9/5

“อีกไม่กี่วันแล้วนะ ที่ฮันน่าจะเป็นของพี่ทั้งทางพฤตินัยและนิตินัย ตอนนี้พี่จะสอนแค่บทแรกๆ แต่หลังจากแต่งงาน เธอจะต้องเรียนรู้ต่อเนื่องอีกหลายบท”

ต่อเนื่อง! นี่เขาคงไม่ได้หมายถึงจะตั้งหน้าตั้งตาสอนบทรักให้เธออยู่ทุกเมื่อเชื่อวันหรอกนะ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ เธอมีหวังได้ตายคาอก

หญิงสาวถอนใจยาวจนทรวงสาวไหวเป็นระลอก ล่อให้มือใหญ่เลื่อนขึ้นมาบีบขยำความนุ่มละมุนอย่างหลงใหล ริมฝีปากร้อนผ่าวปัดเป่าอยู่เหนือเนินนางกลางหน้าขา ลมหายใจอุ่นจนเกือบร้อนสัมผัสกับกลีบกายแน่นสนิท โรฮันน่าเผยอปากรั้งรอว่าเมื่อไหร่สัดส่วนที่ไวต่อความรู้สึกจะถูกสัมผัสมากกว่าลมหายใจ แต่ชวดลเหมือนรู้กลับยิ่งแกล้งไล้เลียปลายลิ้นพลิกพลิ้วอยู่บนต้นขาทั้งสองข้าง โดยข้ามส่วนกลางลำตัวไปอย่างน่าทุบ

“อย่าแกล้งฮันน่าสิคะ” ในที่สุดเธอก็พร่ำขอ “เดี๋ยวจะเข้างานสายเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีแก่ลูกน้องนะคะ”

“หึ หึ...” ชวดลหัวเราะครื้นเครง ก็ว่าที่เจ้าสาวของเขารู้จักเอาตัวรอดเป็นยอดดีอยู่เสมอ เธอมักจะหาเรื่องมาขัดใจเขาได้สำเร็จทุกครั้งไป แต่ครั้งนี้เขาคงต้องเชื่อเธอสักครั้ง เพราะคงไม่ดีแน่หากเข้างานสายทั้งคู่และมีร่องรอยจ้ำๆ ฝากไว้บนลำคอ สงสัยวันนี้เขาต้องหาชุดคอปิดให้โรฮันน่าใส่เสียแล้ว

ชายหนุ่มใช้เข่าแยกเรียวขาให้กางออก จับข้อเท้าเล็กให้ขึ้นมาเกี่ยวเอวหนาเอาไว้ เขาสอดความเป็นชายลงในกุหลาบดอกตูม อาจเพราะรีบร้อนไปหน่อยก็เลยเห็นเธอทำหน้านิ่ว จึงส่งปลายนิ้วเข้าไปลูบไล้คล้ายจะปลอบใจกลีบกายที่ดูดกลืนแก่นกายไว้แน่น

“อื้ม...พี่โดม” หญิงสาวซ่านเสียวจนต้องบิดกายเร่า เกสรนารีถูกลูบไล้แล้วสะกิดถี่ยิบ ปรนเปรอความเสน่หาด้วยปลายนิ้วที่เก่งฉกาจไม่แพ้ริมฝีปาก ปลุกปั่นเรือนกายสาวสวยให้ชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำหวาน

ชวดลถอนใจนับครั้งไม่ถ้วน เมื่อกดร่างลึกแทรกเข้าไปจนมิดลำ เขากัดฟันแน่นคำรามลึกในลำคอ กลีบกายของหญิงสาวช่างคับแคบเสียจริง ทั้งดูดดึงความเป็นตัวตนของเขาจนแทบทนไม่ไหว ร่างแกร่งขยับคลอเคลียเป็นจังหวะเนิบช้า ก่อนจะโจนจ้วงโหมกำลังพร้อมกับโน้มหน้าลงจูบปากอิ่ม ดูดกลืนเสียงร่ำร้องครวญครางลงลำคอ

สะโพกสอบสะบัดพลิ้วแล่นลิ่วพาหญิงสาวลอยขึ้นสู่ที่สูง หัวสมองเริ่มมีเมฆหมอกสีขาวลอยคว้างอยู่เต็มไปหมด ก่อนจะรู้สึกว่าร่างกายแทบแตกเป็นเสี่ยงแล้วถูกดีดจนปลิวขึ้นสูงก่อนจะร่วงลงสู่ที่นุ่ม

เสียงหวีดร้องของคนที่พบความสุขดังอยู่เพียงในโพรงปากอุ่น ร่างกายของหญิงสาวเกร็งกระตุกบีบรัดแก่นกายพาเอาร่างหนากระตุกตามด้วยเช่นกัน

“ถ้าไม่ติดว่าต้องรีบไปทำงานแล้วล่ะก็ พี่จะต่ออีกสัก 2-3 ยก”

โรฮันน่าค้อนตากลับให้คนตัวโตที่พูดน้ำเสียงรื่นเริง รอยยิ้มกระจ่างใสของเขาเรียกให้เธอต้องยิ้มส่งกลับไปให้ แล้วร่างหนาก็ทำท่าจะเข้ามาคลอเคลีย ถ้าเสียงหวานไม่แหวแว้ดออกไปก่อน

“พอแล้วนะ ไม่อย่างนั้นฮันน่าจะลงไปบอกคุณลุงว่าพี่โดมจะเกงาน”

ชวดลส่ายหน้าแต่ก็ยอมลุกขึ้นจากเตียง ไม่วายจะเดินมากอดรัดฟัดเหวี่ยงแล้วระดมจูบไปทั่วดวงหน้าหวาน กว่าเขาจะยอมไปอาบน้ำแต่งตัวได้ ก็เล่นเอาหญิงสาวเหนื่อยอ่อน

โรฮันน่าคล้ายจะเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่าง เธอมองผู้คนมากมายที่เดินทางมาร่วมเป็นสักขีพยานในงานแต่งงานระหว่างเธอกับชวดล นึกสมเพชที่คนมากมายพวกนี้มายินดีให้กับคู่บ่าวสาวที่ไม่ได้รักกัน

ไม่รัก ใช่เขาไม่ได้รักเธอ

แต่...เธอกลับเป็นฝ่ายรักเขาข้างเดียวมาตลอด

สาเหตุหลักที่ทำให้เธอเดินหน้ามาจนถึงวันนี้ก็เพราะต้องการเรียกร้องความรักจากชวดล แม้จะเจ็บใจเพราะรู้ดีว่าชายหนุ่มไม่มีสิ่งนั้นจะมอบให้เธอ แต่ก็ยังอยากอยู่ใกล้ อยากแสดงให้เขาเห็นว่าเธอไม่สนใจ ไม่พร้อมที่จะสวมชุดเจ้าสาว ทั้งหมดก็เพื่อเรียกร้องความสนใจจากเขาทั้งนั้น คงเหมือนสาวๆ หลายๆ คนที่ชอบเรียกร้องความสนใจจากคนที่ชอบด้วยวิธีตีตัวออกห่างหลังจากยั่วยวนได้สักพัก โรฮันน่าเองก็เป็นหนึ่งในนั้นและมันก็ได้ผล เขาบังคับให้เธอแต่งงานด้วยซึ่งก็เข้าทางเธอเป๊ะ แต่พอถึงวันที่เธอสวมชุดเจ้าสาวจริงๆ กลับต้องมายืนคิดหนักว่าที่ทำอยู่นี้มันถูกไหม

คำตอบที่ได้รับก็คือถูก เพราะเธอตกเป็นของเขาทั้งตัวและหัวใจ เขาจะต้องรับผิดชอบเธอถ้ายังอยากได้เธออีก

เฮ้อ...หญิงสาวทอดถอนใจ เธอตกเป็นของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่ากว่าจะถึงวันนี้ ชวดลคงหาว่าเธอใจง่ายยินยอมเขาเรื่อยไป แล้วเขาจะรู้ไหมนะว่าที่เธอใจง่ายเพราะเธอรักเขา

“เจ้าสาวมัวแต่เหม่อลอยอยู่นี่เอง” รามิล ราม อันโตนิโอ จับเครื่องบินเที่ยวแรกเมื่อเขาตัดสินใจวางเมื่อจากงานที่ทำ เพื่อจะบินมาร่วมแสดงความยินดีให้กับน้องสาวสุดเลิฟคนนี้

“พี่ราม!” เจ้าสาวคนสวยถลาเข้าไปสวมกอดพี่ชายด้วยความคิดถึง “มาได้ยังไงคะ ไม่เห็นมีใครบอกฮันน่าเลยว่าพี่รามจะมา”

“ถ้าบอกแล้วจะเซอร์ไพรส์เหรอ ว่าแต่เราเถอะ เป็นยังไงบ้าง ในที่สุดก็ตกร่องปล่องชิ้นกับนายโดมได้นะ”