ตอนที่ 3

เธอไม่พบเขาในห้องนอนอย่างที่คิด

ถ้าอย่างนั้นเขาก็คงจะอยู่ข้างนอก

พุธิตาต้องทำความกล้าขึ้นมาใหม่อีกรอบก่อนจะเปิดประตูออกจากห้องนอนเพื่อออกไปเผชิญหน้ากับ “นายฝรั่ง”

ร่างสูงใหญ่ยืนพิงกายครึ่งๆ กับลูกกรงเหล็กอยู่ที่ระเบียงด้านนอก ทอดสายตาออกไปไกล สู่ลำน้ำเจ้าพระยาเบื้องหน้า

สายลมเย็นพัดโชยทำให้เรือนผมสีน้ำตาลอ่อนเหลือบทองตัดสั้นเข้ารูปศีรษะสวยไหวน้อยๆ เช่นเดียวกับเสื้อและกางเกงที่สวมใส่

เสื้อสูทและเนคไทถูกถอดจากตัว เหลือแต่เชิ้ตปลดกระดุมคอ พับแขนทั้งสองขึ้นมาถึงข้อศอก เผยให้เห็นลำแขนแข็งแรงปุกคลุมด้วยขนสีทองจาง

ความสูงไม่ต่ำกว่าร้อยแปดสิบเซนติเมตร ไหล่กว้างอุดมด้วยมัดกล้ามแข็งแรงแทบจะเสื้อเชิ้ตผ้าไหมสีขาวปริแยก ต้นแขนกำยำเต็มแขนเสื้อ เอวสอบลงหาเอวและสะโพกเพรียวแกร่ง มีต้นขากำยำเต็มขากางเกงรับน้ำหนักและกระจายลงสู่ขายาวตรง

พุธิตาลอบกลืนน้ำกลายด้วยความหวาดไหวกับรูปร่างสูงใหญ่กว่ารูปถ่ายของชายหนุ่มเบื้องหน้า เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเหลือตัวนิดเดียว

ทอมกระดกถ้วยกาแฟดื่มเป็นคำสุดท้าย ก่อนหมุนตัวจะกลับเข้าข้าง

เขาชะงัก รออีกฝ่ายเปิดปากก่อน แต่เห็นสีหน้ากระดากกระเดื่อง ยืนบิดมือไปมาของแม่สาวที่บุกเข้าไปใช้ห้องอาบน้ำในห้องนอนเขา ก็เลยทักขึ้นก่อนเป็นภาษาไทยแปร่งๆ

“ถ้าเข้าใจไม่ผิด คุณคงจะเป็นหลานสาวของป้าเตือน”

“ค่ะ” พุธิตารับเสียงแผ่ว ก้มหน้างุดไม่กล้าสบสายตาสีทองสวย

ป้าเตือนบอกว่าเขามาอยู่เมืองไทยหลายปีแล้ว พูดไทยได้เป็นอย่างดี แต่เธอก็ยังไม่วายวิตกว่าจะสื่อสารกันได้เข้าใจแค่ไหน

กระทั่งมาได้ยินเขาพูดได้คล่องแม้จะฟังแปร่งอย่างฝรั่งที่เพิ่งมาหัดพูดไทยตอนเป็นผู้ใหญ่ ก็ค่อยโล่งอก เพราะถ้าต้องว่ากันด้วยภาษาอังกฤษ สงสัยจะแย่เพราะเธอก็ได้แค่สเนกๆฟิชๆ หรืองูๆ ปลาๆ แบบคนไทยที่เรียนภาษาอังกฤษตามหลักสูตรโรงเรียนมาเท่านั้น

“ผมไปเยี่ยมป้าเตือนที่โรงพยาบาลเมื่อวาน ป้าแกบอกว่าอีกสองวันจะให้หลานสาวมาทำงานแทน ทำไมมาเร็วนัก ต้องพรุ่งนี้ไม่ใช่หรือ”

“ง่า...คือ...ฉันคิดว่ามาเร็วขึ้นอีกวันน่าจะดี คุณอาจจะต้องการคนช่วยดูแลบ้านเร็วๆ ฉันเองก็เบื่อที่จะอยู่ว่างๆ ในช่วงกลางวัน”

ทอมเดินเอาถ้วยกาแฟไปวางไว้ที่โต๊ะก่อนจะเดินย้อนกลับออกไปยืนพิงลูกกรงระเบียงตามเดิม ตามองไปที่ระลอกคลื่นบนผิวน้ำสีขุ่นเบื้องล่าง พูดเสียงเรียบ

“ป้าเตือนไม่ได้บอกคุณหรอกหรือ ว่าห้องน้ำที่คุณจะใช้ได้อยู่ข้างนอก”

ความรู้สึกอายแทบแทรกแผ่นดินหนีอย่างที่เมื่อเขาเข้าไปเห็นเธอในห้องน้ำย้อนกลับมาอีกครั้ง ความร้อนผ่าวชนิดหนึ่งไล่ขึ้นมาตั้งแต่ปลายเท้ามาระอุอยู่บนผิวหน้า ราวกำลังยืนเปลือยกายอยู่ตรงหน้าเขาอีกวาระ

“ฉัน...ฉันไม่ได้มีเจตนาจะเข้าไปใช้ห้องน้ำของคุณหรอกนะคะ” ชี้แจงตะกุกตะกัก “แต่ประตูห้องน้ำข้างนอกมันเป็นอะไรก็ไม่ทราบเปิดยังไงก็เปิดไม่ออก ฉันก็เลยขอยืมของคุณใช้แก้ขัดไปก่อน”

เขาชำเลืองตามองใบหน้าแดงก่ำแวบหนึ่ง

“ป้าเตือนคงจะลืมเรียกช่างมาซ่อม เห็นบ่นๆ อยู่ว่ามันมักจะล็อกเอง เปิดไม่ได้มาหลายทีแล้ว นึกว่าจัดการไปแล้วเสียอีก”

เสียงบ่นฟังว่าไม่สบอารมณ์นัก สีหน้าสีตาก็บึ้งตึง

“คุณ...คุณโกรธมากหรือคะที่ฉันใช้ห้องน้ำคุณ” อ้อมแอ้มถามออกไป

เขาตวัดสายตามองมาที่เธอ จนคนที่ถูกมองอดนึกสะท้านขึ้นมาไม่ได้ เมื่อเห็นแววตาดุที่ราวกับมีกองเพลิงกองใหญ่ลุกโชติช่วงอยู่ในนั้น

ปากของเขาเม้มเป็นเส้นตรง ไม่ตอบคำถามที่เธอถาม

“ฉันรับรองค่ะว่าต่อไปนี้จะไม่เข้าไปใช้ห้องของคุณอีก”

พุธิตาให้คำมั่น แต่ในใจกำลังแอบนินทาดังๆ“ฝรั่งขี้งก แค่นี้ก็ต้องหวงด้วย”

โธ่... ถ้ารู้ว่าเขาจะโผล่เข้าไปเห็นเธอกำลังโป๊เต็มที่อย่างนั้น จ้างให้ก็ไม่มีวันเข้าไปใช้เด็ดขาด

“อย่าลืมแจ้งให้คนดูแลคอนโดฯ ตามช่างมาซ่อมประตูที่เสียให้เรียบร้อยด้วย” เขาสั่งด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่บอกบุญไม่รับ แทนตอบคำถามของเธอ

“ค่ะ”

เขาชักสายตากลับสู่วิวทิวทัศน์ยามเย็นของลำน้ำเจ้าพระยาอีกครั้ง แต่ยังเอ่ยถามมาลอยๆ

“คุณจะอยู่ที่นี่อีกนานแค่ไหน”

พุธิตานึกขัดเคืองอยู่ในใจ น้ำเสียงแข็งกระด้างแบบนี้ยังกับต้องการเสือกไสเธอไปให้พ้นๆ อย่างนั้น

ฝรั่งบ้าอะไรไม่เคยพบเคยเห็น นิสัยแย่มาก ไหนป้าเตือนบอกว่าเขาเป็นคนใจดี ง่ายๆ สบายๆ ไง ไม่เห็นจะเป็นอย่างที่ว่าสักนิด แต่ที่ตอบออกไปมีเพียง

“ก็จนกว่าป้าเตือนจะกลับมาทำงานได้ตามปกตินั่นแหละค่ะ เห็นบอกว่าพรุ่งนี้หมอจะให้กลับไปรักษาตัวต่อที่บ้านได้แล้ว”

“แกว่าคุณเคยทำแต่งานบัญชี จะทำงานบ้านแบบนี้ไหวเรอะ” เสียงพูดเนิบๆ แต่หางเสียงดูแคลนอย่างชัดเจน“ถ้าไม่ไหวก็ไม่ต้องฝืนใจหรอกนะ ผมจะหาคนใหม่ รอป้าเตือนหายดีเมื่อไหร่ก็กลับมาทำงานต่อได้เหมือนเดิม”

พูดแบบนี้หมายความว่าไงเนี่ย? ยังไม่ทันให้โอกาสลงมือปฏิบัติหน้าที่จริงจัง ก็ชิงตั้งท่าจะไล่กันแล้ว

พุธิตาเดือดปุดๆอยู่ในใจ

“ไหวค่ะ” เธอตอบเสียงเน้นหนักแสดงความมั่นใจ “ถึงฉันอาจจะทำไม่ได้ดีเท่าป้าเตือน แต่ฉันก็จะพยายามทำให้ดีที่สุด”

เขามองเธอด้วยหางตาที่มีแววเยาะหยันอีกแล้ว อีตานี่ท่าจะดูถูกคนวายร้าย ตั้งแต่พบกัน หลังจากมองเธอด้วยสายตาตื่นตะลึงอยู่อึดใจ ก็ยังไม่เห็นแววตาฉันมิตรจากเขาเลย