ตอนที่2

[มหาวิทยาลัย]

"พี่ธัน อย่าแกล้งหนึ่งสิคะ พรุ่งนี้หนึ่งมีพรีเซนต์งานตอนเช้านะคะ" เสียงหวานห้ามปรามคนรักที่แกล้งจั๊กจี้เอวเธอไม่ยอมหยุด

"เดี๋ยวคืนนี้พี่ช่วยทำก็ได้" เสียงทุ้มละมุนปนขี้เล่นแกล้งกระซิบเบาๆ ข้างหูแฟนสาว

"วันนี้พี่ไม่กลับบ้านเหรอคะ"

"ไม่กลับหรอก นอนที่หอกับแฟนดีกว่าตั้งเยอะ" ชายหนุ่มโผเข้ากอดเอวคอดกิ่วแน่น

"พี่ไม่ได้กลับบ้านจะสามเดือนแล้วนะคะ แม่พี่เขาคงเป็นห่วงแล้ว อีกอย่างที่หอหนึ่งมันก็แคบด้วยพี่ไม่อึดอัดเหรอคะ" น้ำหนึ่งเป็นห่วงคนรักที่ต้องอยู่หอพักราคาถูกที่เธอเช่าอยู่ เพียงเพราะเขาไม่อยากกลับบ้าน

ทั้งคู่เป็นคู่รักที่คบกันตั้งแต่มัธยม ถึงแม้ธันวาจะอยู่โรงเรียนนานาชาติค่าเทอมแสนแพง ส่วนน้ำหนึ่งเรียนโรงเรียนรัฐบาลทั่วไป แต่พวกเขาก็มักจะนัดเจอกันหลังเลิกเรียนอยู่เป็นประจำ

หลังจากธันวาแฟนหนุ่มซึ่งเป็นรุ่นพี่ได้สอบเข้ามหาวิทยาลัยไปก่อน น้ำหนึ่งพยายามอย่างมากเพื่อให้ได้เรียนที่เดียวกับเขา กระทั่งในที่สุดเธอก็สามารถทำได้ จากคู่รักมัธยมวัยใสที่ทำได้เพียงหอมแก้มหรือจับมือก็ค่อยๆ พัฒนาความสัมพันธ์ต่อไปเรื่อยๆ จนกลายเป็นคนแรกของกันและกันในหลายๆ เรื่อง

"ถ้าพี่เรียนจบแล้ว พี่จะขอหนึ่งแต่งงานนะ" ธันวาให้คำมั่นกับเธอด้วยความซื่อสัตย์ เขารักผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้ามาก ถึงหลายคนจะบอกว่ารักวัยเรียนมันไมยั่งยืน แต่เขาไม่เคยเชื่อแบบนั้น

"ยังเหลืออีกตั้งหลายปีค่ะ อย่าเพิ่งคิดเรื่องนั้นเลย" น้ำหนึ่งหน้าสลดลงทันควัน เธอรู้ว่าแม่ของเขาไม่ได้อยากให้เธอคบกับธันวา เพราะบ้านเธอไม่ได้ฐานะร่ำรวยเหมือนกับเขา

"หลายปีที่ไหน อีกแค่สองปีเอง" ธันวาที่ใกล้จบปีสองตั้งเป้าหมายหลังเรียนจบเป็นที่เรียบร้อย เขาวางแผนสร้างอนาคตกับเธอเอาไว้แล้ว

"แต่หนึ่งยังเรียนไม่จบ ยังไม่ทันขึ้นปีสองเลยนะ" น้ำหนึ่งแสร้งยิ้มทำร่าเริงกลบเกลื่อนความน้อยเนื้อต่ำใจในทุกสิ่งทุกอย่างที่เทียบเขาไม่ได้

"ก็หมั้นไว้ก่อนไง รอหนึ่งเรียนจบเราค่อยแต่งงานกันก็ได้"

"คิดไปถึงนู้นแล้ว คิดก่อนไหมคะว่าเย็นนี้จะกินร้านไหนกันดี" น้ำหนึ่งจำเป็นต้องเปลี่ยนเรื่องเพราะไม่อยากให้เขาวาดฝันอนาคตไว้มากเกินไป ไม่มีใครรู้ว่าวันพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น เธอไม่อยากให้เขาต้องเสียใจถ้าทุกอย่างไม่เป็นตามที่เขาหวังไว้

"กินอะไรก็ได้ แต่คืนนี้พี่ต้องได้กินหนึ่งนะ"

"พูดอะไรเนี่ยพี่ธัน อายคนเขา" ฝ่ามือเล็กตีเข้าที่มือของเขาที่กำลังลูบไล้ต้นขาเธออยู่

"อายทำไม เรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องธรรมชาติใครๆ ก็ทำกัน"

"แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่จะเอามาพูดกันนี่คะ" หญิงสาวเขินหน้าแดงกับคำพูดสองแง่สองง่ามของคนรักที่นับวันยิ่งหื่นกามมากขึ้นกว่าเดิม

"พี่รักหนึ่งนะ"

"อารมณ์ไหนอีกล่ะเนี่ย"

"อารมณ์ดีอยากบอกรักแฟน" ธันวาทำหน้าอ้อนๆ ใส่คนรักหวังจะให้เธอบอกรักเขากลับบ้าง แต่น้ำหนึ่งเป็นคนไม่ค่อยพูดคำว่ารัก เธอมักจะแสดงให้เห็นผ่านการกระทำมากกว่า

"จะไปกินข้าวเย็นไหมคะ หรือจะนั่งรอที่นี่" คนโดนบอกรักเขินหน้าแดงรีบลุกขึ้นกลบเกลื่อนความอาย แม้จะโดนบอกรักทุกวัน แต่ก็ไม่เคยชินเสียที

"หนึ่งไม่ได้บอกรักพี่นานแล้วนะ มีพี่พูดอยู่คนเดียวไม่ยุติธรรมเลย" ธันวาทำท่ากอดอกงอนเชิดหน้าหนีน้อยใจที่ไม่ได้ยินเธอบอกรักกลับบ้าง

"ถ้าพี่ไม่ไปหนึ่งไปแล้วนะคะ" หญิงสาวหันหลังก้าวฉับๆ หนีคนตัวโตที่กอดอกประท้วง

"รอด้วยที่รัก!" ธันวารีบเก็บของใส่กระเป๋าวิ่งตามคนรักพร้อมกับเสียงตะโกนเรียกเธอเสียงดังจนคนรอบข้างหันกลับมามอง