บทที่ 2 หย่าร้าง 50 %

บทที่ 2 หย่าร้าง

ภายในห้องรับแขกที่เงียบสงัดจนแทบได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน นัยน์ตาคมจับจ้องมองหญิงสาวที่เป็นภรรยาของเขาด้วยสายตาที่ว่างเปล่า ความรู้สึกที่เคยรักแทนที่ด้วยความเกลียดและความแค้น เหตุการณ์เมื่อคืนยังตามหลอกหลอนเขาทำให้แทบข่มตานอนไม่หลับ

ความรักถูกตอบแทนด้วยการหักหลัง.....

ผู้หญิงที่เขารักทรยศเขาด้วยการคบชู้...

มันคงไม่มีอะไรที่น่าสมเพชไปมากกว่านี้อีกแล้ว....

ไพลินทร์นั่งลงตรงหน้าสามีของเธอ อีกไม่กี่นาทีข้างหน้าจะกลายเป็นอดีตสามี เธอพยายามสะกดกั้นอารมณ์ไว้ไม่ให้แสดงความอ่อนแอออกมา

มันน่าตลกไหมล่ะ???... เธอถูกกล่าวหาว่าคบชู้ ทั้งที่ตัวเองไม่รู้สติอะไรเลยสักนิด

ไม่มีสิทธิ์ที่จะได้ยืนอุทรธ์เพื่อตามหาความจริง

เขาตัดสินเธอเพียงแค่สิ่งที่เห็น เขาเชื่อคำพูดของมารดาผู้ประเสริฐเกล้า....

เธอเป็นสะใภ้กาฝากที่แม่ผัวไม่ยอมรับ รังเกียจเพราะไม่มีหัวนอนปลายเท้า....

ตอนนี้เธอเข้าใจกระจ่างแจ้งแล้วว่า... ต่อให้รักกันมากแค่ไหน ก้าวผ่านอุปสรรคมาด้วยกัน ก็ไม่สามารถที่จะยืนยันได้ว่าจะเชื่อกันได้

เหมือนเธอตอนนี้ยังไงล่ะ??? ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามี พิพากษาเธอว่าเป็นหญิงมักมาก คบชู้สู่ชาย

“เชิญคุณเมฆาเซ็นชื่อตรงนี้เลยครับ”เจ้าพนักงานอำเภอพูดทำลายความเงียบขึ้น

ใบหย่าที่ถูกยืนไปยังตรงหน้าของเมฆา มือหนาหยิบปากกาขึ้นมาแล้วจรดลดเซ็นลงอย่างไม่ลังเลใจ จากนั้นก็เลื่อนไปหาหญิงสาวตรงหน้าที่เป็นภรรยาของเขา

“เซ็นซะ”

"เซ็นซะ"เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น น้ำเสียงที่ดูห่างเหินรวมทั้งนัยน์ตาที่เต็มไปด้วยเฉยเมยเมื่อลองมองเข้าไปลึกๆจะพบกับความเจ็บปวดของนัยน์ตาคู่นั้นที่ไม่สามารถเอ่ยออกมาได้

มือเรียวบางหยิบปากกาขึ้น นัยน์ตาคู่สวยสั่นระริก เธอกระพริบตาถี่ๆ เพื่อขับไล่น้ำตาไม่ให้ไหลออกมา ถึงแม้จะพยายามไม่ให้คนตรงหน้าเห็นความอ่อนแอของเธอ แต่มันไม่สามารถที่จะกั้นเอาไว้ได้

หมดแล้วซึ่งความรักของเธอ ความรักที่บ่มเพาะมานานถึงสามปีกับอีก 3 เดือนที่แต่งงานกันเธอถูกคนใจร้ายลงทัณฑ์เธออย่างเจ็บปวดทรมาน พวกเขายัดเยียดความอดสูมาให้กับเธอราวกับเป็นตราบาปในชีวิต เธอถูกตราหน้าว่าเป็นหญิงชั่วช้า คบชู้สู่ชาย หญิงกากีมักมากเพียงแค่เธอนั้นคือ สะใภ้ที่ไม่ต้องการของแม่สามี พวกเขาจึงลงทัณฑ์เธอด้วยการกลั่นแกล้งที่นำความอดสูใจมาหาเธอ

น้ำเสียงที่สะอึกสะอื้นเธอไม่สามารถกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาได้ แววตาที่วิงวอนให้เขาเชื่อใจเธอในคืนนั้น เธอยังจำได้ดี เขาไม่สนใจเลยสักนิด เขาเชื่อในสิ่งที่มารดาเขากล่าวหาเธอ ไม่ให้เธอได้อุทรณ์ต่อสิ่งที่ผิดยัดเยียดตราบาปที่แสนเจ็บปวดมาให้กับเธอ ด้วยคำว่า "สำส่อน"

ไพลินทร์จัดการเซ็นเอกสารตรงหน้าทั้งน้ำตา เธอไม่คิดเลยว่าจะมีวันนี้วันที่เธอกับเขาต้องหย่ากัน ตัดขาดความเป็นสามีภรรยากันเพียงแค่การไม่เชื่อใจ

“คุณทั้งสองได้สิ้นสถานภาพการเป็นสามีภรรยากันเรียบร้อยแล้วครับ”เจ้าพนักงานพูดขึ้น แล้วยืนเอกสารหย่าให้กับชายหนุ่มตรงหน้า จากนั้นก็จัดการเก็บเอกสารของตนเองเพื่อเตรียมตัวกลับ

“ก้องส่งแขก”เสียงทุ้มเรียกลูกน้องเข้ามาเพื่อจัดการส่งเจ้าพนักงานกลับ

ภายในห้องที่เหลือเพียงแค่สองคน เมฆาจับจ้องมองอดีตภรรยาเขาด้วยความเสียใจ เขาไม่ดีตรงไหน??? ทำไมเธอต้องมาทำแบบนี้กับเขา คำถามมากมายที่ผุดขึ้นมา แต่ไม่สามารถเอ่ยออกมาได้

“ฉันโอนคอนโดที่ริมแม่น้ำเจ้าพระยาให้กับเธอพร้อมกับเงินสดอีกสิบล้าน”เสียงทุ้มบอกขึ้น ถึงแม้จะเลิกรากันไป แต่เขาก็ยังมีความห่วงใยไว้อยู่ถึงยังไงมันก็ตัดขาดไม่ได้อยู่แล้ว คนเคยรักกันจะให้มาตัดเยื่อใยแบบรวดเร็วคงไม่ได้ ทุกอย่างต้องใช้เวลาเสมอเหมือนใจของเขาตอนนี้ยังไงล่ะที่ต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหนถึงจะลบเลือนความเจ็บในครั้งนี้ได้

“—“

“เพื่ออะไร??? ต้องการอะไรอีก??? ในเมื่อเราสองคนไม่เกี่ยวข้องกันแล้ว ก็ได้อย่ามาสงสารกันอีกเลย อย่าได้มาเกี่ยวข้องกัน แค่นี้ฉันก็เจ็บมากพอแล้ว”ไพลินทร์เงยหน้ามองคนตรงหน้าแล้วถามขึ้น

“เจ็บหรอ.... คนที่เจ็บคือฉันมากกว่านะไพลินทร์ ฉันคือผู้โดนกระทำ เธอเป็นคนเหยียบย่ำ ทำลายความรักของเราสองคน ฉันใจดีมากเลยรู้ไหมที่ไม่จัดการเธอกับชู้รัก”นัยน์คาคมจ้องมองอดีตภรรยาด้วยความโกรธแค้น

“เธอไม่รู้หรอกว่า... ฉันเจ็บปวดแค่ไหน หัวใจของฉันมันแหลกสลายออกเป็นเสี่ยงๆ เธอสร้างรอยร้าวในใจไว้ให้กับฉัน ราวกับเป็นเครื่องตอกย้ำถึงความโง่ของตัวเอง ที่โดยคนที่ขึ้นชื่อว่า ภรรยา หักหลัง!”น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด หัวใจที่ถูกกระชากออกมาแล้วถูกบดขยี้จนไม่เหลือชิ้นดี ครั้งหนึ่งเขาเคยรักผู้หญิงตรงหน้ามาก แต่....ตอนนี้ความรักของเขามันกลับกลายเป็นความเกลียดชัง

“หึ!” ไพลินทร์หัวเราะในลำคออย่างสมเพชตัวเอง “คุณมันโง่ เลือดเย็นกว่าที่ฉันคิดไว้ คุณตัดสินฉันเพียงแค่สิ่งที่เห็น ไม่ยอมสืบหาความจริงทั้งหมด แต่ฉันยังยืนยันว่า ฉันไม่ได้หักหลังคุณ ไม่ได้คบชู้อย่างที่แม่ของคุณกล่าวหา คงสมใจท่านแล้วสินะที่กำจัดสะใภ้กาฝากแบบฉันได้ แต่.... บอกไว้เลยนะว่า กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นย่อมตามสนอง เชิญคุณเชื่อคำพูดของแม่คุณต่อไปเถอะค่ะ ต่อให้ฉันหาหลักฐานมาพิสูจน์ความจริงยังไง คุณก็ไม่มีวันเชื่ออยู่แล้ว”

“เธอรู้อะไรไหม??? สิ่งที่ฉันทำผิดพลาดมากที่สุด คือการไม่เชื่อคำเตือนของคุณแม่ ยอมเป็นลูกอกตัญญูเพื่อแต่งงานกับผู้หญิงอย่างเธอ แต่แล้วยังไงล่ะ??? สิ่งที่คุณแม่เตือนฉันมาตลอดมันก็คือความจริง เธอมันไว้ใจไม่ได้!”

“ค่ะ เชิญคุณเชื่อแม่ของคุณต่อไป ขอให้โชคดีกับสิ่งที่เป็นอยู่นะคะ แล้วก็ขอบคุณสำหรับของที่มอบให้ฉัน แต่ฉันไม่ต้องการ!!! เชิญคุณเอามันคืนไปทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นสินสอด คอนโด หรือแม้กระทั่งเงินของคุณก็เอามันคืนไปไม่ต้องมาติดค้างกันอีก จบกันแล้วก็อย่าได้มาข้องเกี่ยวกันอีกต่อไป”

“จองหอง! ขอให้เธอมีความสุขกับชู้รักของเธอตลอดไปไพลินทร์!”เมฆาตวาดใส่อดีตครักอย่างไม่พอใจจากนั้นก็เดินออกไปจากห้องด้วยความโมโห

“ฮึก! ฮืออออ”

ไพลินทร์ทรุดตัวลงอย่างหมดแรง มือเรียวบางลูบหน้าท้องอย่างแผ่วเบา ความเจ็บปวดของเธอมาพร้อมกับความสุขอีกนึงชีวิตที่เป็นหน่อเนื้อเชื้อไขของเธอกับชายคนรัก(อดีต) ที่เธอเพิ่งตรวจรู้เมื่อไม่กี่วันก่อนจะเกิดเรื่อง

ช่างน่าสมเพชเวทนาที่เขาตราหน้าเธอว่าเป็นหญิงสำส่อนพิพากษาเธอด้วยคำพูดที่เสียดแทงใจ ลงทัณฑ์เธอด้วยการ

"หย่า" ต่อจากนี้ไปเธอจะใช้ชีวิตอยู่กับลูกสองคน เธอจะเป็นแม่และพ่อให้กับเขา