พ่อเลี้ยงบำเรอกาม /9

กระทั่งตอนนี้...

แสงดาวกำลังทำให้เขาคิดถึงเธอขึ้นมาอีก

“จัดการกับตัวเองให้เรียบร้อย แล้วกลับบ้านไปซะ”

“ทำไมต้องไล่ เมื่อกี้เรายังมีความสุขร่วมกันอยู่ดีๆ” เธอย้อน

“เพราะเรากำลังทำผิด” ปรมัยตวัดตาคมกริบวาวโรจน์มองเธอ เวลานี้เขาเกิดความโกรธ โกรธที่เด็กบ้านี่ทำให้คิดถึงนาถตยาขึ้นมา หลายๆ อย่างที่เหมือนกัน โดยเฉพาะเซ็กซ์ มันทำให้เขาฉุนเฉียวและเกรี้ยวกราด

“อย่าคิดว่าจะมีการรับผิดชอบเกิดขึ้นเชียว ต่อให้พรหมจรรย์เธอหนาเป็นฟุตแล้วถูกฉันทำลายมาหยกๆ ก็อย่าหวังจะมัดฉันได้ จำใส่สมองอันน้อยนิดของเธอไว้ด้วยแสงดาว ที่ฉันทำไม่ใช่เพราะพิศวาส แต่ทำเพราะทนลูกยั่วของเธอไม่ได้เท่านั้น กลับไปอยู่ในที่ของเธอซะ แล้วอย่าเสนอหน้ามาที่นี่อีก”

แสงดาวถึงกับอึ้ง ความเสียใจพุ่งพล่านจนอกร้อนผ่าว แต่เธอกลับยิ้มบางๆ ออกไป

“ดาวไม่สนหรอกค่ะว่าพี่ปิงจะด่าแรง ทำร้ายหัวใจดาวสักแค่ไหน ดาวสนแต่ว่า...พี่ปิงเป็นผัวดาวแล้วเท่านั้น”

“หน็อย...”

แสงดาวถูกกดไว้ใต้ฝักบัว ปรมัยถูคราบคาวกามาออกจากร่างของเธอ เขาไม่สนว่าเธอจะปากดีแค่ไหน แต่หลังจากนี้เขาจะไม่ยอมให้เธอมาที่นี่อีกเป็นอันขาด

“โอ๊ย! พอแล้วๆ” เธอสำลักน้ำไปหลายอึกเพราะมัวแต่ตกใจกับการกระทำของเขา

ปรมัยยอมปล่อยมือ แล้วกระตุกผ้าขนหนูที่มีอยู่บนชั้นพร้อมจะใช้งานได้เสมอโปะไปบนหัว

“เช็ดเนื้อเช็ดตัวแล้วออกมาใส่เสื้อผ้าเก่ากลับไปบ้านเสียที ยิ่งเธออยู่นานเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งรำคาญเธอมากขึ้นเท่านั้น”

ว่าแล้วก็เดินย่ำเท้าออกไป

ทว่า...

ปรมัยต้องชะงักกึกอยู่ตรงนั้น ดวงตาของเขาเบิกกว้างอย่างตระหนก ไม่คิดว่าจะมีใครอีกคนนั่งรออยู่ในห้อง หลังจากตั้งสติได้ก็กวาดตามองหาเทวา ไอ้หมอนี่มันทำหน้าที่บกพร่องอย่างร้ายแรงทีเดียว แล้วมันหายหัวไปไหนของมัน

“เทพเขาก็ทำหน้าที่ของเขาดี แต่พี่ดื้อรั้นจะขึ้นมาเอง” สุดารัตน์กล่าวเสียงนุ่ม

“พี่ดาจะมาทำไมไม่บอกผมก่อน แล้วนี่มากับใคร ที่นี่มีแต่ควันบุหรี่ไม่ใช่สถานที่ที่พี่ดาควรย่างกรายเข้ามาด้วยซ้ำ”

“พี่มาหายัยดาว พี่โทร.หาแก แต่แกไม่รับสายพี่ก็เลยร้อนใจว่าแกอยู่ที่นี่หรือเปล่า”

“เอ่อ...” ปรมัยพูดไม่ออก

“ปิง” สุดารัตน์ขยับตัวเข้ามาใกล้ “แสงดาวมาที่นี่หรือเปล่า” น้ำเสียงของเธอนั้นเรียบเรื่อยจนคนฟังถึงกลับต้องถอนใจ

“มาครับ”

“แล้วแสงดาวอยู่ที่ไหน”

คำถามต่อไปทำให้ปรมัยเงยหน้าขึ้นกว่าเดิม สุดารัตน์ยกมือขึ้นลูบแก้มสากๆ ของเขา เธอมองราวกับพินิจพิจารณา ชายหนุ่มหลุบตาลงอีกครั้งก่อนจะหันไปเปิดประตูห้องน้ำ ขณะเดียวกันคนที่อยู่ในนั้นก็ดึงประตูเปิด

ปรมัยสบตาแสงดาวนิ่ง สาวน้อยกะพริบตาแล้วมองเลยร่างสูงออกไปเห็นคนเป็นแม่ยืนอยู่

“แม่!!” เธอไม่คิดว่าแม่จะมาที่นี่ ออกจะตกใจอยู่ไม่น้อย ดวงตากลมโตก็ยิ่งโตเต็มมากกว่าเดิม “แม่มาทำไม”

“แม่โทร.หา ดาวก็ไม่รับสาย แม่เป็นห่วงก็เลยตามมาดู” สุดารัตน์กวาดตามองเรือนร่างของแสงดาว และเรือนผมที่เปียกลู่ “ดาวอาบน้ำรึ”

“ค่ะ” แสงดาวยอมรับก่อนจะตวัดตามองปรมัย เขามองเธออยู่ก่อนแล้ว มองด้วยแววตาที่ผิดแผกไปจากเดิมคล้ายๆ กับเป็นห่วงเธออย่างสุดซึ้ง

“ทำไมต้องอาบน้ำ”

“ที่นี่เหม็นควันบุหรี่จะตายไป แม่ไม่น่าจะมา มันไม่ดีต่อสุขภาพของแม่นะคะ”

“แม่ถามว่า...ทำไมดาวต้องอาบน้ำ”

เสียงของสุดารัตน์ดังขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย แสงดาวนิ่งอึ้งไม่รู้จะตอบอะไร

“แสงดาวเป็นโคโยตี้แทนคนประจำครับ พอทำงานเสร็จ ผมก็เลยให้เธออาบน้ำ”

สุดารัตน์มองอกเสื้อเชิ้ตของปรมัย

“ปิงก็อาบด้วยเหมือนกันรึ”

ชายหนุ่มอึ้งไป เขาไม่มีคำพูดใดที่จะปฏิเสธความผิดของตัวเอง ปรมัยไม่ใช่คนไม่กล้ายอมรับความผิด เขาเป็นผู้ชายอกสามศอกที่พร้อมจะรับผิดชอบทุกการกระทำ แต่ในกรณีนี้มันติดตรงสัญญาบางอย่างที่ทำร่วมกันไว้กับสุดารัตน์

“แม่มารับดาวแล้ว เรากลับกันเถอะค่ะ” แสงดาวคล้องแขนแม่แล้วพาเดินไปที่ประตู

“ดาวอยากกลับแล้วจริงๆ รึ” คนเป็นแม่ถามย้ำ

“ค่ะ” แสงดาวตอบทันที

“งั้นเรากลับบ้านกัน” สุดารัตน์ดึงแขนออกจากการคล้องแล้วเดินนำหน้าคนเป็นลูกลงไปชั้นล่าง สภาพของเธอตอนนี้ดูแข็งแรงกว่าเดิมมาก ท่วงท่าการเดินที่สง่าผ่าเผยสมกับเป็นเศรษฐีนีหม้ายชื่อดังของจังหวัด

คนที่เดินตามหลังต้อยๆ ก็น่ารักน่ามองทุกย่างก้าว แต่ทว่าหัวใจของแสงดาวเวลานี้ไม่สดใสเหมือนที่เคย เธอรู้สึกผิดทั้งที่ก่อนหน้านั้นกล้าหาญชาญชัยเหลือเกิน อยากได้ก็ต้องได้ แต่พอได้มาแล้วกลับสำนึกขึ้นมาว่าไม่ควร

ถ้าแม่ไม่มาหาวันนี้ เธออาจจะไม่รู้สึกอะไรแบบนี้

แต่เพราะเปิดประตูแล้วเจอแม่ หลังจากเสร็จภารกิจทางเพศกับสามีของแม่มาหยกๆ แสงดาวจึงตะขิดตะขวงใจมากกว่าที่คิดไว้

รถคันใหญ่ราคาแพงเคลื่อนตัวออกไป สองแม่ลูกนั่งเงียบกริบอยู่ทางตอนหลัง แสงดาวหงุดหงิดใจที่แม่ไม่ยอมพูดอะไร ทั้งที่ปกติเธอเบื่อแสนเบื่อเมื่อแม่สั่งห้ามโน่นนี่นั่นตลอด เธอตัดสินใจเปิดปากซักถาม

“แม่ไม่เห็นต้องห่วงดาว ดาวบอกแล้วว่าจะมาที่นี่ แม่ก็อนุญาตแล้ว”