8/3

“ทำตัวมีเหตุผลหน่อยสิ ฮันน่าปั้นปึงใส่พี่มาหลายวันแล้วนะ ไม่น่ารักเลย”

“ไม่น่ารักอยู่แล้ว ฮันน่าไม่เคยน่ารักในสายตาใครทั้งนั้น”

น้ำเสียงน้อยอกน้อยใจนั่นทำเอาชวดลต้องถอนใจเฮือก ตลอดเวลาหลายวันที่ผ่านมา เขาให้เวลาเธอคิดไตร่ตรองกับเรื่องบางเรื่อง โดยที่ตนก็คอยมองคอยดูอยู่ห่างๆ ไม่คิดว่าถึงวันนี้ ว่าที่เจ้าสาวของเขายังไม่เลิกงอนอีก

นี่ล่ะนะ...ผู้หญิง

“ฮันน่ามีความสำคัญกับพี่นะ แก้วกันยายังไม่ได้ครึ่ง”

“ไม่จริง พี่โดมกลัวเค้าเจ็บ เข้าใจเค้า และห่วงใยเค้า แต่พี่โดมไม่กลัวฮันน่าเจ็บ เพราะพี่โดมคิดว่าฮันน่าอึด ถึก ทน ไม่เหมือนแม่แก้วกันยาอะไรนั่น”

“ไม่จริงหรอก เฮ้อ...” เขากอดโรฮันน่าจนแน่น ไม่สนใจว่าเธอจะหายใจออกหรือเปล่า ก็เขาคิดถึงเธอแทบขาดใจอยู่แล้ว “รู้มั้ยว่าคนที่พี่ไม่อยากให้เจ็บ ไม่อยากให้ปวด ไม่อยากให้ตายมากที่สุด เป็นใคร”

“...” ร่างเล็กค่อยผ่อนแรงหยุดดิ้นลงบ้าง เป็นเพราะประโยคคำถามเป็นปริศนาหรือเพราะเธอเริ่มเหนื่อยจนต้องอ้าปากหอบหายใจ

“คนที่กำลังจะเป็นเจ้าบ่าว จะนึกถึงใครไปไม่ได้นอกจาก...เจ้าสาว”

“อะ...อะไรนะ”

หูเธออื้ออึงจนได้ยินไม่ถนัด หรือเขาพูดไม่ชัดจนเธอไม่เข้าใจว่าหมายถึงอะไร สรุปแล้วคนที่เขาไม่อยากให้ตายก่อนเป็นใคร

เธอ?

“ช่างเถอะ เลิกคิดถึงเรื่องนี้เสียทีได้มั้ยฮันน่า อีกไม่กี่วันเราจะแต่งงานกันแล้วนะ ไม่ว่าใครหรืออะไรก็ขัดขวางเราไม่ได้”

“แต่ว่า...”

ชวดลไม่ฟังแล้ว เขามีเรื่องอื่นเรียกความสนใจได้มากกว่า ปลายนิ้วแกร่งกำลังแตะอยู่บนซิปของชุดเจ้าสาวแสนสวย เขาชอบชุดนี้ก็ตรงที่มันเป็นซิปไม่ใช่กระดุมเป็นแถวยาวเหยียด เพื่อเวลาถอดจะได้ง่าย ไม่ต้องหัวเสียปล้ำถอดชุดกระดุมถี่ยิบให้เหงื่อตก สุดท้ายก็หมดอารมณ์อยากสร้างบรรยากาศโรแมนติกในห้องหอ

“พี่โดมคะ ฮันน่าถอดเองได้”

“พี่ถอดเร็วกว่า ง่ายกว่า และฮันน่าก็ไม่ต้องเหนื่อย”

คำพูดก็ฟังดูเข้าทีอยู่หรอก แต่แววตาน่ะหมาป่าชัดๆ

“พี่โดมน่ะ” ปัดป้องพัลวันอยู่ชั่วครู่ก็ทิ้งแขนลง เธอถอนใจเมื่อรู้ว่าตนไม่มีทางสู้เขาได้ “พี่โดมต้องไม่ไปหาแก้วกันยาอีก”

คราวนี้เป็นชวดลบ้างที่ต้องชะงัก แต่อ้อมแขนของเขายังไม่พ้นตัว มันยังเลื่อนชุดสวยสีงาช้างลงเรื่อยๆ ถ้ามือนุ่มไม่ยกขึ้นดึงไว้แค่อกอวบ ป่านนี้มันร่วงลงไปกองที่พื้นนานแล้ว

“จ้ะ พี่จะไม่ไปหาแก้วอีก พี่จะทำตามที่ฮันน่าต้องการทุกอย่าง แต่มีข้อแม้ว่าฮันน่าต้องตามใจพี่ทุกเรื่อง”

อ๊ะ! แล้วมันต่างกันตรงไหนล่ะ

“ขี้โกง” เธอต่อว่าเบาๆ

“แฟร์ๆ ต่างหาก”

แน่ะ เขาเอาคำพูดของเธอมาย้อนเข้าให้เสียแล้ว

“ฮันน่าไม่ห้ามเรื่องแข่งรถ แต่เรื่องผู้หญิงอื่น...ทุกคน” เธอจงใจเน้นย้ำคำหลัง “ฮันน่าห้าม!!”

“จ้ะ ห้ามก็ห้าม ตอนนี้พี่ขอแล้วกันนะ”

กว่าจะรู้ว่าเขาขออะไร โรฮันน่าก็ตัวอ่อนเป็นขี้ผึ้งลนไฟ จุมพิตลามเลียไปทั่วใบหน้าไม่มีตารางนิ้วใดไม่ถูกแตะต้อง ทรวงอกอวบอิ่มถูกเกาะกุมด้วยฝ่ามือใหญ่ ค่อยๆ เคล้าคลึงเนิบนาบรีรอให้ริมฝีปากเลื่อนต่ำลงมาแทนที่ ปากและจมูกร้อนๆ ร่ายวนไปทั่วดวงหน้าหวานหยาดเยิ้ม จูบปากอิ่มที่เผยอรับอย่างรอคอย เรียวลิ้นซ่านกระหวัดรัดเร้าลิ้นเล็กอย่างโหยหา หลายวันที่ไม่ได้แตะต้องทำเอาชวดลถึงกับคะนึงหาจนน้ำหนักลด

เขาแสดงและเป็นขนาดนี้ โรฮันน่ายังไม่รู้ความในใจอยู่อีก

“เดี๋ยวค่ะ เราต้องเอาชุดลงไปคืนก่อนนะคะ”

เกือบลืมแล้วมั้ยล่ะ ชุดสวยยับย่นไปหมดแล้ว ก็มันหล่นไปกองอยู่บนข้อเท้าตั้งนาน เวลานี้หญิงสาวก็ยืนเกือบเปลือยอยู่ตรงหน้า ร่างขาวผ่องนวลลอออวดสายตาคมให้กวาดมองไปทั่ว

“ฮันน่าเข้าห้องน้ำไปก่อน เดี๋ยวพี่จะเอาลงไปให้เอง”

ว่าแล้วเขาก็ตบหนักๆ บนสะโพกสาวเป็นเชิงหยอกเย้า เรียกให้ว่าที่เจ้าสาวต้องร้อง “ว้าย!” แล้วแยกเขี้ยวใส่ ก่อนสะบัดหน้าเดินหนี ชวดลอยากตามเธอเข้าห้องน้ำมากกว่าอยากจะเอาชุดเจ้าสาวลงไปให้เจ้าของเว้ดดิ้ง แต่ถ้าเขาไม่เอาไปให้ตอนนี้มีหวังคงต้องมีใครบางคนขึ้นมาตาม ถึงเวลานั้นก็คงกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม ถ้าถูกขัดคงอารมณ์เสียพิลึก

โรฮันน่าสองจิตสองใจอยู่ใต้ฝักบัว เธอลังเลระหว่างเปิดฝักบัวแล้วอาบน้ำให้สดชื่นทั้งที่เพิ่งอาบน้ำได้ไม่กี่ชั่วโมง กับการรอคอยการกลับมาของว่าที่เจ้าบ่าว การกลับมาเพื่อเริ่มต้นบทรักในห้องน้ำ

‘อ๊ะ! เดี๋ยวนี้เธออ่านใจเขาออกได้อย่างไร เธอรู้ได้ไงว่าเขาจะเข้ามาทำอะไรเธอในห้องน้ำ ก็แหม...แววตาหมาป่าเจ้าเล่ห์ซะขนาดนั้น ไม่รู้ก็บ้าแล้ว’

สุดท้ายเธอตัดสินใจหมุนฝักบัวเปิดให้สายน้ำไหลลงมาอาบร่าง เสียงน้ำที่ไหลตกกระทบพื้นห้องน้ำ ทำให้คนที่เพิ่งเข้ามาหยุดยืนเงียบๆ ฟังเสียงน้ำไหลชั่วครู่เริ่มทนไม่ไหวขยับตัวเปิดประตูห้องน้ำ มือใหญ่หมุนลูกบิดเปิดเข้าไปอย่างง่ายดาย ก็ดีใจที่โรฮันน่าไม่คิดจะล็อกประตู เธอคงรู้ว่าเขาต้องการเธอมากแค่ไหน และคงเห็นใจถึงได้ไม่กดล็อกแบบนี้