ตอนที่ 8

“แล้วเอ็งคิดว่าจะมีคนรับงานรึ”

สายตาผู้สูงวัยมองมาอย่างแน่ใจว่าไม่มีใครกล้ารับงานนี้อย่างแน่นอน เพราะพื้นที่ที่ขึ้นชื่อว่าเฮี้ยนจัดจนไม่ใครกล้ามาดำน้ำในบริเวณนี้ จะมีก็แค่พวกนักโบราณคดีและนักประดาน้ำผู้ช่วยเท่านั้น ที่สามารถดำลงไปได้ในหลายวันที่ผ่านมาอย่างไม่ได้รับอันตรายใดๆ เพราะคนเหล่านี้เพียงแต่มาศึกษาไม่ได้มาลักขโมย

“ต้องมีสิพ่อใหญ่ หากไม่คิดครอบครองของเจ้านาง ท่านก็คงจะไม่ทำอะไร แต่กรณีเจ้าเข้มนั่นมันข้อยกเว้น ถ้ามันไม่โลภมันก็คงจะไม่ตายทุเรศแบบนั้น”

“งั้นก็หาอีกคนพอ เอ็งก็ลงได้”

“ไม่ไหวพ่อใหญ่ ฉันยังทำใจไม่ได้ ถึงจะรู้ว่าเจ้านางท่านคงไม่ทำอะไรฉัน แต่บอกตามตรง.. ฉันกลัว สภาพศพมันยังติดตาฉันอยู่เลย รอให้ผ่านช่วงนี้ไปก่อนให้ฉันทำใจได้ก่อนนะพ่อ ช่วง 2-3 วันนี้ฉันไม่ไหวจริงๆ”

“อืม.. งั้นก็ไปเถอะ ช่วงเย็นๆ มาส่งข่าวด้วยละกัน ข้าไม่รู้ว่าจะรั้งพ่อหนุ่มนี่ไว้ได้นานแค่ไหน”

คนหนุ่มคนแก่สบสายตากันนิ่งรับรู้ได้ถึงความไม่สบายใจซึ่งกันและกัน และก็รู้พอๆ กันว่าแรงดึงดูดแห่งเสียงครวญของเจ้านางนั้น จะมีเพียงคนโลภเท่านั้นที่ใฝ่หาและอยากไปให้ถึงโดยไม่คำนึงถึงอันตรายและความน่าสะพรึงกลัวตามคำเล่าขาน และอาการของอนลนั้นมันก็มากเกินกว่าจะคิดว่าเขาต้องการทำตามหน้าที่เท่านั้น

ใบหน้าขาวซีดสะบัดพรึดด้วยแรงโทสะ เมื่อสิ่งที่คาดคิดไม่เป็นไปดังหวัง คนที่เฝ้ารอคอยไยมิมาตามคำครวญ ดวงตาขาวขุ่นค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงฉานดังสีโลหิตขณะที่ท้องน้ำเริ่มปั่นป่วนรวนเรอีกครั้งตามอารมณ์ของผู้ครอบครองพื้นที่ ใบหน้าแหงนมองผืนน้ำเบื้องบนแสงอาทิตย์เจิดจ้าที่เห็นยิ่งทำให้อารมณ์ของนางกระพือโหมด้วยแรงแค้นแรงอาฆาตและมากไปกว่านั้นมันคือแรงเจ็บช้ำจนหัวใจแตกสลาย

“ดวงตะวันเจิดจ้า.. แต่ข้าไย.. ดั่งคนถูกจองจำ ทำไม ทำไม ทำไม!”

อนลชะงักมือที่กำลังถอดชุดประดาน้ำออกจากตัว กระแสความกราดเกรี้ยวของใครบางคนคือสิ่งที่เขารับรู้ ดวงตาคมเข้มชำเลืองมองไปยังท้องทะเลด้านนอกหน้าต่าง เหล่าเรือกู้ภัยและเรือตำรวจน้ำหลายลำยังคงลอยลำอยู่บริเวณนั้น เพราะนั่นคือจุดที่นายเข้มนำเรือยางผูกโยงไว้กับซากเรือด้านล่าง และนั่นก็คือจุดที่เขาเห็นอะไรบางอย่างเมื่อตอนรุ่งสางในยามที่ตกใจตื่นจากความฝัน

“ผู้หญิง” เขาเห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ในทะเล ไม่สิ.. เธอยืนอยู่เหนือผืนน้ำกลางทะเลตรงบริเวณจุดนั้น แม้จะไม่ชัดเจนแต่ว่าเขาค่อนข้างแน่ใจว่าเธอไม่ได้สวมเสื้อผ้าเหมือนคนในสมัยนี้ ผมเกล้าสูงไว้เป็นมวยกลางศีรษะ เปลือยไหล่จนเห็นลำคอระหง ชุดเสื้อผ้าตั้งแต่ช่วงอกยาวลงมาทั้งตัวคล้ายผ้านุ่ง รายละเอียดปลีกย่อยบนร่างกายของเธอไม่ใช่สิ่งที่ทำให้สายตาของเขาสะดุดเพราะสิ่งที่ดวงตาของเขาจับจ้องมีเพียงใบหน้าของเธอเท่านั้น

ดวงตาสีแดงก่ำที่มองตรงมายังเขาเรียกขนบนกายให้ลุกซู่พร้อมๆ กัน แม้ในยามที่คิดถึงในขณะนี้เขาก็ยังระงับร่างกายไม่ให้ผวาไปกับสิ่งที่เห็นไม่ได้ แต่จะเป็นไปได้ไหมว่า “เธอ” ที่เขาเห็นนั้นเป็นคนที่ยืนอยู่บนเรือยางของนายเข้มและนายเข้มเองก็ถูกฆาตกรรม โดยนักโจรกรรมพวกเดียวกันแต่ไปโยนความผิดให้กับสิ่งลึกลับ

เขาพยายามคิดให้เป็นเรื่องวิทยาศาสตร์มากกว่าที่จะคิดว่าเป็นเรื่องลึกลับเพราะจะเป็นไปได้จริงๆ หรือที่ว่า “เจ้านาง” ตามเสียงครวญที่พ่อใหญ่จงบอกนั้นเป็นคนทำให้ทุกอย่างเกิดขึ้น และความฝันประหลาดเมื่อคืนก็ช่างบังเอิญนักที่รวบรวมเอาใบหน้าของคนที่เขารู้จักมารวมกันไว้อย่างลงตัว

นายพร้าวที่มีใบหน้าเหมือนกับเอกพลนักดำน้ำผู้ช่วยของเขา ทั้งพี่ชายที่เขาเข้าไปติดต่อค้าขายก็ช่างมีใบหน้าที่คล้ายกับพ่อใหญ่จงราวกับฝาแฝด และจะยังนายอัคคีหัวหน้ากองเกวียนสินค้าจากเพชรบุรีนั้น แม้จะไม่เห็นหน้าทว่าเขากลับรับรู้อยู่ตลอดว่านั่นคือตัวเอง “อัคคี-อนล” ก็ช่างประจวบเหมาะในความหมาย “ไฟ” และจะยังเจ้าของชื่อที่เขาอยากเห็นใบหน้าของเธอนัก เจ้าของชื่อที่ทำให้หัวใจของเขากระตุกวาบอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน เจ้าของนามนี้คือใครมีตัวตนอยู่จริงหรือไม่ หรือความฝันแปลกประหลาดของเขานั้นเพียงเพราะเขากินมากจึงฝันมากไปเท่านั้น

“เจ้าตะวัน.. คุณมีตัวตนอยู่จริงหรือเปล่า”

ท้องทะเลปั่นป่วนด้านหน้าดั่งเป็นคำตอบ อนลเบนกายออกห่างหน้าต่างและจัดการถอดเสื้อผ้าออก ความใคร่รู้ความสงสัยในสิ่งที่เห็นรวมทั้งคำตอบที่เหมือนจะนึกเองเออเอง แต่ลึกๆ แล้วนั้นเขาไม่อาจปฏิเสธได้ว่าเขาต้องการไปให้ถึงยังจุดนั้นโดยเร็ว เพราะทั้งนายเข้มที่มาตายแบบปริศนา ทั้งความฝันของเขา และทั้งเธอที่เขาเห็น ทั้งหมดนั่นยิ่งกระตุ้นให้เขาอยากรู้อยากเห็นว่าใต้ผืนน้ำนั้นมีอะไรซุกซ่อนอยู่ และหาก “เจ้านาง” มีจริงดังตำนาน สิ่งที่เธอเฝ้าไว้นั้นจะล้ำค่าปานใดและมันคุ้มค่าจริงหรือไม่ถึงทำให้มีผู้เสี่ยงไป.. ตาย.. ตั้งมากมาย