3/1

‘ฮันน่าเปลี่ยนทุกอย่าง จากเด็กอ้วนเป็นสาวสวยตั้งแต่หัวจรดเท้าก็เพราะคนที่อยู่ในรูปใบนั้นใช่มั้ย’

‘ใช่ จำคำฉันให้ดีนะ สักวันฉันจะทำให้เขาไม่มีสายตามองใคร นอกจาก...’

‘...’ เพื่อนๆ ต่างรอฟังคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ แล้วสาวน้อยเจ้าของคำตอบก็อมยิ้ม

‘โรฮันน่า อันโตนิโอ คนนี้’

นึกถึงเรื่องนี้แล้วก็อยากด่าตัวเองว่ามีตาแต่หามีแววไม่ เธอเจอเขาที่สนามแข่งรถเถื่อน แต่กลับจำเขาไม่ได้ ไม่งั้นเธอจะไม่ตบหน้าเขาเด็ดขาด

โถ...พี่โดมต้องเจ็บตัวเพราะจูบฮันน่าแท้ๆ

เมื่อรู้ว่าจะได้อยู่บ้านเดียวกัน เธอก็ดันบังเกิดความคิดยั่วยวนชายหนุ่มอย่างไม่เคยคิดจะทำกับใครมาก่อน และตอนนี้ก็อยากร้องกรี๊ดๆ ออกมาดังๆ ถึงชวดลจะไม่ชอบเธอ แต่อีกไม่นานหรอก เขาจะต้องชอบและหลงรักเธอเข้าสักวัน

นักธุรกิจผู้มีเบื้องหลังเป็นนักแข่งรถผิดกฎหมาย น่าจะมีความร้อนแรงเหมือนความชอบของเขา ความร้อนแรงที่ถูกฉาบไว้ด้วยมาดฤาษี เพราะอะไร หรือเพราะเป็นเธอ แล้วถ้าไม่ใช่เธอล่ะ?

เอาน่ะ จะเพราะอะไรก็แล้วแต่ เธอจะทำให้เขาแรงเร็วเหมือนเจ้ารถเฟอร์รารี่คันนั้น!

ชวดลดูดดื่มความหวานจากทรวงอกอวบทั้งสองข้าง ทิ้งความเปียกชื้นเอาไว้ก่อนจะเคลื่อนริมฝีปากขึ้นมาขบเม้มลำคอระหงหอมกรุ่น มือหนานวดคลึงอกอวบอย่างไม่คิดจะทิ้งห่าง ติ่งหูบางถูกขบย้ำและเป่าลมหายใจร้อนๆ สัมผัส ร่างบางสั่นระริกไม่ใช่เพราะจากความหนาวเหน็บของแอร์คอนดิชั่น แต่เป็นเพราะความรู้สึกวาบหวามสยิวทรวงที่เพิ่งเคยได้รู้จักเป็นครั้งแรกในชีวิตสาว

โรฮันน่าเพิ่งรู้ว่าอีกมุมหนึ่งของความเป็นชวดล เขาอาจจะดูไม่เร็วเหมือนรถ แต่เขาก็แรงไม่แพ้กัน อย่าน้อยตอนนี้ความหวามไหวกระจายไปทั่วร่างก็เกิดจากฝีมือของเขา

“จดแล็คเชอร์อยู่เหรอ”

สมองขาวๆ กำลังรวบรวมคำพูดที่ได้สดับรับฟังอยู่ริมหู เสียงกระซิบแหบพร่าฟังคล้ายคนกำลังเคลิบเคลิ้มอยู่ในวังวนเสน่หา ลมหายใจของเขาก็กรุ่นกลิ่นหอม ไม่เหมือนลมหายใจของเพื่อนหนุ่มเลยสักนิด พวกนั้นหายใจออกมาก็มีแต่กลิ่นเหล้าไม่ก็กลิ่นบุหรี่ สู้กลิ่นของพี่โดมก็ไม่ได้ ห๊อมหอม...

“ว่าไง ฉันกระซิบข้างหูแบบนี้ เธอยังไม่ได้ยินอีกหรือ”

“อ๊ะ...เอ่อ...แล็คเชอร์?” นั่นสิแล็คเชอร์อะไร

“ก็แล็คเชอร์เรื่องที่ฉันกำลังทำอยู่นี่ไง เผื่อเธอจะเอาไปใช้กับคนอื่นบ้าง” ว่าแล้วก็ยังซุกหน้าลงกลางหว่างอก ทำเหมือนกระหายเรือนร่างเธอไม่ต่างจากน้ำ “เธอน่าจะมีประสบการณ์มามากนะ อยู่ที่โรมน่ะ”

“...” เธอไม่ตอบ เพราะหัวกำลังประมวลคำพูดของเขาด้วยสติที่เหลืออยู่เพียงเล็กน้อย

“ไม่ตอบเหรอ เป็นอันว่าฉันเข้าใจแล้วกัน”

คนบอกเข้าใจลูบไล้ต้นขาขาวอ่อนนุ่ม ลูบเลื่อนขึ้นมาช้าๆ เหมือนปูไต่ แต่ปูตัวนี้มันแสนซนเดินขาเกจนไม่รู้ว่าจะขึ้นไปถึงไหน กระทั่งปลายนิ้วแกร่งซุกเข้ามาใต้ชายกระโปรงแล้วเกี่ยวจีสตริงเลื่อนลงเรื่อยๆ

“พี่โดมขา...ไม่หิวข้าวเหรอคะ” เสียงประท้วงที่สั่นพร่าและแสนเบานั้น ทำให้ชวดลผละริมฝีปากจากเนินอกอวบอิ่ม เธอหอม เธอหวาน จนเขาไม่รู้สึกหิวข้าวมากไปกว่าหิวเธอ

“หิว แต่ขอกินของหวานก่อนได้มั้ย” เสียงแหบแสนเซ็กซี่ในความรู้สึกของโรฮันน่าตอบกลับ ก่อนที่เรียวปากรุมร้อนจะประทับลงบนเรียวปากหวานอีกครั้ง

ชวดลยกร่างอรชรขึ้นนั้งบนโต๊ะทำงาน ไม่สนใจว่าร่างบางจะนั่งทับเอกสารอะไรบ้าง โดยที่ร่างสูงยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่เช่นเดิม และซุกซบใบหน้าลงบนอกอวบ กลิ่นกายสาวที่หอมกรุ่นปลุกให้ความเป็นหนุ่มลุกฮือขึ้นจนลมหายใจของเขาดังฟืดฟาด

มือหนาเลื่อนชายกระโปรงขึ้นอย่างเนิบนาบ เปิดขึ้นจนเห็นจีสตริงตัวต้นเหตุที่ทำให้เขาไม่อาจยับยั้งใจ จีสตริงแสนเซ็กซี่บางเบาจนเห็นสิ่งที่ซ่อนอยู่ข้างใน เนื้อผ้าสีขาวบางละเอียดปิดบังความงามของเนินนางเอาไว้ไม่มิด เงาเลือนรางเด่นชัดอยู่ในดวงตาคมกริบสีเข้ม เสียงสบถดังฮึดฮัดคล้ายไม่พอใจ ผิดกับเรือนร่างหนาที่ขยับแทรกเข้ากลางหว่างขาเรียวบางซึ่งแยกออกจากกันอย่างรอคอย ปลายนิ้วเรียวใหญ่แตะเข้าที่ส่วนกลางร่างสาวซึ่งร้อนชื้น ความนุ่มนิ่มที่ได้สัมผัสทำให้ชวดลครางแหบโหย

“อืม...โรฮันน่า...”

“พี่โดมขา...อย่าทำแบบนี้ในห้องทำงานสิคะ มันไม่ดี” โรฮันน่าร้องห้าม เมื่อปลายนิ้วซุกซนสอดแทรกเข้าไปหาความนุ่มนิ่ม

“ช่างประไร ใครจะเข้ามาก็ต้องเคาะประตูทุกครั้ง” ชวดลตอบ และเริ่มสอดนิ้วเข้าไปตื้นๆ “โรฮันน่า...” ชายหนุ่มครางกระเส่า เมื่อปลายนิ้วถูกความคับแน่นดูดรั้งเข้าไปโดยไม่ต้องขยับ ความรู้สึกของเขาจวนเจียนจะพบความสุข แต่ความรู้สึกของหญิงสาวเป็นเรื่องที่สุดแสนจะบรรยาย

ตื่นเต้น รอคอย คาดหวัง และอึดอัด

“อย่าลึกนักนะคะ มันไม่ดี” เธอยังมีกระจิตกระใจเตือนเขา ทั้งที่ยกมือแหย่นิ้วเข้าปากเพื่อกัดเล่น ก่อนเงยหน้าห่อปากอย่างเสียวซ่าน

“ทำไม” ชายหนุ่มถามอย่างคนไม่อยู่กับร่องกับรอยนัก เธอกำลังทำให้เขาไม่ใช่ชวดลคนเดิม

“ก็ถ้าลึกมากๆ เราคงต้องแต่งงานกันนะคะ”

ชวดลชะงักกึกถอดถอนปลายนิ้วออกทันควัน สติสัมปชัญญะที่หลุดลอยไปไกลถูกดึงกลับมาอยู่กับเนื้อกับตัวอีกครั้ง

โรฮันน่ายิ้มใส่ตาคมที่ยังหรี่ปรือเล็กน้อย และรั้งสายเสื้อตัวสวยขึ้นพร้อมกับจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทาง ก่อนจะหนีบขาเข้าหากันและลงจากโต๊ะทำงานของชายหนุ่ม