ตอนที่1.แผ่นดินทะเลทราย

หญิงสาวกระพริบตาถี่ๆ ก่อนจะลืมตาตื่นอย่างเต็มตา เธอยกมือขึ้นเช็ดรอยชื้นที่ขอบตาก่อนเหลียวมองการเคลื่อนไหวรอบข้างขณะที่ได้ยินเสียงประกาศให้ผู้ดยสารบนเครื่องบินทราบว่าอีกไม่กี่นาทีเครื่องบินจะแตะรันเวย์

ติชิลา จิตรกัญญา หญิงสาววัย 24 ปี ดีกรีปริญญาโทด้านศิลปะจากประเทศอังกฤษกำลังเดินทางไปสู่ประเทศ บัดรีญา ประเทศเล็กๆ ที่เธอแทบไม่เคยได้ยินชื่อตามคำเชิญชวนของวิชญะ ผู้เป็นลุงที่หญิงสาวให้ความเคารพนับถืออย่างยิ่ง แท้จริงแล้ว...การเดินทางครั้งนี้เป็นเพียงการหลบหน้าผู้คน เพราะยังทำใจรับความผิดหวังในความรักไม่ได้

2 เดือนที่ผ่านมา มันไม่สามารถทำให้เธอลืมความทุกข์ใจกับความรักที่พังทลายลงได้ เวลาตลอด 3 ปีครึ่งที่เธอร่ำเรียนอยู่อังกฤษ เธอไม่เคยนอกใจเขาเลยสักวินาทีทั้งที่...เธอต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวไม่มีญาติพี่น้องหรือเพื่อนสนิทอยู่รอบข้าง แต่ในระยะทางที่ห่างไกลทำให้ “ธนภูมิ” ชายคนรักของเธอปันใจให้กับ“ปรายฝน” ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของเธอเองจนกระทั่งปรายฝนตั้งท้องลูกของธนภูมิ

‘เพลง...เธอต้องเข้าใจฉันนะ...พี่ภูมิรักเธอมาก แต่เธอจะให้ลูกของฉันเป็นลูกไม่มีพ่อเหรอ? ถ้าเป็นเธอ...เธอจะทำได้เหรอ’

‘แต่...แต่เพลงคบกับพี่ภูมิมาตั้ง 6 ปี ...ฝนเองก็รู้...เพลง...เพลงคบกับพี่ภูมิตั้งแต่เรียนมหา’ลัย ผู้ใหญ่ของเราก็รับรู้...’

‘ใช่...พี่ภูมิไม่ผิดหรอก...ฝนผิดเองที่รักพี่ภูมิอยู่ข้างเดียว...และอาศัยความอ่อนไหวของพี่ภูมิที่อยู่ไกลเพลง ช่วงชิงพี่ภูมิมาจากเพลง...แต่...ฝนขอแค่ให้พี่ภูมิยอมรับลูกของเราก็เท่านั้น’

ติชิลายกมือขึ้นทาบหน้าอกความรู้สึกเจ็บปวดแล่นเข้ามาจนเจ็บปวดหัวใจไปหมด แค่คิดถึงเรื่องราวเหล่านั้น ร่างกายเธอมันก็แทบจะแบกรับความเจ็บปวดไม่ไหว เธอรู้จักปรายฝนเมื่อครั้งที่เข้าเรียนมหาวิทยาลัยเป็นนักศึกษาปี 1 ด้วยกัน ปรายฝนเป็นคนเรียนดีแต่ยากจน สิ่งนั้นไมได้ทำให้เธอรู้สึกรังเกียจเพื่อนคนนี้เลยแม้แต่น้อย นิสัยจริงใจและตรงไปตรงมาของปรายฝนทำให้เธอเชื่อใจและขอให้คุณพ่อกับคุณแม่ช่วยสนับสนุนทุนการศึกษาให้กับปรายฝน ซึ่งท่านทั้งสองก็ยินดี ปรายฝนแวะมาที่บ้านของเธอบ่อยๆ จนสนิทสนมกับทุกคนในครอบครัวของเธอโดยเฉพาะ “ธนภูมิ” คู่หมั้นที่ผู้ใหญ่หมั้นหมายไว้ให้ก่อนที่เธอกับธนภูมิจะรู้จักกันด้วยซ้ำ ธนภูมิอายุมากกว่าติชิลา 3 ปี แต่เขาเป็นกันเองกับเธอและทำให้เธอยอมรับการหมั้นหมายโดยไม่มีข้อโต้แย้ง ทั้งสามคนมักจะไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอแต่ไม่เคยคิดเลยว่า เรื่องราวแบบนี้จะเกิดขึ้นในชีวิต มันไม่ควรจะเกิดขึ้น เธอเองอยู่ไกลเขาไม่มีคนอื่น ทำไมเขาถึงมีใครอีกคนแทรกเข้ามาแทนที่ระหว่างความเป็นเรา หญิงสาวไม่แน่ใจว่าทีเธอต้องปวดร้าวมากมายขนาดนี้เพราะผู้หญิงคนนั้นคือเพื่อนรักของเธอหรือไม่?

ติชิลาสะบัดศีรษะไล่ความคิดที่วิ่งวนในหัวไปมา เธอเดินเข้ามาในสนามบินแล้วมองหาคนที่จะมารับ เธอเคยเดินทางไปต่างประเทศอยู่หลายครั้งแต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอมาเยือนดินแดนที่ถูกโอบล้อมด้วยทะเลทราย

“หลานเพลง! ทางนี้!!”

“ลุงวิชญะ”

หญิงสาวยิ้มกว้างแล้วเร่งเดินไปหาชายร่างใหญ่อายุราว 55 ปี ที่อ้าแขนรออยู่ก่อนแล้ว ร่างเล็กของหญิงสาวโผเข้าไปกอดด้วยความคิดถึง เธอกลายเป็นลูกแมวน้อยทันทีเมื่อได้อยู่ใกล้ชายผู้เป็นลุงคนนี้

“นั่งมาเครื่องเหนื่อยไหม”

“ไม่เลยค่ะ เพลงตีตั๋วยาวหลับตลอดทาง”

“มาที่นี่ ลุงจะพาเที่ยวไม่ให้มีเวลานอนเลย”

“ลุงจะมีเวลาพาเพลงเที่ยวหรือคะ”

“เพื่อหลานรัก ลุงหาเวลาให้ได้อยู่แล้วละ”

ทั้งสองหัวเราะกันอยู่ครู่ใหญ่ วิชญะกระดิกนิ้วเรียกคนติดตามให้จัดการลากกระเป๋าเดินทางให้หลานสาว แต่เธอยื้อไว้จะถือเอง

“มีอะไรสำคัญหรือ?” วิชญะถามอย่างแปลกใจ

“ก็...ไม่มีอะไรค่ะ...แค่...อุปกรณ์วาดรูป”