บทที่ 2 จุดเริ่มต้นของเหตุการณ์

บทรักระหว่างคนทั้งสองกินเวลานานพอสมควร หลังจากชายหนุ่มปลดปล่อยความใคร่รอบสุดท้ายเสร็จก็เข้าสู่ห้วงนิทราทันใด ก่อนปิดตาไม่ลืมดึงคนตัวเล็กเข้าสู่อ้อมแขน

“อื้อ” แสงดาวปรือตาขึ้นอย่างเชื่องช้า ด้วยความหวังว่าจะลุกขึ้นแต่งตัวกลับ แต่ความหนักอึ้งของเปลือกตา ทำให้เธอหลับใหลคาอ้อมกอดแสนอบอุ่นของคนตัวโต

หลายชั่วโมงก่อนหน้านั้น

หญิงสาวรูปร่างอรชรบิดขี้เกียจไปมา ไล่อาการเมื่อยล้าจากการนั่งนาน ทันใดนั้นสายตาคู่งามเหลือบไปเห็นนาฬิกาตั้งโต๊ะ ที่บอกถึงเวลาเลิกงาน

“ป่านนี้แล้วเหรอ” เสียงหวานพึมพำกับตัวเองเบา ๆ แล้วไม่รอช้าเก็บข้าวของอย่างรวดเร็ว เนื่องจากเธอมีนัดกับใครคนหนึ่ง

ระหว่างกำลังรอรถโดยสารเพื่อเดินทางไปยังสถานที่นัดหมาย ทันใดนั้นดวงตากลมโตปะทะกับร่างแสนคุ้นเคยของเพื่อนสนิท

“นั่นผิงผิงกำลังขึ้นรถของนักรบไปไหน” คิ้วเรียวสวยเลิกขึ้นอย่างสงสัย ซึ่งเธอพยายามคิดในทางที่ดี แฟนหนุ่มอาจแวะส่งเพื่อนกลับบ้านก็ได้เพราะเป็นทางผ่านไปบ้านผิงผิงพอดี

หลังจากรถคันดังกล่าวขับออกไปไม่กี่นาที ขณะเดียวกันข้อความจากแฟนหนุ่มเด้งเข้ามาพอดี

“ฉันอาจจะไปถึงช้า เธอไปรอที่ร้านก่อนได้เลย”

แสงดาวมองข้อความที่ปรากฏบนหน้าจอมือถือพร้อมกำมือแน่น ใจสาวเต้นระรัวด้วยความรู้สึกมากมาย

“คิดจะทำอะไรของนายกันแน่”

จังหวะนั่นเองรถแท็กซี่ผ่านมาพอดี เธอรีบโบกรถและสั่งคนขับให้ตามรถของนักรบ โชคดีไปได้ไม่ไกลนัก

“ม่านรูด” ดวงตากลมโตเบิกกว้าง เมื่อรถของแฟนหนุ่มเลี้ยวเข้าสถานที่ดังกล่าว วินาทีนั้นเธอรู้สึกโกรธมาก จนอยากเข้าไปกระชากคนพวกนั้นออกมา ทว่าจำเป็นต้องระงับอารมณ์ให้ถึงที่สุด เพราะอยากดูอะไรต่ออีกหน่อย

แสงดาวนั่งรอในรถอย่างใจเย็น กระทั่งผ่านไปหนึ่งชั่วโมง รถของแฟนหนุ่มขับออกมา

“รีบตามต่อเลยค่ะ” เอ่ยบอกกับคนขับอย่างรีบร้อน

“ครับ”

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ซึ่งไม่ต้องบอกก็พอรู้ว่าเป็นใครโทรมา

(เธอไปถึงยัง) ทันทีที่กดรับสาย อีกฝ่ายไม่รอช้าเอ่ยขึ้น

“ยังเลย วันนี้รถค่อนข้างติดมาก”

(งั้นเหรอ)

“อืม”

(แต่ฉันใกล้ถึงแล้วนะ)

“นี่นักรบ นายติดต่อผิงผิงได้ไหม พอดีฉันอยากให้ผิงผิงมาช่วยเลือกชุดให้หน่อย”

(พอดีเลย เมื่อกี้ฉันเจอผิงผิงก็เลยอาสาจะไปส่งก่อนไปร้าน)

“จริงเหรอ ดีจังเลยนะ” แสงดาวแสร้งทำเหมือนดีใจ ที่ได้รู้ว่าเพื่อนอยู่กับแฟนหนุ่ม

(ไม่ต้องห่วงนะแสง ฉันจะช่วยเลือกชุดเจ้าสาวให้แกสวย ๆ เลย เชื่อใจฝีมือเพื่อนคนนี้ได้) เสียงของผิงผิงแทรกเข้ามาในสาย

“ขอบใจนะผิงผิง งั้นแค่นี้ก่อนละกัน ฉันอาจจะไปถึงช้าหน่อย” ว่าแล้ว แสงดาวกดตัดสายทันที

สาเหตุที่เธอต้องการให้ผิงผิงช่วยเลือกชุดแต่งงาน เพราะอยากรู้ว่าลับหลังเธอ คนพวกนั้นจะพูดอะไรบ้าง เลยต้องแสร้งออกอุบายเช่นนี้

เมื่อถึงร้านชุดแต่งงาน เธอเดินเข้าไปด้านในอย่างระมัดระวังไม่ให้ผิงผิงกับนักรบล่วงรู้

“สวัสดีค่ะ ได้จองคิวไว้ไหม” พนักงานสาวเอ่ยถามอย่างเป็นมิตร

“จองค่ะ ในชื่อของแสงดาว”

“แต่เหมือนเมื่อกี้เจ้าบ่าวจะมาแล้วนะคะ เอ่อ กับผู้หญิงคนหนึ่ง” พนักงานสาวทำหน้างุนงง เพราะคิดว่าหญิงสาวที่มาด้วยกันกับนักรบจะเป็นแสงดาว

“เพื่อนนะคะ มาช่วยเลือกชุดให้”

“อ๋อค่ะ งั้นเชิญด้านนี้เลย” พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ก่อนผายมือเชื้อเชิญหญิงสาวไปยังปลายทาง “เชิญคุณแสงดาวเข้าไปรอด้านในก่อนนะคะ”

“ค่ะ” ส่งยิ้มอ่อนให้แก่พนักงาน ก่อนอีกคนจะจากไป

แสงดาวอาศัยจังหวะที่ไม่มีใครอยู่บริเวณนั้น แง้มประตูห้องเพื่อดูคนข้างใน

“ฉันรักนายนะนักรบ” ผิงผิงเอ่ยบอกกับชายหนุ่มพร้อมคล้องคอแกร่งมารับจูบ

“ฉันก็รักเธอเหมือนกันนะ” เอ่ยขึ้นหลังจากถอนจูบ

“ถึงนายจะแต่งงานกับยัยแสงดาวไปแล้ว นายห้ามจูบหรือมีอะไรกับมันเด็ดขาด ฉันหึงรู้ไหม”

“ฉันสัญญา”

บทสนทนาระหว่างผิงผิงกับนักรบทำเอาแสงดาวอึ้ง ไม่น่าที่ผ่านมาชายหนุ่มไม่เคยแตะเนื้อต้องตัวเธอสักครั้ง ที่แท้มีผิงผิงเป็นเมียอยู่แล้วนี่เอง

“นายสัญญากับฉันนะนักรบ หลังจากหลอกเอาสมบัติที่ยายมันทิ้งไว้ให้สำเร็จ ต้องรีบหย่าทันที”

“ได้สิ เราจะหนีไปอยู่ด้วยกัน”

ความจริงถูกเปิดเผย ทำให้แสงดาวไม่กล้าเผชิญหน้ากับคนเหล่านั้น ด้วยความหวาดกลัวในอะไรหลายอย่าง จึงตัดสินใจออกจากร้านและโบกรถเพื่อต้องการไปให้พ้นสถานที่นี้

กว่าจะรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนมาอยู่ในผับแห่งหนึ่ง เธอแบกร่างไร้เรี่ยวแรงไปยังโซนเคาน์เตอร์บาร์ จากนั้นสั่งเครื่องดื่มก่อนส่งข้อความไปบอกเลิกกับนักรบ แล้วจัดการปิดเครื่อง

“ไอ้เลวนักรบ ฉันอุตส่าห์ไว้ใจนาย” หลังจากได้ดื่มเหล้าไปสองสามแก้ว แสงดาวเริ่มมีอาการมึนเมา เธอด่าทอถึงอดีตแฟนหนุ่มพร้อมปล่อยน้ำตาไหลพรากอาบแก้มนุ่ม

ผ่านไปสักพัก หญิงสาวยังคงนั่งดื่มเครื่องดื่มที่ผสมแอลกอฮอล์ ก่อนสายตาคู่งามจะสะดุดกับชายหนุ่มข้างกาย

“นี่คุณ” แสงดาวตัดสินใจลุกขึ้นไปหาเขา

“...” ลายสิงห์ตวัดสายตามองหญิงสาวปริศนาด้วยแววตาเย็นยะเยือก แล้วยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มและทำเป็นไม่แยแสแสงดาว

“มานอนกับฉันเถอะ” เสียงหวานเอ่ยบอกถึงความปรารถนาของตัวเอง

“ถ้าเมาก็กลับไปนอนบ้านซะ” ชายหนุ่มพูดเพียงเท่านั้น แล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเพื่อหมายจะพาตัวเองไปพ้นจากหญิงสาว

“อย่าไปนะ” มือเรียวเอื้อมไปจับชายเสื้อของอีกคน

“ปล่อย”

“ฮือ ๆ ฉันถูกทิ้งแล้ว แฟนที่คบตั้งแต่มหาลัยทิ้งฉันไปเอากับเพื่อนสนิทของฉัน” หญิงสาวปล่อยโฮออกมาด้วยความเสียใจ ทำเอาผู้คนบริเวณนั้นต่างหันมองด้วยความสนใจ

ลายสิงห์ไม่มีทางเลือกมากนัก จำใจคว้าข้อมือเล็กของแสงดาวพาออกจากผับ จากนั้นพาเธอไปส่งที่โรงแรมแห่งหนึ่ง เพราะไม่รู้จะไปส่งที่ไหนดี

แทนที่ลายสิงห์จะได้กลับบ้านหลังจากส่งเธอเสร็จ กลายเป็นว่าแสงดาวพุ่งมาจูบเขา แล้วเหตุการณ์ทุกอย่างจึงบานปลายมาถึงปัจจุบัน