4/4

“ช้าไปแล้วโรฮันน่า ได้เวลาที่เธอจะต้องเรียนรู้แล้วว่า การเป็นผู้หญิงของนายชวดลต้องทำอย่างไรบ้าง”

“พี่โดมขา...ปล่อยฮันน่าไปสักคนนะคะ ฮันน่ายังไม่อยากตายก่อนวัยอันควร” เมื่อไม้แข็งใช้การไม่ได้ เธอก็งัดไม้อ่อนมาใช้ ยังไงซะก็ขอให้กลับบ้านเสียก่อนเถอะ เรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง

“อะไรอีกโรฮันน่า เธอจะมาไม้ไหนอีก”

ไม้อ่อนไงล่ะ อุ๊บ! อย่าเผลอหลุดปากบอกไปเชียว

“ไม่มี๊ ฮันน่าแค่ไม่อยากถูกตบถูกตีจากพวกคุณเธอทั้งหลายของพี่โดม เมื่อกี้ก็คนหนึ่งแล้ว ดูท่าเธอจะร้ายไม่เบา มีหวังฮันน่าคงต้องสวมหมวกกันน็อคแล้วใส่เสื้อเกราะออกจากบ้านแน่ๆ ถ้ายังมีคนอื่นอีก ซึ่งฮันน่าก็เชื่อว่าต้องมีชัวร์ มีหวังคงต้องตายอยู่ที่นี่แน่ๆ ที่ฮันน่าทำ เอ่อ...ก็แค่หยอกเล่น พี่โดมอย่าไปคิดจริงจังเลยนะคะ ถือว่าเป็นครูสอนประสบการณ์ใหม่ๆ ให้ฮันน่าก็แล้วกัน หรือว่าพี่โดมอยากให้คุณพ่อ คุณแม่ คุณยาย คุณลุง คุณป้า ต้องหัวใจวายถ้ารู้ว่าเราสองคนพี่น้องทำอะไรกันในห้องนี้คะ”

แม่น้ำมีกี่สาย โรฮันน่าชักมารวมกันทั้งหมด

“หึ...เธอไม่คิดบ้างเหรอว่าพวกท่านน่าจะดีใจ ถ้าเราลงเอยกันได้ อย่าลืมสิว่าเราสองคนไม่ได้เกี่ยวข้องกันเลยสักนิด”

เหมือนแทงใจดำสาวน้อย หน้าของเธอซีดเผือดลงทันที เรื่องนี้กระทบใจเข้าอย่างจังเพราะเธอสำนึกอยู่เสมอว่าไม่ใช่อันโตนิโอที่มีสายเลือดครึ่งหนึ่งเป็นอัครเดชไพศาล หากแต่เธอเป็นเด็กที่เก็บมาเลี้ยงด้วยเหตุเพราะคุณพ่อราฟขับรถชนมารดาบังเกิดเกล้า ญาติที่มีอยู่เพียงคนเดียวในโลกของเธอจนเสียชีวิต

เรื่องนี้ไม่มีใครคิดจะปิดบัง ทุกคนต่างลงความเห็นบอกกล่าวเล่าเรื่องตั้งแต่เธอจำความได้ เพราะอยากจะสร้างความแข็งแกร่งไม่อยากให้เธอเป็นเด็กมีปัญหา ซึ่งโรฮันน่าก็รับรู้ด้วยดีเสมอมา ความรักที่ได้รับจากคุณพ่อราฟและคุณแม่เชอรี่ เป็นความรักบริสุทธิ์ที่เธอฝังแน่นอยู่ภายในใจตลอดเวลา พวกท่านเป็นบุคคลที่รักยิ่งจนเธอแน่ใจว่าสามารถตายแทนพวกท่านได้

ทว่า...ทำไมพอเรื่องนี้ออกจากปากได้รูปของชวดล มันถึงทำให้เธอเจ็บแปลบในใจก็ไม่รู้

ชวดลรับรู้ถึงอากัปกิริยาที่เปลี่ยนไปของเธอ เขาก็พยายามเปลี่ยนประเด็นด้วยรู้สึกผิดที่เห็นสาวน้อยแก้มใสหน้าเศร้า

“เธอจะต้องเป็นเจ้าสาวของฉันแน่ๆ โรฮันน่า แล้วฉันจะต้องให้เธอเรียนรู้เกี่ยวกับความเป็นชวดลให้ลึกซึ้งมากกว่านี้ ที่ผ่านมามันแค่น้ำจิ้ม ของจริงกำลังจะเกิดขึ้น เธอควรจะเตรียมตัวตั้งรับมันให้ได้”

“แต่ว่า...” ได้ผล ดวงตาสีเขียวหม่นหมองวาววาบขึ้นอีกครา

“ไม่มีแต่ อะไรที่ฉันพูดออกไปแล้ว ฉันจะถือว่ามันเป็นคำสัตย์ที่จะต้องทำตาม อยากให้ฉันเห็นว่าเธอเป็นหมูตอนต่อไปน่ะได้ แต่ตอนนี้ฉันอยากได้หมูตอนอย่างเธอเป็นเมียจริงๆ เข้าแล้ว”

“ตะ...แต่ว่า...เรา...เราไม่ได้รักกัน แต่งงานกันไปก็คงไม่มีความสุข” เธอหาเหตุผลที่อาจจะทำให้เขาเปลี่ยนใจ แม้หัวใจจะเต้นโครมครามวาบไหวอยู่ในอก สับสนระหว่างความรู้สึกด้านซ้ายและด้านขวาก็ตามที แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้เธอแน่ใจว่าจะต้องใช้ความอดทนอย่างสูง ถ้าต้องใช้ชีวิตร่วมกับเขาทั้งชีวิต นั่นก็คือความเป็นโรฮันน่า!

“มีมากมายถมเถที่แต่งงานกัน แต่ไม่รักกัน ความสุขบางครั้งก็ไม่จำเป็นต้องเกิดเพราะความรักหรอกนะ แค่เราสองคนทำความเข้าใจกันมากเท่าใด ไอ้คำว่าความสุขก็จะเป็นเงาเกิดขึ้นมากเท่านั้น”

หมายความว่าเธอจะไม่มีความสุขที่เกิดจากอิสรภาพแล้วงั้นสิ ให้ตายเถอะฮันน่า เธอกำลังติดบ่วงนายพรานที่ตนเป็นผู้วางเองหรือนี่

ชวดลพอใจที่เธอละความสนใจจากเรื่องที่ไม่ใช่สายเลือดของอันโตนิโอ เธอมัวแต่กังวลกับเรื่องแต่งงานที่เขาโพล่งออกไป แต่เขาไม่เข้าใจว่าเธอกังวลเรื่องอะไร เขาแน่ใจว่าสาวน้อยไม่ได้รังเกียจก็น่าจะปล่อยให้เรื่องมันไหลไปตามน้ำ เหมือนที่เขากำลังทำอยู่นี่ แล้วเหตุใดเธอถึงดูเป็นกังวลนักหนา

เขาปล่อยเธอออกจากอ้อมแขนแล้วสาวเท้ายาวๆ ไปเปิดตู้ใบหนึ่งซึ่งฝังอยู่ในผนังห้อง แล้วหยิบชุดเดรสสีเขียวเข้ากับสีตาของเธอมายื่นให้

“เปลี่ยนชุดซะ หรือเธออยากออกไปด้วยสภาพแบบนี้ก็ตามใจนะ”

โรฮันน่ามองชุดที่เขาส่งให้ แล้วต้องเบ้ปาก ไม่ใช่ว่ามันไม่สวยจนเธอไม่ชอบ แต่เพราะไม่รู้ว่าเป็นชุดมือสองรองจากใครต่างหาก

“ไม่ต้องคิดมากหรอกน่ะ รับรองว่าสะอาด เพราะมันยังไม่มีใครใส่” แล้วเขาก็ดึงป้ายราคาออกมาให้ดู “ป้ายราคายังติดอยู่เลย”

ค่อยยังชั่วหน่อย ว่าแต่...เขาซื้อชุดนี้มาให้ใครกันนะ แต่ช่างเถอะ มีให้เปลี่ยนก็บุญแค่ไหนแล้ว

“ขอบคุณค่ะ”

“รีบเปลี่ยนซะ แล้วฉันจะพาเธอกลับบ้าน”

“เอ๊ะ เลิกงานแล้วหรือคะ ทำไมกลับเร็วจัง”

“ยังหรอก แต่เห็นท่าทางเธออยากกลับบ้านนัก ฉันก็เลยสงเคราะห์ให้ไงล่ะ ไปเปลี่ยนชุดเร็วๆ เข้า ไม่งั้น” เขาชะโงกหน้าเข้ามาใกล้จนดวงตาของเธอพร่าไปหมด “ฉันจะทำอย่างอื่น”

ได้ผล สาวน้อยเผ่นเข้าห้องน้ำแทบไม่ทัน