ตอนที่2. พบหน้า

ติชิลาพูดอย่างเขินอาย เธอไม่ห่วงเรื่องเสื้อผ้าหรือเครื่องสำอางแต่ที่อุตส่าห์หอบมาคืออุปกรณ์สำหรับวาดรูป ซึ่งเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เธอรู้สึกใจสงบนิ่งลงได้ ไม่ว่าจะเจอเหตุการณ์อะไรก็ตาม

“ไม่ต้องห่วงหรอก คนของลุงจะดูแลอย่างดีประดุจเพชร ‘น้ำตาจันทรา’ เชียวละ” วิชญะหัวเราะในลำคอแล้วส่งกระเป๋าของหลานสาวให้คนสนิทถือไปเก็บที่รถ

ติชิลาเอียงคออย่างสงสัย “น้ำตาจันทราคืออะไรคะ”

“เพชรรูปหยดน้ำสีชมพูที่ประเมินมูลค่าไม่ได้ไงละ” วิชญะมองอย่างงุนงงไม่แพ้กัน “นี่หลานไม่เคยได้ยินเรื่องพวกนี้เลยหรือ?”

ติชิลาส่ายหน้าไปมา “เพลงคงไม่สมกับเป็นหลานคุณวิชญะ ผู้โด่งดังในแวดวงเครื่องประดับระดับโลก”

“...และยังเป็นผู้ถือหุ้นใหญ่โรงแรม Diamondในประเทศบัดรีญาด้วย” วิชญะพูดยิ้มๆ

“เพลงนี้ไม่รู้อะไรเลยจริงๆ ด้วย” ติชิลาหัวเราะเสียงใส

“คิดว่าลุงจะให้หลานเพลงไปนอนเต้นท์กลางทะเลทรายหรือไง” วิขญะบีบจมูกหลานสาวเบาๆ

“อ้าว! เพลงก็นึกว่าจะได้ทำแบบนั้นเหมือนกัน” ติชิลาหัวเราะคิกคักแล้วก้าวเข้าไปนั่งในรถลีมูซีนที่จอดรออยู่ก่อนแล้ว

“ถ้าอย่างนั้นลุงจะจัดลงในโปรแกรมทัวร์ของหลานด้วย” วิชญะหัวเราะอารมณ์ดีซึ่งไม่ค่อยมีใครได้เห็นเขาเป็นแบบนี้นัก อาจเป็นเพราะได้อยู่กับหลานรักก็เป็นได้

“ท่าทางว่าจะเป็นการท่องเที่ยวที่แสนวิเศษในชีวิตของหลานเลยนะคะ” ติชิลายิ้มแล้วเอนตัวพิงกับไหล่ของลุง “ขอบคุณคุณลุงมากนะคะ”

“ลุงต่างหากที่ต้องขอบใจหลานเพลง” วิชญะตบหลังมือของหญิงสาว “จะอยู่ที่นี่นานแค่ไหนก็ได้แต่ขอให้อยู่อย่างสบายใจ”

ติชิลาพยักหน้ารับ เธอนึกถึงข้อเสนอเมื่อราวๆ 1เดือนก่อนหลังจากเหตุการณ์ที่ความจริงเปิดเผย ครอบครัวของเธอกับธนภูมิแทบมองหน้ากันไม่ติด ผู้ใหญ่ทางฝั่งชายเสนอให้ธนภูมิรับเป็นพ่อเด็กแต่ไม่ต้องจดทะเบียนสมรสกับปรายฝน และให้ติชิลากับธนภูมิแต่งงานกันตามเดิม แต่เธอจะทำอย่างนั้นได้อย่างไร ถึงยังไงปรายฝนก็เป็นเพื่อนเธอ เป็นผู้หญิงเหมือนกัน เมื่อได้ยินเรื่องราวจากปากของปรายฝนเธอก็ได้แต่รู้สึกว่าตัวเองนั้นแหละ ที่ควรจะเดินออกมาจากเรื่องราวเหล่านั้น เธอต่างหากที่กำลังทำลาย ‘ครอบครัว’ ของเพื่อนรัก

ช่วงนั้นวิชญะ เดินทางมาดูงานที่เมืองไทย วิชญะเป็นลุงแท้ๆ ของเธอแต่ยังไม่มีครอบครัว ไม่ซิ! ไม่ใช่! ติชิลาเคยได้ยินจากปากของแม่ว่าลุงเคยจะแต่งงานกับหญิงสาวคนหนึ่ง แต่เนื่องจากความแตกต่างทางวัฒนธรรมและศาสนาทำให้ทั้งคู่ต้องเลิกลากันทั้งที่รักกัน และนับจากนั้นลุงของเธอก็ไม่ได้แต่งงานอีก อาจจะมีข่าวว่าลุงมีหญิงสาวที่คบหาบ้างแต่ไม่มีใครจะมาร่วมสร้างครอบครัวกับลุง เพราะเหตุนี้ด้วยทำให้วิชญะรักเธอซึ่งเป็นหลานสาวประดุจลูกแท้ๆ วันเกิดแต่ละปีมักจะมีของขวัญชิ้นใหญ่ให้เธอเสมอ ไม่ว่าจะเป็นรถสปอร์ต เครื่องประดับ ฯลฯซึ่งเธอก็แทบไม่เคยใช้เลย เพราะเธอชอบชีวิตเรียบง่ายมากกว่า

ความเศร้าของเธอไม่อาจซุกซ่อนไว้ได้มิดชิด เมื่อวิชญะรับรู้เรื่องราวอันปวดร้าวของหลานสาว จึงเสนอให้เธอมาพักผ่อนกับเขาที่บัด-รีญ่า ซึ่งวิชญะถือหุ้นในโรงแรมนี้อยู่ถึง 40% ติชิลาลังเลเล็กน้อยก่อนตอบตกลง พ่อกับแม่ของเธอเห็นดีเห็นงามกับการเดินทางครั้งนี้ แม้ว่าเธอเพิ่งกลับมาจากอังกฤษได้แค่เดือนเศษๆ เท่านั้น

“จากสนามบินไปโรงแรมใช้เวลาชั่วโมงนิดๆ แต่สองข้างทางก็มีอะไรให้ดูเยอะ” วิชญะชวนคุยแล้วชี้ไปนอกกระจกรถ

ติชิลามองตามปลายนิ้วของผู้เป็นลุง ตึกรามบ้านช่องที่ดูแปลกตาทำให้เธอตื่นเต้น “ตึกเก่าเยอะแยะเลยนะคะ”

“ชีคชารีฟมีดำริให้อนุรักษ์ไว้”

“ชีคชารีฟ?” ติชิลาทวนคำ “ที่นี่มีชีคด้วยเหรอคะ”

“บัดรีญามีชีคเป็นผู้นำประเทศ” วิชญะอธิบาย “บัดรีญามีวัฒนธรรมที่ยาวนานกว่าห้าร้อยปี สถาปัตยกรรมสวยๆ อีกมากที่ผสมผสานศาสนาเข้าไปด้วย หลานเพลงน่าจะชอบ”

“ชีคชารีฟ” หยิงสาวทวนคำ