ตอนที่สอง รักเก่าๆ

“ภู!”

ร่างบอบบางที่นั่งกระวนกระวายอยู่โดยมีพนักงานยืนเฝ้าอยู่ถึงสองคนลุกขึ้นยืนในยามที่เขาเดินเข้ามา...

ร่างสูงที่แทบไม่เปลี่ยนไปจากภาพในความทรงจำ การได้เห็นคนในภาพฝันอย่างเขามีชีวิตชีวาเคลื่อนไหวรูปร่างที่หล่อเหลาและสมบูรณ์แบบอยู่ตรงหน้าทำให้เธอยิ้ม...

ในหัวใจอุ่นซ่าน จนเหมือนกระบอกตาร้อนผ่าวตามไปด้วย

เธอยิ้มให้เขา ยิ้มทั้งปากทั้งตา หัวใจก็แย้มยิ้มทักทายเพราะความคิดถึง

เสียงที่เรียกเขาเหมือนก้องกังวานในหู เธอรอวันนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ วันที่จะเจอเขาอีกครั้งหลังจากที่ไม่ได้เจอกันนานปี

คนที่ยิ้มและยืนรอเขาหุบยิ้มเมื่อเขามีสีหน้าเรียบเฉย และเขานั้นมองผ่านเธอไปเหมือนกับเป็นอากาศ เขาก้าวขาเดินมาทางที่เธอยืนก็จริง แต่เขาเดินเลยผ่านเธอไปยังใครอีกคนที่นั่งจิบน้ำชาเวลคัมดริงก์อยู่ที่โต๊ะถัดไป

สุดที่รักมองตามไปผ่านม่านน้ำตาแห่งความเจ็บปวด เห็นเขาเดินเข้าไปสวมกอดและทักทายผู้หญิงที่ดูดีมากคนหนึ่ง ผู้หญิงคนนั้นยิ้มให้เขาราวกับสนิทสนมกันมานานนม และดูเป็นกันเองจนน่าสงสัยในความสัมพันธ์ของทั้งคู่

เหมือนก้อนแข็งก่อตัวขึ้นที่ลำคอของเธอ สุดที่รักกะพริบตาปริบๆ บีบมือตัวเองแน่นจนเจ็บ

ที่แท้เสียงที่เธอเรียกเขานั้นไม่ใช่เสียงก้องกังวาน แต่เป็นเสียงเรียกจากใครอีกคน คนที่ดึงดูดสายตาของเขาไว้หมดจนไม่เหลือไว้มองใครที่รายรอบเลย

“แกดูสิ แอบอ้างว่าสนิทสนมกับบอส เจอเขาเดินผ่านไปพลอดรักกับผู้หญิงอื่นแล้วจ๋อยไปเลย” สิ่งที่พนักงานแอบกระซิบกันอย่างไม่เกรงอกเกรงใจเธออีกต่อไปแล้วนั้นยิ่งตอกย้ำเธอให้รู้ว่า ในเวลาที่เธอไม่อยู่และหายไปจากชีวิตเขา

เขาได้มีใครอีกคนมาแทนที่เธอเสียแล้ว

คราวนี้ไม่เพียงแค่น้ำตาที่ปริ่มขอบตา หากแต่มันกลับเป็นหยาดโตไหลลง เธอพยายามเช็ดมันออกและข่มกลั้นเอาไว้อย่างสุดความสามารถ

ภูรินไม่ผิดเลยสักนิดเดียวที่เดินผ่านเลยอดีตที่ไม่สวยงามอย่างเธอไปหาอนาคตที่อยู่ตรงหน้าเขา แม้ความเจ็บปวดเจียนตายที่เป็นเหมือนเสี้ยนหนามในหัวใจของเธอนั้นจะเจ็บทวีคูณขึ้นทุกวินาทีหากแต่เธอก็เข้าอกเข้าใจโลกนี้หลังจากที่ผ่านเรื่องราวอะไรหลายๆ อย่างมา

ในวันนั้นที่เธอเคยเมินเฉยกับเขาแบบที่เขาทำกับเธอวันนี้ เธอได้รู้ซึ้งแล้วว่าเขาเคยเจ็บปวดเพียงแค่ไหน

ดังนั้นถึงวันนี้แล้ว ถ้าเขาไม่รักไม่เหลือใจให้เธอสักเสี้ยว เธอก็ไม่แปลกใจอะไรเลย

สุดที่รักเช็ดน้ำตา หันเหสายตาจากคนที่คุยกันอย่างกับว่าในโลกนี้มีกันเพียงแค่สองคนกลับมามองพนักงานที่มองเธออย่างสมเพชและสมน้ำหน้าอยู่ในที ตอนแรกที่พวกเขาบริการเธอเป็นอย่างดีเพราะเธอเป็นลูกค้าชั้นดีหากแต่เมื่อเช็กเอาท์แล้วบัตรรูดไม่ผ่านสักใบและมีบิลค้างหลายหมื่นบาท เธออ้างถึงความสนิทสนมกับภูรินโดยที่ไม่รู้สักนิดว่าเขามีคนรักแล้วและพนักงานทุกคนก็รู้ถ้วนทั่ว ถ้าเธอจะถูกมองด้วยสายตารังเกียจเช่นนี้ เธอก็ไม่แปลกใจอะไร ดูเหมือนเธอจะปลงได้มากมายเหลือเกิน

“ฉันจะจ่ายบิลที่ค้างด้วยเงินสดค่ะ” ตัดสินใจบอกพนักงาน แล้วคว้ากระเป๋าเดินทางใบเล็กที่มีช่องลับที่เธอซ่อนเงินสดเอาไว้มาเปิดออก...

เธอไม่มีความจำเป็นที่จะหาเรื่องอยู่ที่นี่เพื่อให้เจอหน้าเขาอีกต่อไปแล้ว สิ่งที่ควรต้องทำมากที่สุดตอนนี้คือลืมว่าเคยรักเขามากแค่ไหน และแม้จะยากเพียงใดก็ต้องลืมให้ได้ แม้ว่าตอนนี้ยังรักเขาอยู่ทั้งหัวใจก็ตาม

“ว่าไงครับคุณลูกค้า ไหนล่ะเงินสด”

คนที่ยืนกอดอกทอดมองมายังเธอหลังจากแว่วๆ ได้ยินเขาบอกพนักงานหน้าฟรอนต์ว่าจะไปส่งคนรัก เขาก็เดินกลับมาหาเธอแล้วทำหน้าเรียบเฉยเหมือนกับจำกันไม่ได้ วางท่ากับเธอแตกต่างอย่างสิ้นเชิงและทวงถามหาเงินสดที่เธอต้องจ่ายเพราะผู้จัดการที่มายืนเฝ้าเคาน์เตอร์รอเธอเช็กเอาท์คงรายงานเขาไปแล้ว

แม้วุ่นวายกับการรื้อเครื่องสำอางและควักเงินออกจากช่องลับในกระเป๋าเธอก็ยังมิวายเงี่ยหูฟังว่าเขาเรียกผู้หญิงคนนั้นว่าเข็มและให้ย้ายไปวิลล่าวิวสวยที่สุดข้างๆ วิลล่าของเขา สิ่งนั้นยิ่งทำให้เธอควานหาเงินให้เร็วขึ้นกว่าเก่าเพราะไม่อยากอยู่ที่นี่อีกต่อไป

เธอแน่ใจยิ่งกว่าแน่ว่าถึงไม่ลืมเขาก็ไม่คิดอยากเก็บเธอไว้ในความทรงจำ เพราะตอนที่เขาผละจากผู้หญิงคนนั้นมาแก้ปัญหาทางฝั่งเธอพนักงานถามเขาว่า เธอคือเพื่อนของเขาหรือไม่เพราะจะได้ปิดบิลค้างแบบไปลงบัญชีเขาเหมือนเพื่อนๆ เขาที่มาพักที่นี่ เขามองเมินเธอแล้วบอกพนักงานให้เรียกเก็บเธอเต็มจำนวนทั้งค่าใช้จ่ายตกค้างรวมเซอร์วิสชาร์จเพราะเขาไม่ได้สนิทสนมกับเธอเป็นการส่วนตัว...

ถ้าเป็นตอนที่ไม่รู้ว่าเขามีคนใหม่เธอก็คงอยากรื้อฟื้นอดีตกับเขาแต่เมื่อมันเป็นไปไม่ได้ เธอเลยจะรีบจ่ายเงินแล้วไป