ตอนที่ 5

ใบหน้าขาวซีดไร้สีเลือดของผู้ที่อยู่ด้านล่างกำลังแหงนมองร่างที่ค่อยๆ ลอยขึ้นสู่ด้านบนผิวน้ำอย่างช้าๆ ดวงตาสีขุ่นเป็นฝ้าขาวแฝงแววความเศร้า.. กี่บาปกรรมที่ต้องก่อ กี่ชีวิตที่ต้องสังเวยให้กับความโลภอันไม่มีที่สิ้นสุดของมนุษย์ และกี่วันเวลากันที่เธอต้องรอคอย

นิ้วมือซีดเซียวกำแน่นเข้าหากันจนเส้นเลือดบริเวณข้อนิ้วเป่งออกจนแทบจะทะลุออกมานอกผิวหนัง ก่อนที่ดวงตาขุ่นฝ้าจะค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำแลปูนโปนด้วยความแค้น ผิวหนังซีดเซียวแปรเปลี่ยนเป็นปริแตกไหม้เกรียม

“เราผิดอันใด เราผิดอันใด.. ไยต้องทำร้าย ไยต้อง.. ฆ่า.. ไยต้อง.. จองจำ..”

เสียงเข่นเขี้ยวขมขื่นรอดออกมาจากริมฝีปากแตกปริเกรอะกรังไปด้วยรอยเลือดสีคล้ำ หยาดน้ำตาสีแดงดั่งโลหิตไหลอาบสองแก้ม ก่อนใบหน้าจะแหงนขึ้นกรีดร้องคร่ำครวญกับโชคชะตาที่ต้องเผชิญ

“กรี๊ดดดดดด...”

บ้านเรือนที่มองเห็นตรงหน้าปลูกสร้างตั้งอยู่เรียงรายสองฝั่งข้างทางเดินเกวียน อาณาเขตของครัวเรือนแบ่งแยกได้ตามขอบเขตรั้ว เล้า หรือคอกสัตว์ที่เจ้าบ้านนิยมเลี้ยงดู บ้างก็เป็นวัว บ้างก็เป็นควาย หรือไม่ก็มี หมู ม้า แพะ เป็ด ไก่ และห่าน ด้านหลังครัวเรือนนั้นเป็นทิวทุ่งนาเขียวขจีกว้างไกลสุดสายตา จำนวนบ้านเรือนเพิ่มจำนวนหนาแน่นขึ้นเมื่อยิ่งเข้าใกล้ชุมชนเมือง อีกทั้งเหล่าไพร่ฟ้าลูกบ้านที่ต่างลงจับปลาแลเก็บผักเก็บหญ้าเพื่อนำพามาเป็นอาหาร ผู้คนยิ้มแย้มแจ่มใสต้อนรับกองเกวียนที่เดินทางรอนแรมมาเยือนถิ่น ราวกับว่าคุ้นเคยกับผู้มาเยือนแลคนแปลกถิ่นแปลกหน้าเป็นอย่างดี

แม้จะเป็นครั้งแรกที่มาเยือน ทว่าคันดินที่สร้างขนาบที่ราบเชิงเขาอันเป็นพระปรีชาสามารถขององค์พ่อขุน ก็ทำให้คนแดนไกลอย่างเขาต้องชื่นชมในพระปรีชาสามารถนั้นเช่นกัน ด้วยผู้ที่เคยมาเยือนอาณาจักรแห่งนี้กล่าวว่า.. พระองค์ทรงเกณฑ์ไพร่พลสั่งสร้างคันดินนี้ ให้ทำหน้าที่ชะลอและบังคับสายน้ำที่จะหลากมาจากภูเขาให้ไหลลงคูเมือง และป้องกันเศษดินเศษหินที่อาจพัดพามาพร้อมกับสายน้ำไม่ให้พุ่งชนและกัดเซาะทำลายเมืองที่เป็นศูนย์รวมแห่งชีวิต

สิ่งที่มองเห็นตรงหน้าประกอบกับความแจ่มใสของผู้คน เป็นสัญญาณให้รู้ว่าการเดินทางรอนแรมตลอดหลายเดือนที่ผ่านมานี้คงใกล้ถึงคราสิ้นสุดแล้ว

ผู้คนมากมายที่เห็นอยู่เบื้องหน้าทำให้หัวหน้ากองเกวียนสั่งให้ขบวนหยุดพักแต่เพียงร่มไม้ด้านข้าง เพราะเป็นครั้งแรกที่เดินทางมาถึงที่นี่ “ตลาดปสาน” ตลาดที่เลื่องลือไปไกลจนถึงเมืองเพชรบุรี “พระร่วงเจ้า” พ่อขุนผู้ปกครองเมืองรุ่งอรุณแห่งความสุขนี้ ทรงมองการไกลว่า “การรบราฆ่าฟันและการรบทัพจับศึก” หาใช่วิธีการเดียวที่จะนำพาอาณาจักรแห่งนี้ให้กว้างไกลและขยายขอบเขตออกไปได้ แต่หากยังมี “การค้าขาย” ที่จะนำพาให้อาณาจักรเจริญรุ่งเรืองไปได้อย่างมิต้องทำให้ไพร่ฟ้าข้าไทแลลูกบ้านลูกเมืองต้องบาดเจ็บล้มตาย การประสานสัมพันธ์กับอาณาจักรข้างเคียงด้วยการค้าจะนำพามาด้วยความเจริญและฝูงท่วยทวยราษฎร์ได้เป็นสุขกันทั่วหน้าทุกผู้ทุกตน

“เจ้าเมืองบ่เอาจกอบในไพร่ลูท่าง เพื่อนจูงวัวไปค้า ขี่ม้าไปขาย ใครจักใคร่ค้าช้างค้า ใครจักใคร่ค้าม้าค้า ใครจักใคร่ค้าเงินค้าทองค้า ไพร่ฟ้าหน้าใส”

ดวงตาคมเข้มทอดมองตลาดด้านหน้าที่เนืองแน่นไปด้วยผู้คน จนอดไม่ได้ที่จะพรรณาถึงคำบอกเล่าที่กล่าวไกลจรดถึงเมืองเพชรบุรีบ้านเรือนถิ่นเกิดของตน

“ท่านอัคคีขอรับ ขนาดเพิ่งมาเยือนถิ่นสุโขทัยเป็นคราแรก ท่านกลับจำท่องโองการแห่งพ่อขุนราวกับเป็นชาวถิ่นนี้ไม่ผิดเพี้ยน”

“หึหึหึ.. ไยจะไม่รู้เล่าพร้าว ในเมื่อพระปรีชาของพระองค์ท่านขจรไกลจรดเมืองนครศรีธรรมราชโน่น ระหว่างทางที่ผ่านมา เจ้าทำราวไม่ได้ยินได้ฟังเลยรึไง หรือว่าเพียงแต่หลับและตื่นเท่านั้น”

ชายหนุ่มที่มีนามว่า “อัคคี” เอ่ยยิ้มๆ กับนายพร้าวคนสนิทของตน หนุ่มรุ่นราวเดียวกันที่ผู้เป็นบิดามารดาชุบเลี้ยงให้เติบโตมาพร้อมๆ กับเขา และในยามที่เขาเลือกที่จะทำการค้าสืบต่อจากบิดา ก็เป็นหน้าที่ของนายพร้าวที่จะต้องติดตามมาจนถึงที่นี่ “เมืองสุโขทัย” นี้ เมืองที่ร่ำลือระบือไกลถึงการค้าขายที่ทำได้อย่างเสรี ใครจะนำสินค้าใดเข้ามาขายหรือแลกเปลี่ยนกันก็ได้ โดยที่เจ้าเมืองสุโขทัยนี้มิได้เก็บจกอบตามขนาดของพาหนะที่ใช้ขนสินค้าเหมือนดังเมืองอื่นๆ ที่เขาเคยไปเยือน

ดังนั้นเขาจึงไม่แปลกใจเลยที่จะเห็นพ่อค้าและผู้คนมากหน้าหลายตาทั้งคนถิ่นนี้และต่างถิ่น อันจะสามารถจำแนกได้จากเครื่องแต่งกายของแต่ละคนมาอยู่ร่วมกันเนืองแน่นในตลาดปสานแห่งนี้ เพราะเขาเองก็ยังใคร่อยากมาเยือนแผ่นดินทองและรุ่งอรุณแห่งความสุขนี้ดูสักครา

“พวกเจ้ารออยู่ตรงนี้ก่อนเถิด ข้าจะเข้าไปถามไถ่ท่านเจ้าของถิ่นดูก่อนว่าสินค้าที่นำมานั้นจะเป็นที่ต้องการของผู้ใดบ้างและควรจักอยู่ในส่วนใดของปสานนี้”

“โธ่! มิเห็นต้องถามต้องไถ่เลยขอรับ สินค้าที่เรานำมาย่อมเป็นที่ต้องการของชาวถิ่นนี้อย่างแน่นอน แพรไหมมีค่าเหล่านี้หากไม่ใช่เมืองท่าชายทะเลคงไม่มีโอกาสได้พบเห็นนอกเสียจากจะเป็นเจ้าเป็นนาย และนายท่านก็เก่งนักในการซื้อหา ข้าเชื่อว่าเพียงนำลงจากเกวียนก็คร้านจะหมดในพริบตา และท่านอัคคีจักต้องได้สินค้าที่ปรารถนาอย่างแน่นอนเช่นกันนะขอรับ”