8/1

ผู้หญิงที่เขาเรียกหล่อนว่าแก้วปรี่เข้ามาหา แล้วจับมือชายหนุ่มอย่างสนิทสนม ว่าที่เจ้าสาวอย่างโรฮันน่าก็เลยรู้สึกเดือดปุดๆ ใบหน้างอง้ำลงอย่างไม่พอใจ

“มานานหรือยังคะ” แก้วกันยาถาม

“พี่กำลังจะกลับจ้ะ”

“อ้าว...จะรีบกลับไปไหนคะ แก้วยังไม่ทันคุยกับพี่โดมเลย”

“โดมมากับว่าที่เจ้าสาวของเขาน่ะจ้ะแก้ว” นารีเสริม

โรฮันน่าถือโอกาสในตอนนี้คล้องแขนเกี่ยวแขนชวดลแสดงความเป็นเจ้าของ

“อะไรนะ! ว่าที่เจ้าสาว?” แก้วกันยามองหน้าสวยหวานของหญิงสาวอีกคน แล้วมองปราดไปทั่วร่างอย่างไร้มารยาท “ทำไมพี่โดมไม่บอกแก้วสักคำ พี่โดมทำแบบนี้ได้ยังไงคะ”

โรฮันน่าสังเกตท่าทีของแก้วกันยาเงียบๆ ก่อนจะปรายตามองว่าที่เจ้าบ่าว เห็นเขานิ่งเฉยดูราวกับอึดอัด เธอจึงปล่อยแขนเขา ชวดลไม่หันมามองเธอเลยสักนิด ดวงตาของเขาจับจ้องอยู่ที่แก้วกันยา

บางทีผู้หญิงคนนี้อาจเป็นคนที่เขารัก เขาถึงมีท่าทีอึดอัดเช่นนี้

“แก้ว”

“พี่โดมทำได้ไง ทำแบบนี้ได้ยังไง!!” แล้วแก้วกันยาก็สะบัดตัววิ่งออกไปจากห้อง ร่างสูงกระตุกคล้ายจะก้าวตามออกไป แต่แล้วก็ชะงักหันมาสอบตาสีมรกตของว่าที่เจ้าสาว

“ถ้าเธอเป็นคนสำคัญ พี่โดมก็ตามเธอไปเถอะค่ะ”

“ฮันน่า! พี่...”

“ไปเถอะค่ะ เธอคงเสียใจที่รู้ว่าเราจะแต่งงานกัน”

โรฮันน่ากลายเป็นคนปากกับใจไม่ตรงกันเป็นครั้งแรก เธอไล่ให้เขาตามผู้หญิงคนนั้นไป แต่ใจกลับร่ำร้องให้เขาอยู่ใกล้ๆ เธอกำลังลุ้นว่าเขาจะตามแก้วกันยาไปหรือเปล่า แล้วก็ต้องใจหายเมื่อร่างสูงผลุนผลันออกไป

ร่างระหงนั่งไกวชิงช้าอยู่ตามลำพังทั้งที่ยังอยู่ในชุดทำงานเหมือนเก่า เธอกลับมาถึงบ้านนานเป็นชั่วโมงแต่ยังไม่ได้ขึ้นบ้าน เพราะความคับข้องใจและเจ็บจี๊ดตรงหน้าอก ความมืดปกคลุมอยู่รอบๆ ตัว ได้ยินเสียงจิ้งหรีดเรไรร้องดังแผ่วๆ ถึงแม้คฤหาสน์อัครเดชไพศาลจะใหญ่โตงดงามแต่ก็ยังคงความร่มรื่นจนเป็นที่อยู่อาศัยของสัตว์ตัวเล็กๆ

โรฮันน่านึกขอบคุณพวกมันที่ไม่ปล่อยให้เธอนั่งเหงา เธอเห็นกบตัวหนึ่งกระโดดเข้ามาใกล้ ก็หยุดแกว่งชิงช้าแล้วลุกขึ้นเดินไปนั่งยองๆ ตรงหน้ามัน น่าแปลกที่มันไม่กลัวเธอเลยแม้แต่น้อย มันจ้องมองเธอเหมือนที่เธอกำลังจ้องมองมัน

“เหงารึไง ถึงกระโดดมาหาฉันน่ะ...หืม”

เธอพูดกับมันราวกับมันฟังคำเธอออก ปกติแล้วเธอไม่ชอบสัตว์จำพวกนี้สักเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้กลัวจนต้องกรี๊ดกร๊าดเหมือนหลายๆ คนที่หวาดกลัว

“แกกำลังเป็นเหมือนฉันใช่มั้ยเจ้ากบ แกกำลังเหงาที่ถูกทิ้งให้อยู่ตัวเดียว เหมือนฉันที่ถูก...เขาทิ้ง”

โรฮันน่าอยากยื่นมือออกไปลูบหัวมันเล่น ถ้าไม่ติดว่ามันจะกระโดดหนีเสียก่อน

“ไม่ต้องกลัวนะ ฉันเองก็ไม่กลัวแก หึ หึ...เรามาเป็นเพื่อนกันนะเจ้ากบ”

“อย่าจูบมันเชียวนะ”

อยู่ดีๆ ก็มีเสียงใครคนหนึ่งดังขึ้น ทำเอาทั้งกบทั้งคนถึงกับกระเจิง เจ้ากบกระโดดหนีส่วนสาวน้อยก็ผงะ โรฮันน่าเงยหน้าขึ้นมองต้นเสียง

“พี่โดม!” พอเห็นว่าเป็นใคร ก็รีบลุกขึ้นปรับเปลี่ยนสีหน้าให้เป็นปกติ

“เธอหนีพี่กลับมาหาเจ้ากบ คิดจะเปลี่ยนให้มันเป็นเจ้าชายเหมือนในนิทานรึไง”

โรฮันน่าไม่ตอบ แต่หันไปคว้ากระเป๋าขึ้นมาสะพาย ก่อนจะหมุนตัวเตรียมเดินหนี

“โกรธพี่เหรอ” เขาเดินตามมาคว้าข้อมือเธอไว้ หญิงสาวสบตาคมกริบสีเข้ม “พี่กับแก้วกันยาไม่มีอะไรกัน”

“ไม่เห็นต้องมาบอกฮันน่าเลย พี่โดมจะมีอะไรกับใครหรือไม่ ก็ไม่เกี่ยวกับฮันน่า”

“เธอเป็นเมียพี่”

“เรายังไม่ได้แต่งงานกัน ฮันน่ายังไม่ได้เป็นอะไรกับพี่โดม”

“แล้วที่เรานอนด้วยกันล่ะ ที่เราทำด้วยกันบนเตียง มันเรียกว่าอะไร ไม่ใช่ทำผัวเมียกันหรอกเหรอ”

หญิงสาวหน้าแดงขึ้นเป็นลำดับ ก่อนสีเขียวจะกระจายทับสีแดงไปทั่วหน้า

“อย่ามาหยาบคายแถวนี้นะ เรายังไม่ได้แต่งงานกัน ฮันน่ายังไม่ถือว่าเป็นเมียพี่โดม ที่ให้ไปก็ถือว่าทำบุญไป”

“ฮันน่า!” ชวดลเผลอบีบข้อมือเล็กแน่นจนเธอนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ “พี่กับแก้วกันยาไม่มีอะไรอย่างที่เธอคิด แก้วเป็นน้องสาวของพี่ศักดา เป็นน้องของผู้มีพระคุณของพี่ เธอเป็นคนที่น่าสงสาร เป็นคนที่ทนรับความเจ็บปวดได้ไม่มาก”

“แล้วไงคะ เกี่ยวอะไรกับฮันน่า พี่โดมมาบอกฮันน่าทำไม”

เขามาบอกเธอทำไม มาพูดให้เธอเจ็บปวดทำไม เธอก็มีหัวใจรู้สุขรู้ทุกข์เป็นเหมือนกันนะ!

“แก้วกันยาเป็นมะเร็งในกระเพาะอาหาร เวลาของเธอคงเหลืออีกไม่มาก”

โรฮันน่ากำหมัดแน่น สะบัดมือให้หลุดจากการเกาะกุม หญิงสาวเจ็บปวดกับคำว่าทนไม่ไหว เธอไม่ต้องการได้ยินเรื่องทำนองนี้ ใครจะเป็นจะตายแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอด้วย เธอไม่ต้องการได้ยินมัน

ไม่ต้องการได้ยิน...

“ฮันน่าก็เป็นเหมือนกับผู้หญิงคนนั้นเป็น สักวันฮันน่าก็ต้องตาย จะตายช้าตายก่อนก็ต้องตาย อย่าพูดเรื่องของผู้หญิงคนนั้นให้ได้ยินอีก เค้าไม่เกี่ยวอะไรกับฮันน่า พี่โดมอยากจะเกี่ยวก็เกี่ยวไปคนเดียวแล้วกัน”

“โรฮันน่า!”

ชวดลปล่อยมือเธอเหมือนเป็นของร้อง เขาเห็นน้ำตาคลอหน่วยตาสีเขียว แต่หาได้เข้าใจถึงความจำเป็นที่มันต้องหลั่งรินลงมา

“ความสงสารความเห็นใจเป็นบ่อเกิดของความรัก แต่บางทีก็เพราะรักถึงได้สงสารและเห็นใจมากกว่าใคร เราอย่าแต่งงานกันเลยค่ะ มันไม่มีประโยชน์ ไม่ทำให้ใครมีความสุข โดยเฉพาะฮันน่า”