ตอนที่สาม ร่วมแรงร่วมใจ3 (กรุบกริบ๗

ตอนที่สาม ร่วมแรงร่วมใจ

หญิงสาวซึ่งพยายามหลับแต่ไม่อาจข่มตาได้แต่นอนเกลือกกลิ้งครุ่นคิดถึงเรื่องร้ายแรงอย่างวิตกกังวล

เฮ้อ!...พวกเขาจะช่วยได้ไหมนะ เรื่องใหญ่ขนาดนี้

เมื่อลืมตามองห้องหรูหราซึ่งตกแต่งอย่างสวยงาม อีกใจกลับคิดไปถึงเจ้าของบ้านซึ่งเป็นแฟนเก่าคนสุดท้าย

ด้วยระยะเวลาเพิ่งผ่านไปไม่นาน หญิงสาวจึงจดจำช่วงเวลาแห่งความหอมหวานได้

“ลูกพีช พี่ชอบเธอ” ถ้อยคำหวานหูพร้อมการเล้าโลมอย่างช่ำชองพาให้เธอเคลิบเคลิ้มไปกับความรัญจวนหวาน จากนั้นครั้งแรกของเธอกับเขาจึงเกิดขึ้นท่ามกลางบรรยากาศฝนพรำในเรือนรับรองกลางสวนอย่างกับพล็อตหนังยอดนิยม

ต้นกล้าลูบไล้โลมเลียทั้งทะนุถนอมพาเธอล่องลอยไปกับสายฝนก่อนจะสอดใส่รุกล้ำสร้างความวาบหวามซ่านเสียว

“ลูกพีช ไม่คิดว่าตัวเล็กๆแบบนี้แต่นมกลับใหญ่เต็มไม้เต็มมือน่าขยำขนาดนี้ แล้วข้างล่างยังแน่นตอดดีไม่มีแผ่ว แบบนี้จะไม่ให้พี่ทั้งรักทั้งหลงได้ยังไง” ต้นกล้าโยกร่างเชื่องช้าเป็นการหลอกล่อในช่วงแรก

“เชอะ ผู้ชายเวลาอยากได้ก็พูดรับปากทุกอย่างแหละ หากได้จนเบื่อก็คงทิ้งขว้างในสักวัน”

แม้ที่ผ่านมาเธอจะเป็นฝ่ายทิ้งแฟนเก่าทุกคน แต่หญิงสาวก็เคยรับรู้มาว่าไม่อาจให้พวกเขาได้ดั่งใจเร็วและบ่อยเกินไป เธอจึงประวิงเวลาจนถึงวันที่ต้นกล้าทนไม่ไหว

“พี่ไม่มีวันทิ้งลูกพีช ขอเพียงเธอไม่ทิ้งพี่ไปก็พอ”

ไม่คิดว่าในที่สุดถ้อยคำหนักแน่นนั้นจะกลายเป็นจริงเพราะเธอเป็นฝ่ายเดินจากมาโดยไม่ติดต่อกลับไปอีกเลย

เฮ้อ...นอนได้แล้ว ยัยบ้า

มีเรื่องใหญ่จนเอาตัวไม่รอดขนาดนี้ยังมัวแต่คิดถึงผู้ชาย

แล้วก็คิดแต่เรื่องบนเตียงเสียอีก

ดูสิ...เพิ่งคิดถึงแค่คนเดียวยังแฉะขนาดนี้ ถ้าคิดครบทุกคนที่นอนคงเปียกชุ่ม

เลิกคิดได้แล้ว

ลูกพีชพยายามข่มตาและหลับไปในที่สุด

ชายหนุ่มทั้งสี่ต่างแยกย้ายไปจัดการงานส่วนที่ตนรับผิดชอบแล้วกลับมารวมตัวกันอีกครั้งเมื่อหญิงสาวตื่นขึ้นในตอนสาย

กรชวัลยกอาหารหน้าตาน่ากินเข้ามาให้หญิงสาวถึงเตียงนอนพลางทำท่าจะป้อนจนลูกพีชต้องตวาดไล่

“ไม่เอา พี่กรออกไปก่อน หนูยังไม่ได้ล้างหน้าแปรงฟันเลย น่าเกลียดจะแย่”

“ไม่น่าเกลียดสักหน่อย ไม่เห็นต้องอายเลย พี่อุตส่าห์ออกไปซื้อของมาทำให้ลูกพีชกิน ลองชิมดูสิ เดี๋ยวนี้ฝีมือของพี่ระดับเชฟยังต้องยกนิ้วให้เชียวนะ”

“แต่หนูยังไม่ตื่นดีอ่า” ลูกพีชไม่ได้รับรู้ว่าหน้าตางัวเงียยามตื่นนอนของเธอกลายเป็นท่าทางแสนยั่วยวนเพียงใด

ยัยลูกพีช ยั่วขนาดนี้ เดี๋ยวพี่ก็กินแทนข้าวเสียนี่

กรชวัลมองเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งของต้นกล้าที่เมื่อคืนหญิงสาวหยิบมาใส่ส่งๆก่อนจะล้มตัวลงนอนพลางแลบลิ้นเลียปากด้วยความหิวกระหาย

กระดุมหลุดจนเห็นนมเกือบครึ่งเต้าแล้ว ยัยลูกพีช

โอ๊ย!...หิวโว้ย อยากกินนมเป็นอาหารเช้า

ลูกพีชเห็นสายตาโลมเลียจึงเพิ่งรู้ตัวรีบห่มผ้าให้สูงขึ้นแล้วผลักร่างสูงให้ออกห่าง

“พี่กรออกไปรอข้างนอกก่อน ขอหนูอาบน้ำแปบ”

“ไม่ต้องอาบหรอก เมื่อก่อนพวกเราก็เมาขี้ตาตื่นมาเพิ่มพลังกินข้าวกันบนเตียงแล้วก็ออกกำลังกายต่อจนน้ำทั้งของเธอและของพี่กระจายเต็มที่นอนไปหมด”

“พูดบ้าอะไร พี่กร นั่นมันตั้งนานมาแล้ว”

หญิงสาวเขินอายแทบมุดหน้าลงในผ้าห่มเพียงคิดถึงความคึกคักในช่วงวัยรุ่น