รักจำเป็น_EP.1

มาหยา

ฉันเป็นลูกสาวคนเล็กของครอบครัวสัมปทานรังนกชายฝั่งทะเลเหนือ จ. ตรัง กิจการตอนนี้ฉันรู้ได้เลยว่ากำลังถึงจุดดำดิ่ง พ่อแม่ทะเลาะกันทุกวัน ปีนี้ครั้งที่ 3 แล้วที่เราโดนโจรสลัดขโมยรังนกไปขาย...เราจะหมดตัวแล้ว คนในเกาะต่างประท้วงจะเอาเงินทุกวัน

ฉันพอรู้มาบ้างว่าสาเหตุมาจากใคร แต่เราก็ทำอะไรไม่ได้เพราะแม่รักน้องชายท่านมาก และคงเชื่อว่าน้องชายท่านจะไม่มีวันทำอย่างนั้นกับครอบครัวเรา

ฉันมีพี่สาวคนหนึ่งชื่อมียา พี่มียาเป็นคนสูง สวย ไฮโซ เธอจะอาศัยอยู่ที่กรุงเทพฯ ซะส่วนใหญ่ ไม่เคยอยู่เกาะเลย ตั้งแต่ที่ฉันจำความได้ เพราะพี่มียาเธอไม่ชอบน้ำทะเลที่เวลาโดนตัวแล้วจะเหนียวกับแดดที่แรงจนผิวเสีย

ต่างกับฉัน...ฉันชอบทะเล ชอบอากาศร้อน ชอบแดด ฉันอยากจะผิวสีแทน ๆ แต่แม่ฉันเป็นคนขาวมาก เวลาฉันโดนแดดแล้วมันจะคล้ำอยู่ไม่เกินอาทิตย์ก็จะกลับมาขาวอีก

ฉันมีแฟนอยู่คนหนึ่งเราคบกันตั้งแต่สมัยเรียน...ชื่อ ‘ธัญ’ ตอนนี้เขาไปเรียนต่อปริญญาโทอยู่ที่กรุงเทพฯ อีกไม่เกินสองเดือนก็จะกลับแล้ว เราสัญญากันว่าถ้าเขากลับมา เขาจะขอฉันแต่งงาน

#ในบ้าน

วันนี้พ่อออกไปหาลุงเหมเจ้าของเกาะนก...ที่ฉันคลุกคลีมาตั้งแต่เด็ก ๆ กลับมาพ่อก็พยายามโทรหาพี่มียาแต่ติดต่อไม่ได้

“ติดต่อมียาให้กลับเข้ามาเกาะด่วน!” ฉันมองพ่อที่เดินไปพูดใส่แม่อย่างหัวเสีย

“ฉันติดต่อไม่ได้หรอก! คุณก็รู้ว่าเธอไม่เคยเชื่อฟังเรา จะไปบังคับยังไง!” แม่ฉันตวาดพ่อกลับ ฉันได้แต่แอบฟังเงียบ ๆ อยู่หน้าประตูห้องทำงาน

“คุณเป็นแม่ภาษาอะไร! จะให้ลูกเชื่อฟังยังทำไม่ได้!”

“แล้วคุณเป็นพ่อภาษาอะไรฮะ!! ไม่มีปัญญาบังคับลูก!” ฉันยืนปิดปากร้องไห้อยู่หน้าห้องทำงาน

“ก็ต้องติดต่อมันให้ได้! ยังไงมันก็ต้องมาแต่งงานกับตาพัดให้ได้ไม่งั้นเกาะเราแย่แน่!!” ฉันตกใจ พ่อจะให้พี่มียาแต่งงานกับลูกลุงเหมเหรอ!

“จะบ้ารึไงคุณ! คุณจะไปบังคับให้ลูกมาแต่งงานกับคนเกาะ และมีชีวิตแบบฉันเนี่ยนะ!! ไม่มีวันซะหรอก!” ฉันได้แต่แอบร้องไห้อยู่ตรงนี้

“ก็เพราะคุณไหมละ!! เพราะน้องชายคุณมันพาคนมาขโมยรังนก กี่ครั้งแล้ว ผมบอกคุณไปคุณเคยเชื่อไหม!!!!”

“นี่!!! อย่ามาใส่ความน้องฉันนะ ฉันเลี้ยงของฉันมา ฉันรู้ว่าน้องฉันเป็นคนอย่างไร!! คุณน่ะมันคนไร้ประสิทธิภาพไม่มีปัญญาดูแลเกาะ ดูแลครอบครัว ดีแต่โทษคนอื่น!!”

“เพียะ!! อย่ามาปากดี ที่มึงมีกินมีใช้ทุกวันนี้มันไม่ใช่เพราะกูรึไง!! กูใช้หนี้ให้ครอบครัวชาวเลมึงเท่าไหร่ต่อเท่าไหร่แล้ว!! ผลาญกูไปเท่าไหร่แล้วฮะ!!” พ่อลงไม้ลงมือกับแม่ ตบหน้าแม่จนแม่ล้มลงไปที่พื้น ฉันรีบวิ่งเข้าไปเอาตัวบังแม่ไว้

“พ่อขา...พอเถอะค่ะ แม่เจ็บแล้ว” ฉันสะอึกสะอื้น

“ถอยออกไปหยา!” ฉันส่ายหัวพลางกอดแม่ไว้

“อีคนแบบนี้มันพูดด้วยดี ๆ ไม่ได้หรอก หลายเรื่องหยา พ่อทนมามากพอแล้ว”

“กูก็ทนมึงมากเหมือนกัน!! และมึงไปอยู่กับพ่อมึงนู้น! เพราะมึง!! กูถึงต้องมามีชีวิตอยู่บนเกาะเหี้ย ๆ นี่!!” แม่ผลักฉันที่โอบกอดท่านออก ฉันเซไปอยู่ที่เท้าพ่อ ฉันมองหน้าแม่อย่างตกใจ

“มึงรู้ไหม...พ่อที่แสนดีของมึงน่ะ มันข่มขืนกู!! และมันก็บังคับให้กูต้องใช้ชีวิตอยู่ในเกาะนี้ กูจะหนีไปได้แล้วกับมียา แต่สุดท้ายก็ไม่ได้!! เพราะอะไรรู้ไหม?” ฉันน้ำตาไหลและช็อกมากกับสิ่งที่ได้รับฟังวันนี้

“เพราะกูท้องมึงยังไงล่ะ...อีมาหยา”