1/2

“อ้าวเหรอ นี่เป็นอุบัติเหตุงั้นเหรอ ช่างเหมือนจงใจชะมัดเลย”

“เพียะ” เสียงฝ่ามือกระทบแก้ม และใบหน้าคมคายหล่อเหลาก็หันไปตามแรงตบผู้คนรอบๆ ต่างให้ความสนใจเริ่มตีวงเข้ามาล้อม

ชายหนุ่มหันกลับมาแสยะยิ้มเหี้ยมๆ แล้วออกแรงลากเธอขึ้นรถไปพร้อมกับตน สิรินดาตกใจร้องเรียกเพื่อนรัก และพยายามจะเข้าไปช่วย “เดี๋ยวสิ!” แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว เมื่อรถเฟอร์รารี่ออกตัวล้อฟรีจากไปอย่างรวดเร็ว

“นี่ นายจะพาฉันไปไหน ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ” หญิงสาวร้องลั่นรถและพยายามเปิดประตู แต่ก็เปิดไม่ออกหันซ้ายแลขวามองไปทั่วรถคันหรู อดนึกยินดีที่มีโอกาสนั่งรถซิ่งในฝันของใครหลายๆ คน ชั่ววูบเดียวความยินดีก็แปรเปลี่ยนเป็นความตระหนก

“ฉันก็จะพาเธอไปสงเคราะห์ ให้เงินเธอไปเที่ยวตามที่ใจปรารถนาไง แต่คงจะไม่ได้ฟรีๆ หรอกนะ มันต้องมีข้อแลกเปลี่ยน”

“ไอ้บ้า พูดภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ” เมื่อเธอทำอะไรชายหนุ่มไม่ได้ เธอก็รัวกำปั้นใส่เขาเต็มแรง

ชายหนุ่มต้องจอดรถเข้าข้างทาง และรวบมือบางเอาไว้ทั้งสองข้าง ก่อนจะกระชากร่างบางปลิวหวือปะทะร่างกำยำของตนโดยแรง ริมฝีปากบางได้รูปฉกวูบลงบนเรียวปากนุ่มจิ้มลิ้มที่เผยอออกจะบริภาษเขา โรฮันน่าจะงับเรียวลิ้นที่แทรกเข้ามาในโพรงปากของตนแต่ชวดลรู้ทันถอนเรียวลิ้นหนาของตนได้ทันท่วงที แม่สาวคนนี้ถึงเขาจะมองเห็นหน้าเธอไม่ชัด แต่สีตาที่เห็นเลือนรางคล้ายใครบางคนจนเขาห้ามใจตัวเองไม่ได้

“เก่งนี่ รู้จักดิ้นรนต่อสู้ คิดจะโก่งราคาค่าตัวอีกหรือไง ลองเสนอมาสิว่าเธอต้องการเท่าไหร่”

“ไปตายซะ คนเลว” โรฮันน่าบริภาษเขาเสียงแข็ง “ฉันไม่ใช่ผู้หญิงอย่างว่า”

“กะหรี่”

“ไม่ใช่ ฉันไม่ใช่กะหรี่”

“อืม...” ตาคมปราบปราดมองไปดูการแต่งกายของสาวน้อยโดยเร็ว ความมืดในรถที่ติดฟิล์มดำทะมึนตอนนี้ทำให้เขาเห็นหน้าเธอไม่ชัด ที่ชัดเจนก็คงมีแค่ความขาวลอออมชมพูอยู่ตรงหน้า และ...แววตาสีแปลกๆ ในที่มืดอย่างนี้เขาเห็นเป็นสีเข้ม แต่ไม่ใช่สีดำ นอกจากดวงตาและผิวพรรณของเธอ ที่สะดุดตาอีกอย่างก็คือการแต่งตัว “ชุดที่เธอใส่ ไม่มีผู้หญิงดีๆ เขาใส่กันหรอก ผู้หญิงที่อยู่ในสนามนั่น 70% เป็นโสเภณี ส่วนอีก 30% ก็มากับนักแข่ง ซึ่งก็คงไม่ดีไปกว่าโสเภณีเท่าไหร่”

“ฉันใส่ชุดนี้แล้วมันแปลกตรงไหน แต่ถึงจะเหมือนผู้หญิงพวกนั้น ถ้าไม่ใช่แล้วทำไม ที่คุณพูดมาทั้งหมดนี้จะบอกว่าตัวเองก็ไม่ดีใช่ไหมคะ ถึงไปอยู่ในกลุ่มพวกนั้นได้”

“ปากดีนักนะ อย่างนี้ต้องสั่งสอน” จบคำมือหนาก็บีบพวงแก้มนวลเนียนแน่น และใช้ริมฝีปากบดขยี้เรียวปากนุ่มอีกครั้ง ครั้งนี้ชวดลสอดปลายลิ้นเข้าไปควานหาความหวานภายในได้เต็มที่

ชายหนุ่มดูดดื่มความหวานล้ำที่ไม่เคยพานพบกับหญิงใดมาก่อน จนเขาต้องครางเบาๆ ในลำคอ ปลายลิ้นสากตวัดไล้กระพุ้งแก้ม ไรฟันสะอาด และหยุดลงที่เรียวลิ้นเล็กๆ เกี่ยวพันทักทายและเรียกร้องจนเจ้าของร่างตัวสั่น เขาจะรู้มั้ยว่าเป็นคนที่ได้จูบแรกของเธอไป ทั้งที่ตั้งใจจะมอบให้ชายคนรักที่ฝันจะได้เจอแท้ๆ แต่กลับต้องมาเสียให้ผู้ชายหน้าหล่อปากจัดอย่างเขาแบบนี้

โรฮันน่าจมอยู่กับความคิดได้ไม่นาน หญิงสาวก็ลืมตัวตวัดลิ้นนุ่มเข้าหาเรียวลิ้นหนาของชายหนุ่มอย่างเงอะงะ มือบางถูกปล่อยตั้งแต่เมื่อใดไม่ทราบ แต่ตอนนี้มือหนากำลังลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังบอบบาง และเลื่อนมาด้านหน้า เพื่อกอบกุมทรวงอกอวบอิ่มของเธอ

“อา...หวานดีจริง” ชวดลพึมพำกับซอกคอหอมกรุ่น กลิ่นน้ำหอมที่หญิงสาวใช้ช่างหอมแปลก และทำให้เขาติดใจจนอยากจะสูดดมเนิ่นนาน

มือใหญ่เคล้นคลึงปทุมถันคู่งามซึ่งใหญ่จนล้นฝ่ามือหนา ริมฝีปากร้อนๆ ลากไล้ไปตามคอเสื้อที่คว้านลึกจนเห็นเนินอกรำไร

“ตู๊ด ตู๊ด...” เสียงโทรศัพท์มือถือทำให้หญิงสาวรู้สึกตัว สติสัมปชัญญะที่ถูกฉุดรั้งถูกดึงกลับอย่างรวดเร็ว หญิงสาวผลักร่างหนาให้ถอยห่างทันที และตะเกียกตะกายกลับไปนั่งเบียดประตูอีกด้านอย่างหวาดหวั่น แต่ไม่หวาดกลัว

เธอหยิบโทรศัพท์มือถือของตนออกมา และกดรับทันที

“ฮันน่าอยู่ไหนแล้วลูก เมื่อไหร่จะกลับซะทีแม่เป็นห่วงนะลูก”

“เอ่อ...ฮันน่ากำลังจะกลับค่ะแม่ บอกพ่อราฟด้วยนะคะ ว่าไม่ต้องเป็นห่วง ฮันน่า...ปลอดภัยดีค่ะ”

“งั้นเหรอลูก รีบกลับนะจ๊ะ”

โรฮันน่ากดวางสาย

“พ่อเธอชื่ออะไรนะ” ชวดลถาม หลังจากที่นั่งฟังเธอพูดโทรศัพท์เงียบๆ

“ชื่อราฟ มีปัญหาอะไรไม่ทราบ”เธอยอกย้อนแล้วยังเชิดหน้าขึ้นอย่างถือดี

“ราฟ...ใช่มิสเตอร์ราเชนทร์ ราฟ อันโตนิโอรึเปล่า”

“ใช่ ทำไม นายรู้จักงั้นเหรอ ดีล่ะฉันจะได้ไปบอกพ่อว่านายทำอะไรฉัน พ่อฉันน่ะเป็นผู้มีบารมีนะจะบอกให้” เธอสะบัดเสียง อยากจะอวดอ้างสรรพคุณบิดาให้เขานึกกลัว เชื่อได้ว่าผู้ชายคนนี้จะต้องกลัวจนตัวสั่น

“เธอคือโรฮันน่า อันโตนิโองั้นเหรอ”

โรฮันน่านิ่งไปสักพักอย่างแปลกใจที่ชายหนุ่มรู้จักชื่อเสียงเรียงนามของพ่อและเธอดี แต่พอคิดว่าทั้งบิดาและมารดาเป็นทายาทนักธุรกิจ แน่นอนจะต้องมีคนรู้จักมากหน้าหลายตา เธอจึงพยักหน้า

“ใช่”