บทที่ 5 รับผิดชอบ

รถคันหรูกำลังมุ่งหน้าไปยังจุดหมายปลายทาง โดยภายในรถตกอยู่ในความเงียบสงัด ไม่มีการเอ่ยพูดสักประโยค

สิ่งที่เกิดขึ้นขณะนี้ทำเอาแสงดาวรู้สึกงุนงงมาก เพราะจู่ ๆ เขาก็พาเธอขึ้นรถพร้อมบอกจะพาไปส่ง ซึ่งไม่เปิดโอกาสให้เธอได้ปฏิเสธสักคำ

“เอ่อ คุณลายสิงห์คะ เรื่องเมื่อกี้แสงขอบคุณมากนะคะ แต่ไม่ต้องไปส่งแสงก็ได้” เพราะรู้สึกเกรงใจอีกคน

“รังเกียจกันเหรอ” ใบหน้าคมคายหันมองคนตัวเล็กข้างกาย

“เอ่อ คือ” เธอไม่มีอะไรจะโต้แย้งจึงก้มหน้างุด เพราะแววตาของเขาที่มองมายังเธอทำเอาหน้างามแดงระเรื่อ จนเธอเผลอนึกถึงค่ำคืนเร่าร้อนคืนนั้น ทั้งที่ไม่น่าจะเกี่ยวกับสถานการณ์ในตอนนี้ แต่ไม่รู้ทำไมถึงมีภาพแบบนั้นผุดขึ้นในหัว

“ไม่ต้องเกรงใจหรอก ผมยินดี” ลายสิงห์หันไปส่งยิ้มอ่อนให้แก่คนข้างกาย ก่อนหันมองทางตรงหน้าเหมือนเดิม

หลังจากจบบทสนทนา บรรยากาศภายในรถตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง แสงดาวครุ่นคิดอะไรเรื่อยเปื่อย กระทั่งเสียงทุ้มเอ่ยขึ้นทำเธอหลุดจากภวังค์

“คอนโดข้างหน้าใช่ไหม”

“ค่ะ” เอ่ยตอบพร้อมพยักหน้ารับ

ลายสิงห์เหลือบมองคนตัวเล็กแวบหนึ่ง แล้วเลี้ยวรถไปยังสถานที่มุ่งหมาย ก่อนจะมาหยุดยังลานจอดรถ

“ขอบคุณที่มาส่งนะคะ”

“เดี๋ยว” มือใหญ่คว้าข้อมือเล็ก ซึ่งเธอกำลังจะเปิดประตู

“คะ” หันขวับมองคนตัวโตอย่างสงสัย

“ขอคุยด้วยหน่อย”

“หืม” หญิงสาวขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างงุนงง เนื่องจากเพิ่งเจอกันวันแรก เลยไม่คิดว่าน่าจะมีเรื่องอะไรคุยกัน

“คุณคงไม่ได้ลืมเรื่องระหว่างเราใช่ไหม”

“เรื่องระหว่างเราเหรอ” ถ้อยคำจากปากหยัก ยิ่งทำให้แสงดาวงงหนักกว่าเดิม ก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตกตะลึง เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเขาคือคนเดียวกันที่พรากความบริสุทธิ์ของตัวเอง

“จำได้แล้วใช่ไหม”

“เป็นคุณจริงเหรอคะ”

“จะคุยกันในรถแบบนี้เหรอ”

“งั้นไปคุยที่ห้องแสงก็ได้” เธอชั่งใจครู่หนึ่ง แล้วตอบตกลงพร้อมเดินนำหน้าชายหนุ่มไปยังปลายทาง

“ทำไมถึงทิ้งกันล่ะ” ลายสิงห์เอ่ยขึ้นทันทีที่เข้ามาอยู่ในห้องของแสงดาว

“เอ่อ คือ”

“คิดจะฟันแล้วทิ้งใช่ไหม เป็นคนแบบนี้เองเหรอครับ” เขาย่างเท้าเข้าใกล้คนตัวเล็กพร้อมรั้งเอวคอดกิ่วมาแนบชิดกัน จนทั้งคู่อยู่ในระยะใกล้กัน

“คุณลายสิงห์จะทำอะไร ปล่อยแสงนะคะ” มือเรียวยกขึ้นดันแผงอกล่ำสัน

“คุณได้ผมแล้วจะไม่รับผิดชอบใช่ไหม”

“พูดอะไรของคุณคะ” เบือนหน้าหนีด้วยความเขินอาย

“ผมมาทวงความรับผิดชอบจากคุณ” ลายสิงห์เชยปลายคางมนขึ้นมาสบตากัน ก่อนชำเลืองมองกลีบปากแสนอวบอิ่มที่เย้ายวนยิ่งนัก จนอยากจะลิ้มลองอีกครั้งแต่ต้องหักห้ามใจ เพราะไม่อาจทำให้เธอหวาดกลัว

“แสงขอโทษนะคะ คืนนั้นแสงเมามากจนจำอะไรไม่ได้เลย เอ่อ คุณลายสิงห์ช่วยปล่อยแสงไปสักครั้งเถอะนะคะ”

“ผมไม่ยอม”

“คะ” ถามเสียงสูงด้วยใบหน้าฉงน

“คุณต้องรับผิดชอบผม เพราะนั่นเป็นครั้งแรกของผม”

“คืนนั้นก็เป็นครั้งแรกของแสงเหมือนกันนั่นแหละ” เธอสวนกลับทันใด

“งั้นผมรับผิดชอบคุณเอง”

“ไม่ต้องค่ะ” ตอบปฏิเสธทันควัน

“แต่คุณต้องรับผิดชอบผม เพราะผมไม่ได้ใจดีแบบคุณ”

“คุณลายสิงห์”

“ว่าไงครับ” ยกยิ้มมุมปากอย่างคนเจ้าเล่ห์ เขารู้สึกอารมณ์ดีที่สามารถทำให้คนตัวเล็กในอ้อมแขนถึงกับไปไม่เป็น

“คุณมันร้ายกาจที่สุด”

“คนที่ร้ายกาจคือคุณต่างหาก ได้กันแล้วก็ทิ้งกันง่าย ๆ”

“ปล่อยแสงได้แล้วค่ะ” พยายามดิ้นสุดฤทธิ์ เพื่อหวังจะให้หลุดออกจากอ้อมแขนของชายหนุ่ม

“หลังจากนี้ถือว่าคบกันแล้วนะครับ”

“ใครอยาก...” เสียงหวานกลืนหายลงในลำคอ เมื่อถูกจู่โจมด้วยริมฝีปากหยักได้รูป ลายสิงห์ดูดดื่มปากนุ่มอย่างหลงใหล

“อื้อ” จูบแสนหวานละมุน ส่งผลให้ขาของแสงดาวไร้เรี่ยวแรงบวกกับสติเลือนราง ก่อนนัยน์ตาคู่หวานจะหลับพริ้มอย่างผ่อนคลาย

ชายหนุ่มยังคงตักตวงความหวานจากกลีบปากอวบอิ่มอย่างหนำใจ ก่อนอาศัยจังหวะเธอเผยอปากสอดลิ้นร้อนอุ่นเข้าในโพรงปากสาว เพื่อเกี่ยวพันกับลิ้นเล็ก

จูบของเขาเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ กระทั่งแสงดาวเริ่มรู้สึกหายใจไม่สะดวกจึงทุบตีแผ่นหลังแกร่งถี่รัว ด้วยความหวังว่าเขาจะยอมปล่อย

ลายสิงห์กลัวว่าคนตัวเล็กจะขาดอากาศหายใจ สุดท้ายจำใจต้องปล่อยแสงดาวเป็นอิสระ แต่ไม่ทันจะคว้าร่างอรชร เธอก็ทรุดกายนั่งกองบนพื้นห้องดั่งหมดแรง

“เป็นอะไรไหมครับ” เขาย่อตัวลงอยู่ระดับเดียวกับเธอ

“ไหนว่าครั้งแรกไง ทำไมถึงเก่งแบบนี้”

“ผมคงยังไม่ได้บอกคุณสินะ ว่าผมทำอะไรเก่งตั้งแต่ครั้งแรก” พูดพลางช้อนร่างเล็กในท่าเจ้าสาว

“จะพาแสงไปไหนคะ”

“...” ไม่มีเสียงตอบจากปากหยัก เขาพาเธอไปวางลงบนโซฟาอย่างทะนุถนอม ส่วนตัวเองนั่งตรงข้ามเธอ

“สิ่งที่คุณทำกับแสงมันจะมากเกินไปแล้วนะคะ”

“หลังจากนี้เรามาลองคบกันสามเดือน” เขาไม่สนใจถ้อยคำของคนตัวเล็ก แล้วเอ่ยบอกถึงจุดประสงค์ของตนเอง

“คะ”

“ผมจะลองคบกับคุณสามเดือน หลังจากครบสามเดือนเมื่อไร เราค่อยมาคุยกัน”

“ทำไมคะ”

สิ่งที่เธอไม่เข้าใจมากที่สุด คืออีกฝ่ายต้องการอะไรจากเธอกันแน่ ทำไมถึงกำหนดระยะเวลาในการคบกัน หรือคิดว่าเธอคือของเล่นคั่นเวลา

“คุณต้องการจะถามอะไรผมกันแน่” ช้อนตามองใบหน้างดงาม

“แสงไม่เข้าใจทำไมเราต้องคบกันสามเดือน แล้วทำไมต้องกำหนดเวลาด้วย”

“เพราะผมทำเพื่อคุณ”

“เพื่อแสงเหรอคะ ยังไง” หญิงสาวเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยอย่างรอฟังคำตอบ

“คุณคงไม่ได้อยากคบกับผมไปตลอดหรอกใช่ไหม ระหว่างนั้นเรามาเรียนรู้กันก่อน ถ้าคิดว่าไม่ใช่ค่อยแยกทางกัน” อาจจะบอกว่าทำเพื่อตัวเธอ แต่จริง ๆ แล้วเขาเองต้องการเธอเหมือนกัน สาเหตุที่พูดแบบนั้นออกไปเพราะไม่อยากทำให้คนตัวเล็กอึดอัด

“แล้วถ้าแสงไม่ตกลงล่ะคะ” ยิ่งฟังยิ่งไม่เข้าใจเลย

“ผมคงไม่บังคับคุณแต่คุณคิดดีแล้วเหรอ ผมสามารถอยู่เคียงข้างคุณเพื่อปกป้องคุณจากแฟนเก่าได้นะ ใช้ผมเป็นเครื่องมือสิ”

“ทำไมถึงยอมทำแบบนั้นคะ”

“เพราะผมพอใจในตัวคุณ”

“ถ้าแสงตกลง หลังจากนั้นแสงจะต้องทำยังไงบ้าง” จ้องมองไปยังใบหน้าหล่อเหลาอย่างกดดัน

“คุณสามารถใช้ชีวิตเหมือนที่ผ่านมาได้เลย”

“อืม งั้นแสงตกลง” เธอชั่งใจครู่หนึ่ง แล้วตอบออกไป

“เอามือถือมาสิครับ”

แสงดาวยอมยื่นสมาร์ทโฟนให้แก่คนตัวโต ก่อนอีกคนจะเอาไปทำอะไรบางอย่างและคืนให้เธอ

“นี่เบอร์ผม มีอะไรก็ติดต่อมาได้ตลอด”

“ค่ะ”

“วันนี้ผมกลับก่อนละกัน” ลายสิงห์เด้งตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพร้อมเดินไปหาเธอ ก่อนประคองใบหน้าจิ้มลิ้มและประทับจูบลงบนหน้าผากเกลี้ยงเกลา

“ถือว่าเราคบกันแล้วนะครับ” กระซิบบอกข้างใบหูขาวสะอาดอย่างอ่อนโยน แล้วเดินจากไป

“นี่เรากับคุณลายสิงห์คบกันเหรอ” ทุกอย่างเกิดขึ้นค่อนข้างเร็วมากแทบตั้งตัวไม่ทัน