ตอนที่หนึ่ง ช่วยด้วย2

ตอนที่หนึ่ง ช่วยด้วย

ใครกันนะที่เห็นแก่ความผูกพันครั้งก่อนและยอมเสียสละเวลามาช่วย

เอ๊ะ!...หรือว่าจะไม่ใช่คนมาช่วย แต่เป็นคนที่วางแผนใส่ร้ายต่างหาก

คงไม่ได้พาตัวไปซ้อมหรือทำร้ายร่างกายให้ยอมสารภาพผิดหรอกนะ

ลูกพีชอดหวาดระแวงไม่ได้ จนกระทั่งถูกพาตัวไปนั่งรอในห้องอันเงียบสงบ สองมือก็ยังคงกุมกันไว้แน่นจนชื้นเหงื่อด้วยความไม่สบายใจ

“ลูกพีช เป็นยังไงบ้าง ไม่ต้องกลัวนะ พี่ติดต่อเพื่อนที่ทำงานให้หาทางช่วยแล้ว”

กระทั่งได้ยินเสียงที่มาก่อนตัวทำให้หญิงสาวรีบหันไปมอง เมื่อเห็น ‘กรชวัล’ แฟนคนแรกสมัยยังเป็นสาวแรกรุ่นเดินอย่างเร่งรีบเข้ามาพร้อมจับมือนุ่มมากุมไว้อย่างให้กำลังใจ

ลูกพีชจึงถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

“หนูยังไม่เป็นอะไร แต่พวกเขาขู่ว่าจะขังลืมหากไม่ยอมสารภาพ พี่กร หนูไม่ได้ทำอะไรผิดจะให้ยอมรับได้ยังไง”

หญิงสาวรีบฟ้องขอความยุติธรรม

“ในเมื่อไม่ได้ทำผิดก็ไม่ต้องยอมรับ อีกเดี๋ยวเพื่อนพี่กำลังตามมา เขาเป็นนักกฎหมายประจำสำนักงานต้องมีทางช่วยแน่”

‘กรชวัล’ เป็นรุ่นพี่จึงเรียนจบก่อนพัชร์พิชาหนึ่งปี เขาเป็นคนทำงานเก่งประกอบกับพอมีเส้นสายจึงได้ทำงานเป็นผู้บริหารระดับกลางของบริษัทชั้นนำแห่งหนึ่ง

เมื่อครู่เขาได้ติดต่อกับเพื่อนสนิทด้านกฎหมายที่ทำงานเดียวกันให้มาช่วยเหลือแล้ว

“ขอบคุณพี่กร อ้อ...แล้วก็ขอบคุณที่ช่วยบอกให้พวกเขาปล่อยหนูออกมา อยู่ในลูกกรงนั้นน่ากลัวมาก” ลูกพีชเอ่ยตามความเข้าใจ

แต่เมื่อเห็นท่าทางกระอักกระอ่วนของกรชวัลจึงตระหนักได้ว่าคงไม่ใช่เขาที่เป็นคนช่วยบอกให้ปล่อยเธอออกมาจากหลังลูกกรงนั่น

ถ้าไม่ใช่พี่กรถ้างั้น จะเป็นใคร

“ลูกพีชอยู่ห้องนี้เอง อ้อ...แกก็อยู่ด้วยหรือ”

‘ติณณภพ’ แฟนคนที่สองของพัชร์พิชาเปิดประตูเข้ามาเมื่อเห็นหน้ากรชวัลจึงหยุดยืนอยู่ห่างๆพลางเอ่ยเรื่องสำคัญ

“พี่ติดต่อคนรู้จักหลายคนแล้ว พวกเขารับปากว่าจะช่วยหาทางแก้ไขให้ ไม่ต้องเครียดนะลูกพีช”

“ขอบคุณพี่ติณณ์” ลูกพีชเอ่ยตอบพลางดึงมือออกจากมือของกรชวัล ด้วยผู้ชายทั้งสองคนรู้จักกันดีจึงไม่อยากให้หมางใจกัน

เมื่อคิดไปถึงช่วงนั้นที่ติณณภพฉวยโอกาสเข้ามาดามใจหลังจากเธอเลิกรากับพี่กร เขาเอาใจเธอทุกอย่างหวังช่วงชิงความรัก เธอที่กำลังเสียใจจึงยอมตกลงเป็นแฟน นั่นจึงทำให้กรชวัลไม่พอใจติณณภพมาตลอด

“เอ่อ...ขอโทษที่ขัดจังหวะ ลูกพีช พี่มาแล้ว ไม่ต้องห่วงพี่กำลังให้ทนายติดต่อไปทุกช่องทางเพื่อแก้ไขปัญหา”

จู่ๆ ‘ต้นกล้า’ แฟนคนที่สี่ของเธอก็เปิดประตูเข้ามา หญิงสาวอ้าปากค้างอย่างไม่เชื่อสายตาพลางมองสำรวจหาร่องรอยความเจ็บป่วยบนร่างกายของเขา

ตอนนั้นที่ตัดใจจากเขาโดยยอมก้มหน้าซับน้ำตาแล้วปล่อยให้เขาเข้าใจผิดว่าเห็นแก่เงินและหนีหน้ายามเจ็บป่วยก็รู้สึกผิดมากแล้ว แต่เขาซึ่งอยู่ตั้งไกลยังอุตส่าห์รีบมาช่วยหรือนี่

ลูกพีชมีท่าทีละอายใจแต่ยังไม่ทันได้คิดทบทวนความหลังต่อ ชายอีกคนซึ่งแต่งชุดเต็มยศอย่างเป็นทางการก็เดินเข้ามาพร้อมผู้คุมที่มีท่าทางนอบน้อม

“คุณพัชร์พิชาอยู่ในห้องนี้ พวกเราทำเรื่องประกันตัวไว้แล้ว อีกเดี๋ยวคงเรียบร้อย” ผู้คุมรายงานอย่างสุภาพผิดกับเมื่อตอนที่พูดจาข่มขู่ข่มเหงเธอลิบลับ

“อืม...ขอบคุณมาก” ชายคนดังกล่าวเอ่ยพลางปิดประตูตามหลัง เมื่อเขาเดินมาสบตา หญิงสาวจึงเพิ่งตระหนักได้ว่าคงเป็นเขานั่นเองที่มีอำนาจมากพอจะนำตัวเธอออกมา