ตอนที่ 5: หยดน้ำตาแรกของนักวิจัย

‘วัตถุพยานหมายเลข 1’ หรือที่คนทั่วไปเรียกว่า ‘บุหรี่’ ได้กลายเป็นศูนย์กลางจักรวาลของกวินไปโดยปริยายตลอดหลายวันที่ผ่านมา เด็กหนุ่มปฏิบัติต่อมันราวกับเป็นสมบัติล้ำค่าจากสุสานฟาโรห์ เขาเก็บมันไว้ในกล่องเหล็กอย่างดี และจะนำออกมาพินิจพิเคราะห์ก็ต่อเมื่ออยู่คนเดียวในห้องเท่านั้น

เขาทั้งดม...ซึ่งให้ผลลัพธ์เป็นกลิ่นยาสูบจางๆ ผสมกับกลิ่นโคโลญจน์เฉพาะตัวของใครบางคนที่ทำให้หัวใจเต้นผิดจังหวะ ทั้งลองเอามาคีบระหว่างนิ้วทำท่าเหมือนจะสูบจริงๆ หน้ากระจก ก่อนจะรีบวางลงแล้วส่ายหัวอย่างแรงกับความคิดบ้าๆ ของตัวเอง

“มึงจะทำพิธีปลุกเสกมันรึไงวะ” ต้าถามขึ้นในเช้า เมื่อเห็นกวินกำลังจ้องมองกล่องเหล็กใบนั้นด้วยสายตาที่ลึกซึ้งเกินเบอร์

“นี่คือข้อมูล” กวินตอบกลับเสียงขรึม

“การกระทำของเป้าหมายในวันนั้นมันอยู่นอกเหนือทุกทฤษฎี มันคือตัวแปรที่เราต้องทำความเข้าใจ”

“กูว่ามันคือการแกล้งเด็กว่ะ” โอมสรุปอย่างง่ายๆ

“เขาเห็นมึงกลัว เขาก็เลยยิ่งอยากแกล้งให้มึงสับสนเล่น มันคือจิตวิทยาการล่าเหยื่อของนักล่า”

คำว่า ‘ล่าเหยื่อ’ ทำให้กวินรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ แต่ความรู้สึก ‘หวั่นไหว’ ที่เกิดขึ้นทุกครั้งที่นึกถึงเหตุการณ์นั้นมันก็ยังคงอยู่ ความสับสนตีรวนกันในหัวจนเขาแทบจะแยกไม่ออกแล้วว่าความรู้สึกที่มีต่อภาคินมันคืออะไรกันแน่ ระหว่าง ‘ความกลัว’ ‘ความอยากรู้อยากเห็น’ หรือ ‘ความ...’

...กวินไม่กล้าที่จะคิดต่อ

เพื่อหลีกหนีจากความสับสนวุ่นวายและเสียงแซวของเพื่อนๆ บ่ายวันนั้นกวินจึงปลีกตัวมานั่งที่ม้านั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ใกล้ๆ กับตึกคณะของตัวเอง มันเป็นมุมสงบที่เขาชอบมานั่งปล่อยอารมณ์และหาแรงบันดาลใจ เขาเปิดสมุดสเก็ตช์ภาพของเขาขึ้นมา หน้ากระดาษที่เคยว่างเปล่าค่อยๆ ถูกเติมเต็มด้วยภาพของป่าสนในจินตนาการที่มีกระท่อมไม้หลังเล็กตั้งอยู่ท่ามกลางหมู่ดาว...มันเป็นภาพที่แสดงถึงความสงบสุขที่เขาโหยหา

เขาลืมทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัว ลืมเรื่องการวิจัยภาคสนาม ลืมเรื่องลาสบอสใจเถื่อน...โลกทั้งใบของเขาย่อส่วนลงมาเหลือแค่ปลายดินสอและแผ่นกระดาษตรงหน้า

“วาดรูปอะไรของมึงวะ”

เสียงทุ้มต่ำที่คุ้นเคยดังขึ้นจากด้านหลังโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย!

กวินสะดุ้งสุดตัวราวกับถูกไฟฟ้าช็อต ดินสอในมือแทบจะร่วงหล่น เขาหันขวับไปมอง แล้วก็ต้องเบิกตากว้าง...

ภาคิน...กำลังยืนกอดอกก้มลงมองสมุดสเก็ตช์ของเขาอยู่

‘มาได้ยังไง! ที่นี่มันเขตปลอดภัยสีเขียวของผมนะ! ระบบแจ้งเตือนภัยพิบัติทำงานผิดพลาดเหรอ!’ กวินกรีดร้องในใจ

ภาคินไม่ได้ตั้งใจจะมาที่นี่ เขาแค่กำลังจะเดินไปหาเพื่อนที่คณะสถาปัตย์ฯ แต่สายตาก็ดันไปเห็นร่างโปร่งเสียก่อน เด็กหนุ่มตัวเล็กกำลังนั่งอยู่คนเดียว ก้มหน้าก้มตาวาดรูปอย่างตั้งอกตั้งใจจนไม่สนใจโลกรอบข้าง ท่าทางแบบนั้นมันทำให้เขารู้สึก...อยากจะเข้าไปกวนประสาทอย่างบอกไม่ถูก

“ปะ...เปล่าครับ” กวินรีบปิดสมุดลงโดยอัตโนมัติ แต่ก็ช้าไปเสียแล้ว

“เปิดดิ๊” ภาคินสั่งเสียงเรียบ

“กูเห็นแล้ว”

กวินลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่สายตาคมกริบที่จ้องมาทำให้เขาไม่กล้าขัดขืน เด็กหนุ่มค่อยๆ เปิดสมุดออกอีกครั้งด้วยหัวใจที่เต้นระรัว

ภาคินก้มลงมองภาพวาดป่าสนในจินตนาการนั้นนิ่งๆ อยู่หลายวินาที ก่อนจะแค่นเสียงหัวเราะในลำคอ

“หึ...นี่มันภาพวาดเด็กอนุบาลชัดๆ”

คำพูดนั้นเหมือนค้อนที่ทุบลงมากลางใจของกวินอย่างจัง

“ลายเส้นอ่อนปวกเปียกขนาดนี้...สมแล้วที่เป็นเด็กศิลป์” เขาพูดต่ออย่างไม่ใส่ใจความรู้สึกของคนฟัง

“เสียเวลาเปล่าว่ะ เอาเวลาไปทำอะไรที่มันมีประโยชน์กว่านี้ดีไหม”

แต่ละคำ...แต่ละประโยค...มันเหมือนเข็มนับพันเล่มที่ทิ่มแทงเข้ามาในจุดที่บอบบางที่สุดของกวิน

ที่ผ่านมา...เขาโดนด่า โดนตะคอก โดนดูถูก แต่เขาก็ยังทนได้ เพราะมันเป็นแค่เรื่องภายนอก แต่ครั้งนี้...มันต่างออกไป

ภาคินกำลังวิจารณ์...กำลังดูถูกในสิ่งที่เขารักที่สุด...ศิลปะของเขา...ตัวตนของเขา...

กวินพยายามแล้ว...พยายามจะบอกตัวเองว่านี่เป็นแค่การเก็บข้อมูล เขาต้องมีสติ ต้องเป็นนักวิจัยที่ใจเย็น แต่เขาก็ทำไม่ได้...

ความร้อนผ่าวเริ่มก่อตัวขึ้นที่ขอบตา เขาก้มหน้างุด พยายามจะซ่อนใบหน้าของตัวเอง แต่ก็ไม่อาจซ่อนหยดน้ำอุ่นๆ ที่เริ่มไหลรินลงมาอาบแก้มได้

เขาไม่ได้สะอื้น...ไม่ได้ร้องไห้โฮ...มีเพียงหยดน้ำตาเงียบๆ ที่ไหลออกมาไม่หยุด มันคือหยดน้ำตาของความเสียใจ...ความน้อยใจ...และความผิดหวัง

ภาคินที่กำลังจะอ้าปากพูดอะไรต่อต้องชะงักงันไปในทันที เมื่อเขาเห็นว่าไหล่เล็กๆ ของคนตรงหน้ากำลังสั่นเทาเบาๆ และเมื่อก้มลงมองดีๆ เขาก็เห็นหยดน้ำที่หยดลงบนหน้ากระดาษ...

‘ฉิบหาย...’

นั่นคือคำแรกที่ผุดขึ้นมาในหัวของภาคิน เขาแค่ตั้งใจจะแกล้งเล่นๆ ตามประสาคนปากเสีย เขาคาดว่าอีกฝ่ายจะเถียงกลับ หรือไม่ก็กลัวจนตัวหดเหมือนทุกที แต่เขาไม่เคยคาดคิดเลยว่าจะได้เห็นภาพนี้...ภาพของเด็กหนุ่มที่กำลังร้องไห้เงียบๆ เพราะคำพูดของเขา

ความรู้สึกผิดจู่โจมเข้าใส่หัวใจของเขาอย่างจังจนตั้งตัวไม่ติด ออร่ามาคุที่เคยแผ่ออกมามลายหายไปในพริบตา เหลือเพียงชายหนุ่มที่ยืนทำอะไรไม่ถูก

“เฮ้ย...กู...”

เขาพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เสียงกลับจุกอยู่ในลำคอ คำขอโทษที่ควรจะพูดออกไปมันช่างหนักอึ้งอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

กวินรีบใช้หลังมือปาดน้ำตาออกอย่างลวกๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเก็บของใส่กระเป๋าอย่างรวดเร็วโดยไม่ยอมมองหน้าภาคินแม้แต่น้อย

“ผมขอตัวก่อนนะครับ” เขาพูดเสียงสั่นเครือ แล้วก็รีบเดินจากไปทันที

ภาคินได้แต่ยืนนิ่งมองตามแผ่นหลังเล็กๆ ที่เดินจากไปจนลับสายตา ในหัวของเขาว่างเปล่าไปหมด...

ความรู้สึกผิด...มันหนักอึ้งกว่าที่เขาคิดไว้มาก

เขาไม่ได้แค่ทำให้เด็กคนนั้นกลัว...แต่ครั้งนี้...เขาทำให้เด็กคนนั้น ‘เสียใจ’

และนั่น...ได้เปลี่ยนทุกอย่างไปโดยสิ้นเชิง

จุดเปลี่ยนที่สำคัญที่สุดของการวิจัยครั้งนี้...ไม่ได้เกิดขึ้นกับนักวิจัย...แต่กลับเกิดขึ้นกับ ‘เป้าหมาย’ ของการวิจัยเสียเอง