8/2

ถ้าเธอเจ็บ เวลานี้เขาเจ็บกว่าเธอหลายเท่า

โรฮันน่ากระชับสายคล้องกระเป๋าแล้วก้าวฉับๆ เข้าบ้านไปเงียบๆ ชวดลถอนใจมองชิงช้าที่ยังแกว่งไกวน้อยๆ เขานั่งทับที่ของเธอ รู้สึกถึงความอุ่นๆ จากร่างสวยๆ นึกอยากจะวิ่งตามเธอเข้าไปในบ้าน แต่จะมีประโยชน์อะไร หากเธอยังเอาแต่ใจไม่ฟังเหตุผลแบบนี้

วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ โรฮันน่าจึงตื่นสายกว่าทุกวัน เธอพลิกร่างไปมาอยู่บนเตียงนุ่มที่แสนสบาย ดวงตายังปิดสนิทแต่เรียวปากแย้มออกเล็กน้อย เตียงนุ่มยวบลงจนรับรู้ได้ เปลือกตาบางใสจึงลืมกว้างแล้วหันขวับไปยังจุดๆ นั้นอย่างตื่นตระหนก

“คุณแม่!” โรฮันน่าถอนใจยาว ปรายตามองประตูเชื่อมเล็กน้อย “คุณแม่เข้ามาทำไมไม่ปลุกฮันน่าล่ะคะ”

“ก็แม่เห็นว่าประตูไม่ได้ล็อก แล้วก็เห็นฮันน่ากลิ้งอยู่บนเตียงเลยไม่อยากเรียก รู้ว่าอีกประเดี๋ยวหนูต้องตื่น”

บุตรสาวขยับตัวมานอนหนุนตักคนเป็นแม่อย่างออดอ้อน ชัชรินทร์ลูบหัวลูกไปมาด้วยความรู้สึกรักใคร่เอ็นดู

“ลุกขึ้นได้แล้วนะลูก ร้านเขาเอาชุดเจ้าสาวมาส่งแล้ว”

คราวนี้คนตาปรืออยากจะหลับต่ออีกสักครู่ก็ลืมตาโพลง ดีดตัวขึ้นนั่งอย่างรุกรน

“ชุดเจ้าสาว?”

“ใช่สิจ๊ะ ไปเร็วลูก อาบน้ำล้างหน้าล้างตาแล้วลงไปลองชุดแต่งงานได้แล้ว”

“แต่ว่า...แม่คะ” โรฮันน่าอยากจะทำอิดออด ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงยังงอนชวดลไม่หาย อาจเป็นเพราะตั้งแต่วันนั้นเขายังไม่มีง้อเธอเลย

“อะไรกันฮันน่า ใกล้จะถึงวันงานเต็มที จะมามัวอิดออดเรื่องอะไร” ชัชรินทร์เอ็ดแต่ไม่ถึงกับดุ เธอคิดว่าต้องมีเรื่องอะไรสักอย่างเกิดขึ้นระหว่างบุตรสาวกับหลานชายแน่ๆ แต่จะให้ถามก็กระไรอยู่ เรื่องของพวกเขาก็คงต้องปล่อยให้ทั้งคู่สะสางเอาเอง ในเมื่อไม่เอ่ยปากก็แสดงว่างานแต่งงานยังคงดำเนินต่อไป

“แม่คะ” คนเป็นลูกก็ไม่รู้จะเริ่มยังไง จะอธิบายยังไงให้มารดาเข้าใจ

“ไม่เอาน่ะ ถึงเราจะทะเลาะกันกับโดม แต่เรื่องงานแต่งก็ยังต้องจัดขึ้น ในเมื่อทั้งหนูและพี่โดมไม่มีใครมาบอกยกเลิก ที่สำคัญถึงจะยกเลิกตอนนี้ก็คงจะไม่ทันแล้ว คุณยายคงไม่มีทางยอมเป็นแน่”

“ก็ได้ค่ะ ฮันน่าจะรีบลงไปแล้วกันนะคะ”

ในที่สุดคนเป็นลูกก็ต้องตกปากรับคำ ทั้งที่ยังบอกตัวเองไม่ได้ว่ายังอยากแต่งงานกับคนที่เห็นคนอื่นสำคัญกว่าตนหรือไม่

ชวดลหยุดมองร่างระหงกลมกลึงในชุดเจ้าสาวที่ตัดด้วยผ้าไหมสีงาช้าง ชายชุดทำเป็นหางปลายาวลากพื้น ด้านหน้าเข้ารูปรับร่างอรชร ด้านบนเป็นเกาะอกที่ดูจะรัดรึงเสียจนกลัวเธอจะหายใจไม่ออก คนสวมยังไม่หันมาทางเขาจึงไม่เห็นว่าเขาจับจ้องชนิดไม่วางตา ก็ว่าที่เจ้าสาวของเขาน่ะสวย ใส่อะไรก็สวย เธอเลือกชุดนี้ในตอนแรก เขายังจำได้ที่ทักเธอไปว่าทำไมไม่ชอบสวมชุดบานๆ ฟูฟ่องเหมือนคนอื่น เธอตอบกลับหน้าตาเฉยว่าในเมื่อหุ่นดีจะใส่ชุดที่อำพรางรูปร่างไปทำไม

ก็จริงของเธอแฮะ โรฮันน่าใส่ชุดนี้ได้สวยเลิศที่สุด มันเหมาะกับตัวเธอมากทีเดียว

“อ้าว...เจ้าบ่าวมาแล้ว ไปไหนมาคะ ปล่อยให้คนอื่นรูดซิปให้ว่าที่เจ้าสาวได้”

เจ้าของร้านเว้ดดิ้งจีบปากจีบคอพูดโดยไม่สังเกตเห็นสีหน้าว่าที่เจ้าสาวเลยสักนิด

“ผมไปทำธุระมาน่ะครับ ไม่ทราบจริงๆ ว่าวันนี้จะเอาชุดมาให้ลอง”

“ค่ะ พอดีชุดเสร็จแล้วก็เลยรีบเอามาให้น้องฮันน่าลอง เผื่อจะมีอะไรต้องแก้ไข จะได้ทันการ”

“ครับ” ชวดลพยักหน้า พาตัวไปหยุดนิ่งอยู่ตรงหน้าว่าที่เจ้าสาว เขาชื่นชมเธอด้วยสายตาที่เกือบจะเป็นมือลูบไล้จับต้องไปทั่วร่าง ทำเอาหญิงสาวขวยเขินทั้งยังหน้าบึ้งอยู่อย่างนั้น

“ชุดของผมคงไม่ต้องลองกระมังครับ” เขาหันไปถามสาวร่างท้วม

“อุ๊ย! ลองดูก็ดีนะคะ พี่ว่าคุณเจ้าบ่าวดูจะผอมลง”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ มันก็แค่อยู่ในสภาวะกินไม่ค่อยได้ นอนไม่ค่อยหลับ ร่างกายก็เลยซูบเซียวไปบ้าง ถ้าใกล้จะถึงวันงานอีกนิด ผมคงกินได้นอนหลับด้วยความดีใจมากกว่านี้”

“แหม...มีแต่คนที่ใกล้จะถึงวันงานก็จะกินไม่ได้นอนไม่หลับ แต่เจ้าบ่าวคนนี้มาแปลกกว่าคนอื่นนะคะ” เจ้าของเว้ดดิ้งสตูดิโอเอ่ยแซว

“แล้วนี่เรามีนัดถ่ายรูปกันเมื่อไหร่จ๊ะฮันน่า” ชวดลก้มลงถามสาวงามที่ต้องสวยที่สุดในงานแต่งงาน

“...” โรฮันน่าไม่ตอบ เธอหมุนตัวตั้งใจจะเดินเลี่ยงไปยังห้องน้ำ แต่ร่างสูงกลับคว้ามือเอาไว้แล้วบังคับด้วยสายตาว่าอยากออกฤทธิ์ใส่เขาต่อหน้าคนอื่น

“ท่าทางว่าที่เจ้าสาวของผมจะจำไม่ได้” เขาหันไปหาเจ้าของเว้ดดิ้งสตูดิโออีกครั้ง “รบกวนช่วยเตือนความจำของเราสองคนหน่อยนะครับ เผื่อผมงานยุ่งจะได้ไม่ลืม”

“เอ่อ...อีก 3 วัน ก็ได้เวลาต้องไปถ่ายรูปคู่แล้วนะคะ ชุดสำหรับถ่ายรูปเตรียมไว้พร้อมแล้วค่ะ แค่เตรียมความพร้อมแล้วรอยยิ้มไปก็เท่านั้น”

“ขอบคุณครับ รอสักครู่นะครับ ผมจะไปช่วยว่าที่เจ้าสาวรูดซิปก่อน ผมชอบรูดลงครับ ไม่ชอบรูดขึ้น มันไม่ถนัด”

“ว้าย! น่าหยิกจังเลยคุณโดมเนี่ย ไปเถอะค่ะ เดี๋ยวน้องฮันน่าร้อนแย่”

แล้วชวดลก็จูงมือโรฮันน่าขึ้นห้อง แทนเข้าห้องน้ำใกล้ๆ อย่างที่หญิงสาวตั้งใจ เธอไม่พูด ไม่เอื้อนเอ่ย แต่พยายามขืนตัวจากการลากจูง ชายหนุ่มไม่สนใจว่าเธอจะพอใจหรือไม่ เวลานี้เป็นหน้าที่ของเขาที่จะต้องถอดชุดเจ้าสาวออก

ไม่ใช่วันจริง ก็ไม่ต่าง ในเมื่อจะวันไหน คนที่ถอดชุดให้เธอได้ต้องมีแค่เขาคนเดียว

“พี่โดมพาฮันน่าขึ้นมาบนนี้ทำไม” เธอแว้ดทันทีเมื่อประตูห้องดัง “กริ๊ก”

“ก็พามาถอดชุดไงล่ะจ๊ะ”

“ไม่ต้อง ฮันน่าถอดเองได้” ว่าแล้วก็เดินตรงไปยังประตูเล็กๆ ริมสุด

“อย่าดื้อกับพี่น่ะฮันน่า พี่ไม่ชอบเด็กดื้อ”

“ก็ไม่ได้ให้มาชอบ ปล่อย” เบี่ยงตัวหนี แต่เขาก็ยังตามมา หนำซ้ำตวัดอ้อมแขนรั้งเอวคอดเข้าหาลำตัวอีกด้วย