ในสายตาไง”

“ไอ้ห่า”

“เหล้าสูตรพิเศษค่ะ” ปาลิตาวางแก้วเหล้าลงบนโต๊ะให้

“นั่งลงสิ ดื่มด้วยกัน”

“ค่ะ” ปาลิตาพยักหน้า ต่อให้เขาไม่เชิญมันเป็นหน้าที่พีอาร์อย่างเธออยู่แล้ว

“แหม่ หวงจริงจังเลยนะมึง”

“หวงสิ กับมึงกูยิ่งต้องหวง”

“ไอ้เลวเอ้ย!” แน่วแน่หัวเราะออกมา แต่ปาลิตากลับรู้สึกว่า เขาไม่ได้หัวเราะมีความสุขอย่างที่ควรจะเป็น นัยน์ตาของเขา กลับทำให้เธอรู้สึกถึงบางอย่างที่เขาพยายามปกปิดมันเอาไว้

“ชงเพิ่มอีกแก้วครับ คุณลิตาต้องดื่มเป็นเพื่อนพวกผม”

“ค่ะ” เธอพยักหน้า

“แล้วแน่วล่ะ ตอนนี้มีใครหรือยัง?”

“ยังไม่มีหรอก อองก็รู้นิ่ว่า…” เขาเว้นวรรคแล้วถอนใจยาว เสมองอย่างอื่นไปเรื่อย ปาลิตานั่งชงเหล้า ฟังสิ่งที่เขาจะพูดอย่างตั้งใจ “ไม่มีอะไรหรอก ดื่มกันดีกว่าเนาะ เอาให้เมาเหมือนหมาเลย ให้สมกับที่ไม่ได้เจอกันนาน”

“อืม” ละอองดาวพยักหน้า ปาลิตายื่นแก้วเหล้าให้ เธอก็ยกกระดกรวดเดียว

“จ้องแฟนกูอยู่ได้ไอ้ห่า” ทิมโพล่งขึ้น

“ก็แฟนมึงสวยอะ ไม่อยากให้กูจ้องมองกว่าจะเก็บเอาไว้มองคนเดียวเลยหรือไง”

“เออ กูอยากเก็บละอองดาวคนสวยไว้ในหัวใจกู ไม่อยากให้ใครจ้องมอง” แน่วแน่หัวเราะกับคำพูดของเพื่อน

“เก็บเอาไว้ให้ดีล่ะ เผลอเมื่อไหร่ เสร็จกูแน่”

“ไอ้เวร!”

“ฮ่า ๆ”

“แล้วน้องคนนี้ชื่ออะไรครับ?”

“ชื่อปาลิตาค่ะ เรียกสั้น ๆ ว่าลิตาก็ได้”

“ครับ น้องลิตา ชงเข้ม ๆ ให้พวกพี่ ๆ ที”

“ค่ะ”

หลังจากที่ทำหน้าที่ของตัวเองจนกระทั่งถึงเวลาเลิกงาน แป้งคนที่ชอบกระแหนะกระแหนปาลิตาก็ทำเหมือนทุกวัน ซึ่งเธอก็ไม่ได้สนใจอะไรอยู่แล้ว

“หายไปตั้งหลายวัน นึกว่าตายห่าไปแล้ว”

“พอเถอะพี่แป้ง เลิกมากระแหนะกระแหนสักที”

“ฉันจำเป็นต้องสนคำพูดของแกเหรอ?”

“พี่ไม่เหนื่อยบ้างหรือไง ถึงได้หาเรื่องฉันทุกวี่ทุกวัน”

“เหนื่อยอะไร ไม่เห็นจะเหนื่อยเลย สนุกดีออก”

“เฮ้อ”

“ฉันจะบอกแกให้รู้เอาไว้นะนังลิตา แกทำอะไรกับเสี่ยชัชเอาไว้ เสี่ยชัชเขาไม่ปล่อยแกเอาไว้แน่”

“ตำรวจก็คงไม่ปล่อยเสี่ยชัชเหมือนกันแหละ” เถียงปากคอสั่น ใจเต้นโครมคราม พยายามเข้มแข็งประคองสติของตัวเองเอาไว้ เธอไม่เหลือใครที่เป็นญาติพี่น้อง ฉันจำต้องเข้มแข็งให้มากที่สุด

“ตำรวจเหรอ จะทำอะไรได้ เสี่ยชัชเขาใหญ่ขนาดไหน แกก็น่าจะรู้” แป้งเบ้ปากใส่หญิงสาว

“ค่ะ แต่คงไม่ใหญ่กว่ากฏหมายหรอกค่ะ”

“จ้ะ แม่คนมองโลกเป็นทุ่งลาเวนเดอร์” เบะปากแล้วเดินไป เฮ้อ เหนื่อยใจจัง ถ้าไม่คิดว่าเงินดี เธอจะลาออกแล้วไปทำงานที่อื่น เอาจริง เธอโคตรจะเบื่อเพื่อนร่วมงาน

ปาลิตาหยิบกระเป๋าของตัวเองเดินออกมาที่ลานจอดรถ สตาร์ทรถมอเตอร์ไซต์คู่ใจ พอไฟหน้าสาดส่องไปที่ความมืดได้หน้า ก็เจอชายร่างหนายืนอยู่ ใบหน้าถมึงทึง ในมือของเขาถือปืน

“สะ…เสี่ยชัช”

“เออ กูเอง” น้ำเสียงกร้าวนั้นยิ่งทำให้เธอตกใจ มือไม้มันสั่นจนไม่อาจจะเก็บอาการเอาไว้ได้ เสี่ยชัชย่างสามขุม เธอรีบขับรถไปอีกทางก็เจอลูกน้องของเสี่ยชัชดักเอาไว้ทั้งหน้าและหลัง

“อย่าทำอะไรฉันเลยนะคะเสี่ย” น้ำเสียงสั่นเครือยกมือไหว้อ้อนวอน เสี่ยชัชเดินตรงมาแล้วถีบมอเตอร์ไซค์ล้ม ทำให้ร่างของปาลิตาล้มชุนไปกับพื้น

“เธอคิดได้ยังไงว่าฉันจะปล่อยเธอ เล่นตัวยังไม่พอ หนำซ้ำยังแจ้งตำรวจมาจับฉัน เธอคิดว่าฉันจะโดนพวกมันจับเหรอ ต่อให้มีตำรวจน้ำดีมากแค่ไหนแต่ในเมื่อน้ำเงินมันยังชนะอยู่ ก็อย่าหวังว่าจะจับฉันได้”

“เสี่ย ลิตาขอโทษ ลิตาจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วค่ะ อย่าทำอะไรลิตาเลย” ยกมือไหว้ประหลกๆ ยิ่งเสี่ยชัชเล็งปืนมาที่เธอหมายเอาชีวิต น้ำตามันก็ไหลพรั่งพรู หวาดกลัวจับใจ เมื่อความตายมาอยู่ตรงหน้า

“เสียใจด้วยว่ะ ไม่ให้กูเอากูก็ไม่เอาแต่ก็จะเอาชีวิตมึงแทน”

ปัง!

“กรี๊ด!” หวีดร้องดังลั่นพร้อมกับร่างที่ถูกเหวี่ยงให้พ่นวิถีกระสุน กระแทกกับพื้นอย่างแรง

“ลุกขึ้น แล้วรีบวิ่ง” น้ำเสียงกังวานดังขึ้นพร้อมกับข้อมือของหญิงสาวที่ถูกฉุดกระชาก จนถลาตามมือ

ปัง! ปัง!