ผู้รับใช้โลหิต 1

Irene Part

ฉันเกลียดแวมไพร์ เกลียดชนิดที่ตายก็ไม่เผาผี พวกเขาเป็นเผ่าพันธุ์ที่น่ารังเกียจและน่าขยะแขยง สำหรับฉันแล้วต่อให้ชีวิตนี้ต้องตายก็ไม่มีทางศิโรราบแทบเท้าพวกแวมไพร์ให้เสียศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์

พวกแวมไพร์เป็นเผ่าพันธุ์ที่สามารถฆ่าได้อย่างเลือดเย็น พวกเขาไม่มีความรู้สึกหรือความสงสารเห็นใจต่อใครทั้งนั้น แม้กระทั่งพ่อและแม่ของฉันเอง...

โชคชะตาไม่เคยใจดีกับฉันแม้แต่ครั้งเดียว หนำซ้ำกลับเล่นตลกกับผู้หญิงธรรมดาแบบฉันเสียจริง ฉันต้องมาพัวพันกับพวกแวมไพร์ทั้งที่ไม่ได้ต้องการให้มันเป็นเช่นนี้ น้องชายของฉันถูกพวกนั้นใช้เป็นเครื่องมือในการต่อรองให้ต้องอยู่เป็นทาสรับใช้ให้แก่เจ้าชายแวมไพร์ที่โหดร้ายเลือดเย็นอย่างไคน์ ฉันทั้งรังเกียจและขยะแขยงเขา ฉันไม่ได้ต้องการที่จะมาตกเป็นทาสเบี้ยล่างของเขาเช่นนี้ เหตุใดโชคถึงไม่เคยเข้าข้างฉันเลยแม้แต่ครั้งเดียว...

“แวมไพร์” พวกเผ่าพันธุ์ที่น่ารังเกียจ พวกเขาสามารถทำร้ายและทารุณมนุษย์อย่างพวกเราได้อย่างโหดร้ายและเลือดเย็น พวกเขาไม่เคยเห็นใจและเห็นมนุษย์อยู่ในสายตา มนุษย์อย่างพวกเราก็เป็นดั่งขยะที่ไร้ค่าสำหรับพวกเขาเพียงเท่านั้น

“รอหน่อยนะไอเดน พี่จะต้องรู้ให้ได้ว่าพวกนั้นจับน้องไปไว้ที่ไหน แล้วเราสองคนจะหนีไปด้วยกัน”

คนตัวเล็กนั่งรำพันถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ชีวิตเธอช่างอาภัพและถูกโชคชะตาเล่นตลกอยู่ไม่เว้นแต่ละวัน เธอบ่นพร่ำรำพันตัดพ้อในความลำเอียงของพระเจ้าที่ไม่เคยให้เธอได้ใช้ชีวิตแบบมีความสุขเลย หญิงสาวลุกขึ้นอย่างคนหมดแรง เธอค่อยๆเดินเข้าไปในห้องแต่งตัว มือเล็กหยิบชุดนักศึกษาที่ถูกจัดเตรียมไว้มาสวมใส่ก่อนจะเดินไปที่หน้าประตู

“คุณหนูจะไปไหนรบกวนแจ้งให้พวกเราทั้งสองทราบก่อน”

เสียงแวมไพร์สาวที่ทำหน้าที่เป็นสาวใช้ประจำคฤหาสน์เคลล็อกก์เอ่ยถามขึ้น สองแขนของพวกเธอนั้นยกขึ้นมากั้นเพื่อไม่ให้คนตัวเล็กเดินออกไป

“ฉันจะไปมหาวิทยาลัย เจ้าชายของพวกเธอจะกักขังฉันไว้ไม่ให้ไปไหนแม้กระทั่งไปเรียนเลยรึไง?”

“ถ้าเช่นนั้น เชิญคุณหนูค่ะ”

สาวใช้ทั้งสองยินยอมให้เธอเดินออกไปได้แต่โดยดี ไอรีนรีบวิ่งออกจากห้องนั้นทันที เธอเดินตรงไปที่มหาวิทยาลัยซึ่งอยู่ไม่ไกลจากคฤหาสน์เคลล็อกก์มากนัก ภายในมหาวิทยาลัยนั้นเธอก็ยังคงพบเจอกับสภาพแวดล้อมที่แสนโหดร้ายเช่นเดิม

“นังหน้าด้าน ขนาดนี้แล้วยังกล้ากลับมาเรียนอีก”

“นั่นน่ะสิ! พวกเราไปแจ้งให้คุณหนูเฮเลน่าทราบหน่อยดีกว่า”

“หึหึ!! ดีเลยสิ พวกเราจะได้มีเรื่องสนุกให้ดูอีกแล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

ไอรีนเดินไปนั่งอยู่ประจำที่นั่งในห้องเรียนของเธออย่างเงียบๆ ทุกคนที่อยู่ภายในห้องนั้นต่างก็ซุบซิบนินทา บ้างก็ขว้างปาสิ่งของต่างๆใส่เธอไม่หยุด

“โอ๊ย!! พวกบ้า ทำอะไรของพวกเธอ หยุดนะ!!”

คนตัวเล็กที่ทนไม่ไหวจึงได้ลุกขึ้นและตะโกนร้องห้ามเสียงดัง แต่ก็ไม่เป็นผลแต่อย่างใด ยิ่งเธอห้ามก็เหมือนยุยงส่งเสริม ทั้งมนุษย์และแวมไพร์เหล่านั้นต่างกระทำต่อเธออย่างไร้ซึ่งความปรานี

คนตัวเล็กวิ่งหนีออกจากห้องนั้นไป เธอไม่อยากมาพบเจอกับเรื่องเลวร้ายอะไรอีกแล้ว เธอวิ่งออกไปจนเกือบจะพ้นหน้าประตูแต่กลับมีบางกลุ่มยืนรอเธออยู่ที่หน้าประตูก่อนแล้ว ขาเรียวที่กำลังจะก้าวสะดุดเข้ากับสิ่งกีดขวางบางอย่างที่กลุ่มที่มาใหม่ได้วางขวางเอาไว้

---อ๊ะ!!---

---ผลัก!!!---

คนตัวเล็กสะดุดล้ม ใบหน้าเรียวกระแทกที่พื้นจนเกิดรอยถลอก เธอค่อยๆพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นแต่กลับมีเท้าของใครบางคนยื่นเข้ามาตรงหน้าเธอ

“เฮเลน่า......”

“หึ!! ว่าไง เธอยังรอดมาได้ดวงแข็งไม่เบาเลยนี่ วันนี้ฉันจะเล่นสนุกกับเธอสักหน่อยก็แล้วกัน”

แวมไพร์สาวก้มลงไปจับผมของไอรีนและดึงขึ้นมาอย่างไม่กลัวว่าเธอจะรู้สึกเจ็บแต่อย่างใด

“พวกนั้นตัดผมเธอไปแค่นิดเดียวเองนี่ เดี๋ยวฉันตัดให้ใหม่ก็แล้วกันนะ เอาให้มันสั้นสุดๆไปเลยเป็นไง ฮ่า ฮ่า ฮ่า!!”

“อย่านะ!!!”

“เอากรรไกรมาให้ฉัน พวกเธอมาจับมันไว้ หึหึ!! ผมยาวสวยนี่ใช่ไหมที่เธอใช้ยั่วเจ้าชาย งั้นก็อย่ามีมันอีกเลย”

แวมไพร์สาวหยิบกรรไกรมาจากมือลูกน้องคนสนิท เธอค่อยๆบรรจงตัดผมที่ยาวสลวยของไอรีนออกทีละนิด ท่ามกลางเสียงกรีดร้องของคนตัวเล็กที่พยายามดิ้นขัดขืนและร้องขอความช่วยเหลือ