5/2

โรฮันน่าได้สติก็ตอนนั้น เธอมองไปเบื้องหน้าแล้วเพิ่งเข้าใจว่า ‘ท่องราตรี’ ของเขาหมายถึงอะไร หญิงสาวพาแข้งขาสั่นๆ ก้าวลงมาจากรถ เบื้องหน้าของเธอเป็นสนามแข่งรถทางเรียบ ไม่ใช่ถนนแต่เป็นในสนามที่ไหนสักแห่ง ที่นี่ไม่มีอะไรแตกต่างจากสนามแรกที่ทำให้เธอได้เจอกับเขาเท่าใดนัก มีรถสวยหรูมากมายจอดอยู่ เห็นได้ชัดว่าเป็นลูกของคนมีสตางค์กันทั้งนั้น

เธอเห็นหญิงสาวจำนวนไม่น้อย แต่กายวาบหวิวมากกว่าเธอเสียอีก บางคนสวมแต่เสื้อชั้นในกับกระโปรงสั้นจู๋เลยด้วยซ้ำ พวกหล่อนแต่งหน้าแต่งตาจนเข้มเหมือนนางแบบในนิตยสารปลุกในเสือป่า เสียงดนตรีดังกระหึ่มแข่งกันว่าเครื่องเสียงของใครจะเจ๋งกว่ากัน

โรฮันน่ายืนอึ้งเมื่อเห็นหญิงสาวสองคนกำลังเต้นโยกสะบัดท่าทียั่วยวนอยู่บนกระโปรงรถ ชุดที่เห็นมันน่าจะเป็นชุดชั้นในทั้งบนและล่างมากกว่าชุดที่ใส่เพื่อปิดบังเนื้อตัว พวกหล่อนหุ่นบางอวดสัดส่วนยั่วยวนความกำหนัด เห็นแล้วขนาดเธอยังต้องผิวปากแล้วพวกผู้ชายล่ะจะรู้สึกยังไง

“โดม” มีเสียงๆ หนึ่งเรียกชวดลมาแต่ไกล โรฮันน่าแอบถอนใจเมื่อเห็นผู้ชายตัวสูงเดินเข้ามาหาแทนที่จะเป็นผู้หญิงอย่างที่นึกกลัว

“ไอ้ณัฐ มานานแล้วเหรอวะ” ชวดลทัก แท็คมือกับเพื่อนแล้วเอาบ่าชนกัน

“เพิ่งมาถึงได้สักพักว่ะ ว่าแต่สาวสวยคนนี้ใครกัน มึงจะไม่แนะนำให้กูรู้จักบ้างหรือวะ”

ณัฐชัยเป็นหนุ่มหน้าตี๋ลูกชายของเสี่ยบัณฑูร เจ้าของอู่ซ่อมรถที่รับโมดิฟายรถทุกชนิดให้ยิ่งแรง เร็ว จนทะลุทุกองศา เขาเป็นหนุ่มหน้าตี๋ที่จัดว่าหน้าตาดีคนหนึ่ง แต่มีมาดของหนุ่มเจ้าชู้มาแต่ไหนแต่ไร เปลี่ยนผู้หญิงเหมือนเปลี่ยนยางรถยนต์ก็ว่าได้ คันหนึ่งใช้ยางสี่เส้น ณัฐชัยก็ใช้ผู้หญิงสี่คนในเวลาเดียว

ชวดลรั้งโรฮันน่าเข้ามาแนบชิดร่างแกร่ง ประกาศความเป็นเจ้าของตั้งแต่เนิ่นๆ

“ว่าที่เมียของกูเอง”

“อ๊ะ...เอ่อ...” เธอจ้องตาคมข่มขู่แล้วต้องฝืนยิ้มบางๆ ให้เพื่อนของเขา “ค่ะ โรฮันน่าค่ะ”

“โห...จะได้เมียแล้วไม่เห็นบอกเพื่อนบ้างเลย ได้ที่ว่านี่เป็นสถานะในใบสมรส หรือสถานะที่พึงมีต่อร่างกายวะ” ณัฐชัยบอกอย่างนึกสนุก

“ผู้หญิงของกู ห้ามใครแตะต้อง” ชวดลประกาศซ้ำแล้วกดจูบลงบนแก้มนุ่มอวดสายตาเพื่อนซะเลย งานนี้หญิงสาวผู้ถูกกระทำเลยหน้าแดงจนถึงคอ

“หวงซะด้วยแฮะ ก็น่าหวงอยู่หรอกว่ะ สวยหยาดฟ้ามาดินซะขนาดนี้ ผมณัฐชัย เรียกสั้นๆ ว่าณัฐก็ได้นะครับคุณโรฮันน่า ชื่อก็เพราะ หน้าก็สวย หุ่นก็ดี ผมชักนึกอิจฉาไอ้โดมขึ้นมาตะหงิดๆ แล้ว ถ้าคุณไม่มีเจ้าของ ผมเอาหัวเป็นประกันว่าจะไม่มีทางปล่อยคุณหลุดมือเด็ดขาด”

“พอแล้วไอ้ณัฐ พูดมากเกินไปแล้ว นี่พี่ศักดาไปไหน วันนี้พี่แกเข้าแข่งหรือเปล่าวะ” ชวดลเปลี่ยนเรื่องคุย

“นี่มึงยังไม่รู้เหรอวะ”

“รู้อะไร ทำไม พี่ศักดาเป็นอะไร”

เสียงที่ฟังดูร้อนรนของชวดลเรียกให้หญิงสาวเพ่งพิศชายหนุ่มอย่างสนใจ เธอแน่ใจว่าเขากำลังเป็นกังวลกับอะไรบางอย่าง

“ก็พี่แกเล่นเหยียบซะมิดไมล์บนมอเตอร์เวย์ รถคันหน้าเบรกกระทันหัน แกเอารถไม่อยู่หักหลบชนต้นไม้ข้างทาง โชคดีที่ไม่ตาย แต่ก็...เลี้ยงไม่โตว่ะงานนี้”

“อะไรนะ ทำไมกูไม่รู้! ทำไมมึงไม่รีบบอกกู แล้วนี่พี่ศักดาอยู่โรงพยาบาลไหน” ชวดลคว้าหมับเข้าที่ต้นแขนเพื่อน ถ้าเป็นโรฮันน่ามีหวังเธอคงถูกเขย่าจนหัวคลอน

ณัฐชัยบอกชื่อโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งในจังหวัดใกล้เคียง หญิงสาวเห็นชวดลหน้าซีด บ่ากว้างผึ่งผายค่อยๆ ลู่ลง

“ทำใจเถอะวะโดม พี่ศักดาแกยังรอดก็ถือว่าบุญเท่าไหร่แล้ว เฮ้อ...” คราวนี้ณัฐชัยเป็นฝ่ายยกมือขึ้นตบบ่ากว้างหนักๆ “กูรู้ว่ามึงเป็นห่วงพี่ศักดามากแค่ไหน กูอยากให้มึงคิดว่ามันเป็นกรรมของพี่เขาก็แล้วกัน ทำใจให้สบายนะเพื่อน”

“ใครจะลงแข่ง เตรียมตัวได้แล้วนะครับ อีก 15 นาที ขอให้พร้อมกันในสนาม ส่วนใครจะวางเดิมพันใครก็เตรียมตัวได้ในอีก 20 นาที” เสียงประกาศผ่านไมค์ซึ่งโรฮันน่าไม่รู้ว่าดังมาจากไหน เธอได้แต่มองไปรอบๆ เห็นคนที่ยืนจับกลุ่มเริ่มขยับตัว ตอนนี้เธอกำลังสงสัยว่าอะไรคือรางวัลสำหรับผู้ชนะในครั้งนี้

“เฮ้ย! มึงจะลงแข่งหรือเปล่าวะโดม” ณัฐชัยถามเพราะไม่มั่นใจในสภาพจิตใจของชวดล แต่สิ่งที่เห็นและได้ยินก็ทำให้เขาถอนใจเฮือกใหญ่ บอกไม่ถูกว่าโล่งอกหรือยิ่งหนักใจมากขึ้นกว่าเดิม

“แข่ง” ชวดลตอบพร้อมกับพยักหน้า “ฉันมาที่นี่ก็เพื่อการแข่งขัน”

“แน่ใจนะเว้ยเพื่อน”

“แน่ยิ่งกว่าแน่”

หลังจากได้คำตอบแล้ว ณัฐชัยก็พยักหน้าให้คนของเขา กลุ่มชายหนุ่มวัยฉกรรจ์พุ่งตรงเข้ามายังรถเฟอร์รารี่ที่จอดไม่ไกล ทุกคนต่างรู้หน้าที่ว่าใครต้องทำอะไร โรฮันน่าเห็น 2 คน เข้าไปตรวจเช็กลมยาง อีก 2 คน เปิดกระโปรงเช็คห้องเครื่อง ดูนั่นดูนี่ จับนั่นจับนี่ และอีกคน เธอไม่แน่ใจว่าเขาเข้าไปทำอะไรในรถ

“ฮันน่ารออยู่ที่นี่นะ ไอ้ณัฐ กูฝากฮันน่าด้วยนะ”

หญิงสาวมองคนโน้นทีคนนี้ทีอย่างไม่ค่อยเข้าใจ ไหนเขาบอกว่าจะพามาท่องราตรี แต่กลับปล่อยเธอไว้กับเพื่อนแล้วตัวเองก็ลงแข่งนี่นะ

“พี่โดมคะ ฮันน่า...”

“พี่แข่งไม่เกิน 5 นาที” ไม่รู้ว่าเพราะรีบทำให้เขาลืมตัวเรียกแทนตัวเองว่าพี่หรือเปล่า แต่นั่นก็ทำให้หญิงสาวใจชื้นขึ้นมาหน่อย “รออยู่ตรงนี้ และดูแลตัวเองด้วย”

ทำไมต้องดูแลตัวเอง ทำไมต้องสั่งเสีย เขาทำเหมือนปล่อยให้เธอยืนอยู่ท่ามกลางเสือ สิงห์ กระทิง แรด ถ้ารู้แล้วจะชวนเธอมาทำไม เธอมองไปรอบๆ ไม่เห็นมีอะไรน่ากลัวสักนิด ที่จริงเรื่องท้าทายแบบนี้มันเป็นความชอบส่วนตัวของเธออยู่แล้ว หากแต่หลังจากได้ฟังข่าวคราวการเกิดอุบัติเหตุของใครบางคนซึ่งเธอไม่รู้จัก กลับทำให้เธอนึกหวาด ไม่ใช่เป็นห่วงตัวเองหรือห่วงว่าใครจะเข้ามาทำร้าย แต่เพราะนึกห่วงชวดลมากกว่า