ตอนที่ 3: ระบบรวน หรือ กระต่ายกัดเสือ? - 2

แต่แล้ว ช่วงเวลาแห่งการศึกษาวิจัยอันสงบสุขก็จบลง เมื่อต้ากับโอมเดินตามมาสมทบ

“อ้าว หนีมาอยู่นี่เองไอ้กวิน”

ต้าทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ อย่างแรงจนอัฒจันทร์สั่น

“โห...แดดเปรี้ยงๆ เลยนะมึง”

“เฮ้ย! นั่นมันพี่ภาคินนี่หว่า” ต้าชี้ลงไปในสนาม

“วันนี้มาแปลกว่ะ ดูใจดีผิดปกติ”

‘ใช่ไหมล่ะ! แกก็คิดเหมือนกันใช่ไหม!’

กวินอยากจะพูดออกไป แต่ก็ทำได้แค่พยักหน้าเงียบๆ

เกมในสนามดำเนินไปอย่างดุเดือด และมีจังหวะหนึ่งที่ภาคินได้บอลแล้วเลี้ยงหลบกองหลังขึ้นไปหน้าประตูอย่างสวยงาม แต่ในจังหวะสุดท้าย เขากลับยิงพลาดข้ามคานไปอย่างน่าเสียดาย

และต้า...เพื่อนผู้เป็นตัวเร่งปฏิกิริยาแห่งหายนะ...ก็ทำในสิ่งที่เขาถนัดที่สุด

“โห่พี่! ยิงนกตกปลาเหรอครับ!” ต้าตะโกนแซวลงไปในสนามด้วยความคึกคะนองเต็มพิกัด

‘ไม่นะ...ไอ้เพื่อนเวร!!! แกเพิ่งกดปุ่มเปิดใช้งานโหมดเบอร์เซิร์กเกอร์ของเขา!’

กวินอุทานในใจ พลางเตรียมลากเพื่อนวิ่งหนี แต่ก็ไม่ทันการณ์...

ภาคินที่กำลังหัวเสียกับการยิงพลาดของตัวเองหยุดชะงัก รอยยิ้มและเสียงหัวเราะหายวับไปในพริบตา เขาหันขวับมายังอัฒจันทร์ที่ทั้งสามนั่งอยู่ สายตาคมกริบคู่นั้นจับจ้องมาที่กลุ่มพวกเขาอย่างแม่นยำ

ระบบ ‘บอสโหมด’ ถูกเปิดใช้งานอีกครั้งในเวลาเพียง 0.2 วินาที!

เขาเดินตรงมายังอัฒจันทร์ด้วยออร่ามาคุที่คุ้นเคย

“ปากดีนะมึงไอ้เด็กศิลป์” เขาจ้องหน้าต้าอย่างเอาเรื่อง

และในวินาทีนั้นเอง...ก็เกิดเหตุการณ์ที่เหนือความคาดหมายยิ่งกว่าการที่ภาคินยิ้มได้...

กวิน...ผู้ซึ่งควรจะกลัวจนตัวหดเหลือสองนิ้ว...กลับลุกขึ้นยืนเผชิญหน้ากับบอสเสียอย่างนั้น!

“พี่ครับ เพื่อนผมเขาแค่ล้อเล่นเฉยๆ พี่ไม่เห็นต้องจริงจังขนาดนี้เลย”

‘เฮ้ย! ปาก! แกขยับเองเหรอ! ฉันไม่ได้สั่งนะ!’

กวินกรีดร้องกับตัวเองในใจ สมองของเขากำลังขึ้นข้อความแจ้งเตือนสีแดงเต็มไปหมด ‘MANUAL OVERRIDE DETECTED! SELF-DESTRUCT SEQUENCE INITIATED! MAYDAY! MAYDAY!’

มันเป็นปฏิกิริยาที่เกิดจากความรู้สึกขัดแย้งล้วนๆ เขาเพิ่งเห็นภาคินในโหมดนักกีฬาที่หัวเราะและเล่นกับเพื่อนๆ ได้ การที่จู่ๆ จะสลับมาใช้โหมดเผด็จการกับเรื่องล้อเล่นเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้...มันให้ความรู้สึกว่า ‘ไม่ยุติธรรม’ อย่างรุนแรง

ภาคินชะงักไปเล็กน้อยอย่างเห็นได้ชัด เขามองหน้ากวินอย่างงุนงง

‘ไอ้เด็กนี่อีกแล้ว...’

“มึงอยากโดนดีนักใช่ไหม?” เขาถามกลับ พยายามเปิดใช้ออร่าข่มขวัญเลเวลสูงสุด

“เขาขอโทษพี่แล้ว” ปากของกวินยังคงทำงานต่อไปอย่างอิสระ สวนทางกับสมองที่กำลังร้องว่า

‘หนีไปสิเอ๋! วิ่ง!’

การเผชิญหน้าจบลงเมื่อนนท์เพื่อนของภาคินวิ่งตามมาลากตัวกลับไป

“ไอ้ภาคิน มึงจะเอาเรื่องเด็กมันทำไมวะ กลับไปเล่นต่อได้แล้ว”

ภาคินยอมล่าถอย แต่ก่อนจะไป เขาหันกลับมาจ้องหน้ากวินอีกครั้ง เป็นการจ้องที่ยาวนานและอ่านความหมายไม่ออก มันไม่ใช่แค่ความโกรธ ไม่ใช่แค่ความรำคาญ แต่มีแววของความประหลาดใจ...และความสับสนเจืออยู่ด้วย

กวินทิ้งตัวนั่งลงบนอัฒจันทร์อย่างหมดแรง หัวใจเต้นรัวเหมือนจะหลุดออกมาข้างนอก แต่ครั้งนี้...มันไม่ใช่แค่ความกลัว มันมีอะดรีนาลีนและความรู้สึกแปลกๆ ปนอยู่ด้วย...ความรู้สึกของการได้ ‘โต้ตอบ’ กลับไป

เขา...กระต่ายตัวน้อย...เพิ่งจะกัดเสือไปหนึ่งแผลเล็กๆ และรอดชีวิตกลับมาได้

กวินเปิดสมุดแผนที่ของเขาขึ้นมาอีกครั้ง เขามองข้อมูลที่เคยบันทึกไว้...แล้วลบมันทิ้ง

เขาบรรจงเขียนหัวข้อใหม่ลงไป...

หัวข้อการวิจัย: ‘ความไม่เสถียรทางอารมณ์ของสปีชีส์ ภาคิน-วิศวะฯ’

สมมติฐาน: อาจมีปัจจัยภายนอกที่สามารถสับเปลี่ยน ‘โหมด’ การทำงานของเป้าหมายได้

ข้อสรุปเบื้องต้น: น่าสนใจ...น่าสนใจมาก...

ภารกิจเอาตัวรอดของกวิน...กำลังจะถูกเปลี่ยนเป็น ‘ภารกิจศึกษาและวิจัยภาคสนาม’ โดยที่เจ้าตัวยังไม่รู้เลยว่า...ความอยากรู้อยากเห็นนี่แหละ คือประตูบานแรกที่อันตรายที่สุด