บทที่ 3

ทนทุกข์ด้วยน้ำตาเพียงลำพังมายาวนานถึงสองปี

เขารู้บ้างไหมว่า ทรมานเจียนตายด้วยความคิดถึงมันโหดร้ายเพียงไร

ไม่เด็ดขาด

น้ำทิพย์ไม่มีวันยอมให้ตัวเองกลับไปเสียใจเจ็บปวดซ้ำสองเป็นอันขาด

เธอต้องลืมเขา เลิกคิดถึงเขา ไม่พบหน้าเขา และไม่เปิดโอกาสให้ได้เจอะเจอกันอีกต่อไป

โลกของจอห์นอยู่ไกลเกินจะเอื้อมคว้า และโลกของเธอก็อยู่ต่ำเสียจนคนอย่างเขาไม่คู่ควรจะมารู้จัก

“ฉันไม่รู้จักคุณ ปล่อยนะ” เธอพยายามออกแรงดันเอาตัวเขาออกไปให้พ้น

"ไม่รู้จักงั้นเหรอ ได้ งั้นผมจะทบทวนเองว่าเรารู้จักกันดีแค่ไหน"

จอห์น แมกเทียร์ชื่อนี้ไม่มีวันยอมให้ใครหน้าไหนมาบอกว่าไม่ ถ้าเขาต้องการ น้ำทิพย์กล้าพูดว่าไม่รู้จักถึงสองครั้งสองคราติดกัน เดี๋ยวจะทบทวนความหลังและรื้อฟื้นความทรงจำที่แสนประทับใจให้เองว่า รู้จักแนบแน่นเพียงแค่ไหน

ใบหน้าคมโน้มลงมาที่แก้มสาวทันที แค่ได้สัมผัสแก้มอิ่มของน้ำทิพย์ จอห์นก็แทบจะลุกเป็นไฟไปทั้งร่าง เขาทรมานกับความรู้สึกเช่นนี้มาแรมปี โหยหาเธอชนิดที่ไม่เคยมีใครมาทดแทนได้

กลิ่นกายสาวที่ตนกำลังรุกรานในเวลานี้ วิเศษและมีค่าราวกับข้าวที่คอยฝน ปลาที่คอยน้ำ หอมหวานเสียจนเขาล้มคำว่าสุภาพบุรุษ และพร้อมจะรุกรานเป็นคนใจร้ายเพื่อให้ได้มาซึ่งการครอบครอง

คิดถึงแสนคิดถึง

คำนี้ย้ำชัดในห้วงความทรงจำเป็นครั้งที่เท่าไรไม่รู้

ริมฝีปากของจอห์นซุกไซ้ไปทั่วทั้งใบหน้าหวาน เขาบรรจบพรมจูบด้วยหัวใจลงทุกตารางนิ้ว หนักแน่นตามแรงคิดถึงแต่อ่อนโยนความปรารถนาของหัวใจ มันใช่ที่สุด

“อย่ามาทำบ้าๆ นะ” น้ำทิพย์ร้องห้ามเสียงพร่า

เธอต้องฝืนความรู้สึกของตัวเองเป็นอย่างมาก พอๆ กับการต่อสู้ต่อแรงสัมผัสที่อีกฝ่ายเพิ่มน้ำหนักของการกระทำมากขึ้น เขาจุดไฟร้อนแรงที่เรือนร่าง น้ำทิพย์ต้องพยายามดับมันให้ได้และเร็วที่สุด

แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ผลเมื่อหัวใจของเธอผสมโรงยินดี และวาบหวามต่อการกระทำที่ฉวยโอกาสของชายหนุ่ม อ่อนระทวยไร้การต่อต้านยินยอมพร้อมใจไปหมด

จอห์นไม่ฟังเสียงห้ามของแม่เนื้อนิ่มแต่อย่างใด เขาก้มลงเชยชมความหอมจากแก้มสาวตามอำเภอใจ ยิ่งได้ดอมดมก็ยิ่งไม่อยากปล่อยให้ห่างกันไปไหน ร่างสูงเบียดตัวเองเข้าหาหญิงสาวจนแทบจะกลายเป็นเนื้อเดียวกัน

“ปะ ปล่อย” เธอหายใจไม่ออกเมื่อร่างกำยำทาบทับจนไม่มีที่ให้หายใจ

ลมหายใจอุ่นๆ เริ่มเคลื่อนไปทั่วใบหน้า น้ำทิพย์รู้สึกเหมือนกับว่าตัวจะแตกเป็นเสี่ยงๆ แค่จูบที่เริ่มต้นยังไม่ทันทำอะไรมากไปกว่านี้ เขาก็ทำให้ใจเธอเตลิดเปิดเปิงจนกู่ไม่กลับเสียแล้ว

“ไม่ปล่อย ผมไม่มีวันปล่อยคุณไปเหมือนครั้งที่แล้วแน่”

น้ำทิพย์พยายามดิ้นรนหนี แต่ยิ่งดิ้นก็ยิ่งถูกรัดและคนเอาแต่ใจก็ยิ่งรุกรานมากขึ้น ริมฝีปากที่มีมนต์ขลังพรมจูบเรื่อยลงต่ำมาจนถึงซอกคอขาว ลมหายใจร้อนรดเนื้อเนียนทุกตารางนิ้ว

สัมผัสทุกสัมผัสเน้นย้ำชัดเพื่อตีตราว่าเธอคือของเขา จากซอกคอแล้วก็เรื่อยลงมาจนถึงเนินอกอิ่ม สูดกลิ่นความสาวให้เต็มที่พร้อมกับทบทวนความทรงจำว่า เคยรู้จักใกล้ชิดกันแค่ไหน

เสียงสะอื้นเบาๆ ทำให้จอห์นชะงักเล็กน้อยแล้วรีบเงยหน้าขึ้นทันที เมื่อเห็นใบหน้าหวานมีคราบน้ำตาเปรอะเปื้อนเล็กน้อย เขาก็ไม่รอช้าที่จะใช้ริมฝีปากซับคราบน้ำตานั้นเสีย

“ร้องไห้ทำไม เจ้าน้ำตาไม่เปลี่ยนเลยนะ” เขาถามอย่างอ่อนโยน และใช้ปลายนิ้วประคอบใบหน้าหวานให้เงยหน้าขึ้นสบตากันอีกครั้ง

"จำได้หรือยัง ว่าเราสองคน..."

เขายังพูดไม่ทันจบ เจ้าหล่อนก็ฉวยจังหวะนั้นผลักร่างที่ทาบทับออกทันที ก่อนจะรีบวิ่งให้เร็วที่สุดหวังจะหนีให้พ้นจากคนใจร้าย

แต่จอห์นเร็วไม่แพ้กัน ชายหนุ่มคว้าข้อมือหญิงสาวไว้ทันแล้วกระชากกลับเข้ามาในอ้อมแขนอย่างรวดเร็ว โดยไม่คิดที่จะปล่อยให้น้ำทิพย์หลุดมือเป็นครั้งที่สองแน่

“อย่านะ ปล่อย”

“จะหนีไปไหน เธอหนีฉันไม่พ้นหรอกน่า”

เขาแกล้งตีหน้ายักษ์ หวังให้อีกฝ่ายหยุดดิ้นเพื่อจะคุยกันให้รู้เรื่อง แต่น้ำทิพย์ไม่ฟังและกลับขู่ไปว่า

“ปล่อยนะ ไม่งั้นฉันร้องจริงๆ ด้วย” สาวน้อยตาวาวสีหน้าจริงจัง ไม่เหลือเค้าคนขี้แยเมื่อครู่เลยสักนิด

“อยากร้องก็ร้องไปซิ ใครจะกล้าบุ่มบ่ามเข้ามา นี่ ห้องท่านประธานเชียวนะ”

"อะไรนะ ท่านประธาน"

ตายแน่ น้ำทิพย์อยากจะบ้า

นี่เขาเป็นถึงท่านประธานเจ้าของโรงแรมหรูเชียวหรือ

แน่ล่ะซิ เธอแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลย นอกจากผู้ชายที่อยากหาเพื่อนคุยแก้เหงาในยามต้องอยู่ลำพังนอกแผ่นดินบ้านเกิด

“แผนกบัญชีที่เธอมาหาย้ายไปอยู่ชั้นสองตั้งแต่เมื่อเดือนก่อนแล้ว คนที่บอกทางมาคงเพิ่งมาใหม่ แต่ช่างเถอะ เพราะมันทำให้เราสองคนได้เจอกัน”

จอห์นไม่สนใจหรอกว่า น้ำทิพย์จะมาหาใครและด้วยเรื่องอะไร แต่มันทำให้เขาได้พบเธอ โดยไม่ต้องเสียเวลาไปตามหาและแน่นอนว่าจะไม่มีวันปล่อยให้หลุดมือไปไหนแน่

“ปล่อยค่ะ ฉันจะรีบไปที่ห้องบัญชี”

น้ำทิพย์นึกขึ้นมาได้ว่า ตนมีธุระต้องไปเบิกค่าดอกไม้ที่ฝ่ายบัญชี ซึ่งไม่รู้ว่าป่านนี้จะมีพนักงานอยู่หรือไม่

“จะไปทำอะไรที่นั่น” เขาถามด้วยความอยากรู้

เวลาผ่านไปสองปี คงมีเรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้นในชีวิตของสาวน้อย บางทีเธออาจไม่ได้ทำงานที่นั่นอีกแล้ว หรืออาจจะได้งานใหม่ที่ดีกว่า

จะงานอะไรก็ช่างจอห์นไม่สนใจมันเท่าไร เพราะหลังจากนี้งานเดียวที่เจ้าหล่อนจะต้องทำและทำมันให้ดีก็คืออยู่ใกล้ๆ เขาเท่านั้น

“ฉันจะรีบไปเก็บเงินค่าดอกไม้ รู้แล้วปล่อยได้หรือยัง”

น้ำทิพย์พยายามดึงมือที่เกาะกุมตัวเธออก ในใจนึกถึงคนที่รอจะกลับร้านด้วย ป่านนี้บุญชอบคงขนของเสร็จและรอเธออยู่ที่รถแล้วเป็นแน่

“เท่าไร เดี๋ยวฉันจ่ายให้ก็ได้แต่อย่าเพิ่งไปไหนอยู่คุยกันก่อน ตอนนี้เธอทำอะไรอยู่ที่ไหน แล้วสองปีที่ผ่านมาเป็นไงบ้างเล่ามาให้หมด”

“ออกไปจากตัวฉันก่อนได้ไหม มันหนัก” น้ำทิพย์กำลังจะเป็นตะคริวไปทั้งตัวเพราะน้ำหนักของคนที่ทับอยู่ตอนนี้

“ได้”

เขายอมปล่อยแต่ไม่ยอมให้หญิงสาวอยู่ห่าง มือโอบเอวบางรั้งเข้าเกินความจำเป็นจนใบหน้าหวานแทบจะซบอยู่ที่อก

“บอกได้หรือยังว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน ทำอะไรอยู่ แล้วเบอร์โทรศัพท์เบอร์อะไร”

ให้ตายซิ

เขาไม่เคยอยากรู้อะไรมากเท่าไปกว่ารู้ความเป็นไปของผู้หญิงคนนี้ตลอดสองปีที่ผ่านมาเลย จอห์นอยากจะทิ้งทุกสิ่งแล้วนั่งคุยใกล้ๆ มีน้ำทิพย์อยู่ตรงหน้าไม่หายไปไหนอีกแล้ว

“ให้ฉันทำธุระเสร็จก่อนได้ไหมคะ แล้วเราค่อยคุยกัน” เธอตะล่อมให้ได้ไปจัดการกับหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายให้เสร็จสิ้นก่อน

ป่านนี้คนรอกลับบ้านคงอยากจะกลับบ้านใจจะขาดแล้ว น้ำทิพย์รู้ดีว่าบุญชอบไม่อยากปล่อยให้ศรีภรรยาอยู่เพียงลำพัง โดยเฉพาะเวลาที่รานีไม่สบายเช่นนี้

“ค่าดอกไม้เท่าไร ฉันจ่ายแทนเองจะได้ไม่ต้องเดินไปให้เมื่อย” ชายหนุ่มเซ็นเช็คค่าดอกไม้ตามมูลค่าที่สาวน้อยบอก

น้ำทิพย์รับเช็คมาตรวจดูให้แน่ใจว่าไม่มีอะไรผิดพลาด พอได้แล้วหญิงสาวก็หาทางที่จะกลับออกไปจากห้องนี้ให้เร็วที่สุด

“ห้องน้ำไปทางไหนคะ ฉันอยากเข้าห้องน้ำ”

“เดี๋ยวฉันพาไป” เขาอาสา

“ไม่เป็นไรค่ะ คุณรอที่นี่เถอะ เดี๋ยวฉันกลับมา แป๊ปเดียว” น้ำทิพย์ขยับตัวได้สะดวกเมื่อจอห์นยอมปล่อยตัวให้เป็นอิสระ

"ให้ไปเป็นเพื่อนไหม" เขาถามเสียงละห้อย สายตาแทบไม่ละจากน้ำทิพย์แม้แต่วินาทีเดียว

เอาเถอะ ให้ไปทำธุระส่วนตัวสักห้านาที แล้วเดี๋ยวแม่เจ้าประคุณตัวดีจะต้องมาตอบคำถามที่อยากรู้ให้หมด

"ฉันไปเองได้ ทางนี้ใช่ไหมคะ" น้ำทิพย์ส่งยิ้มหวานอันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวให้เขาอีกครั้ง

จากนั้นก็ทำทีว่าจะเดินไปเข้าห้องน้ำ แต่เมื่อได้โอกาสก็รีบวิ่งออกจากห้องและในจังหวะนั้นเองลิฟต์ตัวหนึ่งก็มาถึงชั้นสิบห้าพอดี

“เดี๋ยว จะไปไหน ห้องน้ำทางนี้”

จอห์นร้องตะโกนตามเมื่อรู้ว่าเสียท่าน้ำทิพย์เข้าให้แล้ว เขารีบวิ่งตามมาที่หน้าลิฟต์แต่ไม่ทันเสียแล้ว เพราะสาวน้อยรีบวิ่งเข้าไปแล้วปิดประตูทันที

ท่านประธานหนุ่มเสียหน้าแต่จะไม่ยอมเสียโอกาส เมื่อรู้ว่าน้ำทิพย์จงใจหนีหน้าและกระทำให้เห็นกันชัดๆ ขนาดนี้แล้ว จอห์นก็รีบโทรศัพท์สั่งการให้จัดการกับแม่ตัวดีทันที

“คนมาจัดดอกไม้มาจากที่ไหน แล้วตอนนี้ออกไปหรือยัง” เขารีบต่อโทรศัพท์ไปยังพนักงานที่รับผิดชอบหน้าที่งานในคืนนี้

“ห้ามให้รถร้านดอกไม้ออกไปเด็ดขาด นี่เป็นคำสั่งผม”