ตอนที่สี่ คิดถึงความหลัง (NC)

ตอนที่สี่

คิดถึงความหลัง

พวกเขาทั้งสองคบกันตั้งแต่เรียนหนังสือ ถือเป็นรักในวัยเยาว์ที่สดใสซาบซ่าน กรชวัลเป็นแฟนคนแรกและเป็นคนที่เบิกพรหมจรรย์ของเธอและสอนเรื่องรักใคร่ให้ได้รู้จัก

“โอ๊ย!...เจ็บจะตายแล้ว พี่กรใส่เข้ามาทำไม มันเจ็บ เอาออกไปนะ”

“ใส่เข้าไปแล้วเอาออกไม่ได้ ต้องใส่ให้สุด อีกแปบเดียวก็จะไม่เจ็บแล้วก็สนุก เชื่อพี่สิ”

“เบาหน่อย โอ๊ย!...อย่าเพิ่งขยับ อือ...ยังเจ็บอยู่เลย”

“ได้ ได้ ได้ พี่จะขยับช้าๆ”

ลูกพีชเป็นคนว่าง่ายจึงยอมคล้อยตามและอดทน เมื่อสอดใส่ครั้งแรกได้แล้ว ครั้งต่อๆไปจึงไม่เป็นปัญหา

กรชวัลเช่าหอพักอยู่คนเดียวจึงเปิดโอกาสให้พาสาวคนรักมาร่วมหลับนอนกันเกือบทุกวัน

แน่นอนว่าการร่วมรักในช่วงนั้นย่อมเต็มไปด้วยพละกำลังไม่มีท้อถอย ทั้งความรักในวัยแรกรุ่นช่างไร้ปัญหาและภาระจึงหวานชื่นไม่มีเบื่อหน่าย

ยิ่งเรียนรู้รสเสน่หาแห่งกามา สองหนุ่มสาวยิ่งอยากทดลองความซาบซ่านจนสอดใส่กันทั้งวันทั้งคืนอย่างต่อเนื่องแทบลืมวันเดือนปี

“โอ๊ย!...พี่กรหนูเหนื่อย หมดแรงแล้ว”

“ถ้างั้นขออีกครั้งแล้วค่อยนอนนะ คราวนี้พี่ขอท่ายืนบ้างจะได้โยกแรงขึ้น”

“หนูแสบร่องไปหมดแล้ว อีกครั้งแล้วต้องพอล่ะ”

“ได้ อีกครั้งเดียว”

ครั้งเดียวของกรชวัลไม่เคยมีจริงด้วยเขาติดอกติดใจในช่องทางสีหวานจนสอดใส่อยู่แทบทั้งคืน

“ใครใช้ให้ร่องของลูกพีชตอดดีขนาดนี้ล่ะ นมก็น่าฟัดน่ากินไปหมด พี่ติดใจจนไม่อยากลุกไปเรียนแล้ว”

“อ้าว...กลายเป็นหนูผิดซ่ะอย่างงั้น”

“วันนี้ไม่ต้องเข้าเรียนได้ไหม ฝากเพื่อนจดมาให้”

“ไม่ได้ เดี๋ยวไม่จบ พ่อเสียใจตาย”

ยังดีที่กรชวัลหัวดีและเรียนเก่ง เขาจึงช่วยสอนช่วยติวจนแฟนสาวได้คะแนนดีไปด้วย

หากมิใช่ว่าช่วงหลังจากที่กรชวัลเรียนจบและไปเรียนต่อที่อื่น ลูกพีชซึ่งแวะเวียนไปหาจะเห็นกรชวัลควงสาวอื่นไปกินข้าวและเดินเข้าหอพักไปด้วยกัน

หญิงสาวรอให้เขามาอธิบายแต่แฟนคนแรกกลับเงียบหายไปนานๆจึงจะติดต่อมาทั้งยังไร้วี่แววจะแก้ตัวในเรื่องที่เห็น

ได้เราแล้วคงเบื่อ ไปหากินของใหม่ให้ชุ่มฉ่ำ

หญิงสาวคิดอย่างแง่งอน เมื่อเรียนจบประกอบกับได้รับการตอบรับจากสถานศึกษาที่วาดหวัง ลูกพีชจึงย้ายหนีไปเรียนต่ออีกเมืองและไม่ยอมติดต่อกับเขาอีกเลยทั้งไม่รับฟังเหตุผลใดใดหลังจากนั้น

“ลูกพีชคงไม่รู้ว่าพี่คิดถึงเธอมากแค่ไหน ตอนนั้นพี่แทบบ้าตามหาเธอไปทั่ว แต่เธอช่างใจร้ายใจดำ ปิดการติดต่อทุกทาง กว่าจะได้ข่าวว่าเธอเรียนที่ไหนและตามไปถึง เธอก็เป็นแฟนกับไอ้ติณณ์แล้ว

พี่แทบเสียผู้เสียคนไม่อยากเรียนต่อ ทำไมลูกพีชถึงทิ้งพี่ไปแบบนั้น”

ถ้อยคำต่อว่าของกรชวัลทำให้ลูกพีชเสียใจ ตอนนั้นเธอกำลังใจร้อนหุนหันจึงไม่ไตร่ตรองให้ถี่ถ้วนและไม่ยอมรับฟังคำพูดของเขาสักนิด

ก็เขาไม่มาอธิบายสักคำแล้วจะให้เธอเข้าใจอย่างไร

ช่วงหลังมานี่เองที่เธอเพิ่งรู้ความจริงว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นน้องสาวของเพื่อนร่วมห้องที่สนิทกัน จึงไปไหนมาไหนด้วยกันอยู่บ่อยๆ

แม้ผู้หญิงคนนั้นจะแสดงออกว่าชอบกรชวัล แต่เขาไม่ได้ตอบรับทั้งยังคงพร่ำบอกว่ามีแฟนอยู่แล้ว

อาจด้วยเป็นช่วงเรียนหนักและมีงานต้องส่งมาก ชายหนุ่มจึงชะล่าใจไม่ได้ติดต่อแฟนสาวเท่าที่ควรจึงต้องเสียเธอไปอย่างไม่คาดคิด

นี่แหละนะ ผู้ชาย ชอบคิดว่าผู้หญิงเป็นของตาย พอโดยทิ้งก็ดิ้นพล่าน

ติณณภพ แฟนคนที่สองซึ่งตามมาเรียนที่เดียวกันกับลูกพีชฉวยโอกาสเข้ามาดามใจและติดตามเอาอกเอาใจเธอทุกอย่าง หญิงสาวที่กำลังเสียใจจึงเผลอไผลยอมทอดกายให้เขาเชยชมจนตกลงเป็นแฟนกัน

ภายนอกติณณภพแลสุภาพอ่อนโยนแต่ยามร่วมรักกลับเร่าร้อนเอาแต่ใจ เขาสอนให้เธอใช้ท่วงท่าที่แตกต่างและสุขสมตอดกระตุกอย่างต่อเนื่องจนแทบขาดใจ

“พี่ติณณ์ หนูจะเสร็จอีกแล้ว”

“ปล่อยออกมาเลย อย่ากลั้นไว้ อ้า...ลูกพีช เธอนี่เอาสนุกจริงๆ”

“อื้อ...พี่ติณณ์ เบาหน่อย แรงเกินไปแล้ว”

“ยิ่งแรงยิ่งเสียว เชื่อพี่สิ”

“ซี้ดดด หนูเสร็จอีกแล้ว”

ช่วงนั้นลูกพีชเรียนรู้บทเรียนแห่งกามาอย่างซาบซ่านควบคู่ไปกับการเรียนในชั้นซึ่งไม่หนักมากนัก

โชคดีที่เธอยังไม่ทันได้ปล่อยใจให้กับเขาอย่างเต็มที่ เพราะจู่ๆติณณภพก็ถูกทางบ้านส่งไปเรียนต่อยังแดนไกลจึงทำให้ห่างเหินกัน

“รอพี่นะ พี่จะกลับมาแต่งงานกับเธอ”

คำสัญญาของติณณภพไม่ได้ทำให้ลูกพีชมั่นใจเพราะหลังจากนั้นเขาก็หายไปกับสายลม