บทที่ 3 หนี

“อื้อ” หญิงสาวลืมตาขึ้นอย่างเชื่องช้าพลางบิดกายไปมา ก่อนหยุดชะงักเมื่อรู้สึกถึงของหนักบริเวณเอวคอดกิ่ว ใบหน้างดงามก้มมองเบื้องล่าง แล้วดึงสายตามองเจ้าของแขนแกร่ง

“ใคร” คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันเชิงงุนงง และด้วยความกลัวอีกคนจะตื่นขึ้น แสงดาวรีบลุกขึ้นสวมใส่เสื้อผ้าให้เสร็จเรียบร้อย จากนั้นตรงกลับคอนโดทันที

เธอทิ้งตัวนอนบนเตียงพลางแหงนหน้ามองเพดานห้อง แล้วทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้น เท่าที่จำได้เมื่อวาน คือเธอถูกอดีตแฟนหนุ่มกับเพื่อนสนิททรยศ

หลังจากได้ล่วงรู้ความจริงแสนเจ็บปวด เธอตัดสินใจไปผับก่อนจะดื่มเหล้า จนขาดสติและทำเรื่องที่ไม่ควร กว่าจะสำนึกได้ก็สายเกินไป แถมชายแปลกหน้าคนนั้นคือใครก็ไม่รู้

“ทำอะไรลงไปกันนะยัยแสง” เอ่ยตำหนิตัวเองอย่างโมโห

ระหว่างครุ่นคิดเรื่องที่ผ่านมา อยู่ ๆ เสียงออดดังขึ้น หญิงสาวพยุงกายแสนเหนื่อยล้าไปเปิดประตูให้แก่คนข้างนอก

“นี่มันอะไรกันแสง” ทันทีร่างเล็กปรากฏ อีกฝ่ายไม่รอช้าต่อว่าแสงดาวอย่างหัวเสีย

“ก็อย่างที่ฉันส่งข้อความไปนั่นแหละ เราเลิกกัน” ประโยคท้ายเน้นเสียงหนักให้คนตรงหน้าได้ยินชัดเจน

“เป็นบ้าเหรอ เรากำลังจะแต่งงานกันแล้ว เลิกอะไรของเธอ” นักรบตะคอกใส่หน้าหวานอย่างเกรี้ยวกราด เขารู้สึกเสียศักดิ์ศรีที่ถูกผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างเธอบอกเลิก แถมยังกังวลเรื่องแผนการที่วางไว้จะพัง

“อยากแต่งงานก็ไปแต่งกับผิงผิงสิ”

“พูดเรื่องอะไรของเธอ” นักรบขมวดคิ้วพร้อมกับจ้องเขม็งหน้าหวานของแสงดาวอย่างไม่เข้าใจ

“เรื่องเมื่อวานที่นายคุยกับผิงผิง ฉันได้ยินหมดแล้ว” เธอพูดออกมาอย่างไร้อารมณ์ จ้องมองคนตรงหน้าด้วยแววตาแข็งกร้าว

“ไม่ใช่อย่างที่เธอเข้าใจนะแสง เรื่องเมื่อวานแค่เข้าใจผิด ฉันกับผิงผิงไม่มีอะไรกันเลย”

ถ้อยคำจากแสงดาวส่งผลให้นักรบอึ้ง ก่อนจะพยายามแก้ไขสถานการณ์ให้ดีขึ้นด้วยการเอื้อมมือไปกุมมือเรียว

“นี่คงคิดว่าฉันโง่มากเลยใช่ไหม นอกจากสิ่งที่ฉันได้ยินในร้านแล้ว ฉันยังเห็นว่านายกับผิงผิงเข้าม่านรูดด้วยกันอีก” พูดจบ แสงดาวชักมือเล็กจากฝ่ามือหยาบกร้านอย่างรังเกียจปนขยะแขยง

“โธ่แสง! ระหว่างฉันกับผิงผิงไม่มีอะไรเลย ผู้หญิงคนนั้นมันยั่วฉันเอง ฉันก็แค่สนองให้เฉย ๆ แต่คนที่ฉันรักจริง ๆ คือเธอนะแสง”

“ทุเรศที่สุด” เธอง้างมือทั้งห้าฟาดแก้มสากอีกคนอย่างแรง คำพูดคำจาที่พ่นจากปากนักรบทำเอาแสงดาวขยะแขยงยิ่งนัก ไม่รู้ที่ผ่านมาเธอหลงรักคนตรงหน้าได้ไง ทั้งที่เป็นแค่เศษสวะ

“นี่มึงกล้าตบกูเหรอ อีแสง” นักรบบีบหัวไหล่บอบบางทั้งสองข้างอย่างขุ่นเคือง

“โอ๊ย!!”

ทันใดนั้นสายตาของเขาบังเอิญสะดุดเข้ากับรอยแดงบริเวณซอกคอขาวเนียน ก่อนแสยะยิ้มอย่างสมเพช

“ทำมาเป็นด่ากู แล้วรอยแดงที่คอมึงคืออะไร คงไปนอนกับผู้ชายคนอื่นมาเหมือนกันใช่ไหม”

“ไม่ใช่เรื่องของนาย” ว่าแล้ว นำผมปิดบริเวณลำคอระหง

“งานแต่งที่จะเกิดขึ้นอีกไม่นาน กูจะไม่ยอมยกเลิกเด็ดขาด”

“เรื่องของนาย แต่ฉันไม่แต่งด้วย”

“มึงอยากลองดีกับกูเหรอ อีแสง” นักรบไม่พูดเปล่า ยกมือใหญ่ขึ้นหมายจะตบแก้มนุ่มนิ่ม ทว่าแสงดาวชิงลงมือก่อน โดยการถีบเข้าที่แก่นกายของอีกคนเต็มแรง

“โอ๊ย!!” เขาล้มลงกระแทกพื้นพลางส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวด

“ไปให้พ้นหน้าห้องฉันเลย ไอ้เลว!!” แสงดาวปิดประตูห้องใส่อีกคนอย่างเร็ว ไม่วายได้ยินคำด่าของนักรบดังเล็ดลอดเข้ามาในห้อง

“เฮ้อ...ช่างเป็นผู้ชายที่น่ารังเกียจที่สุด” พ่นลมหายใจเฮือกหนึ่ง ก่อนนึกบางอย่างขึ้นได้ เธอไม่รอช้ายกเท้าเล็กตรงไปยังห้องน้ำ

“นี่มันอะไรกัน ทำไมถึงเยอะแบบนี้” ดวงตากลมโตเบิกโพลงอย่างตะลึง เมื่อปะทะกับรอยแดงสีกุหลาบมากมายบริเวณลำคอระหง ก่อนเธอจะตัดสินใจถอดเสื้อผ้า ซึ่งพบร่องรอยอื่น ๆ อีกเยอะตามเรือนร่างงดงาม

“ตาบ้าโรคจิต ทำถึงขนาดนี้เลยเหรอ” เสียงหวานบ่นอุบอิบอย่างหัวเสีย ครั้งแรกของเธอดันพลาดท่าให้ชายแปลกหน้าที่ไหนไม่รู้ แถมยังทำเรือนร่างขาวเนียนดุจดั่งไข่มุกเป็นรอยแดงอีกต่างหาก

ช่วงบ่ายของวันเดียวกัน ชายหนุ่มบนเตียงขนาดคิงไซซ์เริ่มรู้สึกตัวจึงพลิกกายไปด้านข้าง แล้ววาดวงเพื่อต้องการดึงคนตัวเล็กมากอด ทว่ากลับพบกับความว่างเปล่า

ลายสิงห์ลืมตาขึ้นพร้อมเด้งตัวลุกขึ้นนั่ง เขากวาดสายตามองรอบห้อง เมื่อมั่นใจว่าเธอไม่อยู่ถึงกับแสยะยิ้มอย่างสมเพช

“เฮอะ! นี่เราถูกทิ้งเหรอวะ” ฝ่ามือใหญ่เสยผมขึ้นอย่างหงุดหงิด

ชายหนุ่มนั่งคิดทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนสักพัก หลายสิ่งที่เขาได้สัมผัสจากหญิงสาวยังคงตราตรึงไม่หาย และยากจะสลัดทิ้งง่าย ๆ ซึ่งเขาจะไม่ยอมให้ลงเอยแบบนี้เด็ดขาด เธอต้องรับผิดชอบกับสิ่งที่กระทำกับตัวเอง

ลายสิงห์คว้านหาสมาร์ตโฟน ก่อนจะต่อสายหาใครคนหนึ่ง

“ตุลย์ นายช่วยสืบประวัติผู้หญิงที่อยู่กับฉันเมื่อคืนหน่อย”

(ผู้หญิงที่ไหนครับ) เอ่ยถามอย่างตะลึง เนื่องจากลายสิงห์ไม่เคยมีประวัติยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงหน้าไหนมาก่อน

“เออน่า ไม่ต้องถามมาก”

(ตอนนี้คุณสิงห์อยู่ไหนครับ)

“โรงแรม”

(ไปที่นั่นทำไมครับ)

“ถามมากแค่นี้แหละ” เขาไม่รอให้คนปลายสายโต้กลับด้วยประโยคใด จัดการตัดสายทันที

“แล้วเจอกันนะครับ” ว่าแล้ว โยนโทรศัพท์ไปบนที่นอน ก่อนตัวเองจะตรงไปยังห้องน้ำเพื่อจัดการธุระส่วนตัว