ตอนที่ 3 กรองน้ำ

ตอนที่ 3 กรองน้ำ

ทั้งสามคนตั้งใจช่วยกันซ่อมแซมเรือนหลังน้อย จนตอนนี้เริ่มเป็นรูปเป็นร่างดูดีกว่าเดิม ท้องฟ้าเริ่มคล้อยต่ำลงร่างบางทิ้งตัวนอนลงบนแคร่อย่างเหน็ดเหนื่อย ไม่ว่าจะเป็นร่างกายนี้หรือเพราะตัวเธอที่ไม่เคยทำงานหนักอย่างนี้มาก่อน ทำให้ร่างกายระบบปวดเนื้อปวดตัวไปหมด

“ท่านพี่ตอนนี้เรือนของเราซ่อมเสร็จแล้วไหนสิ่งท่านเอ่ยบอกเรา ไม่เห็นจะปรากฏเลยขอรับ ”

“เจ้าหิวอีกแล้วสินะ เด็กน้อยนี่ช่างกินเก่งจริง ๆ ข้าเองก็ไม่รู้หรอกนะว่าระบบจะส่งของมาตอนไหน ตอนนี้หูของข้าได้ยินเสียงกระแสน้ำ เอาล่ะพักเหนื่อยแล้วเราไปหาต้นน้ำเพื่อนำน้ำมาใช้มากินกันเถอะ ”

“พี่เซี่ยวซืองานยกน้ำให้เป็นหน้าที่ข้าเองใบหน้าของท่านพี่ไม่สู้ดีแล้ว พักก่อนเถอะขอรับข้ากลัวว่าท่านพี่จะล้มป่วยไปอีก แม้เรื่องที่ท่านพี่พูดออกมาจะเป็นเรื่องจริงหรือไม่ข้าไม่สงสัยแล้ว ขอเพียงท่านพี่อย่าหักโหมเกินไป ” เซี่ยวซือจ้องมองน้องสองคนสลับกันไปมา เซียวจ้านพูดน้อยเงียบขรึม ส่วนเซียวหลงพูดมากเข้ากับคนอื่นได้ง่าย ช่างแตกต่างกันจริง ๆ แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทั้งสองคนมีเหมือนกันคือความรักความห่วงใยที่มีต่อเซี่ยวซือ

“เจ้ามิต้องเป็นห่วง ตอนนี้และต่อจากนี้ร่างกายของข้าแข็งแรงใกกว่าเดิม ไปกันเถอะรีบไปเอาน้ำมาในตุ่มเอาไว้ใช้กัน ดูสิเสื้อผ้าเนื้อตัวของเจ้าทั้งสองคนดูไม่ได้เลย เมื่อถึงแม่น้ำข้าจะจับเจ้าทั้งสองคนขัดเอาสิ่งสกปรกออกให้หมด เสื้อผ้าอาภรณ์ต้องเอาไปล้างน้ำและตาก ต่อจากนี้ไม่ว่าจะเป็นการอยู่การกิน เสื้อผ้าความสะอาดข้าจะดูแลพวกเจ้าเอง ไปกันเถอะ ”

เซี่ยวซือลุกขึ้นจับมือน้องของตนเองทั้งสองคนเดินไปข้างหน้า เซียวจ้านรีบคว้าคุไม้ไผ่ที่อยู่ใกล้มือเดินไปพร้อม ๆ กับพี่สาวและน้องชายของตนเอง

“ว้าว น้ำใสน่าเย็นชื่นใจจริง ๆนี่ไงเล่าแหล่งน้ำที่เราจะนำไปใช้ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป แต่ว่ามันไม่ค่อยสะอาดอาจจะมีเชื้อโรคต้องแก้ไขปัญหานี้ก่อนนำไปกินสินะ ถึงแม้ว่าคนสมัยนี้จะกินจะดื่มอย่างไม่เกรงกลัวเชื้อโรคก็เถอะ ” เซี่ยวซือยืนสำรวจแม่น้ำที่ไหลผ่าน น้ำใสสะอาดสามารถนำไปใช้อยู่ใช้กินได้อย่างสบาย เซียวจ้านจ้องมองพี่สาวที่ยืนนั่งคล้ายกำลังครุ่นคิดเรื่องอันใดอยู่เขาจึงเข้าไปเอ่ยถาม

“ท่านพี่คิดอะไรอยู่หรือขอรับ ตอนนี้เรามาถึงแม่น้ำแล้วข้าจะเป็นคนยกน้ำไปใส่ตุ่มเอง ท่านพี่ลงไปล้างเนื้อล้างตัวกับเซียวหลงรอข้าอยู่ที่นี่ก่อนก็ได้นะขอรับ”

“ข้ากำลังคิดว่าจะทำอย่างไรให้น้ำที่นำไปใช้สะอาดที่สุดเท่าที่จะทำได้แต่เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะ เพราะข้าคิดออกแล้วว่าจะทำอย่างไร ก่อนอื่นต้องจับพวกเจ้าอาบน้ำขัดร่างกายเสียก่อน” เอ่ยจบเซี่ยวซือหลักน้องรองลงแม่น้ำอย่างไม่ทันตั้งตัว

ตู้ม !! เสียงน้ำกระเด็นเซ็นซ่านกระจายเพราะร่างกายของเซียวจ้านเริ่มโตเป็นชายหนุ่มเต็มวัย

“ฮ่า ฮ่า พี่รองเย็นหรือมั้ยขอรับ” เซียวหลงกุมหน้าท้องหัวเราะขบขันพี่ชายที่ถูกเซี่ยวซือผลักลงแม่น้ำ

“เจ้าอยากรู้ใช่หรือไม่? ลงไปกับพี่รองของเจ้าเสียสิจะได้รู้” ร่างบางผลักน้องชายอีกคนตามลงไป ยืนหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ ก่อนที่ตัวเองจะลงไปอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัวกับทั้งสองคน เสียงหัวเราะรอยยิ้มปรากฏขึ้นกับครอบครัวเซียวอีกครั้ง เมื่ออาบน้ำล้างตัวเสร็จเด็กชายทั้งสองใบหน้าดูดีขึ้นมาไม่น้อย ยิ่งเซียวจ้านที่โตเต็มวัย ใบคมจมูกเป็นสันยิ่งมองยิ่งดูดี

“เซียวจ้านปีนี้เจ้ามีอายุเท่าใดกัน อีกไม่นานเจ้าเองก็ต้องออกเรือนแต่งภรรยาแล้วสินะ ”

“ข้าพึ่งอายุ 19 ปีเองขอรับ พี่ใหญ่อย่าเอ่ยเช่นนั้นเลยขอรับ ข้าจะไม่ออกเรือนจนกว่าครอบครัวของเราจะอยู่อย่างสุขสบายอีกอย่างจะมีสตรีใดสนใจคนจน ๆ อย่างข้าเล่าขอรับ”

“พี่รองท่านคงไม่เห็นใบหน้าตนเองสักครั้งสินะขอรับใบหน้าของท่านหล่อเหลายิ่งกว่าลูกใต้เท้าเรือนร่ำรวยเสียอีก หากข้าเป็นสตรีคงชอบท่านแน่นอน”

“ใช่แล้ว เจ้านะมีใบหน้าที่หล่อเหลา ต่อจากนี้ไปเจ้าไม่ต้องเป็นกังวลเรื่องครอบครัวของเรา ข้าจะช่วยให้พวกเจ้าทั้งสองอยู่อย่างสุขสบายเอง ไปกันเถอะตักน้ำไปใส่ตุ่มหา ส่วนเจ้าเซียวหลงช่วยข้าแบกไม้ฟืนกลับเรือน” เซี่ยวซือสั่งการบอกเด็กทั้งสองตอนนั้นเองโปรแกรมโปร่งแสงก็ปรากฎขึ้นมา แต่ไม่มีเสียงใดมีเพียงตัวอักษรให้เซี่ยวซือได้อ่าน

‘ภารกิจแรกสำเร็จได้รับ 300 คะแนน ในกระท่อมมีข้าวสาร ปลา ผัก ไว้ให้แล้ว เนื่องจากคะแนนถูกหักจากข้าวสวยพร้อมน้ำแกงครั้งนี้จึงไม่ได้ไก่ ตามที่ตกลงกันเอาไว้ ต่อจากนี้คือภารกิจทำความดีและหาทางอยู่รอด ไม่ว่าต้องการอันใดสามารถกำหนดได้ด้วยตนเอง คะแนนจะเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ อยู่ที่ความขยันของผู้เล่น’

เมื่ออ่านจบโปรแกรมได้หายไป เซี่ยวซือยิ้มกริ่มอย่างพอใจ หันไปมองน้องทั้งสองที่กำลังทำตามที่นางบอกเอาไว้ และพากันกลับเรือน เซี่ยวซือเก็บก็อนหินมาจากแม่น้ำ นางจะนำมาทำการกรองน้ำให้สะอาดก่อนจะนำมากิน ส่วนน้ำใช้อาบจะแยกคนละส่วน

“น้องรองเจ้าไปยกน้ำมาใส่จนเต็มตุ่มก่อนที่ท้องฟ้าจะมืด ส่วนเจ้าเซียวหลงช่วยไปหาก็อนกรวดขนาดใหญ่พอดีมือ กับนำดินทรายมาให้ข้า”

“ท่านพี่จะทำอันใดหรือขอรับ”

“ข้าบอกให้ทำอะไรก็รีบไปทำเถอะ” เซียวหลงเกาศีรษะของตนเองอย่างสงสัยแต่ก็รีบไปทำตามคำสั่งของพี่สาว เซี่ยวซือไม่รอเปล่า นางหาถ่านที่ถูกเผาไหม้พร้อมกับผ้าที่ดูใหม่ที่สุดในกระท่อม มาจัดการเตรียมเอาไว้รอเซียวหลงกลับมา โชคดีที่ในกระท่อมมีตุ่มใบน้อยอีกหนึ่งใบ และยังมีตะกร้าไม้ไผ่ที่ผุพังอยู่ จึงนำมาทำที่กรองน้ำ หลังจากที่เซียวหลงนำของที่นางต้องการมาได้ นางรีบประดิษฐ์ของทันทีโดยมีเซียวหลงคอยช่วยเหลืออยู่ใกล้ ๆ

“เสร็จแล้ว เมื่อเซียวจ้านยกน้ำมาเจ้าให้พี่รองของเจ้าเทน้ำใส่ตะกร้านี่เข้าใจหรือไม่?”

“สิ่งนี้มีไว้เพื่อสิ่งใดหรือขอรับ ข้าไม่เข้าใจสักนิดแถมหน้าตาก็ประหลาดจริง ๆ ”

“สิ่งนี้เรียกว่าเครื่องกรองน้ำ ขจัดสิ่งสกปรกที่เราไม่สามารถมองเห็นได้จากสายตา เพื่อสุขภาพที่ดี ดีกว่าเราจะกินน้ำในแม่น้ำที่ตักมาโดยตรงเข้าใจหรือยัง เอาไว้เมื่อไหร่ที่ฝนตกเราถึงจะไม่ต้องกรอกเพราะน้ำฝนที่ตกมาจากฟ้าย่อมสะอาดกว่าน้ำที่ไหลมาจากที่ใดก็ไม่รู้และไม่รู้ว่าต้นน้ำมีอะไรหรือไม่ ข้าจะเข้าไปทำอาหารเจ้ารอพี่รองเจ้าอยู่ตรงนี้เข้าใจมั้ย”

“ขอรับ” เซียวหลงยังคงงงงวยและไม่เข้าใจความคิดของพี่สาวแต่ก็รับปากจะเฝ้าจนกว่าพี่รองจะกลับมา ร่างบางเดินเข้ากระท่อมน้ำ เสื้อผ้าเปียกโชกนางจึงรีบหยิบเสื้อผ้าที่มีในกระท่อมมาเปลี่ยนก่อนจะเริ่มหุงข้าวทำอาหาร แม้จะยากและทุลักทุเลนางก็หุงจนสุกเพราะความทรงจำของร่างเดิมทำให้นางทำออกมาได้ด้วยดี