ตอนที่ 2 ระบบภารกิจเปิดทำงาน

ตอนที่ 2 ระบบภารกิจเปิดทำงาน

"เรายากจนถึงขนาดไม่มีแม้กระทั่งน้ำกินเลยหรือ ? โอ๊ย ๆ แล้วจะต้องทำยังไงต่อไปดีนะ คนอย่างฉันแค่เลี้ยงตัวเองยังว่ายากต้องมาเลี้ยงเด็กสองคนนี่อีก" เซี่ยวซือกุมขมับคิดไม่ตกเมื่อนั้นเอง หน้าจอโปรแกรมสว่างโปร่งใสขึ้นด้านหน้าของเซี่ยวซือ แต่ไม่มีผู้ใดเห็นนอกจากเธอ

'สวัสดีเซี่ยวซือฉันคือระบบมิติมาจากอนาคต เธอต้องการหาหนทางรอดจากชีวิตที่เป็นอยู่ตอนนี้หรือไม่ ? หากเธอต้องการทางเราสามารถช่วยเหลือเธอได้แต่ว่าเธอต้องทำภารกิจเพื่อสะสมคะแนนมาแลกของในมิติแต่ว่าของในมิติจะมาปรากฎให้เธอเลือกครั้งละ 4 อย่างเธอสามารถตัดสินใจเลือกได้ตามใจของเธอ หากเธอต้องการระบบจะเปิดการทำงานภารกิจของเธอก็จะกำหนดทันที' เซี่ยวซือมองซ้ายมองขวาเห็นน้องชายทั้งสองยืนนิ่งราวกับเวลาหยุดหมุน เธอพอเข้าใจอะไรหลาย ๆ อย่าง ในเมื่อการใช้ชีวิตอยู่ยุคที่ยากจนเมื่อมีระบบของในมิติเธอหรือจะไม่สนใจ

"ฉันสนใจ ภารกิจที่ว่าคืออะไรกัน"

"ระบบมิติทำการเปิดทำการ ภารกิจแรกคือการซ่อมแซมเปลี่ยนแปลงที่อยู่คะแนน 300 สามารถแลกของในมิติได้จะมี ไก่ 1 ตัว ข้าวสาร 1 กระสอบ ผัก 1 กระบุง ปลา 5 ตัว เธอพร้อมจะทำภารกิจหรือไม่?"

"ฉันพร้อมเสมอแต่ว่าการจะซ่อมแซมบ้านต้องใช้แรงมหาศาลน้องของฉันในยุคนี้ต่างไม่ได้กินอะไรมาหลายวันจะเอาเรี่ยวแรงที่ไหนไปทำงานกัน"

"ฉันจะมอบข้าวสวยร้อน ๆ ให้ 1 หม้อพร้อมน้ำแกงแต่ว่าคะแนนจะถูกหัก หากอยากได้คะแนนเพิ่มต้องช่วยเหลือผู้อื่น นั่นคือคะแนนพิเศษ " เมื่อสิ้นเสียงของโปรแกรมโปร่งใสได้หายไป บนแคร่มีข้าวสวยพร้อมน้ำแกงตามที่ระบบแจ้งเมื่อครู่ เซี่ยวซือยิ้มกริ่ม มองเห็นหนทางเอาตัวรอด หากมีระบบคอยช่วยเหลืออย่างนี้เธอจะต้องไม่อดตายน้องทั้งสองคนก็ไม่ต้องไปขโมยของคนอื่นอย่างที่ผ่านมา

"ท่านพี่ ท่านพี่ข้าคงหินจนตาลายขอรับ ดูนั่นสิเป็นข้าที่เห็นคนเดียวหรือว่าท่านพี่เองก็เห็นเช่นเดียวกับข้า” เซียวหลงชี้นิ้วไปด้านหน้าพรางขยี้ตาไม่อยากเชื่อภาพที่ตนเองเห็นอยู่ตรงหน้า

“เซียวหลงของพวกนี้ไม่ใช่ว่าเจ้าหิวแล้วทำให้ตาลายแต่ข้าวสวยและน้ำแกงนี่เป็นอาหารของพวกเรา มาเถอะนั่งลงกินข้าวเอาแรงเสียก่อนข้าจะบอกแก่พวกเจ้าว่าข้าได้ของพวกนี้มาจากที่ใด และข้าไม่ได้ขโมยผู้ใดมาข้าบอกแล้วอย่างไรข้าจะเลี้ยงดูพวกเจ้าให้ดีเอง” เซี่ยวซือยิ้มกว้างรีบตักข้าวสวยเรียงเม็ดใส่ชามให้น้อง ๆ ทั้งสองคน เด็กชายทั้งสองตกใจแต่ไม่ได้ปฏิเสธที่จะกินข้าวที่พี่สาวกำลังตักให้

“อึก อึก ท่านพี่ข้ากินมันได้จริง ๆ หรือขอรับ นานมากแล้วที่เราไม่ได้กินข้าว ข้ากินมันได้จริง ๆ หรือขอรับดูสิเหมือนพึ่งสุกมีไอความร้อนระเหยออกมาด้วย” เซียวหลงสะอึกสะอื้นน้ำเสียงสั่นคลอนเอ่ยถามพี่สาวด้วยความสงสัยอีกครั้ง เซี่ยวซือยิ่งมองยิ่งสงสารพี่น้องสามคนนี้จริง ๆ รีบดึงแขนของเซียวหลงให้นั่งลงบนแคร่ ตักน้ำแกงใส่ชามให้น้องชาย

“ทำไมจะกินไม่ได้เล่า กินน้ำแกงต้องกินตอนที่ยังร้อน ๆ อยู่เข้าใจหรือไม่”

“ขอบคุณครับท่านพี่ ว้าว !! อร่อยมาก ๆ เลยขอรับรสชาติข้าวเป็นเช่นนี้ข้าไม่ได้กินมาเนินนานจนจำรสชาติมันไม่ได้แล้ว” ปากเคี้ยวข้าวอย่างเอร็ดอร่อย พรางเอ่ยปากชื่นชมข้าวสวยร้อน ๆ พร้อมทั้งน้ำตาแห่งความดีใจ เซี่ยวซือมองน้องชายก็อดที่จะดีใจไม่ได้ที่น้อง ๆ จะไม่ต้องอดอยากอีกต่อไป หันไปมองเซียวจ้านที่ยืนมองน้องชายตัวน้อยกลืนน้ำลายลงคอด้วยความหิว

“เจ้าจะยืนมองเซียวหลงอีกนานหรือไม่? ไม่กินข้าวหรืออย่างไรกัน เดี๋ยวเซียวหลงก็กินข้าวหมดเสียก่อนล่ะ วันนี้เรามีงานต้องทำอีกมากมายรีบกินข้าวเถอะ ..”

“ขอรับท่านพี่ ” เซียวจ้านนั่งลงข้าง ๆ เซียวหลงคว้าชามข้าวของตนเองมากินแม้แต่ข้าวเปล่า ๆ ยังอร่อยมากขนาดนี้ เขารีบตักน้ำแกงมาซดลงคอกลืนเข้าไปทำให้ร่างกายกระปี่กระเป่าอร่อยกว่าผัดเศษผักที่เขาเคยทำให้เซียวหลงกินมากมาย เซี่ยวซือนั่งลงกับน้องทั้งสองเธอเองก็ต้องกินข้าวด้วยเช่นกันเพราะร่างกายนี้ช่างอ่อนแอ บอบบางจนไม่รู้ว่าหากลมพัดมาแรง ๆ ร่างกายจะปลิวไปตามแรงลมหรือไม่

ทั้งสามกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตา จนข้าวหมดหม้อน้ำแกงหยดเดียวก็ไม่เหลือ

“เอิ้ก ..ข้าอิ่นจนแน่นท้องไปหมด ว่าแต่พี่เซี่ยวซือเอาของพวกนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่กันขอรับ หรือว่าพี่มีพลังวิเศษ” เมื่ออิ่มความสงสัยก็เกิดขึ้น เซียวหลงมองหน้าพี่สาวรอคอยคำตอบ

“ ไม่ใช่ว่ามีพลังวิเศษอันใดหรอกนะ หากข้ามีพลังวิเศษคงใช้พลังทำเรือนและให้พวกเจ้าร่ำรวยไปแล้วล่ะ แต่ข้ามีสิ่งหนึ่งที่อยากจะบอกพวกเจ้า ข้ามิใช่พี่สาวของเจ้า ข้ามาจากอนาคตข้าไม่รู้หรอกนะว่าตอนนี้พี่สาวของพวกเจ้าอยู่ที่ใด แต่ที่ข้ามาอยู่ที่นี่เพราะมีภารกิจทำให้พวกเจ้าอยู่รอดอย่างสุขสบาย ส่วนของที่พวกเจ้ากินไปเมื่อครู่นั่นมาจากระบบภารกิจ ภารกิจแรกที่ต้องทำคือการซ่อมแซมเรือนที่อยู่ตอนนี้ให้ดีกว่าเดิมและข้าวสวยกับน้ำแกงข้าแลกมาด้วยคะแนนความดี เอาล่ะเมื่อกินอิ่มแล้วเร่งมือทำงานกันเถอะ เดี๋ยวตะวันจะลับลาขอบฟ้าก่อนที่จะซ่อมแซมเสร็จ หากเราทำไม่เสร็จจะไม่มีอาหารมื้อเย็นให้พวกเจ้าได้กิน”

เซี่ยวซือลุกขึ้นสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ทว่ามือหนาของเซียวจ้านมาแตะลงที่หน้าผากของเธอด้วยความฉงนใจ จนร่างบางคิ้วขมวดสงสัยในสิ่งที่น้องชายกำลังทำอยู่

“ท่านพี่ ท่านไม่สบายมาก ๆ แน่ ๆ จนทำให้ท่านเอ่ยวาจาเลอะเลือน เซียวหลงข้าว่าเราไปขอความช่วยเหลือจากลุงเฟยกันเถอะ อาการของท่านพี่ต้องแย่ลงอีกแล้วแน่ ๆ ”

โป้ก !! เสียงมือโขกลงที่หน้าผากของเซียวจ้านดังสนั่น

“เจ้าสิสติไม่ดี คิดว่าสิ่งที่ข้าเอ่ยมาไม่จริงสินะ ไม่อย่างนั้นข้าจะมีข้าวสวยกับน้ำแกงได้อย่างไร รีบเร่งไปหาไม้มันซ่อมแซมกระท่อมหลังน้อยนี่ก่อนเถอะ เมื่อตะวันตกดินเจ้าจะได้เห็นเองว่าสิ่งที่ข้าเอ่ยมาเป็นความจริง แต่ข้าก็เข้าใจเจ้าเรื่องนี้ยากที่จะเชื่อเพราะข้าจำพวกเจ้าได้ นั่นเป็นเพราะข้ารับรู้ความทรงจำของพี่สาวเจ้าได้ทุกอย่าง อย่ามัวชักช้า เซียวหลงเจ้าไปหาเถาวัลย์มาให้ข้าจะเอามามัดกับไม้ไผ่เพื่อให้กระท่อมแข็งแรง ส่วนเจ้าเซียวจ้านไปตัดไม้ไผ่เร็วเข้า” เซียวหลงปิดปากหัวเราะขำเซียวจ้านที่ถูกพี่สาวใช้มือเขกหัวเสียงดังสนั่น เจ็บจนใบหน้าเหยเก ก่อนจะเดินไปทำงานที่เซี่ยวซือสั่ง