2/3

“ก็บอกเค้าไปสิคะ ว่าฮันน่าเป็นลูกคุณพ่อราฟกับคุณแม่เชอรี่ และมีคุณลุงฌอห์นเป็นลุง มีคุณป้าดรีมเป็นป้า มี...”

“หยุดได้แล้ว อะไรเจาะปากให้เธอพูดมากขนาดนี้นะโรฮันน่า” ชวดลเอ็ด แต่ไม่ได้ทำให้หญิงสาวสำนึกเลยสักนิด เธอกอดอกส่งยิ้มหวานให้ด้วยซ้ำ

“ไม่มีค่ะ แต่ตอนเล็กๆ ก็ไม่แน่ เพราะฮันน่าเองก็จำไม่ได้ว่าคุณพ่อกับคุณแม่เอาอะไรมาเจาะปากฮันน่ารึป่าว” โรฮันน่าตอบยียวน

ชวดลต้องขบกรามแน่นและนับหนึ่งถึงร้อยในใจ ชายหนุ่มสตาร์ทเครื่องแล้วกระชากรถออกอย่างฉุนๆ ทำให้ร่างบางของโรฮันน่าหงายหลังพรืด ชายกระโปรงที่ร่นสูงอยู่แล้ว ตอนนี้กำลังปิดบังสัดส่วนสาวอย่างหมิ่นเหม่ดวงตาคมอดลอบมอบเข้าไปในความลึกลับที่น่าค้นหาไม่ได้ สายตาพยายามบังคับให้มองถนน แต่มันก็อดรนทนไม่ได้ปรายตามองเห็นจีสตริงสีดำตัดกับสีผิวอันขาวผ่อง เขาพยายามดึงความสนใจกลับมายังถนน นี่ยังไม่ออกไปพ้นปากซอย เธอก็ยั่วเขาหัวปั่นขนาดนี้

เพราะอารมณ์ที่กำลังพลุ่งพล่านทำให้พาหนะราคาแพง กระชากและเบรกไปตลอด

“โอ๊ย!!! พี่โดมขับรถดีๆ หน่อยสิคะ ฮันน่าระบมไปหมดทั้งตัวแล้วนะ”

“ถ้าเธอไม่สงบปากสงบคำ รับรองว่าเธอได้ลงไปโบกรถแท็กซี่ไปเองแน่ๆ”

โรฮันน่าจำต้องปิดปากนั่งเงียบไม่ต่อล้อต่อเถียงไม่ใช่เพราะกลัว แต่เพราะเธอยังมีเวลาอีกเยอะ เธอตั้งใจไว้แล้วว่าจะทำให้เขาเปลี่ยนคำพูดให้ได้

เมื่อถึงเอ.เค.พี.กรุ๊ป โรฮันน่าก็รีบวิ่งตามร่างสูงที่ไม่คิดจะหยุดรอเธอเลยแม้แต่น้อย หญิงสาววิ่งทันก่อนที่ลิฟต์จะปิดลงเมื่อชวดลเข้าไปแล้ว

ชายหนุ่มไม่เลือกขึ้นลิฟต์ของผู้บริหารเพราะอยากแกล้งหญิงสาว เมื่อต้องมาเจอกับผู้คนที่เบียดเสียดกันเข้ามาแน่นขนัด โรฮันน่าถอยหลังไปจนชิดร่างสูง และรับรู้ถึงลมหายใจร้อนผ่าวที่เป่ารดต้นคอระหง พร้อมกับเบียดร่างเข้าหาให้แนบชิดยิ่งขึ้น จากความต้องการจะกลั่นแกล้งน้องสาวต่างสายเลือด กลับกลายเป็นการทรมานร่างกายซะเอง เมื่อสะโพกผายบดเบียดความเป็นชายของตน แถมยิ่งร่างบางไม่ยอมอยู่เฉย บิดตัวไปมา ก็ยิ่งทำให้สะโพกงอนงามเสียดสีกับความเป็นชาย ร่างสูงจึงกำหมัดแน่น อยากจะผลักยัยน้องน้อยให้ออกไปไกลๆ พอๆ กับอยากดึงเธอเข้าหาแล้วสั่งสอนให้รู้ว่า...อย่าแหย่เสือหลับ!

“พี่โดมขา เราจะขึ้นไปถึงชั้นไหนเหรอคะ ทำไมนานจัง” โรฮันน่าพลิกตัวเข้าหาและถามอย่างใคร่รู้ พร้อมกับยิ้มใส่ตาคมดุที่จ้องเธออย่างจะกินเลือดกินเนื้อ

“ชั้นที่ 25 ตอนนี้คนเข้าออกเยอะ เพราะเป็นช่วงเช้าทนหน่อยแล้วกัน” ชวดลตอบเสียงห้วนเบา แต่กระนั้นก็ยังมีหลายคนที่เหลือบแลมองมายังเขาและเธอ โดยเฉพาะสาวน้อยในชุดฟิตเปรี๊ยะ มีหน้าตาเป็นอาวุธ

ชวดลปรายตามองปราดเดียว ใครก็ตามที่มองเมียงมายังสาวน้อยร่างอรชรเป็นต้องหันหน้ากลับ ทั้งที่เขาก็แค่มอง ใบหน้าก็ปั้นให้ดูราบเรียบมากที่สุด แต่ก็ยังทำให้ใครๆ ต่างนึกหวั่น คงเพราะด้วยตำแหน่งผู้บริหารระดับสูง มีลิฟต์แยกออกไป แต่วันนี้ทุกคนกลับได้เห็นร่างสูงกระชากใจสาวๆ ทั่วทั้งออฟฟิศอยู่ในลิฟต์พนักงาน เป็นใครก็ต้องให้ความสนใจมากๆ

“ปุ” เสียงของตกกระทบพื้น ก่อนร่างของคนๆ หนึ่งจะก้มลงเก็บอยู่ด้านหลังโรฮันน่า ความแออัดทำให้สะโพกของเธอคนนั้นชนกับสะโพกผายของหญิงสาว ร่างบางจึงเซถลาเข้าหาร่างสูงอย่างไม่ตั้งใจ อกอวบๆ เต็มตึงนุ่มหยุ่นราวสปริงชั้นดีบดบี้ไปกับเรือนกายหนาใหญ่

วินาทีนั้นหญิงสาวมัวแต่นึกเคืองแม่สาวคนนั้น ตรงกันข้ามกับชายหนุ่ม นอกจากความนุ่มหยุ่นซึ่งเขารู้สึกว่ามันเป็นกระเปาะแน่นตึง เขายังรับรู้ได้ด้วยสัญชาตญาณว่ายัยน้องน้อยโนบรา!

ชวดลยกมือขึ้นจับต้นแขนบอบบางพยุงร่างของน้องนอกไส้เอาไว้ นึกอยากจะดันเธอออกห่างแต่ติดตรงความแออัดหรือเพราะอะไรไม่ทราบ ทำให้เขาอ้อมแขนพาดเอวกิ่วเอาไว้ หญิงสาวจึงยิ้มบางๆ และแสร้งแนบใบหน้าลงกับอกกว้าง ไม่ว่าเขาจะดันเธอแรงแค่ไหน เธอจะตั้งหลักให้มั่นไม่มีถอย

แหม...กลิ่นกายของพี่โดมผสมกับกลิ่นโคโลญจน์ผู้ชายนั้นช่างหอมยั่วยวนใจเธอเสียจริง

เมื่อขึ้นมาถึงชั้นที่ 25 ชวดลก็ลืมตัวจูงมือบางเดินลิ่วๆ เข้าไปในห้องทำงาน ทันทีที่ประตูห้องปิดลงอ้อมแขนกำยำก็รวบร่างบางแนบอก ปลายจมูกโด่งซุกไซ้ซอกคอขาวผ่องอย่างรุนแรง จนผิวเนื้อนวลเนียนบริเวณนั้นแดงก่ำไปทั่ว มือใหญ่ดันสะโพกผายแนบชิดเรือนกายแกร่ง เบียดสะโพกสอบเข้าหาและส่ายวนอย่างเร่าร้อน

“พี่โดมขา” โรฮันน่าพลั้งปากครางเรียกชื่อชายหนุ่ม เป็นเหตุทำให้ชวดลได้สติ และดันร่างบางออกอย่างรวดเร็ว

“มันเป็นความผิดของเธอโรฮันน่า เธออยากยั่วฉันเองทำไมล่ะ” ชวดลหันหลังขวับและเดินไปหย่อนก้นลงบนเก้าอี้ ร่างกายของเขากำลังร้อนรุ่มเต็มไปด้วยความหื่นกระหาย แต่เขาจะไม่ยอมให้อารมณ์ดิบมาอยู่เหนือความรู้สึกผิดชอบชั่วดีเด็ดขาด

“ฮันน่าก็ยังไม่ได้ว่าอะไรซะหน่อยนี่คะ ทำไมต้องฉุนจัดขนาดนั้นด้วย แล้วนี่...จะให้ฮันน่านั่งทำงานที่ไหนคะ” สาวน้อยถามทำราวกับจูบเมื่อกี้เป็นแค่การทักทาย ทั้งที่ความจริงมันวาบหวามไม่เบา แต่...เร็วไปนิด

“เดี๋ยวจะให้คนยกโต๊ะและเก้าอี้เข้ามาให้ เธอคงต้องนั่งทำงานในห้องนี้ร่วมกับฉัน เพราะที่อื่นไม่มีที่ว่างพอให้เธอไปนั่งเกะกะ”

แทนที่โรฮันน่าจะเศร้าสร้อยเพราะถูกประชดประชันกรายๆ แต่ใบหน้านวลนั้นกลับสดใสและประดับด้วยรอยยิ้มกว้าง สาวน้อยอยากกระโดดตัวลอยเลยด้วยซ้ำ ถ้าไม่ติดตรงกลัวว่าชวดลจะต่อว่าเธออีก เธอไม่อยากไปทำงานกับคนอื่นเลย นอกจากชายหนุ่มผู้น่าเสน่หาตรงหน้านี้เท่านั้น