ตอนที่2.พบกันในคืนเทศกาล/2

พะพายนั่งรถไปยังโรงแรมที่จองไว้ ใจกลางเมืองเกียวโต หญิงสาวเปลี่ยนเสื้อผ้านอนพักผ่อน โดยไม่แตะต้องอาหารสักคำ ความเจ็บปวดที่ถูกคนรักหักหลัง คล้ายยาพิษที่ฝืนกลืนลงไปในคอ อาการเบื่ออาหารมาพร้อมกับความรู้สึกหมองเศร้า

ภายนอกเธออาจดูเป็นคนเข้าถึงยาก มีมาดนางพญา สง่างาม และมีความมั่นใจในตัวเองสูง แต่ลึกๆ แล้วพะพายรู้ดีว่าเธอเป็นคนอ่อนไหว ขาดความมั่นคงทางจิตใจ และโหยหาความรักที่แท้จริง ต่อหน้ากล้องและสาธารณชน มักเก็บซ่อนความเศร้าและความเปราะบางไว้ ภายใต้รอยยิ้มที่สร้างขึ้น เธอไม่ใช่คนเข้มแข็งอย่างที่คนอื่นเข้าใจ

ธนา หรือพี่ท็อป คนรักของเธอใช้จุดอ่อนนี้ในการเข้าหาเธอ และล่อลวงให้เธอตกหลุมรักเขา ถูกใช้เป็นฉากบังหน้าทางสังคมให้เขามาหลายปี

“พี่รักน้องพายนะ พี่สัญญาว่าจะดูแลน้องพายเหมือนเจ้าหญิงของพี่”

ธนาแสดงความเป็นสุภาพบุรุษเสมอมา ไม่เคยทำให้เธอด่างพร้อย ไม่เคยแตะต้องเธอมากกว่าจับมือ อย่างมากเพียงแค่แตะปลายจมูกหอมแก้มเบาๆ เขาเหมือนคนรักในฝันเป็นเจ้าชายแสนดี แต่นั่นเป็นเพียงภาพมายาที่เขาสร้างขึ้น เมื่ออาทิตย์ก่อน พะพายคิดจะไปเซอร์ไพรซ์แฟนหนุ่มด้วยการแวะไปหาเขาทีคอนโดส่วนตัว โดยไม่โทรหาล่วงหน้า เธอมีคีการ์ดห้องชุดของเขา จึงเปิดประตูเข้าไปอย่างง่ายดาย

ทว่า... เปิดประตูกเข้าไป ก็ได้ยินเสียงบางอย่างแว่วมา เสียงลมหายใจหอบกระเส่า เสียงร้องครางครวญ พะพายยืนนิ่งฟัง ขนในกายลุกชัน ขณะที่หัวใจเต้นแรง ก่อนจะเดินไปยังห้องนอนของชายคนรัก มือสั่นเล็กน้อยขณะกลั้นหายใจ เปิดประตูเข้าไป ภาพที่เห็นตรงหน้า ทำให้หญิงสาวถึงกับยืนตกตะลึง ตัวชา

พี่ท็อปของเธอกำลังกอดรัดกับใครบางคน เนื้อตัวของทั้งคู่เปลือยเปล่า เสียงร้องครางดังมาจากริมฝีปากของชายคนรัก ขณะที่อีกคนกำลังกระทำการบางอย่างกับร่างเปลือยของเขา ทั้งสองเมามันในเกมกามจนไม่รู้ตัวว่า มีคนอื่นเข้ามาในห้อง จนกระทั่งธนาลืมตาขึ้นมาเห็น เขาจึงเบิกตากว้างอย่างตกใจ รีบผลักคนที่กำลังพัวพันให้ออกห่าง

“นะ น้องพาย มาได้ยังไง”

“ถ้าไม่มา พายคงไม่ได้เห็น ไม่ได้รู้ว่าพี่ท็อปทำอะไรอยู่”

พะพายเอ่ยเสียงสั่นพร่า กำมือไว้แน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อ ชาไปทั้งตัวกับสิ่งที่เห็นต่อหน้า คนรักทรยศเธอ เขากระทำการอันน่ารังเกียจกับเลขาส่วนตัวมานานแค่ไหนแล้ว

“น้องพาย พี่อธิบายได้”

ธนาละล่ำละลักขอโอกาส ขณะที่คู่ขาของเขาหยิบผ้าขนหนูส่งให้เขาสวมปกปิดร่างกาย อีกฝ่ายหยิบเสื้อผ้ามาสวม เดินหนีเข้าห้องน้ำไป ปล่อยให้ธนาเคลียร์ปัญหาที่เกิดขึ้นกับคนรัก

“พายไม่รับฟังค่ะ แหวนนี่พายขอคืน แล้วเราจบกัน!”

พะพายถอดแหวนจากนิ้วนางข้างซ้ายโยนทิ้งลงพื้น ก่อนจะเดินหนีออกมาจากห้อง เธอกลับมานอนร้องไห้เสียใจอยู่คนเดียว โทรบอกผู้จัดการให้ยกเลิกงาน และขอพักยาว ปิดกั้นช่องทางติดต่อทุกช่องทาง ไม่รับฟัง ไม่รับรู้ คำแก้ตัวจากคนรัก แต่ธนาไม่ยอมแพ้ ยังตามมาก่อกวนถึงคอนโดที่พัก

นั่นทำให้พะพายสิ้นความอดทนใช้วิธีของคนขี้ขลาด หลบหนีมายังต่างแดนเพื่อพักพิงใจที่บอบช้ำ

///

ดวงอาทิตย์สีส้มอ่อนเริ่มลับขอบฟ้า ความมืดปกคลุมท้องฟ้าเหนือเมืองเกียวโต ถนนหนทางประดับประดาด้วยโคมไฟหลากสีสัน และธงทิวปลิวไสวตามสายลม บ่งบอกถึงการเริ่มต้นของเทศกาลกิองมัตสึริ เทศกาลเก่าแก่และยิ่งใหญ่ที่สุดของเมือง

แสงไฟจากร้านค้าและบ้านเรือนส่องสว่างลอดผ่านหน้าต่างรถเข้ามาเป็นระยะๆ ผู้คนเริ่มออกมาเดินเล่น บ้างจับจ่ายซื้อของ บ้างถ่ายรูปกับบรรยากาศเทศกาล รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของพวกเขาดูสดใส ทำให้พะพายรู้สึกสดชื่นขึ้น

"เทศกาลเริ่มแล้วสินะ..."

พะพายมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ดวงตาคู่สวยยังคงฉายแววเหงา แม้บรรยากาศที่มีชีวิตชีวาจะเริ่มแทรกซึมเข้ามาบ้างเล็กน้อย เธอยกมือขึ้นกอดอกเบาๆ ราวกับต้องการปกป้องตัวเองจากความโดดเดี่ยว

ในอีกมุมหนึ่งของเมือง น้ำรินเดินทางมาถึงเกียวโตด้วยรถไฟ ความเร็วสูงของรถไฟทำให้ประหยัดเวลาในการเดินทางไปได้มาก เธอลงจากรถไฟด้วยความเร่งรีบ เพื่อไปยังโรงแรมขนาดเล็กที่จองไว้ใกล้กับบริเวณจัดงานเทศกาล

"ถึงเกียวโตแล้ว! บรรยากาศคึกคักมาก!"

น้ำรินมองผู้คนที่เดินสวนกันไปมาด้วยความตื่นเต้น ดวงตาเป็นประกายระยิบระยับ ริมฝีปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มกว้างอย่างอดไม่ได้ เสียงพูดคุย เสียงดนตรีแว่วมาตามลม เท้าเล็กๆ แทบจะก้าวเดินด้วยจังหวะที่สนุกสนาน

รู้สึกได้ถึงพลังและความเพลิดเพลินใจ ของเทศกาลที่กำลังจะเริ่มต้นขึ้น

///

ค่ำคืนแห่งเทศกาลกิองมัตสึริในเกียวโต อบอวลไปด้วยความมีชีวิตชีวา แสงไฟจากโคมไฟกระดาษหลากสีนับพันส่องสว่างไสวไปทั่วท้องถนนและตรอกซอกซอย ผู้คนในชุดยูกาตะลวดลายงดงามเดินเบียดเสียดกันไปตามทาง บ้างจับกลุ่มสนทนา บ้างหยุดชมแผงขายของที่ระลึก บ้างถ่ายรูปกับบรรยากาศอันเป็นเอกลักษณ์ เสียงกลองและขลุ่ยดังก้องกังวานเป็นจังหวะเร้าใจ ผสานกับเสียงหัวเราะและพูดคุยของผู้คนที่ดังเซ็งแซ่

พะพายในชุดยูกาตะสีชมพูอ่อนลายดอกซากุระ เดินชมขบวนแห่เกี้ยวที่ตกแต่งอย่างวิจิตรตระการตาอย่างเงียบๆ ดวงตาคู่สวยเหม่อมองไปยังตุ๊กตาโบราณ และเครื่องประดับบนเกี้ยวด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย

ดวงตาคู่สวยมองไปรอบๆ อย่างไร้จุดหมาย แววตาเศร้าสร้อยยังคงปกคลุมอยู่ เธอเดินช้าๆ ราวกับไม่มีจุดหมายปลายทางที่ต้องการไปถึง ความตื่นตาตื่นใจจากความงดงามของเทศกาลยังไม่อาจลบเลือนความเหงาและความเศร้าที่ยังคงเกาะกุมหัวใจเธอไว้ได้

"อยากมีใครสักคนเดินข้างๆ จัง..."

เสียงถอนหายใจแผ่วเบาเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากบาง ความเหงาหวนกลับมาเกาะกุมหัวใจอีกครั้ง

อีกด้าน น้ำรินเดินชมเทศกาลด้วยความตื่นตาตื่นใจ มือถือในมือถูกยกขึ้นถ่ายรูปเก็บความประทับใจต่างๆ มากมาย รอยยิ้มสดใสประดับอยู่บนใบหน้าไม่จางหาย ก้าวเท้าอย่างกระฉับกระเฉง มองทุกสิ่งรอบตัวด้วยความสนใจใคร่รู้ มีความสุขและรู้สึกสนุกกับบรรยากาศแปลกใหม่

ขณะที่พะพายกำลังยืนชมขบวนแห่อยู่นั้น เธอก็รู้สึกเหมือนมีใครบางคนเดินเข้ามาชนไหล่เบาๆ เมื่อหันไปมองก็พบว่าเป็นคนคนหนึ่งในชุดยูกาตะแบบผูู้ชายสีน้ำเงินเข้ม

"ขอโทษนะคะ ไม่ทันระวังค่ะ"

น้ำรินกล่าวขอโทษเป็นภาษาญี่ปุ่นด้วยน้ำเสียงสุภาพ ดวงตากลมโตฉายแววคขอลุแก่โทษ

พะพายสะดุดกับเสียงพูด ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างเล็กน้อย จากที่เข้าใจว่าอีกฝ่ายเป็นเพศตรงข้ามเพราะสวมชุดยูกาตะแบบผู้ชาย ศีรษะสวมหมวกไว้ทำให้ไม่เห็นทรงผม แต่เมื่อมองอย่างพินิจก็พบว่าเป็นหญิงสาวคนหนึ่ง ใบหน้าสวยคม ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความสดใส และรอยยิ้มที่จริงใจ ทำให้เธอรู้สึกเหมือนมีแสงสว่างเล็กๆ ส่องเข้ามาในความมืดมิด ริมฝีปากบางเผยอขึ้นเล็กน้อยอย่างไม่รู้ตัว

"ไม่เป็นไรค่ะ..."

พะพายตอบกลับด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ราวกับเสียงกระซิบ พร้อมกับคลี่ยิ้มบางๆ อย่างสุภาพ

ทั้งสองคนยืนมองหน้ากันครู่หนึ่ง ในแววตาของทั้งคู่ฉายความรู้สึกประหลาด ราวกับมีกระแสบางอย่างเชื่อมโยงและดึงดูดกันและกันไว้ ในคืนเทศกาลที่เต็มไปด้วยสีสันแห่งนี้...

////