ตอนที่3

ร้านอาหารตามสั่งข้างหอพักกลายเป็นร้านประจำของทั้งคู่ น้ำหนึ่งไม่เคยร้องขอให้เขาพาไปร้านอาหารหรูๆ แพงๆ แม้ฐานะของคนรักจะร่ำรวยแต่เธอก็ไม่เคยเรียกร้องอะไรจากเขาเลย ธันวาก็ไม่เคยยัดเยียดสิ่งที่เธอไม่ต้องการ ทั้งคู่ต่างรู้นิสัยของกันและกันเป็นอย่างดี

"วันนี้กินอะไรดีจ๊ะทั้งคู่"

"ของหนึ่งเอาเป็นข้าวกะเพราหมูกรอบไข่ดาวสุกกรอบค่ะป้า ขอแบบเผ็ดๆ เลยนะคะ" น้ำหนึ่งสั่งเมนูโปรดของตัวเองที่กินเป็นประจำ

"ของผมสุกี้ทะเลครับ"

"วันนี้นึกอะไรถึงสั่งสุกี้ล่ะคะ ปกติเห็นสั่งแต่ข้าวผัดกุ้ง" หญิงสาวรินน้ำใส่แก้วให้คนรักก่อนจะเอ่ยถามถึงเมนูที่เปลี่ยนไปจากทุกที

"อยากให้แฟนทำให้กินมากกว่า" ธันวาส่งสายตาอ้อนๆ มองไปทางแฟนสาวคนสวยของตัวเอง นับวันเขายิ่งหลงรักผู้หญิงคนนี้ซ้ำๆ ไม่รู้จักเบื่อเลย

"งั้นวันเสาร์เดี๋ยวหนึ่งทำให้นะ อย่าคาดหวังความอร่อยนะคะ"

"แค่หนึ่งทำก็อร่อยแล้ว"

หลายคนมักอิจฉาทั้งคู่ที่คบกันตั้งแต่มัธยมเพราะมีไม่น้อยที่ต้องเลิกรากันในช่วงมหาวิทยาลัยเมื่อได้เจอสิ่งแปลกใหม่ แต่กับธันวาเขาไม่เคยคิดนอกใจเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว ทุกครั้งที่มีผู้หญิงพยายามเข้าหาเขาก็มักจะปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใยทันที ในสายตาเขามีแค่น้ำหนึ่งก็เพียงพอแล้ว

"คืนนี้หนึ่งต้องไปทำงานนะคะ พี่อยู่ห้องคนเดียวได้ใช่ไหม" น้ำหนึ่งเอ่ยถามคนรักด้วยความเป็นห่วง

"ต้องไปอีกแล้วเหรอ พรุ่งนี้จะตื่นไหวไหม" ธันวาเป็นห่วงคนรักที่ต้องไปทำงานที่ร้านสะดวกซื้อช่วงกลางคืนอยู่เป็นประจำ

"พรุ่งนี้คาบเช้าอาจารย์ยกคลาส หนึ่งมีเรียนอีกทีบ่ายโมง"

"อย่าหักโหมมากนะหนึ่ง พี่เป็นห่วงนะครับ" ถึงจะเป็นห่วงแต่ก็ห้ามไม่ได้ หาเงินจ่ายค่าหอพักและค่าใช้จ่ายด้วยตัวเองเพื่อลดภาระของที่บ้าน

"ค่ะ หนึ่งจะพยายามไม่หักโหมนะ"

"ถ้าอยากให้พี่ช่วยก็บอกนะหนึ่ง เราสองคนเป็นแฟนกัน อะไรที่พี่ช่วยได้พี่ก็จะช่วย" ธันวากุมมือคนรักไว้แน่น เขาเคยเอ่ยปากที่จะช่วยเธอแต่ก็โดนปฏิเสธทุกครั้ง น้ำหนึ่งไม่อยากถูกมองว่าคบกับเขาเพราะเงิน

"ขอบคุณนะคะ แฟนใครน่ารักที่สุดเลย" หญิงสาวยื่นมือไปหยิกแก้มคนรักเบาๆ ธันวาพอได้เห็นรอยยิ้มของเธอก็พลอยยิ้มตามไปด้วย

"พี่พูดจริงๆ นะเรื่องที่พี่จะไปคุยกับแม่เรื่องของเรา"

"อย่าเพิ่งเลยค่ะ คุณน้าท่านคงยังไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไหร่"

น้ำหนึ่งหน้าสลดทุกครั้งที่คนรักพูดถึงแม่ของเขา เธอเคยไปเจอกับท่านแล้วครั้งหนึ่งเมื่อตอนตกลงคบกันใหม่ๆ และแน่นอนว่าท่านไม่ได้พอใจมากนักที่ลูกชายมาคบกับคนอย่างเธอ

"ยังไงสักวันท่านก็ต้องยอมรับให้ได้ พี่อยากพาหนึ่งไปหาแม่อีกครั้ง"

"จะดีเหรอคะ หนึ่งว่าอย่าดีกว่าค่ะ" เธอไม่อยากไปเจอสายตาดูถูกดูแคลนจากคนในครอบครัวของเขาอีกแล้ว ทั้งแม่ ทั้งพี่สาวของเขาต่างมองเธอราวกับเป็นตัวประหลาด

"เราจะหนีปัญหาแบบนี้ต่อไปไม่ได้นะหนึ่ง" ธันวาอยากให้แม่ได้เจอกับน้ำหนึ่งอีกครั้งหลังจากไม่ได้เจอเกือบสามปี ตอนนี้ท่านอาจจะเปลี่ยนใจแล้วก็เป็นได้

"ก็ได้ค่ะ หวังว่าท่านจะเอ็นดูหนึ่งนะคะ" เธอไม่มั่นใจว่าจะได้รับความเอ็นดูหรือสายตาดูถูกเหมือนครั้งแรกที่ไปเจอท่าน

ถ้านับตั้งแต่ที่ได้เริ่มรู้จักกันจนถึงตอนนี้เขากับเธอคบกันจะเข้าปีที่สี่แล้ว แต่ทั้งคู่เพิ่งจะเป็นของกันและกันอย่างแท้จริงก็เมื่อตอนวันเกิดปีที่สิบแปดของน้ำหนึ่งครั้งที่ผ่านมา ธันวาให้เกียรติ์และรอจนกว่าเธอพร้อมจริงๆ ไม่เคยเร่งรัดหรือบังคับเธอเลยสักครั้ง ทว่าตอนนี้เขาอยากให้แม่ยอมรับในตัวน้ำหนึ่ง อยากให้เธอเข้าไปเป็นสมาชิกในครอบครัวอีกคน