ตอนที่1 เหตุผลที่ไม่มีใครฟัง 

ภายในบ้านไม้หลังเล็กๆสองชั้น เสียงโครมครามภายใต้ชั้นหนึ่งของตัวบ้านปลุกให้หญิงสาวร่างเล็กที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงนอนสีขาวขนาด 3 ฟุตครึ่งลืมตาตื่นขึ้น  

“พ่อหรอคะ?”  

น้ำเสียงเล็กนุ่มของวารินทร์หญิงสาวร่างเล็กบอบบางในชุดนอนสีขาวสายเดี่ยวเอ่ยถามขึ้นทว่าไร้เสียงตอบกลับเธอจึงลุกขึ้นเดินลงมาดู ทว่าบรรยากาศชั้นล่างของตัวบ้านเงียบสนิทไร้เงาผู้คน เมื่อเห็นว่าไม่มีใครหญิงสาวจึงเหลียวหลังกลับขึ้นชั้นบน  

แต่กลับมีมือหนาของใครบางคนสวมกอดเธอแน่นจากด้านหลัง 

“ว้าย!!”  

วารินทร์กรีดร้องอย่างตกใจ ครั้นเธอเบี่ยงตัวกลับไปมองก็ต้องตกใจ เพราะคนที่กอดเธอคือ ราม ลูกติดของแม่เลี้ยงที่ดูเหมือนจะเมาเหล้าและแอบเข้ามาในบ้านของเธออีกแล้ว 

“พี่ราม ปล่อยวารินทร์นะคะ” 

ร่างเล็กพยายามยามจะสลัดตัวออกทว่าวงแขนของรามแข็งแรงมากเขาโอบกอดเธอทั้งยังเอาปลายจมูกมาซบซอกคอขาวเนียนของวารินทร์ 

“อย่าเล่นตัวไปเลยยัยวา รอบนี้เธอหนีพี่ไม่รอดแน่” น้ำเสียงยานคางเอ่ยอยู่ข้างๆกกหูขาวเนียนของวารินทร์ 

หญิงสาวหันซ้ายขวาพยายามหาวิธีเอาตัวรอดแต่เมื่อไม่เห็นสิ่งใดจะหยิบมาป้องกันตัวได้เธอจึงใช้เท้ากระทืบไปบนเท้าของรามจนเขาร้องโอดโอย  

อ้อมแขนคีบเหล็กละออกจากตัว วารินทร์จึงสบโอกาสวิ่งหนีขึ้นไปบนห้องพร้อมกับล็อกประตูแน่น ก่อนที่ชายหนุ่มจะรีบไล่ตามเธอขึ้นไปพลางใช้มือหนาทุบประตูให้วารินทร์เปิดออก  

หญิงสาวกลัวจนตัวสั่น เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่รามพยายามจะข่มขืนเธอ  

แต่ความโชคร้ายยังไม่หมดลงเท่านั้นเพราะประตูห้องของเธอทำจากไม้และเริ่มเก่าเพียงแค่รามออกแรงกระแทกไม่กี่ครั้งกลอนประตูก็หลุดออก  

“หนีพี่ไม่พ้นหรอกวา เรามามีความสุขด้วยกันเถอะ”  

น้ำเสียงหนาเอื้อนเอ่ยด้วยสายตาหื่นกามจนวารินทร์รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องเธอถอยตัวจนติดกำแพง พลางกวาดสายตามองหาอาวุธที่พอจะป้องกันตัว ดวงตาคู่สวยมองไปที่แจกันพลันรีบหยิบขึ้นมาชูขู่ ราม  

“คิดว่าพี่กลัวหรอวา”  

ร่างหนาเดินเข้ามาใกล้เธอก่อนจะกระชากแจกันในมือของวารินทร์ออกจนเธอเสียหลักล้มลงบนเตียงนอน รามวางแจกันลงแถวนั้นก่อนจะตามไปขึ้นคร่อมหญิงสาวพลางใช้ปลายจมูกคลอเคลียซุกไซ้ลำคอขาว 

วารินทร์พยายามดิ้นให้เธอหลุดรอดทว่าเรี่ยวแรงของรามกลับเยอะเหลือเกิน ดวงตาคู่สวยปรากฏน้ำสีใสไหลริน อาบแก้มขาวนวล  

“ปล่อยวานะคะ ฮือออ”  

หญิงสาวสะอื้นร่ำไห้ มือเรียวพยายามเอื้อม หยิบโคมไฟซึ่งวางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงไม่ไกลจากมือวารินทร์เอื้อมถึงเท่าไหร่นัก  

‘โป๊ก...’ 

“โอ้ย!!!” 

สิ้นเสียงร้องโลหิตสีแดงสดไหลก็หยดบนแก้มขาวนวลของวารินทร์เป็นทางยาว เธออาศัยจังหวะที่อีกฝ่ายกำลังโอดโอยผลักร่างใหญ่โตของราม ออกจากตัวของเธอก่อนจะรีบรุดวิ่งหนีลงไปขอความช่วยเหลือข้างล่าง 

“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย!!” วารินทร์กรีดร้องเสียงกระเส่าก่อนที่รามจะรีบไล่ตามเธอลงมาด้วยสภาพเลือดอาบหน้า ประจวบเหมาะกับที่ วัณลพ พ่อของวารินทร์และโสมระดาแม่เลี้ยงกลับมาจากจ่ายตลาดพอดี  

“ว้าย....รามใครทำลูกแบบนี้!” หญิงสาวกรีดร้องด้วยสีหน้าตกใจวิ่งมาหาลูกชายที่กำลังแสร้งเจ็บปวดร้องโอดโอย  

“น้องวาครับแม่ น้องวาตีหัวผม เธอพยายามจะยั่วยวนผมพอผมไม่เล่นด้วย เธอก็ทำร้ายผมครับแม่” ชายหนุ่มพ่นความเท็จเพื่อให้ความผิดตกอยู่ที่วารินทร์  

“หนูเปล่านะคะพ่อ-” น้ำเสียงกระเส่าร้องอ้อนวอนพลางหันไปหาวัณลพ  

เพี๊ยะ!!! 

แต่ยังไม่ทันได้อธิบายเธอก็ถูกฝ่ามือหนาของผู้เป็นพ่อฟาดเข้าที่แก้มจนใบหน้าหันไปอีกทาง ดวงตาคู่สวยร้อนผาวความเจ็บปวดที่ได้รับเมื่อครู่มันสาหัสเสียยิ่งกว่าถูกคนเดรัจฉานอย่างรามขืนใจ  

มือเรียวยกขึ้นแตะพวงแก้มของตนเองทั้งน้ำตา ก่อนจะวิ่งร้องไห้ขึ้นบันไดไปขังตัวเองอยู่ภายในห้อง ท่ามกลางความสะใจของรามที่พ้นผิด  

วัณลพกำมือแน่น มองวารินทร์วิ่งขึ้นไปบนห้องด้วยแววตาเจ็บปวดก่อนจะหันมามองรามด้วยแววตาดุดัน  

“ฉันเคยบอกแกแล้วใช่ไหมว่าอย่ามาเหยียบที่นี่อีกออกไปซะ” สิ้นคำขาด วัณลพก็เดินหนีเข้าไปในห้องของเขาไปทันทีโดยไม่สนใจเสียงของโสมระดาที่ตะโกนแก้ต่างให้ลูกชายไล่หลังมาแม้แต่น้อย 

“คุณคะ!! ตารามไม่ได้ผิดนะคะ!! คุณ!!” โสมระดาเอ่ยขึ้นดังลั่นทว่าวัณลพกลับไม่สนใจทำให้หญิงสาวหงุดหงิดอย่างมากและจำต้องปล่อยให้ลูกชายเดินออกไปจากบ้านไปตามคำสั่งของสามี  

 ภายในห้องหญิงสาวร่ำไห้สะอื้น อยู่บนเตียงนอน  

“พ่อไม่เคยฟังวา พ่อใจร้ายฮือๆๆ” 

 วารินทร์ร่ำไห้ด้วยเสียงสั่นเครือเธอเข้าใจว่าพ่อลำเอียงต่อเธอมาโดยตลอดเพราะพ่อรักโสมระดาแม่เลี้ยง เธอจึงกลายเป็นกากเดนที่พ่อไม่สนใจ  

‘พ่อคงเกลียดเรามากสิน่ะ’ 

นี่คือสิ่งที่หญิงสาวถามตัวเองอยู่ซ้ำ ๆภายในความคิด ก่อนจะผล็อยหลับไปทั้งน้ำตา 

... 

“คุณคะ หายโกรธตารามเถอะนะคะ เขาก็แค่จะมาเยี่ยมฉันเฉยๆเอง” 

โสมระดาออดอ้อนสามี พลางใช้มือเรียวลูบไล้แผ่นหลังหนาของวัณลพ ทว่าถูกมือหนาปัดออกอย่างไม่ใยดี 

“คุณคิดว่าผมดูไม่ออกหรอว่าลูกชายคุณทำเหี้ยอะไรกับยัยวา หากผมไม่เห็นแก่หน้าคุณและถ้าไม่ใช่ว่าผมรักคุณมาก ผมคงต่อยมันไปสักหมัดสองหมัดไปแล้ว!!” 

 ครั้นได้ยินวัณลพเอ่ยดังนั้นโสมระดาก็ถึงกับพูดอะไรไม่ออกทำได้เพียงยิ้มจางๆและเก็บอาการความแค้นนี้เอาไว้ในใจ รอวันที่จะเอาคืนกับวารินทร์อย่างสาสมที่เป็นเหตุให้วัณลพไล่รามออกจากบ้านถึงสองครั้ง 

(บริษัทไทยxxx) 

รถเก๋งคันหรูขับแล่นมาจอดหน้าประตูทางขึ้นบริษัท ก่อนที่ชายในชุดสูทสีดำจะรีบวิ่งลงมาเปิดประตูให้คนที่นั่งอยู่เบาะหลัง  

“เชิญครับท่าน” 

ร่างหนาสวมใส่ชุดสูทสีเทาบวกกับแว่นตาเสริมให้ภาพลักษณ์ดูสง่าค่อยๆก้าวขาลงจากรถ พลันกวาดสายตามองบรรยากาศโดยรอบของบริษัทที่เขาเป็นเจ้าของก่อนจะเดินย่างกรายเข้าไปภายในโดยมีลูกน้องสามคนประกบหน้าหลังเป็นปราการป้องกันอย่างแน่นหนา  

เขาก็คือ ราเชนทร์ ชายหนุ่มผู้หล่อเหลาที่สาว ๆต่างหมายปองเนื่องด้วยมาดนักธุรกิจ อบอุ่น ทำให้ใคร ๆก็อยากจะเข้ามาเป็นภรรยาของเขาเพราะราเชนทร์คือชายโสดที่ไม่เคยแต่งงานมาก่อนจนตอนนี้อายุของเขาย่าง27ปี 

“สวัดดีค่ะท่าน”  

พนักงานสาวสวยยิ้มไหว้ทักทายพลางส่งสายตาหวานหยดย้อย ยั่วยวน....ทว่านั้นก็ไม่อาจกระทบหัวใจที่แข็งดุจหินผาของเขาได้ 

เพราะราเชนทร์ไม่ได้เหมือนกับผู้ชายทั่วไป... 

ตัวเขานั้นเสพติดความซาดิสม์ที่แปลกประหลาดดั่งนั้นผู้หญิงที่จะมีอะไรกับเขาจะต้องถูกคัดสรรค์มาอย่างดีเพื่อรองรับความเจ็บปวดที่เขามอบให้ได้ 

แต่ด้วยมาดนักธุรกิจใจบุญที่บริจาคเงินให้องค์กรการกุศลมากมาย ทำให้สาวๆส่วนใหญ่จึงคิดว่าเขาเป็นคนอบอุ่น ไม่เจ้าชู้เพราะ ไม่เคยเห็นเขาควงผู้หญิงคนไหนเลย  

“ฉันจะประชุมแค่20นาทีเท่านั้น”  

น้ำเสียงหนาเอ่ยกับเลขาที่นั่งอยู่หน้าประตูห้องประชุม เธอจึงรีบจัดแจงหยิบเอกสาร ลุกขึ้นตามราเชนทร์ เข้าไปภายในห้องประชุมทันที 

บรรยากาศในห้องประชุมเงียบสงบและเย็นยะเยือก ครั้นราเชนทร์ เดินเข้าไปหย่อนกายลงนั่งบนเก้าอี้สีดำหัวโต๊ะ ทุกคนดูยำเกรงเขาอย่างมากเพราะนอกจาก ราเชนทร์จะดูเป็นคนสุขุมเรื่องงาน เขายังเนี้ยบอย่างไร้ที่ติ  

ขายาวยกขึ้นไขว้ ดวงตาคู่คมภายใต้แว่นมองพนักงานที่กำลังนำเสนอ โครงการใหม่ด้วยสีหน้าราบเรียบ สองมือประกบวางไว้ที่หน้าตัก ๆ ระหว่างที่กำลังนั่งหลับตาฟังเสียงการบรรยายไปด้วยท่าทีนิ่งสงบ 

ครั้นการพรีเซนต์จบลงดวงตาคู่คมก็ลืมขึ้นก่อนจะลุกหยิบเอกสารตรงหน้าเดินออกมาจากห้องประชุมเพราะครบ20นาทีพอดี 

“ผมเอาโครงการของคุณลินภา” น้ำเสียงหนาเอ่ยกับเลขาส่วนตัว ขณะเดินออกมาจากห้องประชุม  

“คะท่าน” 

‘กริ๊งงงง’ 

เสียงมือถือของชายหนุ่มดังขึ้นปลายนิ้วเรียวล้วงขึ้นมากดรับสาย 

“ฮัลโหล ว่าไงพริม” น้ำเสียงหนาเอ่ยถามสาวใช้ผู้อยู่ปลายสาย  

“คุณ ธันการอาละวาดอีกแล้วคะท่าน”  

สิ้นเสียงสาวใช้ ราเชนทร์ก็รีบเดินออกไปขึ้นรถที่จอดอยู่ไม่ไกลและสั่งให้ลูกน้องขับแล่นให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ มือหนากำโทรศัพท์แน่นด้วยความร้อนใจเป็นอย่างมาก  

“รีบขับหน่อย ทราน” น้ำเสียงหนาเอ่ยสั่งกำชับลูกน้อง  

“ครับท่าน “