บทที่ 4

“ห๊า!!!” ฉันอุทานออกมา ปากนี่ค้าง ตาโตเป็นไข่ห่าน สีหน้าตอนนี้คงกำลังอึ้งกิมกี่แบบสุดๆ อยู่แน่นอน จะไม่ให้ฉันตกใจได้ยังไง อยู่ๆ เออเนสก็มาบอกกันโต้งๆ ว่าชอบฉัน ทั้งๆ ที่เราเพิ่งรู้จักกันเมื่อคืน

มิหนำซ้ำตั้งแต่เกิดมา ฉันเคยถูกผู้ชายมาบอกชอบเสียเมื่อไหร่ แล้วยิ่งมีคนหล่อๆ อย่างเขามาบอกว่าชอบ ยิ่งไม่คิดไม่ฝันเข้าไปอีก นั่นทำให้พอฟังจบ ขาฉันก็แข็งทื่อจนต้องหยุดยืนอยู่กับที่

‘เขาชอบเธอตะวัน เออเนสเขาบอกว่าชอบเธอ’ นางฟ้าในชุดสีขาวในตัวฉันพึมพำประโยคนี้

‘เขาโกหกตะวัน ผู้ชายหล่อๆ ที่ไหนจะมาชอบผู้หญิงเฉิ่มๆ บ้านๆ หน้าตางั้นๆ แบบเธอได้ ไม่มีทาง’ นี่คือประโยคของนางมารใส่ชุดดำ ที่พูดกรอกหูอีกข้างของฉันอยู่เช่นกัน

‘แต่เออเนสเขาชอบเธอจริงๆ นะ’ นางฟ้าแสนสวยยังคงเอ่ยในสิ่งที่ฉันหวัง

“ผมชอบคุณจริงๆ เราลองคบกันดูไหม” เออเนสที่ตอนนี้เดินนำหน้าฉันไปสามถึงสี่ก้าว ยังคงเอ่ยถามประโยคเดิม

‘กรี๊ดดด...เขาขอคบกับเธอแล้ว ตอบตกลงไปสิ เร็วเข้า’ นางฟ้าแสนสวยยิ้มร่าดีใจ

‘อย่าตกลงนะ เขาแค่จะมาหลอก เขาไม่ได้รักเธอจริง...โอ๊ย’ ฉันยกมือขึ้นมากำนางมารชุดดำสุดแรงจนร่างเธอสลายไป

“ว่าไงครับ ตะวันพอจะให้คำตอบได้ไหม ว่าเราจะคบกันได้หรือเปล่า” เออเนสคงรู้ตัวว่าฉันไม่ได้เดินตามไป เขาจึงหยุดแล้วหันมามองฉันพร้อมๆ กับรอฟังคำตอบ

ฉันที่ตอนนั้นกำลังก้มหน้ามองผืนทราย ค่อยๆ เงยหน้าขึ้น พร้อมกับสบตาเขาไปตรงๆ ยิ่งมอง เออเนสก็ยิ่งหล่อ เขาสูง หุ่นดี โดยรวมแล้วรูปร่างหน้าตาดียังกับนายแบบ แล้วผู้ชายแบบนี้เหรอจะมาชอบเธอ

“ทำไมคุณถึงชอบฉันจนขอคบ ทั้งๆ ที่เราเพิ่งพบกันยังไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมงด้วยซ้ำไป” ฉันถามออกไปตรงๆ และฉันก็ได้เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของคนที่ฉันถาม ยิ้มแบบนี้ ตอบตกลงซะเลยได้ไหมเนี่ย...หืมม

“เวลาสำคัญด้วยหรือครับ เพราะสำหรับผม ถ้าเจอคนที่ใช่ ต่อให้พบกันแค่นาทีเดียวมันก็คือใช่ และถ้าผมเจอคนที่ใช่ ผมก็อยากมีเธออยู่ข้างๆ ไปตลอดชีวิต” เขาสบตาฉันยามตอบพร้อมกับเดินมาหยุดยืนอยู่ใกล้ๆ และคำตอบของเออเนสก็ทำเอาใจฉันอ่อนยวบจนอยากจะกระโดดเข้าไปกอดแล้วหอมแก้มเขาไปสามสี่ฟอดเพื่อให้รางวัล

“แต่เวลาสำหรับฉันสำคัญ” ใช่…แม้ตอนนี้ใจฉันจะบอกว่าชอบเออเนสมากแค่ไหน แต่ฉันก็ต้องการเวลาเพื่อพิสูจน์ความรักอยู่วันยังค่ำ แล้วเรื่องอะไรจะตอบตกลงไปง่ายๆ ของแบบนี้มันต้องสงวนท่าทีกันบ้างสิ จริงไหมคะ...ทุกคน

“ผมรู้ ผมเลยอยากขอเวลาเพื่อพิสูจน์ตัวเองว่าผมชอบตะวันมากแค่ไหน ให้โอกาสผมได้ไหม” คำตอบของคำถามนี้ ฉันมีอยู่แล้ว และดูเหมือนมันจะมีตั้งแต่เมื่อคืนด้วยซ้ำ (ไหนบอกขอสงวนท่าทีไงยะ...แหม)

“ก็…ได้”

“ชัวร์”

“ชัวร์สิ หรือไม่อยากได้โอกาสที่ว่านั่น” ฉันแกล้งล้อ

“อยากได้ครับ งั้นตอนนี้เราออกเดทกันได้แล้วใช่ไหม” เขาเอ่ยรวบรัด แต่ฉันกลับส่ายหน้าให้

“ยังค่ะ ฉันจะคบกับคุณ ก็ต่อเมื่อคุณเดาใจฉันออก”

“เดาใจ?” สีหน้าของเออเนสที่ฉันเห็นตอนนี้ เขาดูตกใจ แปลกใจอยู่ไม่น้อย

“ใช่…ฉันจะเขียนสิ่งที่ต้องการสิบอย่างลงในแก้ว คุณต้องเดาใจฉันให้ได้อย่างน้อยสามอย่าง ว่าฉันต้องการอะไรบ้าง”

“สามในสิบ ว่าแต่ผมมีผู้ช่วยไหม” ฉันยิ้มกับคำถามของเออเนส เขาเองก็ยิ้ม ยิ่งเขายิ้ม เขาก็ยิ่งมีเสน่ห์ นี่ถ้าควงเออเนสไปหายัยณิศา ดีไม่ดีรายนั้นกรี๊ดบ้านแตกแน่ๆ

“มีสิคะ และผู้ช่วยของคุณคือตัวกับหัวใจ ที่คุณบอกว่าชอบฉัน”

“โอเค ผมเข้าใจแล้ว” เขายิ้มกรุ้มกริ่มออกมาอีกแล้ว เขาจะรู้ไหม ว่ารอยยิ้มนี้ทำให้ฉันใจอ่อนลงไปทุกที

“มีเวลาแค่หกโมงเย็นนี้เท่านั้นนะคะ”

“ครับ” เสียงทุ้มที่แสนจะน่าฟังสำหรับฉันขานรับ ก่อนที่เออเนสจะคว้ามือฉันไปกุมไว้ เวลานี้พระอาทิตย์กำลังทอแสงบนท้องฟ้า จากที่สลัวๆ ก็ค่อยๆ สว่างขึ้น บรรยากาศดูโรแมนติกแบบสุดๆ แต่ฉันกลับไม่หยิบกล้องออกมาถ่ายรูปพวกนี้ไว้เลย โดยเลือกจะเดินกุมมือกับเขาเท่านั้น

หลังจากเดินเล่นเสร็จ เออเนสก็ชวนฉันไปหาข้าวเช้ากินกัน ระหว่างรอข้าวที่สั่งไปมาเสิร์ฟ ฉันก็แวะร้านสะดวกซื้อเพื่อซื้อกระดาษ ปากกา ส่วนแก้วก็ง่ายๆ ฉันใช้แก้วน้ำดื่มในร้านสะดวกซื้อนั่นแหละ

เมื่ออุปกรณ์พร้อม ฉันก็กลับมาที่โต๊ะแล้วเริ่มเขียนสิ่งที่ต้องการ จากนั้นก็ม้วนๆ แล้วหย่อนลงไปในแก้ว โดยมีเออเนสนั่งมองอยู่ห่างๆ เมื่อครบทั้งสิบใบ ฉันก็ปิดฝาทันที แล้วก็เอาแก้วไปฝากกับทางร้านไว้ก่อน

“มิชชั่นเริ่มค่ะ” ฉันเอ่ยยิ้มๆ พอข้าวเช้าที่สั่งไปมาเสิร์ฟก็ลงมือกิน พร้อมๆ กับชำเลืองมองเออเนสเป็นระยะๆ โดยหวังว่าเขาจะอ่านใจฉันออก เพราะไม่อย่างนั้น ฉันต้องกินแห้วเป็นแน่แท้

เมื่อกินข้าวเช้าอิ่ม ฉันก็ขอตัวกลับ เพื่อให้เออเนสได้ทำมิชชั่น โดยนัดหมายว่าเราจะพบกันที่นี่อีกครั้ง ตอนหกโมงตรงตามเวลาท้องถิ่น

พอกลับมาที่เกสเฮาส์ ฉันเอาแต่เดินไปเดินมา ท่าทางกระสับกระส่ายกว่าเมื่อเช้าเสียอีก นั่นเพราะกำลังลุ้นว่าเออเนสจะอ่านใจฉันออกมากแค่ไหน เขาจะรู้ไหมว่าใจฉันนั้นแท้จริงแล้วอยากได้อะไร

ฉันก้มมองเวลาบนนาฬิกาข้อมือทุกๆ สามวินาทีด้วยซ้ำ ใจเต้นโครมครามๆ ลุ้นยังกับรอฟังผลสอบเสียอีก ลุ้นจนตัวโก่งเป็นยังไง เวลานี้ฉันนี่แหละที่กำลังเป็นอยู่

“สาธุ...ขอให้เออเนสเป็นเนื้อคู่ของลูกทีเถอะ นี่ถ้าเขาทายใจลูกได้ ลูกจะ…จะอะไรดีแว๊ เออ…จะรำถวายเลยเจ้าค่ะ” ฉันบนบานศาลกล่าวพึ่งสิ่งศักดิ์สิทธิ์กันเลยทีเดียว

แต่ละนาทีของฉัน มันช่างผ่านไปช้าเสียเหลือเกิน กระทั่งใกล้เวลานัดหมาย ฉันรีบไปยังร้านอาหารทันที ขณะนั่งรอเออเนส ใจฉันเต้นแรงมาก มื้อไม้ก็สั่น ปากแห้งจิบน้ำไปเป็นแก้วก็ยังไม่รู้สึกดีขึ้น ท้องไส้ปั่นป่วนไปหมด ชะเง้อมองหาเขาจนคอจะยาวเป็นยีราฟ ยิ่งนับถอยหลังห้านาทีสุดท้าย ฉันนี่แทบจะเป็นลม

กระทั่งถึงเวลาหกโมงเย็น เวลาไม่ขาดไม่เกินแต่…เออเนสยังไม่มา ใจของฉันสั่นไหว จากที่ลุ้นตอนนี้กลับกลายมาเป็นห่อเหี่ยว นั่นเพราะคิดเองว่าเขาคงล้มเลิกมิชชั่นที่ฉันให้ไปเมื่อเช้าแล้วก็เป็นได้