11/2

“ขอโทษค่ะ” หญิงสาวเสียงอ่อย แล้วทำท่าจะเก็บอาหารที่อุตส่าห์ลงมือหัดทำตามตำรา แต่คงไม่เป๊ะเท่าไหร่

“จะเอาไปไหน วางลงอย่างเดิมนั่นแหละ แล้วฮันน่าก็ไปปั่นกล้วยหอมมาให้พี่ดื่มสักแก้วสิ”

“เอ๊ะ กล้วยหอม?”

“ใช่สิ พี่ชอบดื่มน้ำกล้วยหอมปั่น มันจะทำให้รู้สึกสดชื่นและมีพลัง”

โรฮันน่าไม่รอให้สั่งรอบสอง เธอลุกขึ้นตรงรี่เข้าไปในห้องครัวเปิดตู้เย็นหยิบกล้วยหอมเปลือกคล้ำเพราะความเย็นออกมา 1 ลูก จัดการหั่นเป็นชิ้นใส่เครื่องปั่นแล้วราดนมสดผสมลงไป ตามด้วยน้ำเชื่อมที่มีติดตู้เย็นอยู่ตลอดเวลาก่อนจะเอาน้ำแข็งใส่ลงไป เธอเคยสงสัยว่าทำไมต้องมีกล้วยหอม นมสดและน้ำเชื่อมอยู่ในตู้เย็น แต่ตอนนี้ไม่สงสัยอีกต่อไปแล้ว

หญิงสาวปั่นน้ำกล้วยหอมเสร็จก็ดีใจที่หน้าตามันน่าทานไม่น้อย เรื่องปั่นน้ำผลไม้ไม่ใช่เรื่องยาก และเธอก็ทำมันทานเองบ่อยๆ ไม่ต้องชิมก็รู้แล้วว่าต้องอร่อย

แต่ชิมนิดจะดีกว่า เดี๋ยวไม่ถูกปากคนทาน

“อร่อยแฮะ” พึมพำชมฝีมือตัวเองแล้วยิ้มหน้าบานเดินนำออกไปเสิร์ฟ

ภาพชวดลกำลังนั่งทานอาหารที่เธอทำจนข้าวเกือบหมดจานทำให้ถึงกับชะงัก ก่อนจะเร่งฝีเท้าเข้าไปหา วางเครื่องดื่มในมือลง เธอยืนมองข้าวคำสุดท้ายที่เข้าปากแล้วมองอาหารฝีมือเธอมันพร่องไปมาก แสดงว่าเขาต้องทานไปมากพอดู

“พี่โดม! จะทานมันทำไมล่ะคะ เดี๋ยวก็ท้องเสียหรอก”

“พี่จะกินฝีมือเมีย ผิดด้วยเหรอ” เขาบอกก็พอดีกับรวบช้อนส้อมเข้าด้วยกัน แล้วจิบน้ำกล้วยหอมปั่นเป็นการตบท้าย “อื้ม...อร่อย”

“น้ำปั่นน่ะอร่อย แต่พวกนั้นมันรสชาติไม่ได้เรื่อง แล้วยังสุกๆ ดิบๆ พี่โดมทานเข้าไปได้ไงคะ”

“ก็เมียพี่อุตส่าห์ทำให้ทาน จะรสชาติเป็นยังไง สุกหรือไม่สุก พี่ก็ทานได้”

“พี่โดม...” โรฮันน่าครางเสียงสั่น เธอคิดว่าเขาจะชวนออกไปหาอะไรทานข้างนอก แต่ดันมาทานอาหารฝีมือไม่ได้เรื่องของเธอ มิต้องท้องไส้ปั่นป่วนจนเข้าโรงพยาบาลหรอกหรือ “ทำแบบนี้ทำไม”

“ทำอะไร ก็แค่กิน ไม่เห็นแปลก”

“คายออกมาเดี๋ยวนี้นะ ไปอ้วกออกมาเลย กินเข้าไปได้ยังไง เดี๋ยวก็ท้องเสียหรอก” เสียงสั่นเครือเรียกให้น้ำตาจวนเจียนจะไหล ไม่อาจฝืนทนเก็บไว้มันก็กลิ้งลงมาตามพวงแก้ม

“บ้าเหรอ จะให้พี่เอาออกมาได้ไง ไม่เอา กินแล้วกินเลยไม่คืน”

“พี่โดมน่ะ ฮือๆ คายออกมานะ” หญิงสาวยื่นมือมาวางบนลำคอเขา เล่นเอาชายหนุ่มตกใจนึกว่าเธอจะบีบคอบังคับให้อาเจียนออกมา แต่พอเธอวางมือไว้นิ่งๆ ไม่ได้บีบ ไม่ได้ขยำ เขาก็ลอบถอนใจแล้วตวัดวงแขนรวบร่างนุ่มเข้ามากอด

“พี่ไม่เป็นอะไรหรอกนะ พี่แข็งแรงจะตาย ฮันน่าอุตส่าห์ทำให้กินทั้งทีจะให้ไม่กินได้ไงล่ะ จะดิบจะสุก หรือสุกๆ ดิบๆ พี่ก็กินได้ จะมีรสหวานเจี๊ยบ เค็มปี๋ หรือจืดสนิท ถ้าฮันน่าทำให้พี่ก็จะกิน”

คำตอบของเขาทำให้เธอปล่อยมือออกจากคอแล้วสวมกอดร่างหนาแนบแน่นไม่ต่างกัน โรฮันน่าวางคางบนไหล่ เบียดสะโพกหย่อนนั่งบนตัก น้ำตายังไม่หยุดไหลตรงกันข้ามมันกลับยิ่งไหลมากกว่าเดิม

“ทำไมคะ พี่โดมกินทำไม ไม่ต้องทำเป็นเอาใจฮันน่าด้วยวิธีนี้ก็ได้ มันไม่ปลอดภัยสำหรับตัวพี่เลยสักนิด ถ้าปวดท้องแล้วท้องเสียจนต้องถ่ายบ่อย ต่อไปก็จะติดเชื้อถึงขนาดเป็นไข้ตัวร้อน ต้องไปนอนโรงพยาบาลเพียงแค่ยอมกินอาหารที่ฮันน่าทำ คิดว่ามันคุ้มตรงไหน คนบ้า เป็นถึงผู้บริหารระดับสูงแต่ใช้อะไรคิดกัน ไม่ห่วงฮันน่าก็ห่วงตัวเองบ้างสิ ทำแบบนี้มันใช้ได้ที่ไหน กินไม่ได้ ไม่อร่อยก็บอกกัน วันหลังฮันน่าจะหัดทำแล้วชิมให้ดีก่อนจะให้พี่โดมกิน ถ้าพี่โดมเป็นอะไรมากแล้วฮันน่าจะทำยังไง” พูดจบเธอก็หอบแฮ่กๆ เป็นครั้งแรกที่เธอพร่ำพรรณนาได้มากขนาดนี้ ไม่รู้ว่าเขาจะว่าเธอบ้าหรือเปล่า ก็คนเป็นห่วงนี่นา

“โอ๋ๆ ไม่เอานะคนดี ไม่ร้อง กินแค่นี้ไม่ตายหรอกน่า เชื่อพี่นะ”

หลังจากปลอบใจจนภรรยาหยุดร้องไห้ เขาก็เอาใจเธอด้วยการชวนไปหาอะไรอร่อยๆ ทาน ไม่ใช่เพราะเขาหรอก แต่เพราะเธอไม่ควรจะทานอาหารพวกนี้ต่างหาก

ทว่า...นั่งๆ ทานอยู่ในร้านอาหาร อาการของชวดลก็แสดง เขาขอตัวไปเข้าห้องน้ำบ่อยเสียจนเธอต้องถามว่าไหวไหม ซึ่งแน่นอนว่าคำตอบที่ได้รับก็คือ...ไหว

“ฮันน่าว่าพี่โดมน่าจะไปหาหมอนะคะ ยิ่งต้องมาเข้าห้องน้ำสาธารณะแบบนี้ยิ่งน่ากลัวใหญ่ เกิดติดเชื้อด้วยล่ะก็แย่เลย”

“พี่ไม่เป็นไรหรอกน่ะ อย่าดื้อสิฮันน่า” คนท้องเสียเอ็ดเสียงดุ เรียกให้คนถูกเอ็ดหน้างอเป็นจวัก

ชวดลพาโรฮันน่ากลับบ้าน ระหว่างทางสีหน้าของเขาไม่สู้จะดี หญิงสาวรู้สึกเป็นห่วงจนต้องขอเป็นคนขับรถ แต่มีหรือที่ชายหนุ่มจะยอม

“นั่งเฉยๆ เถอะน่ะ คิดว่าพี่พาเธอกลับบ้านไม่ได้หรือไง พี่ไม่ได้คนใกล้ตายนะฮันน่า”

“แต่ว่า...หน้าพี่โดมซีดมากนะคะ”

“โอย...” เขาครางทั้งที่เธอยังพูดไม่จบประโยค มือข้างซ้ายละจากพวงมาลัยลดลงมากุมท้อง หน้าตาบูดเบี้ยวด้วยความปวดเหมือนถูกใครบิดลำไส้ ท้องไส้ปั่นป่วนดังครืดคราดๆ

“จอดค่ะ จอดเลยนะคะ” คราวนี้คนทำเสียงดุก็เป็นโรฮันน่าบ้าง ชวดลจอดรถเมื่อรู้สึกว่าไม่ไหวจริงๆ หญิงสาวกระโดดลงเดินอ้อมไปกระชากประตูด้านคนขับเปิด “เขยิบไปนั่งเบาะโน้นค่ะ ฮันน่าจะพาพี่โดมไปหาหมอ”

ร่างสูงทำตามที่ภรรยาสาวสั่ง เขาเขยิบข้ามเกียร์ไปนั่งอีกฝั่ง ปล่อยให้หญิงสาวขึ้นมานั่งด้านหลังพวงมาลัยแทน เวลานี้เขาปวดท้องและอยากอาเจียนเป็นที่สุด แต่ก็ทนไว้จนหน้าตาซีดเซียวเหงื่อออกเต็มไปหมด