3/3

“พี่โดมคะ ทานนี่หน่อยนะคะ น้องฮันน่าจะป้อนให้” เธอตักอาหารรสเลิศจ่อที่ริมฝีปากได้รูป และยิ้มเชิญชวนแถมยังส่งดวงตาหวานกะพริบถี่ๆ ให้อย่างน่ารัก

ชวดลปรายตามองสาวน้อยตรงกันข้ามอย่างกังขา แต่ก็ยอมอ้าปากรับอาหารที่เธอป้อนให้ สาวน้อยลดสายตาลงมองเรียวปากที่ขยับไปมาเพราะกำลังเคี้ยวอาหารที่เธอป้อน แล้วยิ้มตาเป็นประกายจนคนมองถึงกับตาพร่าไปชั่วขณะ

“อร่อยมั้ยคะ รสชาติอาหารจากช้อนของน้องฮันน่า ถ้าอร่อยก็ทานอีกคำนะคะ” พูดจบเธอก็ส่งช้อนเปล่าเข้าปากอิ่มดูดเลียปลายช้อนและส่งสายตายั่วยวนให้ชวดล ก่อนตักอาหารและป้อนพี่ชายนอกไส้อีกครั้ง “เป็นไงคะ อร่อยใช่มั้ยล่ะ แน่อยู่แล้ว ก็รสปากของฮันน่าติดอยู่ที่ปลายช้อนด้วยนี่นา” จบคำพูดด้วยเสียงหัวเราะคิกคักคล้ายถูกใจ

“ใครกันคะโดม” เมลานีแทบเต้น เมื่อเห็นภาพความสนิทสนมของคนทั้งคู่ ผู้หญิงคนนี้ทำเหมือนเธอเป็นอากาศธาตุมองไม่เห็นไปซะงั้น

“เอ่อ...นี่...โรฮันน่า ลูกสาวคุณอาราฟและอาเชอรี่”

“อ้อ...ลูกพี่ลูกน้องกับโดมนั่นเอง เมนี่ไม่ยักรู้นะคะ ว่าโดมมีน้องสาวตัวโตขนาดนี้”

“โรฮันน่าเพิ่งมาจากโรมน่ะ ตอนนี้ก็มาฝึกงานเป็นผู้ช่วยของผม”

“อายุเท่าไหร่คะนี่ ดูท่ายังเด็กอยู่เลย แล้วจะช่วยโดมได้แค่ไหนกันคะ” เมลานี่ดูหมิ่นโรฮันน่าด้วยสายตาและคำพูด

“อายุเป็นเพียงตัวเลขค่ะ อยู่ที่ความสามารถมากกว่า อีกอย่างพี่โดมมีเวลาสอนฮันน่าเยอะ ทั้งกลางวันและกลางคืน คนหัวไวอย่างฮันน่าคงเก่งงานในไม่ช้าหรอกค่ะ” โรฮันน่าบอก และยิ้มกริ่มใส่ตาแวววาวเขียวปั๊ดของเมลานี

“โดมขา...เมนี่ว่าถ้าทานเสร็จแล้ว เราไปดูหนังกันดีมั้ยคะ เราไม่ได้ดูหนังด้วยกันนานแล้วนะคะ เรื่องนี้ก็มีนักแสดงคนโปรดของโดมเล่นด้วยนะ” เมลานีเปลี่ยนเรื่อง

“เอ่อ...แต่ว่า...” ชวดลสองจิตสองใจ

“พี่โดมไม่ไปไหนทั้งนั้นค่ะ เพราะมีฮันน่าอยู่ด้วยทั้งคน พี่โดมต้องกลับไปสอนงานฮันน่าอีก” โรฮันน่าบอกเมลานี และหันไปจ้องหน้าชวดล “จริงมั้ยคะ พี่โดม” น้ำเสียงของเธอช่างขัดกับหน้ายิ้มๆ สวยๆ นั่นเหลือเกิน มันเป็นการข่มขู่ที่ดูจะอ่อนหวานที่สุดในโลกกระมัง

“เอ่อ...เมนี่ ผมว่าเอาไว้วันหลังดีกว่านะครับ ช่วงนี้ผมงานยุ่ง” แล้วเขาก็ปฏิเสธเมลานีออกไปอย่างสุภาพ ไม่รู้ทำไมพอสบตาโรฮันน่าเข้าแล้ว เขาก็ไม่อยากขัดใจเธอ ไม่ใช่เพราะเธอเป็นน้อง แต่เป็นเพราะบางสิ่งบางอย่างที่กำลังขมวดกันเป็นเกลียวอยู่ในจิตใจมากกว่า

เมลานีอยากบอกออกไปว่าไม่ได้ แต่ถ้าเธอขืนทำแบบนั้น ชวดลคงจะไม่ยอมไปไหนมาไหนกับเธออีก เพราะเขาไม่ชอบผู้หญิงเรื่องมาก วันนี้เขาไม่ไปแต่วันหน้าเขาก็ต้องไป เธอจำต้องทำใจเย็นๆ เข้าไว้ ถ้ายังอยากจะคบกับชวดลอยู่

“ก็ได้ค่ะ เอาไว้วันหลังก็ได้ ถ้างั้นเมนี่คงต้องขอตัว เพราะก่อนจะมาเจอโดม เมนี่นัดกับพอลเอาไว้ ป่านนี้พอลคงรอแน่แล้ว” เมลานีเอาพอลมาอ้าง หวังจะเห็นสีหน้าไม่พอใจของชวดล แต่เธอก็ต้องผิดหวัง เมื่อเขาลุกขึ้นผายมือเล็กน้อยแล้วยิ้มอย่างสุภาพ

“เชิญครับ แล้วผมจะโทรหานะครับเมนี่” ชวดลยิ้มให้เมลานีบางๆ ไม่มีวี่แววของความไม่พอใจเลยสักนิด เมลานีปรายตามองร่างบางที่นั่งยิ้มแป้นแร้นอยู่ ก่อนสะบัดหน้าพรืดและก้าวฉับๆ จากไป

โรฮันน่ามองตามสะโพกที่สะบัดไปมา ก่อนส่ายหน้าและกลั้นหัวเราะจนต้องยกมือขึ้นมาปิดปาก แต่ร่างบางที่สะท้านขึ้นลงนั้น ทำให้ชวดลต้องขมวดคิ้วสงสัย

“เป็นอะไรไปโรฮันน่า หัวเราะอะไร”

“อ๋อ...หัวเราะคนที่หน้าแตกหมอไม่รับเย็บไงคะ” เมื่อปิดบังชวดลไม่ได้ เธอก็ต้องปล่อยเสียงหัวเราะออกมา “ฮิ ฮิ...”

“รู้จักด้วยเหรอประโยคนี้น่ะ อยู่ที่โรมคงจะมีเพื่อนเป็นคนไทยเยอะเลยล่ะสินะ”

หญิงสาวมองหน้าคนกำลังจะหาเรื่อง แล้วกลอกตาขึ้นฟ้าเคาะนิ้วชี้กับแก้มนุ่มเป็นเชิงครุ่นคิด

“ฮิ ฮิ ก็ไม่เยอะหรอกค่ะ มีอาณัติ, ชิน, บวร, ปัญญา, ทัศนัย...”

“พอๆ นี่เธอมีแต่เพื่อนผู้ชายรึไง ไม่มีเพื่อนผู้หญิงเลยเหรอ” ชวดลเผลอตีหน้ายักษ์ใส่โรฮันน่า เพราะได้ฟังรายชื่อของเพื่อนชายเป็นกระบุงตอนอยู่ที่โรมของเธอ นี่ยังไม่หมดนะ ถ้าหมดจะเยอะขนาดไหน

“ส่วนใหญ่เป็นผู้ชายค่ะ เพื่อนผู้หญิงมีไม่กี่คน เพราะรำคาญค่ะ ผู้หญิงเรื่องมาก ผู้ชายไม่เรื่องมาก ลากไปทางไหนก็ไปทางนั้นง่ายดี”

“ถึงว่า...เธอถึงได้ถนัดเรื่องยั่วผู้ชายเก่งนัก เล่นเอาฉันแทบเขวเลยเชียว” ชายหนุ่มเหน็บแนมสาวน้อย หวังจะเห็นหญิงสาวเจ็บปวด แต่บอกไม่ได้ว่าเป็นเพราะอะไรที่เขาไม่ชอบใจจนอยากเห็นเธอเจ็บเพราะคำพูดของเขา

“อ๋อ...เรื่องนั้น ฮันน่าก็เลือกอยู่เหมือนกันนะคะ ไม่ได้ยั่วไปหมดทุกคนหรอกค่ะ เพราะบางคนไม่จำเป็นต้องยั่ว ก็เต้นตามได้ง่ายๆ” อาหารคำสุดท้ายเข้าปาก ก่อนที่เธอจะรวบช้อนส้อมเข้าหากัน

“โรฮันน่า! เธอนี่มัน...”

“ทำไมคะ ฮันน่าเป็นยังไงเหรอคะ พี่โดมขา...” สาวน้อยชะโงกหน้าข้ามโต๊ะเข้าไปใกล้ จนเหมือนจะเห็นเขี้ยวงอกออกมาจากมุมปากของชวดล

“ฉันไม่คิดเลย ว่าอาเชอรี่และอาราฟจะปล่อยให้เธอไปมั่วผู้ชายพร้อมกันหลายคน” วาจาจัดจ้านนั้นไม่ทำให้โรฮันน่าสะทกสะท้าน เพราะมันไม่เป็นความจริงเลยสักนิด เพื่อนผู้ชายของเธอมีเยอะก็จริง แต่ไม่มีใครที่ได้แตะเนื้อต้องตัวเธอเลยสักคน เพื่อนของเธอเป็นสุภาพบุรุษกันทั้งนั้น

“ยังมีอีกหลายเรื่องค่ะ ที่พี่โดมยังไม่รู้” สาวน้อยยักคิ้วให้อย่างยียวน และยกแก้วน้ำสีสวยขึ้นดื่ม

ชวดลมองจานข้าวที่ไม่เหลือข้าวเอาไว้เลยสักเม็ด ก่อนเบ้ปากอย่างหมิ่นๆ

“นอกจากเธอจะมั่วแล้ว เธอยังตะกละตะกรามอีกนะ ผู้หญิงอะไรกินข้าวหมดทุกเม็ด ถ้าเธอไม่ใช่ลูกอาราฟมหาเศรษฐีของกรุงโรม ฉันคงคิดว่าเธอมาจากกองขยะ เลยหิวโซขนาดแทบเลียจานเลยด้วยซ้ำ” วาจาแรงร้อนที่ผ่านออกมาจากปากได้รูป ถ้าเป็นคนอื่นหญิงสาวคงจะฟาดฝ่ามือใส่ซีกแก้มแบบไม่ยั้ง แต่นี่...หยวนๆ ให้เขาเชือดเฉือนเธอไปก่อน แล้วเธอจะเอาคืนให้สาสม