ตอนที่หนึ่ง ภูรินสุดที่รัก 2

อยู่ๆ ภาพของเธอโผล่เข้ามาในหัวของเขาอีกแล้ว !

ไม่รู้เพราะว่าอะไร ภูรินถึงเกิดนึกถึงผู้หญิงคนนั้นขึ้นมาดื้อๆ ทั้งที่เขาเองก็เคยลืมเธอและฝังเรื่องราวเก่าๆ เอาไว้ในก้นบึ้งของหัวใจ ภูรินไม่เคยลืมความรักสุดหัวใจครั้งแรกของเขา เมื่อมันไม่ควรค่าแก่การจดจำ เขาจึงทำได้เพียงแต่ฝังมันไว้ลึกๆ เท่านั้น

ดวงหน้าสวยหวานเธอเคยมองเขาอย่างเฉยเมย เป็นภาพสุดท้ายของเธอที่เขาจดจำได้ และไม่คิดลืม การที่เธอทอดทิ้งเขาไปในวันที่เขาต้องการเธอที่สุดเป็นแรงผลักดันอย่างแรงกล้าที่ทำให้เขาสร้างทุกอย่างขึ้นมาจากศูนย์จนมีวันนี้ ถ้าเธอมาเห็นว่าเขาไม่ได้ตกต่ำอย่างที่เธอเคยรับรู้ เธอจะเสียดายไหมเขาก็ไม่แน่ใจ

แต่สำหรับเขาแล้ว แค่นึกถึงเธอก็ยังเกลียดตัวเอง ไม่ได้ต้องการให้เธอได้มาเห็นหรอกว่าวันนี้เขามาไกลแค่ไหน เพราะคนแบบนั้น ไม่ต้องเจออีกทั้งชีวิตนี้จะเป็นการดีที่สุด

ภูรินปิดเปลือกตาลง เขานอนเอนกายอย่างแสนสบายในช่วงสายของวันหยุดในพูลวิลล่าที่เขาจับจองไว้หนึ่งหลัง ถอนหายใจยาวๆ แล้วสุดเอาอากาศแสนสดชื่นเข้าปอด พยายามที่จะลืมเลือนไม่คิดถึงดวงหน้าสวยหวานที่โผล่เข้ามาในความคิด วูบหนึ่งหวังว่าลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วจะลืมเธอ

เขาเคยทำสำเร็จมาตลอด เพราะความเกลียดไม่เคยทำให้คิดถึงเธอได้นานนัก แต่เขาไม่รู้เลยว่าตอนนี้ คนที่เขาเกลียดสุดหัวใจได้มาอยู่ใกล้เขาแค่ปลายจมูกเพียงเท่านั้นเอง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“รูมเซอร์วิสค่ะ” เสียงเคาะประตูห้อง ทำให้คนที่นอนเอนกายทอดมองวิวจากระเบียงวิลล่าอยู่วิ่งตื๋อไปที่ประตูแล้วเปิดมันออกกว้าง รถเข็นอาหาร และเครื่องดื่มนานาชนิดที่โทรไปสั่งแบบกระหน่ำไม่เกรงใจราคาที่สูงกว่าท้องตลอดเกือบสามเท่านั้นวางอยู่เต็มรถเข็นจนพนักงานต้องมาช่วยยกถึงสองคน

สุดที่รักยิ้มกริ่มกับโรเซ่ไวน์รสเริดจากโพรวองซ์ที่เธอชอบดื่มวางเรียงรายอยู่สามขวด อาหารทั้งไทย ทั้งฝรั่ง วางเรียงราย เธอจัดมันขึ้นโต๊ะ และรินไวน์ก่อนจะละเลียดกิน และละเลียดดื่ม อย่างมีความสุข

พนักงานสองคนที่เพิ่งพากันออกมาจากห้องลูกค้าอดไม่ได้ที่จะมองหน้ากันแล้วกระซิบกระซาบ

“ลูกค้าห้องนี้แปลกๆ นะแก สั่งกินดื่มอย่างกับอยู่หลายคน บิลนี่ทะลุหลายหมื่นแล้ว ค่ากินแพงกว่าค่าโรงแรมอีก ตั้งแต่ทำงานโรงแรมมายี่สิบกว่าปี เพิ่งเคยเห็นนี่ล่ะ สั่งอาหารไปเต็มที่ ไวน์ทีละสามสี่ขวด”

“แปลกจริงๆ” อีกคนพยักหน้ารับ เพราะเข้ากะกลางวันแผนกเอฟแอนด์บีได้มาเสิร์ฟอาหารห้องนี้สองวันแล้ว แขกห้องนี้กินดื่มเยอะอย่างกับพิมพ์แบงก์ได้เอง ทั้งที่เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งเท่านั้น “แต่ว่าฉันแอบถามแม่บ้าน ก็บอกว่ากินหมดทุกอย่างนะ ดูจากหน้าตาผิวพรรณแล้วน่าจะรวยแหละ วันก่อนได้ยินคุยโทรศัพท์เป็นภาษาเกาหลี ฉันว่าสงสัยเป็นลูกครึ่งหน้าก็ออกเกาหลีอยู่”

“แกรู้ได้ไงว่าเป็นภาษาเกาหลี”

“แหม ฉันดูซีรีย์เกาหลีมาไม่รู้กี่เรื่อง มโนว่ามีผัวเป็นพระเอกบ้างพระรองบ้างมาจะครบร้อยคนแล้ว แค่นี้ทำไมจะฟังไม่ออก”

“อ้อ... ถ้าอย่างนั้นก็คงเป็นพวกลูกคุณหนูรวยๆ เปลี่ยวใจเลยมาเที่ยวคนเดียวมั้ง ฉันไม่ห่วงแล้วว่าจะไม่มีเงินจ่าย” พนักงานคนแรกที่เอะใจในพฤติกรรมด้านการใช้ทรัพยากรอาหารของสุดที่รักสะบัดหัวคลายความสงสัยที่ขมวดเป็นปมในใจ...

อีกฝั่งหนึ่ง ในห้องพูลวิลล่าสุดหรูนั้น สุดที่รักมองอาหารที่ยังพร่องไปไม่ถึงครึ่งและไวน์ที่หมดไปเพียงครึ่งขวดด้วยสายตารู้สึกผิดหากแต่ก็แววซุกซนแกมอยู่เล็กน้อย

“ขอโทษจริงๆ นะคะ ฟ้าดินอย่าเพิ่งลงโทษที่หนูทำแบบนี้เลย ไว้หนูจะแก้ตัวและสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก” เอ่ยกับลมกับฟ้าจากนั้นแล้วก็ถือขวดไวน์และจานอาหารเดินมุ่งหน้าไปยังชักโครก เพื่อที่จะกำจัดมันให้พร้อม สำหรับการสั่งอาหารอย่างเต็มอัตราศึกในมื้อเย็นอีกที...

พรุ่งนี้ตอนบ่ายจะเช็กเอาท์แล้ว เธอต้องเล่นใหญ่หน่อย ไม่อย่างนั้นคงไม่มีวันได้เจอเขา และไม่มีเหตุผลให้ได้เกี่ยวข้องกับเขาถ้าไม่ทำตามแผนที่เธอคิดเอาไว้ เขาคงเฉดหัวเธอออกไปจากโรงแรมเปล่าๆ แน่ แต่ถ้าเธอไม่มีเงินจ่ายสักบาทแล้วจะขอให้หนี้โรงแรมเป็นแรงงานแทน อาจจะได้ใกล้ชิดและมีเวลามากพอที่จะทำให้เขาเปลี่ยนใจ จากเกลียดเธอมารักเธอด้วยความรู้สึกที่แท้จริงของเขา

หญิงสาวจัดการจนเหลือแต่จานเปล่าและขวดไวน์ที่ถูกเททิ้งจนหมดเกลี้ยงแล้วเดินมาที่ม้านั่งริมสระ นอนทอดมองวิวสุดลูกหูลูกตาแล้วยิ้มกริ่มพร้อมดวงตาคู่สวยที่ปิดพริ้มลง

พรุ่งนี้คงเกิดความอลหม่านไปทุกสิ่งอย่าง แต่มีสิ่งหนึ่งที่จะทำให้เธอมีความสุขนั่นก็คือการได้เจอหน้าเขา

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นรบกวนวันหยุดของภูริน

เขาเดินไปหาเจ้าวัตถุที่เขาไม่ค่อยติดมันเท่าไหร่นักแผดเสียงก้องขึ้น เขาต้องเดินไปจากมุมที่นั่งอ่านหนังสือจิบชายามบ่ายไปดูมันเพราะไม่มีทีท่าว่ามันจะหยุดเสียงลงเลย

หัวคิวเขาขมวดขึ้นเมื่อเห็นว่าเป็นสายเรียกเข้าจากผู้จัดการสาขาของ สมุยภูริน ลักซัวรี่วิลล่า ถ้าไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายเขาไม่ได้รับสายในวันหยุดสุดสัปดาห์อย่างนี้แน่ๆ เพราะเลือกทำอาชีพที่เกี่ยวข้องกับงานบริการเลยต้องข่มทุกอย่างเอาไว้แล้วกดรับสาย

“ภูรินครับ”

“สวัสดีครับคุณภูริน ขออภัยนะครับที่รบกวนวันหยุดของคุณ แต่ว่าวันนี้มีเรื่องใหญ่ที่เราจัดการไม่ได้ต้องปรึกษาครับ พอดีเครื่องปั่นไฟของภูรินวิลล่าเสียแล้วไฟฟ้าก็ยังมาดับ ทำให้วิลล่าของเราขาดการจ่ายไฟให้แขก และทำให้เครื่องใช้ไฟฟ้าอย่างหม้อต้มน้ำอุ่นและแอร์กับหลอดไฟในวิลล่าเสีย ทางเราแก้ไขเบื้องต้นด้วยการเช่าเครื่องสำรองไฟบริษัทเอกชนมาติดตั้งที่ข้างเครื่องเดิม แต่มีปัญหาอยู่ว่าค่าเช่ามันแพงมากครับ ผมจะขออำนาจตัดสินใจของคุณว่าจะเช่าหรือซื้อใหม่ ผมเสนอราคาให้แล้วในอีเมลของคุณครับ”

เรื่องนี้นอกเหนือจากการตัดสินใจของผู้จัดการจริงๆ การเช่ามีค่าใช้จ่ายสูงมาก แต่การซื้อใหม่ก็ราคาสูง ถ้าเครื่องที่ใช้ได้ทั้งวิลล่าก็เข้าหกหลักเจ็ดหลักไปเลย

“ยังไงรบกวนส่งไปประเมินความเสียหายจากช่างให้ผมด้วย ผมอยากรู้ระยะเวลาซ่อมและความเสียหาย”

“ผมได้แนบไปพร้อมเอกสารต่างๆ ในอีเมลแรกแล้วครับ” ผู้จัดการที่ทำหน้าที่ดีอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง ทำให้เจ้าของกิจการอย่างเขาพยักหน้าอย่างพึงพอใจ

“ขอบคุณมากครับ ถ้าอย่างไรผมจะติดต่อไป ว่าจะตัดสินใจอย่างไร” เพราะเรื่องการใช้จ่ายส่วนนี้ เขาซึ่งเป็นเจ้าของและผู้บริหารเพียงคนเดียวของ เครือภูรินลักซัวรี่วิลล่าต้องตัดสินใจเองเพียงลำพัง พอๆ กับที่เขาได้รับผลกำไรอันงอกงามจากโรงแรมสาขาต่างๆ ทั้งห้าแห่งเพียงคนเดียว นั่นก็คุ้มกับค่าเหนื่อยอยู่

นึกถึงคนที่เคยเกลียดแม้จะนึกหน้าเธอขึ้นมาแล้วก็แสยะยิ้ม... ที่เขามายืนจุดนี้ได้ทั้งที่ช่วงหนึ่งของชีวิตของเขาเคยตกต่ำจนใช้ชีวิตเหมือนคนเร่ร่อนข้างถนน แต่เพราะเธอเป็นคนที่เหยียบเขาจากจุดที่ตกต่ำให้ย่ำลึกดำดิ่งไปกว่าเก่าทำให้เขามีแรงฮึดผลักดันตัวเองมาจนมีวันนี้

ร่างสูงที่อยู่ในภวังค์ของอดีตที่ไม่ได้มีเรื่องหวานหอมอยู่ในความทรงจำเลยสักนิดหันกลับมามองเจ้าวัตถุที่ใช้สื่อสารแผดเสียงขึ้นอีกครั้ง

GM ปายภูริน

ชื่อที่หน้าจอทำให้เขาคิ้วขมวดอีกครั้ง แต่ก็กดรับสายอย่างรวดเร็ว เพราะรู้ว่าคนที่โทรหาคงชั่งใจดีแล้วก่อนโทรมา ไม่มีเรื่องไร้สาระแน่นอนหากต่อสายตรงถึงผู้บริหาร ทั้งปีไม่ได้มีกี่ครั้งหรอกที่เขาจะถูกรบกวนในยามพักผ่อนเช่นนี้ เขาเลยไม่ค่อยเดือดร้อนเท่าไหร่

“ภูรินครับ” เอ่ยบอกคนปลายสาย รับฟังสิ่งที่คนปลายสายรายงานแล้วเขาก็พยักหน้าเบาๆ “โอเคครับ ผมจะไปฟรอนท์ตอนนี้เลย”

เจ้าของร่างสูงเสยผมสองสามทีเพราะทำจนเคยชินมือไปโดยแทบไม่รู้ตัว เขาเดินถือโทรศัพท์เดินออกจากวิลล่าไปยังหน้าฟรอนท์ที่ตั้งตระหง่านโดดเด่นเป็นศูนย์กลางพื้นที่ของโรงแรม วันนี้อาจจะไม่ใช่วันที่ดีที่โรงแรมเกิดเรื่องถึงสองที่พร้อมกัน เขาคิดในใจระหว่างเดินไปโดยที่ไม่อาจล่วงรู้เลยว่า ปัญหาที่เกิดขึ้นเหล่านี้ มันแค่เรื่องกวนใจในระดับเริ่มต้นเพียงเท่านั้นเอง