ตอนที่ 7

“เจ้าตะวัน...”

อนลทะลึ่งตัวตื่นจากความฝันทั้งที่คำพูดสุดท้ายยังคงติดอยู่ที่ริมฝีปาก ประสาทสัมผัสตื่นตัวเต็มที่เพราะเสียงกรีดร้องของสตรีที่ได้ยินนั้นราวกับคนได้รับความเจ็บปวดเสียเต็มประดา เสียงที่ได้ยินชัดเจนราวกับเจ้าของเสียงนั้นกรีดร้องอยู่ข้างใบหู ดวงตาคมเข้มตื่นโพลงขนกายทั้งตัวลุกชันจนรู้สึกถึงความสะท้านไปทั่วแนวสันหลัง มือกำพระเครื่องห้อยคอแน่น “สิ่งเหนือธรรมชาติ” อย่างนั้นหรือที่เขาสัมผัสถึง

อนลถอนหายใจเสียงดังขับไล่ทุกความรู้สึกที่ประเดประดังกันเข้ามา “กลัว” นั่นคือสิ่งที่รับรู้ แต่ทั้งหมดนั้นใช่ว่าไม่เคยพบเจอ ทั้งงานประจำและงานลับๆ ที่ทำย่อมพบเจอกับสิ่งลี้ลับมาบ้าง ทว่าไม่เคยมีครั้งใดที่ทำให้เขารู้สึกว่าใกล้ตัวมากเท่าครั้งนี้

ปัง!

หน้าต่างที่ตีปิดเปิดไปมาเพราะแรงลมจากภายนอกดั่งมีฝนตั้งเคล้า ทำให้อนลเลือกที่จะสลัดไล่ความคิดและลุกขึ้นไปที่หน้าต่าง ทว่าสิ่งที่เห็นจากด้านนอกนั้นกลับตอกย้ำในความฝันดั่งมีตัวตน ขนกายทั่วทั้งตัวพร้อมใจกันลุกขึ้นอีกครา ท้องทะเลที่ปั่นป่วนราวกับคนคลุ้มคลั่งด้วยแรงโทสะรุนแรงกลับแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงฉานดั่งสีเลือด สองมือยกขึ้นขยี้ตาไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เห็นและหวังว่าเมื่อลืมตาขึ้นภาพทุกอย่างจะจางหายไป ทว่า..กลับไม่เป็นเช่นนั้น

อะไรบางอย่างที่เป็นจุดเด่นจุดเดียวกลางทะเลกลายเป็นสิ่งดึงดูดสายตาของเขาในทันที แม้ระยะทางจะไกลทว่าแสงจันทร์ที่ยังคงหลงเหลือก่อนอาทิตย์จะมาเยือนนั้นทำให้เห็นในสิ่งที่ไม่คิดว่าจะมีอยู่จริงและเขา.. ไม่ได้ตาฝาด

“จะลงจริงๆ หรือพ่อหนุ่ม เป็นวันพรุ่งนี้ไม่ดีกว่ารึ”

พ่อใหญ่จงร้องทักเมื่อเห็นอนลจัดเตรียมอุปกรณ์ลงเรือซึ่งมีทั้งอุปกรณ์ดำน้ำครบชุดและอุปกรณ์สำหรับถ่ายภาพใต้น้ำ โดยมีเอกพลนักดำน้ำผู้ช่วยยืนทำหน้าเจื่อนๆ อยู่ด้านข้าง

“ไม่ล่ะครับพ่อใหญ่ ผมมีเวลาแค่ 7 วัน แต่ละวันผมก็ดำได้แค่ไม่เกิน 2 ชั่วโมง หากช้าไปวันนึงแพลนที่ผมวางไว้ก็ต้องเลื่อนออกไปอีก”

สายตาเด็ดเดี่ยวแต่เต็มไปด้วยแววครุ่นคิดของอนลทำให้พ่อใหญ่จงถึงกับต้องถอนหายใจออกมา แม้ไม่อยากพูดในสิ่งไม่เป็นมงคลแต่หากปล่อยให้อนลเดินไปหา.. อะไรบางอย่างที่ไม่ปลอดภัย ในฐานะเจ้าบ้านเขาคงปล่อยให้เกิดขึ้นไม่ได้

“แต่ผู้ช่วยเหลือแค่คนเดียวนะ มันจะไม่ปลอดภัย”

“จริงครับคุณอนล ผมว่ารอพรุ่งนี้เถอะครับ วันนี้ผมจะไปหาพรรคพวกที่อยู่ใกล้ๆ กันกับเกาะนี้ น่าจะพอทำหน้าที่แทน.. เอ่อ.. แทนเจ้าเข้มมันได้นะครับ วันนี้ผมว่าเรา.. เราอย่าเพิ่งลงดำเลยครับ ผม.. ผมบอกตามตรง ผมก็ใจคอไม่ดี สภาพ.. เจ้าเข้มมันยังติดตาผมอยู่เลยครับ นะครับคุณอนล”

อนลมองหน้าตาซีดๆ ของเอกพลนักดำน้ำผู้ช่วยของเขา ผู้ช่วยที่ควรจะมี 2 คนในการดำสำรวจและบันทึกภาพถ่าย ทว่ากลับกลายเป็นคนหนึ่งยังมีลมหายใจอยู่ตรงหน้านี้และอีกหนึ่งที่เมื่อเช้าลอยเข้ามาหาฝั่งอย่างไร้ลมหายใจ

สภาพศพของนายเข้มยังคงติดตาไม่ใช่เพียงเอกพลที่คิดเช่นนั้น ร่างไร้วิญญาณในชุดประดาน้ำที่ลอยเข้ามาเกยหาดสร้างความหวาดผวาให้กับผู้พบเห็นไปตามๆ กัน เพราะใบหน้าที่อยู่ภายใต้แว่นตาและหน้ากากออกซิเจนนั้นกลับเป็นใบหน้าของผู้ที่ตื่นตกใจอย่างสุดขีดในชีวิต ราวกับว่าภาพที่เห็นก่อนวิญญาณจะหลุดออกจากร่างนั้นช่างมากมีไปด้วยความน่าสะพรึงกลัวอย่างถึงที่สุด และที่สำคัญเรือยางที่ลอยคว้างอยู่กลางทะเลนั้นกลับถูกผูกรั้งอยู่กับซากเรือใต้ท้องทะเล ในตำแหน่งที่เป็นดั่งตำนานเล่าขานถึงเจ้าของที่ “หวง” ในสิ่งที่เฝ้านักหนา เจ้าของที่เป็นที่มาของเสียงครวญ “เจ้านางในคืนเพ็ญ”

“คุณอนลครับ สรุปว่ายังไงครับ”

เอกพลเร่งเร้าคำตอบเพราะรู้ตัวเองดีว่าสภาพจิตใจของเขาไม่พร้อมที่จะดำดิ่งลงสู่ใต้ท้องทะเลในวันนี้อย่างแน่นอน แม้แต่พรุ่งนี้เขาก็ยังไม่รู้ว่าจะกล้าหรือไม่ เพราะหากหานักดำน้ำได้สองคนในวันนี้เขาก็คงจะถอนตัว ในเมื่อคู่หูผู้ช่วยดำที่ทำงานร่วมกันมานานอย่างเจ้าเข้มมาตายจากไป เขายังจะกล้าดำต่อได้อย่างไร แม้จะเป็นอาชีพที่เขาภาคภูมิใจทว่าก็คงต้องใช้เวลากว่าจะกล้าลงดำอีกครั้งหรือไม่ก็ต้องไม่ใช่ในพื้นที่นี้

อนลถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ขณะสายตาจับจ้องมองท้องน้ำด้านหน้า อากาศแจ่มใสไร้แววมืดขมุกขมัวดั่งเมื่อรุ่งสาง ความรู้สึกหลายหลากเข้ามาประเดประดังในความคิด “เขาหงุดหงิด” หงุดหงิดไปหมดเพราะสิ่งที่รบกวนจิตใจ ในเมื่อไม่มีผู้ช่วยเขาก็คงไม่สามารถดำน้ำได้เพียงลำพัง แต่อะไรบางอย่างที่เร่งเร้าเขาให้ไปถึงยังจุดหมายนั้น มันกำลังทลายความยับยั้งชั่งใจและความพร้อมเรื่องความปลอดภัยในอาชีพที่ได้เรียนมา ยิ่งมองไปยังจุดนั้นเขายิ่งร้อนรนจนแทบจะระงับกิริยาไว้ไม่ได้ ร่างสูงแกร่งสมชายถอนหายใจหนักๆ อีกครั้งก่อนจะคว้าเอาสัมภาระที่เตรียมมาเดินกลับเข้าสู่ด้านใน

เอกพลหันมาสบสายตาพ่อใหญ่จงพลางส่ายศีรษะไปมาเพราะถึงแม้อนลจะหงุดหงิดอย่างไร แต่ถ้าเขาไม่ไปเป็นผู้ช่วยยังไงเสียอนลก็คงต้องยอมฟังแม้จะดูหงุดหงิดไปบ้างก็ตาม