บทที่ 4

บุญชอบรอน้ำทิพย์อยู่ที่ลานจอดรถ เก็บอุปกรณ์ทุกอย่างพร้อมกลับบ้าน เมื่อครู่เพิ่งโทรศัพท์ไปหารานีที่อยู่ที่ร้านเพื่อรายงานให้รู้ว่า งานเสร็จเรียบร้อยดีทุกอย่างและตอนนี้กำลังรอน้ำทิพย์ไปรับเงินอยู่

“พี่บุญชอบ กลับบ้านกันค่ะ” น้ำทิพย์ร้องตะโกนวิ่งหน้าตาตื่นมาแต่ไกล

บุญชอบทำตามที่บอกทันที เขาอยากกลับบ้านไปหารานีใจจะขาดอยู่แล้ว ชายหนุ่มสตาร์ทรถเตรียมพร้อมรอให้สาวน้อยวิ่งมาถึง แต่เมื่อเปิดประตูก้าวขึ้นไปนั่ง น้ำทิพย์ก็ยิ่งตกใจเมื่อเห็นจอห์นวิ่งตามออกมาทัน

“ไปเร็วพี่ เดี๋ยวรถติด” น้ำทิพย์เร่งให้บุญชอบรีบไป เพื่อไม่ให้จอห์นเห็นเธออีกครั้ง

ท่านประธานหนุ่มชะเง้อคอยาวมองหาเลขทะเบียนรถที่ได้มาจากพนักงานเมื่อครู่ ตอนนี้รถกระบะสีขาวที่บุญชอบขับผ่านหน้าโดยไม่รู้อิโหน่อิเหน่

จอห์นตาลุกวาวเมื่อเห็นน้ำทิพย์นั่งอยู่คู่คนขับ แต่ที่ทำให้หัวใจเขาเต้นรัวมากไปกว่านั้นก็คือ น้ำทิพย์ถือกระติกน้ำและป้อนคนขับด้วยสีหน้าแช่มชื่นเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

นี่มันอะไรกัน

ท่านประธานหนุ่มกำมือแน่นมองตามรถกระบะสีขาวที่ผ่านหน้าไปจนลับตา หรือว่าที่เจ้าหล่อนหนีก็เพราะมีคนอื่นไปแล้ว ไม่อยากจะเชื่อว่าน้ำทิพย์จะเปิดใจรับใครเข้ามาในชีวิตได้ง่ายๆ

เธอลืมไปแล้วหรือไงว่า รอยตีตราที่เขาทำไว้เมื่อสองปีก่อน คือคำสั่งห้ามว่า เจ้าหล่อนเป็นของใครอื่นไม่ได้ นอกจากจอห์น แมกเทียร์คนนี้เท่านั้น

น้ำทิพย์เปิดประตูห้องเข้ามาในสภาพสะโหลสะเหลใกล้จะหมดแรง อาหารเย็นฉลองงานเสร็จมีแค่น้ำอัดลมกับยำรสเด็ดเจ้าประจำ สาวน้อยทิ้งทุกอย่างกองไว้ที่พื้นห้องก่อนจะถลาล้มตัวลงนอนหลับไป

เสียงโทรศัพท์มือถือปลุกให้หญิงสาวรู้สึกตัวอีกทีตอนหัวค่ำ เบอร์แปลกที่ไม่คุ้นตาทำให้ไม่ใส่ใจที่จะรับปล่อยให้มันดังต่อไปเรื่อยๆ จนดับไปเอง แต่กระนั้นอีกฝ่ายก็ยังมีความเพียรพยายามที่จะโทรศัพท์เข้ามาอีกเป็นครั้งที่เท่าไรไม่รู้ จนในที่สุดเธอต้องลุกขึ้นมารับสายด้วยอาการงัวเงีย

“สวัสดีค่ะ”

น้ำทิพย์หงุดหงิดใจเหลือเกินว่าใครกันนะ ที่มารบกวนเวลาพักผ่อนของตนตอนนี้

“คิดว่าจะหนีฉันได้ง่ายๆ เหรอ น้ำทิพย์ ไม่เจอกันสองปีเดี๋ยวนี้เธอมีมารยามากขนาดนี้เลยเหรอ”

คุณพระช่วย ! น้ำทิพย์ลืมตาตื่นทันที

ไม่นะ ต้องฝันไปแน่ๆ

เขาไม่มีทางรู้เบอร์โทรศัพท์หรือที่อยู่ของเธอได้

ไม่จริง นี่คือความฝัน

วันนี้คงตกใจมากไปจนเก็บเอามาฝัน

“ไง ถึงกับอึ้งไปเลยล่ะซิ ไม่คิดว่าฉันจะหาเบอร์โทรศัพท์เธอได้ไวขนาดนี้ อย่าว่าแต่เบอร์โทร.เลยตอนนี้เธออยู่ที่ไหน ฉันก็รู้” น้ำเสียงเขาเหมือนถือไพ่เหนือกว่า

คนอย่างจอห์น แมกเทียร์ไม่มีอะไรที่อยากรู้แล้วไม่รู้ ไม่มีอะไรที่อยากได้แล้วไม่ได้ แค่มีเงินเท่านั้นทุกอย่างก็ประเคนมาถึงที่ เหมือนเบอร์โทรศัพท์ของแม่สาวน้อยตัวแสบนี่ก็เหมือนกัน แค่สั่งนิดเดียว ลูกน้องก็สามารถเอาสิ่งที่ต้องการมาให้ได้ภายในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง

ถ้าไม่ติดว่ามีงานต้องดูแลที่โรงแรมล่ะก็ รับรองว่าตอนนี้เขาคงเผ่นไปที่ห้องพักของน้ำทิพย์แล้ว และแน่นอนว่าสิ่งที่อยากรู้ต้องกระจ่างชัดเจนไม่มีสิ่งใดปิดบังอำพรางได้แน่

“คุณมีธุระอะไรแล้วได้เบอร์ฉันมาได้ไง”

น้ำทิพย์ตั้งสติได้ว่านี่เป็นความจริงไม่ใช่ความฝันแน่ ตาจอห์น แมกเทียร์กำลังพูดสายอยู่กับตน

“ฉันก็มีวิธีของฉันแล้วกัน ว่าแต่เธอตอบคำถามฉันมาก่อนดีกว่า ไอ้ผู้ชายที่ป้อนน้ำพลอดรักกันในรถนั่นใคร ผู้ชายของเธอหรือว่าแค่คบเล่นๆ”

น้ำทิพย์อยากจะกรีดร้องผ่านสายโทรศัพท์ไปเข้าหูคนพูดให้สะใจเหลือเกิน

หนอย ถามในสิ่งที่ไม่ควรถาม แล้วยังจะมีหน้ามาพูดจาดูถูกกันอีก แบบนี้ไม่ควรเจอะเจอกันอีกเสียดีกว่า

“ไม่มีอะไรใช่ไหม แค่นี้นะ ฉันจะนอน” หญิงสาวเตรียมจะตัดสาย

“เดี๋ยว ถ้าเธอไม่ออกมาเจอฉันแล้วอธิบายสิ่งที่ฉันอยากรู้ รับรองว่าพรุ่งนี้ฟาวเวอร์ออฟเลิฟของเธอเตรียมปิดร้านได้เลย” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“อะไรนะ คุณจะทำอะไร อย่ามายุ่งกับฉัน เราต่างคนต่างอยู่ดีที่สุด” เธอชักระแวงว่าเขาจะทำอะไรกับร้านดอกไม้ของรานี

“ให้เวลาครึ่งชั่วโมง ออกมาเจอฉันที่โรงแรม ไม่งั้นเตรียมปิดร้านได้เลย” จอห์นตัดสายโทรศัพท์ทิ้งทันที

เขามั่นใจว่าไม่เกินครึ่งชั่วโมงจากนี้ รับรองว่าแม่ตัวแสบจะพาหน้าหวานๆ มาให้เห็นอีกครั้ง และคราวนี้ชายหนุ่มจะซักฟอกทุกคำถามที่อยากรู้ให้ขาวสะอาดแน่นอน

น้ำทิพย์ไปทำงานที่ร้านตามปกติ เมื่อคืนนี้หลังจากที่คนบ้าอำนาจโทรศัพท์มาสั่งให้ไปหาภายในเวลาที่กำหนด สิ่งที่หญิงสาวตัดสินใจทำก็คือปิดโทรศัพท์แล้วล้มตัวลงนอนต่อ โดยไม่สนใจว่าจะเกิดอะไรขึ้นและไม่คิดจะทำตามคำสั่งอีกด้วย

“ทิพย์ แย่แล้ว”

น้ำทิพย์ตกใจไปด้วยเมื่อเห็นสีหน้าเป็นกังวลของรานีเครียดเหมือนไม่ได้นอนมาทั้งคืน โดยมีบุญชอบนั่งกุมขมับอยู่ข้างๆ ไม่ห่าง

“มีอะไรคะ พี่นี เกิดอะไรขึ้นพี่บุญชอบ” เธอถามสามีภรรยาด้วยความสงสัย ทำไมทุกคนทำหน้าเหมือนมีเรื่องคอขาดบาดตายเกิดขึ้น

“งานเมื่อวานทางโรงแรมโทร.มาโวยว่าเราทำให้เขาไม่ดี งานมีปัญหา” บุญชอบเอ่ยเสียงเครียด

“อะไรนะคะ มีปัญหาได้ยังไง” น้ำทิพย์ชักเอะใจว่าเรื่องนี้จอห์นจะมีส่วนเกี่ยวข้องด้วยหรือไม่

ดอกไม้จะมีปัญหาได้อย่างไรในเมื่อทุกอย่างที่ทำหญิงสาวเป็นคนจัดการกับมือด้วยตนเอง ที่สำคัญพนักงานที่ดูแลควบคุมก็บอกว่าใช้ได้และดูจะชื่นชอบในฝีมือด้วยซ้ำ

“เมื่อคืนเขาโทร.มาโวยแล้วบอกว่าจะคิดค่าเสียหายที่ทางโรงแรมถูกแขกตำหนิ” รานีพูดเสียงเศร้า

“อะไรนะ จะคิดเงินเหรอคะ”

คราวนี้น้ำทิพย์ชักทนไม่ไหว มันจะมากเกินไปแล้ว ดอกไม้ทุกดอกหญิงสาวมั่นใจว่าอยู่ในสภาพสมบูรณ์ไม่มีปัญหาแน่

“ใช่ เขาจะปรับเราเป็นแสนเพราะทำให้โรงแรมเสียชื่อเสียง” บุญชอบถอนหายใจออกมาดังๆ

ถ้าปรับมากมายขนาดนั้นทางร้านไม่มีปัญญาหามาให้แน่ ถึงมีก็ต้องเก็บเงินส่วนนี้ไว้เป็นค่ารักษาตัวของรานี

เขาเองก็ไม่เข้าใจว่าเกิดความผิดพลาดขึ้นได้อย่างไร เพราะเท่าที่ดูทุกอย่างสมบูรณ์ไม่มีปัญหาอะไร ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจ

ทางเดียวที่น้ำทิพย์ทำได้คือ โทรศัพท์กลับไปที่เบอร์เมื่อวานที่จอห์นติดต่อมาเพื่อเจรจากับเขาให้รู้เรื่อง

เจ้าตัวไม่ได้รับสายของหญิงสาวแต่คนที่รับแทนบอกว่าขายหนุ่มติดประชุม เมื่อถามว่าจะเลิกประชุมเมื่อไรก็ไม่มีคำตอบให้

บรรยากาศในร้านฟาวเวอร์ออฟเลิฟในเวลานี้เต็มไปด้วยความตึงเครียด ถึงจะมีออร์เดอร์จากลูกค้าคนอื่นที่สั่งเข้ามาให้ทำ แต่ความกังวลเรื่องที่จะถูกปรับค่าเสียหายก็ทำให้ทุกอย่างไม่สดชื่นไปหมด

“ใจเย็นๆ ค่ะ พี่นี เย็นนี้ทิพย์จะไปเจรจากับทางโรงแรมเอง” น้ำทิพย์ตัดสินใจแล้วว่าจะไปพูดกับจอห์นให้รู้เรื่อง

แม้น้ำทิพย์จะรับปากแข็งขันว่าจะช่วยแก้ไขสถานการณ์นี้ให้ แต่ดูเหมือนก็ยังไม่ทำให้ทุกคนคลายความตึงเครียดลงได้ แม้แต่เจ้าตัวเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องเจรจากับคนเล่นแง่อย่างไร จึงจะทำให้ทุกอย่างคลี่คลายไปในทางที่ดีขึ้น

น้ำทิพย์มาถึงชั้นสิบห้าของโรงแรม ก่อนกดลิฟต์ขึ้นมาเธอแวะไปดูที่จัดงานเมื่อวาน ก็พบว่าทุกอย่างยังอยู่ในสภาพเดิมที่ทำไว้ ที่สำคัญคือไม่มีส่วนใดที่บุบสลายหรือเสียหายแม้แต่น้อย จึงมั่นใจเต็มร้อยว่านี่คือฝีมือของคนเอาแต่ใจแน่

“ไม่อยู่ ไปไหนของเขานะ”

น้ำทิพย์เปิดประตูห้องทำงานเข้าไปไม่พบใคร จึงตัดสินใจจะกลับไปนั่งรอที่ชั้นล่าง ระหว่างรอลิฟต์มีพนักงานโรงแรมคนหนึ่งเดินมาแจ้งว่า

“มาพบคุณจอห์นใช่ไหมคะ คุณจอห์นยังติดลูกค้าอยู่ รบกวนรอด้านในถ้าคุณจอห์นเสร็จธุระแล้วจะรีบขึ้นมาหาคุณค่ะ อีกสักพักแม่บ้านจะนำเครื่องดื่มกับของว่างมารับรองนะคะ เชิญด้านในเลยค่ะ”

พนักงานคนดังกล่าวเดินนำหญิงสาวกลับไปนั่งรอที่ห้องทำงาน สักพักแม่บ้านยกถาดเครื่องดื่มและของว่างมาวางไว้ให้ตรงหน้า

ชาอุ่นๆ กลิ่นหอมชื่นใจกับพายรสเลิศที่เพิ่งทานเสร็จเรียบร้อย หนังท้องตึงหนังตาก็ชวนหย่อน น้ำทิพย์หาวจนน้ำตาเล็ดเป็นครั้งที่เท่าไรไม่รู้

วันนี้หญิงสาวคงเหนื่อยและเครียดมากไปจึงทำให้รู้สึกง่วงอยากจะนอนท่าเดียว และในไม่ช้าท่าสุดท้ายก็คือใบหน้าหวานพิงที่พนักโซฟาหลับอย่างสบายอารมณ์