Chapter 2 | อยากได้ต้องได้

Chapter 2 | อยากได้ต้องได้

“กรี๊ด!”

ปาลิตากรีดร้องดังลั่น ร่างกระเด็นพุ่งเข้าไปในพงหญ้าข้างทาง ไม่ทันที่เธอจะได้ลุกขึ้น ร่างบางเล็กก็ถูกกระชากอย่างแรง จนตัวปลิวตามแรงมือ ไม่มีความอ่อนโยนเลยแม้แต่แต่น้อย

“กรี๊ด ปล่อยฉันนะ!” ชายชุดดำลากไปที่ข้างทาง แล้วตรึงร่างของเธอเอาไว้

“ช่วยด้วย! ช่วยฉันที!” กรีดร้องสุดเสียง ประตูรถหรูถูกเปิดออก เป็นร่างของเสี่ยชัชที่เดินลงมา เขามองนังเด็กอวดดีที่ทำให้เขาถูกลากออกจากคลับอย่างเจ็บใจ

เด็กคนนี้ยั่วยวนเขาทำทุกอย่างให้เขาตายใจ เอาอกเอาใจทุกอย่าง พอเขาหลงใหล ต้องการที่จะมีอะไรด้วย กลับเล่นตัวซะได้ มันน่าตบให้คว่ำจริง ๆ

“ในเมื่อกูจะเอามึงบนเตียงนิ่ม ๆ มึงไม่ชอบ มึงชอบให้กูเอาบนพื้นสกปรก กูจะจัดให้มึงเอง!” เสี่ยชัชพูดแล้วแสยะยิ้มออกมา หัวใจของปาลิตาเต้นระริกรัว หวาดกลัวจับขั้วหัวใจ

“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย” หญิงสาวกรีดร้องอย่างสิ้นหวัง ร่างถูกตรึงร่างด้วยผู้คนสารเลวพวกนั้น น้ำตาไหลพรากอาบสองแก้ม เจ็บแค้นที่คนพวกนั้นกระทำกับเธอราวกับไม่ใช่คน

ใครๆ ก็รู้ว่าการทำแบบนี้มันเป็นเรื่องผิดกฎหมาย เสี่ยชัชทำแบบนี้กับเธอได้เพราะเขาไม่เกรงกลัว เขาลอยตัวเหนือกฏหมายมานานมากแล้ว เขาเป็นคนมีอิทธิพล แม้แต่ตำรวจก็ยังต้องเกรงใจ

“หนวกหูจริง ๆ”

ตุบ! ปาลิตาถูกชกเจ็บจนตัวงอเหมือนกุ้ง ไร้เรี่ยวแรงที่จะสู้กับพวกสัตว์นรกพวกนี้แล้ว เธอหมดเเรงเจ็บปวดไปหมดทั้งกาย เสี่ยชัชถอดกางเกงออก ส่วนลูกน้องของเขาถลกกระโปรงปาลิตาขึ้น ดึงแพนตี้ลงมากองที่ปลายเท้า

น้ำตาของเธอไหลอาบสองแก้มนวล รู้สึกหมดหวังกับชีวิต แต่ในขณะที่เธอกำลังหมดหวังกับทุกสิ่งทุกอย่าง เท้าใหญ่ของใครบางคน ก็ถีบเสี่ยชัชแรง ๆ ล้มไปกองกับพื้นทันที

“ไอ้เหี้ยไหนถีบกูวะ?!” เสียงชัชตะโกนอย่างโมโห กวาดสายตามองหา

“กูเอง ไอ้เสี่ยหื่นกาม” ชายร่างสูงกำยำยืนจังก้า จ้องมองอย่างเอาเรื่อง

หมัดเท้าเข้าศอกพุ่งเข้าใส่กัน เสี่ยชัชมีลูกน้องมากก็ใช่ว่าจะเก่ง ผู้ชายที่มาช่วยปาลิตาเขาปราดเปรียวว่องไว สู้ยิบตา

หลังจากตะลุมบอนกันได้ประมาณซักสิบนาที เสียงหวอรถตำรวจก็แว่วมาทำให้คนที่กำลังตะลุมบอนกันแยกย้ายกันทันที เสี่ยชัชกับลูกรีบหนีไปขึ้นรถ แต่ก่อนไปก็ไม่วายข่มขู่ เขาไม่จบแค่นี้ ปาลิตารู้ดี

“เป็นไรมากไหม?” เขาเข้ามาประคองหญิงสาวให้ลุกขึ้น แต่เธอไม่ไหว เพราะโดนลูกน้องของเสี่ยชัชทำร้าย

“ไม่ไหวค่ะ” ส่ายหน้าไปมา น้ำตาของธอไม่เหือดแห้งไปจากแก้มเลย มันไหลอาบแก้ม มองหน้าคนที่ช่วยทั้งน้ำตา

“ไม่ต้องร้องนะ เดี๋ยวฉันพาเธอไปส่งโรงพยาบาลเอง”

“ค่ะ” ปาลิตาพยักหน้า ตำรวจมาถึงก็รีบประสานงานกับรถพยาบาล เธอถูกนำส่งโรงพยาบาล โดยไม่รู้ชื่อของคนที่ช่วยเลย เธอไม่รู้เลยว่าเขาชื่ออะไร

แต่สุดท้ายแล้วผู้ชายคนนั้น เขาก็ไปที่โรงพยาบาลกับเธอด้วย

“คุณชื่ออะไรคะ” ปาลิตาเอ่ยถาม

“แน่วแน่ครับ” ชื่อของเขาเท่ห์มาก ๆ เลย

“ชื่อเท่ห์จังเลยค่ะ” เธอยิ้ม

“แล้วคุณล่ะคะ ชื่ออะไร?”

“ชื่อปาลิตาค่ะ”

“คุณก็ชื่อเพราะมาก” เขายิ้มให้ด้วยรอยยิ้มที่แสนอบอุ่น เอาจริง ๆ ปาลิตาชอบรอยยิ้มของเขามากเลย มันทำให้เธอรู้สึกดีมาก ๆ มันเป็นรอยยิ้มที่ทำให้หัวใจของเธอมันรู้สึกดี ที่ได้มองรอยยิ้มของเขา

หลังจากที่หมอตรวจร่างกายเสร็จเรียบร้อย หมอก็ให้นอนโรงพยาบาลหนึ่งคืนเพื่อดูอาการ แต่อาการของเธอมันทุเลาแล้ว ก็เลยขอหมอกลับบ้าน

เธอขอใบรับรองแพทย์เพื่อไปแจ้งความ โดนขนาดนี้เธอก็ต้องแจ้งความเอาเรื่องคนพวกนั้นให้ถึงที่สุด

ถึงแม้คนพวกนั้นจะเป็นคนใหญ่คนโต

แต่กฎหมายก็คือกฏหมาย ในเมื่อคนพวกนั้นทำผิด ก็สมควรที่จะได้รับบทลงโทษ

“ผมขออนุญาตไปส่งคุณที่บ้านนะครับ”

“ได้สิคะ” ปาลิตาพยักหน้ามองหน้าเขาแล้วยิ้ม ถึงแม้ว่าจะเจอเรื่องร้ายๆแต่ทำไมวันนี้เธอถึงรู้สึกดีจัง เขาขับรถไปส่งเธอที่ห้องเช่า ส่วนรถมอเตอร์ไซต์ของเธอตำรวจอาสาเป็นคนเอาไปส่งที่บ้านพักให้ พอไปถึงบ้านเช่า พอไปถึงบ้านเขาปาลิตาก็รีบหาน้ำหาท่าให้เขาดื่ม

“ขอบคุณอีกครั้งนะคะ ที่ช่วยฉัน”

“ไม่เป็นไรครับ ผมยินดี”

“แต่ยังไงก็ขอบคุณอยู่ดีค่ะ” เธอยิ้มให้เขา แล้วนั่งคุยกันหลายเรื่องก่อนที่เขาจะขอตัวกลับ เธอมองตามแผ่นหลังกว้าง เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกดีมาก ๆ ที่ชีวิตมีเหตุการณ์ร้าย ๆ และดี ๆ เกิดขึ้นมา

ปาลิตาเดินไปเขียนไดอารี่ที่โต๊ะ บรรยายถึงผู้ชายที่เพิ่งช่วยเหลือ ถึงแม้ว่าจะเพิ่งเจอกัน แต่เธอกลับรู้สึกดีกับเขา เขาเหมือนอัศวินขี่ม้าขาวเลย มาช่วยเหลือคนที่กำลังลำบาก ยามต้องการพอดี

ผ่านไปอีกหนึ่งปาลิตาไม่ได้ไปทำงานครบอาทิตย์พอดีเงินที่มีก็ร่อยหรอ แต่ก็พยายามรักษาตัวเองให้หายในเร็ววัน จะกินหรือต้องการอะไรส่วนมากเธอจะสั่งผ่านแกร๊ป ส่วนเรื่องการแจ้งความเรื่องก็หายเงียบ คนมีเงินมีอำนาจ สามารถที่จะทำให้ทุกอย่างมันเงียบลงได้

ปาลิตาไม่ได้เจอผู้ชายที่ช่วยเหลือเธออีกเลย เขาเงียบหายไป ส่วนเธอไม่ได้ออกไปไหน เก็บตัวเงียบรอให้ตัวเองพร้อมถึงจะไปทำงาน

เสียงโทรศัพท์มันแผดเสียงร้อง ปาลิตาจึงหยิบมันขึ้นมา แล้วกดรับ

“ค่ะ พี่เวนา”

(“เป็นไงบ้าง?” พี่เพิ่งทราบข่าว เรื่องที่ลิตาโดนดักทำร้าย”)

“อ้อ ดีขึ้นแล้วค่ะพี่ เดี๋ยวพรุ่งนี้ลิตาจะไปทำงานนะคะ”

(“จ้ะ แต่พรุ่งนี้ พี่ไม่ได้อยู่นะ ไปต่างประเทศสองเดือนเลย แต่พี่ให้พ่อพี่ช่วยหาคนมาดูแลคลับให้แทนแล้ว ทำงานกันปกติ ทุกอย่างเหมือนเดิม”)

“ค่ะ” ปาลิตากดวางสายแล้วเดินไปเปิดตู้เย็น เฮ้อ ของในตู้เย็นก็หมด เหลือน้ำอีกสองสามขวด พรุ่งนี้คงต้องเร่งไปหาเงินแล้ว ถ้าไม่รีบทำ อดตายแน่นอน