บทที่ 3.1 เล่ห์ร้ายเจ้านายใหม่

บรรยากาศความโกลาหลเกิดขึ้นเมื่อชุดเฟอร์นิเจอร์หรูหราราคาแพง ถูกลำเลียงออกมาจากห้องใดห้องหนึ่ง พนักงานต่างรีบเร่งเพื่อให้ทันเวลาตามที่ผู้คุมงานตะโกนสั่ง

“มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย” จิดาภาเอ่ยถามเพื่อนพนักงานคนหนึ่ง

“นายให้เอาเฟอร์นิเจอร์ชุดใหม่ไปเปลี่ยนในห้องท่านประธานครับ” พนักงานหนุ่มตอบก่อนจะยกโต๊ะวางของขนาดกลางลงลิฟต์ไป

“เปลี่ยนทำไมล่ะ ของเดิมก็ดีอยู่แล้ว...แถมท่านประธานก็นานๆ จะมาซักที” เธอหันไปพูดกับภัทรนันท์ที่สนใจอยู่แต่แฟ้มรายงานในมือ จนไม่ได้ฟังที่เพื่อนสาวพูด

“ยัยเพลง...นี่เพลงเธอฟังฉันอยู่ไหม๊” สาวหมวยส่งเสียงข้างหูของภัทรนันท์ จนเธอต้องสะดุ้งเอกสารหลุดจากมือไปกองที่พื้น

หญิงสาวก้มลงหยิบเอกสารนั้น แต่ความไวคงไม่เท่าชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าคมเข้ม เขาเอื้อมหยิบเอกสารพร้อมกับหญิงหน้าหวาน แม้เพียงปลายนิ้วมือที่สัมผัสหญิงสาว ตุลย์วัฒน์เหมือนถูกมนต์สะกด ให้สายตาจับจ้องเรือนหน้ารูปไข่ขาวเนียนอมชมพู

“เอ่อ คุณตุลย์วัฒน์” หญิงสาวเอ่ยเรียกชื่อเขาเบา ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกตัว เขาลุกขึ้นยืนแล้วส่งเอกสารนั้นคืนเจ้าของ

“ขอบคุณค่ะ...คุณ อะ เอ่อ ท่านรองประธาน” ชายหนุ่มชะงักเล็กน้อย

“เรียกว่าตุลย์ดีกว่าครับคุณเพลง...ท่านรองเนี่ยผมเก้อๆยังไงไม่รู้” ภัทรนันท์หัวเราะเล็กน้อยก่อนตอบ

“ได้ค่ะคุณตุลย์ แล้ววันนี้มาตรวจงานหรือคะ” ทั้งคู่เดินคุยกันไปที่หน้าลิฟต์

“ถ้าตอบว่ามาหาคุณเพลงล่ะครับ” หญิงสาวแก้มแดงทันตาเห็น เอียงอายกับคำพูดของชายหนุ่ม จนลืมเพื่อนสาวอีกคนที่ตามมา

“เจอผู้ชายแล้วทิ้งเพื่อน” หญิงสาวหยุดชะงักทำหน้าตกใจเล็กน้อย

“ยัยจีจ้า เธอพูดอะไรของเธอนะ...ไม่รักษาหน้าเพื่อนเลย” คนหน้าหวานหันไปแหววใส่เพื่อนสนิทเบาๆ

“ก็มันจริงนี่” ภัทรนันท์ถลึงตาใส่จิดาภาเป็นการเตือน จนเจ้าหล่อนต้องเอามือปิดปากไว้

“เอ่อ...เพื่อนคุณเพลงเหรอครับ” ตุลย์วัฒน์ถามเพราะคิดว่าตนเองเสียมารยาทที่ไม่ทักทาย

“ค่ะ...ฉันชื่อจิดาภา เรียกจ้า ก็ได้ค่ะท่านรอง” ตุลย์วัฒน์ขำกับท่าทางตื่นๆของสาวหมวย

“ครับ ผมตุลย์...ลิฟต์มาแล้ว เชิญครับ” เขาบอกพร้อมผายมือเชิญทั้งสองเข้าไปในลิฟต์ก่อน สาวหมวยกดชั้น 6 ที่หมายของเธอ

“ชั้นเดียวกันครับ” ชายหนุ่มตอบเมื่อเห็นสายตาตั้งคำถาม ถึงแม้จะไม่ได้อยู่กันแค่สองคน แต่ความใกล้ทำให้เขาอดจะจับจองสายตาไว้ที่เธอไม่ได้ ความสวย ใบหน้าหวานๆ รอยยิ้มมีเสน่ห์ ชวนให้เขาอยากสัมผัสเสียโดยเร็ว เหมือนหญิงสาวจะรู้สึกถึงการถูกแทะโลมทางสายตาของฝ่ายชาย เธอจึงก้มหน้าซ่อนความอาย และสีที่แดงเด่นขึ้นมาบนใบหน้า

กริ๊ง!

“ถึงแล้วค่ะ...เชิญค่ะคุณตุลย์” จิดาภาตัดสัมพันธ์ทางสายตาของทั้งสองโดยเร็ว แล้วเดินนำออกไปจากลิฟต์ทันที

ชั้น 6 ของโรงแรมดำรงค์ธานี ถูกจัดให้เป็นห้องประชุมขนาดใหญ่ 2 ห้องสำหรับการประชุมใหญ่ และห้องขนาดกลางอีก 2 ห้องสำหรับแต่ละฝ่ายใช้ในการประชุมย่อย ด้านซ้าย ถูกแบ่งเป็นห้องทำงานของแต่ละฝ่าย ที่นี่เป็นโรงแรมไม่ใหญ่นัก จึงมีบุคลากรไม่กี่คน เบื้องหน้ามีป้าย “ห้องประชุมC1” ประตูถูกเปิดออก ภายในห้องมีบุคคลที่มองดูแล้วจัดอยู่ในระดับผู้บริหาร

ตุลย์วัฒน์ก้าวเข้าไปในห้องทันที ทุกสายตาจับจ้องมาที่เขา ทุกคนยืนขึ้นเป็นการให้เกียรติผู้บริหารมือใหม่ ขณะนี้สองสาวเดินไปนั่งประจำที่ข้างๆ ชายวัยกลางคนที่เขาจำได้ว่าเป็นผู้จัดการฝ่ายทั่วไป

“สวัสดีครับคุณตุลย์วัฒน์” เสียงชายวัยใกล้เกษียณกล่าวทักทายก่อนที่ ชายหนุ่มจะยกมือไหว้อย่างนอบน้อม

“สวัสดีครับคุณอาพสุ...ไม่ได้เจอกันนานคุณอา สบายดีนะครับ” ตุลย์วัฒน์กล่าวทักทาย

“ฮ่าๆๆ สบายดี เอ้าๆ การประชุมพร้อมแล้ว เริ่มกันเลยนะ จะได้ไม่เสียเวลา” พสุคือคนหนึ่งที่เตวิชให้ความไว้วางใจ ได้รับมอบหมายให้รักษาการแทนผู้บริหารของโรงแรมดำรงค์ธานี เป็นผู้เริ่มต้นเปิดการประชุม โดยมีตุลย์วัฒน์นั่งลงข้างๆอย่างสง่า

“วันนี้ผมในฐานะตัวแทนของดำรงค์ธานี...ขอต้อนรับประธานกรรมการคนใหม่” พสุเว้นช่วงสำหรับหายใจ

“คุณตุลย์วัฒน์ เสรีดำรงค์ ประธานกรรมการคนใหม่ของโรงแรมดำรงค์ธานี” ตุลย์ลุกขึ้นยืน ดึงชายเสื้อสูทสีดำให้เข้าที่

“บุตรชายคนเดียวของ คุณเตวิช เสรีดำรงค์” เสียงปรบมือดังขึ้น ชายหนุ่มผู้สง่าในสูทหรู ก้มศีรษะเล็กน้อย

“ครับ สำหรับการบริหารงานครั้งแรกของผม ระบบงานต่างๆยังคงเป็นเหมือนเดิม...ผมจะเพิ่มมาตรฐานของอาคาร ห้องพัก เพื่อให้เป็นที่ไว้วางใจของลูกค้าที่เข้ามาพัก” ตุลย์หันมองพนักงานทุกคนเพื่อดูเสียงตอบรับ สายตาเขาสะดุดกับแววตาคู่งามที่ท่าทางไม่พอใจอยู่บ้าง ก่อนจะหันเข้าเรื่องงานต่อ

“บุคลากรของเรา...จะต้องมีความสามารถ มีศักยภาพ ทั้งในเรื่องการปฏิบัติหน้าที่ และการบริการลูกค้า ให้เป็นที่ชื่นชมของลูกค้า ไม่ว่าจะเป็นชาวไทย หรือชาวต่างชาติ” ชายหนุ่มเห็นรอยยิ้มของพนักงานหลายคน ทำให้เขาใจชื้นขึ้นมาบ้าง

“ทั้งนี้ ผมในฐานะประธานกรรมการโรงแรมดำรงค์ธานี ขอความร่วมมือจากทุกท่านด้วย...และที่ขาดไม่ได้ ผมต้องขอคำแนะนำจากคุณอาพสุด้วยครับ” ประโยคสุดท้าย ชายหนุ่มหันมาพูดกับ ชายวัยใกล้เกษียณที่ยืนอยู่ข้างๆ