11/3

เมื่อถึงโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด หญิงสาวก็ต้องกึ่งวิ่งกึ่งเดินตามร่างสูงที่บัดนี้ถูกบุรุษพยาบาลจับให้นอนบนเตียง แล้วเข็นเข้าห้องฉุกเฉิน ปล่อยให้คนมาด้วยนั่งรออย่างกระวนกระวายลุกๆ นั่งๆ เดินๆ บางครั้งก็ผลักประตูเข้าไปเมียงมอง แล้วก็กลับมานั่งอยู่ไม่สุขที่เดิม

ชวดลเข้าไปนานเป็นชั่วโมงก็ไม่มีใครเดินออกมาแจ้งอาการ เธอจึงผลักบานประตูเข้าไปก็พอดีกับเตียงของเขาถูกเข็นออกมา สามีของเธอนอนหน้าซีดหลับตามีสายน้ำเกลือห้อยอยู่ที่แขน เขาถูกพาขึ้นไปห้องพักฟื้นโดยมีเธอเดินตามไปไม่ห่าง

“เขาเป็นอะไรมากมั้ยคะ” หญิงสาวถามพยาบาลที่เข้ามาวัดความดัน

“คนไข้อ่อนเพลียมาก คุณหมอให้ยาฆ่าเชื้อร่วมกับน้ำเกลือ พักดูอาการอยู่ที่โรงพยาบาลก่อนนะคะ”

“แค่นั้นใช่มั้ยคะ ไม่เป็นอะไรมากกว่านั้นใช่มั้ยคะ”

“ถ้าท้องเสียอย่างเดียว ก็ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ อย่ากังวลไปเลยนะคะ”

“ขอบคุณค่ะ”

หญิงสาวมองคนป่วยนอนหน้าซีดเป็นกระดาษแล้วไล้มือไปบนโครงหน้าคมเข้ม ภาวนาขออย่าให้เป็นอะไรมาก เพราะถ้าเป็นอะไรไปจริงๆ เธอคงไม่ให้อภัยตัวเองแน่

“ฮันน่า”

มือหนาแต่เย็นเฉียบยกขึ้นวางทับมือนุ่มซึ่งวางบนหน้าท้องเขาอีกที เสียงแหบคงจะปลุกเธอไม่ตื่นถ้าไม่เขย่ามือนุ่มเรียกด้วย

“ฮันน่า”

โรฮันน่าทะลึ่งพรวดเบิกตากว้างแล้วยิ้มจนปากแทบฉีกถึงหู เมื่อคนป่วยลืมตาฟื้นขึ้นมาเรียกเธอหลังจากหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย

“พี่โดมฟื้นแล้ว เป็นยังไงมั่งคะ ยังปวดท้องอีกหรือเปล่า”

“พี่หลับไปนานหรือยัง” เขาไม่ตอบแต่ย้อนถาม

“หลายชั่วโมงค่ะ นี่ก็จะตีสองแล้ว พี่โดมพักเถอะนะคะ”

คนป่วยยิ้มเซียวๆ ขยับตัวจะลุกขึ้น

“พี่จะเข้าห้องน้ำ” เขาบอกแล้วตวัดขาลงจากเตียง เพิ่งสำเหนียกได้ว่าตนเปลี่ยนมาสวมชุดผู้ป่วยเรียบร้อยแล้ว แค่เขาลุก หญิงสาวก็รีบกุลีกุจอเข้ามาประคอง “ไม่เป็นไรหรอก พี่หลับไปตื่นมาก็รู้สึกดีขึ้นแล้ว ห้องน้ำแค่นี้ไปเองได้”

“ให้ฮันน่าช่วยเถอะค่ะ ไม่อย่างนั้นฮันน่าคงรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต”

เมื่อไม่สามารถต้านทานความเป็นห่วงของเธอได้ เขาจึงยอมให้เธอเป็นคนประคองเดินเข้าห้องน้ำ ทั้งๆ ที่ตนรู้สึกดีขึ้นมาก อาจจะมีอาการคั่งค้างอยู่ แต่ไม่นานก็คงหาย ทว่าในเมื่อเธอเป็นห่วงเสียขนาดนี้แล้วเขาจะห้ามปรามความรู้สึกของเธอได้อย่างไร

เมื่อพาชายหนุ่มเข้าไปยืนเรียบร้อย โรฮันน่าก็ทำท่าจะผละออกมา

“จะไปไหน ไหนว่าจะช่วยประคองไง”

“หืม...ก็ถึงแล้วนี่คะ หรือพี่โดมไม่มีแรงจะยืน ได้ค่ะ ฮันน่าจะช่วย” แล้วเธอก็กลับเข้ามาประคองตัวเขาไว้ “ถ้าอยากถ่ายหนักก็บอกนะคะ”

“ไม่ใช่ประคองตัว” ชวดลจับมือบางวางทาบจุดกลางลำตัว แค่มันถูกสัมผัสแผ่วๆ เจ้านั่นก็แสดงตัวอย่างเปิดเผย “ตรงนี้ต่างหากที่อยากให้ช่วยประคอง”

“อุ๊ย! อย่าแกล้งฮันน่าแบบนี้สิคะ ฮันน่าเป็นห่วงนะ” เธอว่าแล้วพยายามดึงมือออก แต่ชายหนุ่มไม่ปล่อยยังกดมือบางลงบนสัดส่วนที่กำลังเกิดการเปลี่ยนแปลง

“ไม่ได้แกล้ง เห็นมั้ยว่ามันต้องการมือเธอขนาดไหน ถ้าเป็นไปได้มันอยากเข้าไปอยู่ในตัวเธอมากกว่า แต่บอกตรงๆ ตอนนี้พี่คงออกแรงไม่ไหว เพราะเพลียเหลือเกิน แต่ถ้าเธอช่วยก็คงต้องขอบคุณ”

โรฮันน่าถูกรวบไว้เต็มอ้อมแขน เขาก้มลงกระซิบกระซาบบอกความนัย มือหนาแต่เย็นเฉียบยังกดมือนุ่มที่อุ่นกว่าลงบนอวัยวะอันน่าเกรงขาม มันขยายเหยียดทักทายอุ้งมือบางด้วยการกระตุก เป็นการบอกความนัยว่าต้องการสิ่งใดจากเธอ และต้องการมากแค่ไหน

“แต่ว่า...พี่โดมป่วย และที่นี่ก็โรงพยาบาลนะคะ”

“จะสงเคราะห์คนป่วยไม่ได้หรือคนดี คนป่วยก็ยังมีความต้องการนะ” ปากได้รูปเย็นชืดประทับลงบนซอกคอระหง แต้มไปตามพวงแก้มไล้ลึกไปหาติ่งหู แกล้งขบเม้มให้ร่างสาวสะท้าน

เจอแบบนี้เข้าโรฮันน่าก็พูดไม่ออก ไหนว่าเขาอยากเข้าห้องน้ำไง แล้วทำไมทำกับเธอแบบนี้ ไหนว่าเพลียไง แล้วทำไมยังอยากทำอย่างว่า หลายคำถามที่พร่างพรูอยู่ในหัวแต่ไม่ได้เปล่งออกมาจากริมฝีปาก เพราะเพียงแค่เงยหน้าริมฝีปากเธอก็ถูกจูบอย่างเรียกร้องเว้าวอนเสียด้วย แบบนี้หญิงสาวจะใจแข็งต่อไปยังไงไหว

“แป๊บเดียวนะคะ” เธอกระซิบต่อรอง

“ห้านาทียาหยี พี่ขอเวลาแค่นั้น” เสียงแหบพร่าก็ตอบกลับมาทันควันเช่นกัน

ชวดลประคองท้ายทอยเล็กด้วยฝ่ามือเพื่อจะกดจูบอย่างให้รู้ว่าเขาต้องการเธอมากขนาดไหน จุมพิตแผดเผาลามเลียไปทั่วดวงหน้าแล้วหยุดลงบนริมฝีปาก เคล้าคลอก่อนจะส่งปลายลิ้นช่ำชองซอกซอนเข้าไปหาด้วยความสนิทชิดเชื้อ หญิงสาวคร่ำครวญแผ่วๆ ก่อนจะตวัดปลายลิ้นแลกรัดลิ้นหนาเข้าบ้าง

ร่างหนุ่มแทบอ่อนแรงเมื่อกลีบปากอุ่นนุ่มแต่งแต้มไปตามปลายคาง เรื่อยลงมาจนถึงยอดอก เขาช่วยเธอกระตุกเชือกผูกชุดคนไข้แล้วปัดให้พ้นทาง หญิงสาวตวัดปลายลิ้นไล้วนเม็ดยอดเล็กๆ สีเข้มบนอกหนา ซ้ำยังดูดดุนเหมือนเช่นที่เขาเคยทำให้เธอ เล่นเอาชวดลเกือบปล่อยเสียงครางออกมาให้ได้ยิน เขาไม่เคยลืมว่าเสียงที่เกิดในห้องน้ำมันก้องแค่ไหน แล้วยังไม่อยากประณามความต้องการของตัวเองในตอนนี้ จึงกัดริมฝีปากไว้แน่นตลอดจนแม่สาวน้อยเลื่อนจูบลงไปถึงหน้าท้องแบนเรียบ

เรียวลิ้นเล็กร้ายกาจไม่เบา มันตวัดกวัดไกวรอบๆ สะดือตื้นๆ ปลายนิ้วเรียวก็เกี่ยวขอบกางเกงเลื่อนลงต่ำ เผยตัวการของความต้องการให้ดีดผึง โรฮันน่าเป็นฝ่ายครางออกมาเสียเอง ดวงตากลมสีมรกตดูจะเข้มขึ้นเมื่อจับจ้องแก่นกายที่ผงาดล้ำเป็นสีชมพูอ่อนสวยทีเดียว