7/4

“ฮันน่า!!! เธออย่าคิดว่าจะหนีพี่ได้พ้น ยังไงเราก็ต้องแต่งงานกัน แล้วเธอก็ต้องเป็นของพี่ทั้งโดยพฤตินัยและนิตินัย”

“ค่ะ ฮันน่าไม่เถียง แต่ถ้าไม่ได้งอน พี่โดมน่าจะเล่าเรื่องคนที่ชื่อศักดาให้ฟังหน่อยนะคะ ในฐานะที่ฮันน่าจะเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย ฮันน่าย่อมมีสิทธิ์รู้ทุกเรื่องของสามี”

“แต่เธอไม่มีสิทธิ์ยุ่มย่ามเรื่องส่วนตัวของพี่ แม้เธอจะเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย”

“ถ้าเรื่องของคนที่ชื่อศักดา เป็นเรื่องส่วนตัวของพี่โดม แล้วฮันน่าไม่มีสิทธิ์ยุ่มย่าม...” โรฮันน่ายกมือทำท่ายอมแพ้ “ตกลงค่ะ ฮันน่าจะไม่ซัก ไม่ถาม ไม่ยุ่มย่ามเรื่องส่วนตัวของพี่โดมอีก แต่ถ้าเป็นเรื่องส่วนตัวของฮันน่า พี่โดมก็ห้ามยุ่มย่ามเหมือนกัน แบบนี้...แฟร์ดีไหมคะ”

ว่าแล้วก็สะบัดสะโพกโยกย้ายกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานของตน ปล่อยให้ชวดลนั่งอ้าปากค้างกับเล่ห์เหลี่ยมของว่าที่ภรรยาคนสวย

“ฮันน่า! ฮันน่าทำแบบนี้ไม่ได้นะ” เขาร้องบอกหลังจากที่คิดอยู่สักพัก

“ถ้าพี่โดมทำได้ ฮันน่าก็ทำได้ ไม่งั้นเราคงไม่ต้องแต่งงานกัน”

“ได้ไง!! แบบนี้ไม่แฟร์เลยสักนิด” เขาโวยวายโบกมือโบกไม้ไปมา

ก็แหงล่ะ โรฮันน่าสวยขนาดไหน ถ้าเธอจะมีคนมาเมียงมองชอบพอคงไม่แปลก แต่เขาไม่ชอบให้ใครมาเกาะเกี่ยว เธอเป็นของเขา ของเขาคนเดียวเท่านั้น

“ไม่แฟร์ตรงไหนคะ”

นั่นสิ จะบอกว่าไม่แฟร์ตรงไหนดี ตรงที่เธอสวยจนเขาไม่อาจขัดขวางสายตาแร้งกาที่จ้องจะรุ้มทึ้งเป็นฝูงน่ะเหรอ ก็ได้ถูกตอกกลับหน้าหงายกันพอดี

ชวดลเริ่มคิดหนัก ว่าที่ภรรยาสุดสวยคงไม่ยอมอ่อนข้อให้เขาง่ายๆ ถ้าเธอยังไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ

“พี่ศักดาเป็นหนึ่งในกลุ่มนักแข่งรถ เป็นเพื่อนที่ถือว่าดีที่สุด พี่ศักดาเป็นคนทำให้พี่มองเห็นตัวตนที่แท้จริง ถ้าไม่มีพี่ศักดา ป่านนี้พี่ก็คงไม่ได้เป็นนักแข่ง พี่ถือว่าเขาเป็นผู้มีพระคุณของพี่”

“แล้วตอนนี้...”

“ตอนนี้เขาอยู่โรงพยาบาล”

“รถชน?”

“ใช่” ชวดลถอนใจก่อนหลับตาลงเอนตัวนั่งสบายๆ แต่ทว่าทำไมหญิงสาวถึงเห็นว่ามันเกร็งเครียดไปทั้งตัว

โรฮันน่าลุกขึ้นเดินเข้าไปหา เธอยกมือแตะแก้มสากและรู้สึกว่ามันกระตุก ก่อนอ้อมแขนแกร่งจะตวัดรัดร่างให้นั่งลงบนตัก

“พี่โดม!” เธออุทานแล้วเอียงหน้าไปหา นึกว่าจะเห็นรอยยิ้มของคนเจ้าเล่ห์ที่มักแสดงให้เห็น แต่กลับเห็นแววตาเศร้าสร้อยที่แม้จะพยายามฝืนให้ดูเป็นประกายวาววับเพียงใด ความเศร้าสร้อยก็ยังฉายออกมาให้เห็น

“เขาจะต้องไม่เป็นอะไรค่ะ เชื่อฮันน่านะคะ” เธอปลอบแล้วจูบแก้มสากเบาๆ

“เฮ้อ...วันนี้ไปโรงพยาบาลกับพี่นะ” เขาชวนขึ้นมาดื้อๆ

“ได้ค่ะ ฮันน่าจะไปกับพี่โดม” เธอก็ตอบรับไปง่ายๆ เช่นกัน

ร่างที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงผู้ป่วยทำให้ชวดลรู้สึกแขนขาอ่อนแรง ศักดา ภัทรเสน ถูกพันผ้าขาวทั่วทั้งร่าง เปิดให้เห็นแค่ดวงตาและปลายจมูกที่มีสายอ๊อกซิเจนเสียบอยู่ ร่างสูงค่อยๆ สาวเท้าเข้าไปใกล้ มองคนเจ็บด้วยสายตาที่แสดงความเจ็บปวด

“เขาพ้นขีดอันตรายแล้ว โชคดีจังเลยนะ” นารี ภัทรเสน ภรรยาของศักดากล่าว

“ครับ เขาโชคดีมาก”

“แต่คงแข่งรถไม่ได้อีกแล้วล่ะ” นารีบอก

ชวดลจึงมองท่อนขาข้างขวาที่เหลือเพียงครึ่งบน ร่างสูงเซเล็กน้อยทำให้หญิงสาวที่อยู่ใกล้ๆ ต้องคว้ามือหนาแล้วบีบแน่นอย่างให้กำลังใจ

“พระเจ้า...เขารู้หรือยัง”

“เขายังไม่ฟื้นจ้ะ พี่ยังไม่รู้ว่าถ้าฟื้น พี่จะตอบคำถามของเขายังไง”

“เขารักการแข่งรถมาก ผมว่าเขาคง...ยากที่จะทำใจให้ยอมรับ”

“ไม่แน่เสมอไปหรอกค่ะ” โรฮันน่าแทรกขึ้น “คนบางคนมีความฝัน มีความรักก็จริง แต่พอไม่สามารถทำในสิ่งที่ใจรักอีกต่อไป แน่นอนว่าเขาจะต้องเสียใจ แต่ฮันน่าเชื่อว่าความเจ็บปวดในครั้งนี้ จะทำให้เขาแข็งแกร่งขึ้นกว่าเก่า ถึงจะแข่งรถไม่ได้ แต่ก็ยังขับรถได้ วิวัฒนาการทางการแพทย์ก้าวไกลกว่าที่หลายๆ คนคิดนะคะ”

“ขอบคุณน้องมากค่ะ ที่ทำให้เรามีกำลังใจ”

“เอ่อ...พี่นาครับ นี่คือโรฮันน่า ว่าที่เจ้าสาวของผม เราจะแต่งงานกันในอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้ ผมไม่ได้บอกพี่ๆ เพราะเห็นว่าพี่ศักดาเป็นแบบนี้นะครับ”

“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ พี่เข้าใจ แต่แหม...เหลือเชื่อจริง พี่นึกว่าโดมจะไม่แต่งงานแล้วซะอีก”

“เอ๊ะ! ทำไมคะ” โรฮันน่าถาม

“ก็หนุ่มโดมเขามีคนที่รักอยู่แล้วน่ะสิจ๊ะ แต่ความรักของเขามันเป็นรักข้างเดียว โดมเขาก็คิดว่าชาตินี้คงไม่ได้แต่งงานแล้ว”

“พี่นาพูดอะไรอย่างนั้นครับ ความรักจอมปลอมจะใส่ใจไปทำไม”

โรฮันน่าชม้ายชายตามองว่าที่เจ้าบ่าว เห็นเขาหน้าระเรื่อก็คิดว่าเรื่องนี้ต้องเป็นเรื่องจริงแน่นอน ใครกันนะ ที่หักอกเขาได้ลงคอ ผู้ชายรูปงามตั้งแต่หัวจรดเท้าแถมรวยล้นฟ้า ยังจะถูกผู้หญิงปฏิเสธอีกเหรอ

ชวดลหันหน้าหนีขยับเข้าไปใกล้นารีมากขึ้น

“ถ้าพี่ศักดาฟื้นแล้ว โทรบอกผมด้วยนะครับ”

“อ้าว...จะกลับแล้วเหรอ”

“ผม...ทนเห็นพี่ศักดาในสภาพนี้นานๆ ไม่ได้ ต้องขอโทษด้วยครับ” แล้วเขาก็ก้มศีรษะลงเล็กน้อย

นารีพยักหน้าอย่างเข้าใจ มันเป็นภาพที่ทำให้ใครหลายคนรู้สึกแน่นหน้าอก เหมือนกับเธอในตอนนี้ ความรู้สึกแน่นยังไม่จางหายจนกว่าศักดาจะฟื้นขึ้นมา

“พี่โดม!!” มีใครบางคนผลักประตูเข้ามาแล้วร้องเรียกชวดลเสียงหลง ทั้งโรฮันน่าและชวดลหันไปมองพร้อมกัน

“แก้ว”