พ่อเลี้ยงบำเรอกาม /24

“หยุดฟังดาวก่อนจะไม่ได้ยินเสียงดาวอีก” เธอบอก

“ทำไม เธอจะฆ่าตัวตายประชดฉันหรือไง”

“ดาวไม่ทำอะไรโง่ๆ แบบนั้นหรอกค่ะ ดาวแค่เห็นว่าเราอยู่บ้านเดียวกัน เรื่องนี้ดาวต้องบอกพี่ปิง”

ปรมัยมองเธอเต็มตา เขาคิดไปต่างๆ นานาว่าเธออาจจะท้องและกำลังบอกข่าวดีแก่เขา

ใช่...มันเป็นข่าวดีสำหรับเขา

แต่...

“มีอะไร”

“ดาวจะไปเรียนต่อเมืองนอก”

มันไม่ใช่ข่าวดีที่เขาอยากฟัง แม้มันจะฟังเหมือนข่าวดีก็ตามเพราะเธอเกิดอยากเรียนต่อขึ้นมาตอนนี้

“มหาวิทยาลัยในประเทศมีเยอะแยะ จะไปเรียนต่อเมืองนอกให้เสียดายเงินไปทำไม”

“ดาวอยากเรียนต่อที่ออสเตรเลีย ดาวดูไว้แล้ว ส่งใบสมัครแล้วด้วย ดาวจะไม่รบกวนพี่ปิงเรื่องเงินหรอกค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วง”

“ฉันถามว่า...มหาวิทยาลัยบ้านเรามีเยอะแยะ ทำไมต้องไปเรียนเมืองนอก” เขาส่งเสียงดัง

“ก็ดาวอยากไป”

“บ้าฉิบ!! จะไปอยู่ยังไงคนเดียว” เขาเป็นห่วงเธอ

“ดาวอยู่ได้” แสงดาวขยับเข้าไปใกล้เขา เธอจับมือเขาเป็นสัมผัสแรกในรอบ 7 วันนี้ “ให้ดาวไปเถอะนะคะ ขอร้อง” เสียงของเธอสั่นเครือระคนออดอ้อน คนฟังก็ใจอ่อนยวบ ยิ่งเห็นน้ำตาที่เกือบจะรินไหลเป็นทางยาว หัวใจของปรมัยก็เจ็บปวด

“เธออยากไปจากฉันงั้นหรือ” กว่าปรมัยถามคำถามนี้ออกมาได้ ปลายจมูกของเขาก็แสบร้อน

“เราทะเลาะกันมา 7 วันเต็มๆ”

“เราต้องปรับตัวเข้าหากันให้มากกว่านี้สิ”

เธอส่ายหน้าพร้อมกับน้ำตาที่รินไหลออกมาเป็นทางยาว

“พี่ปิงไม่รักดาว” เธอสะอึกสะอื้น

“รู้ได้ยังไง” เสียงของเขาแหบแห้งเหมือนคนป่วย

แสงดาวเงยหน้าขึ้นสบตาเขาผ่านม่านน้ำตา ใบหน้าของเขาพร่าเลือนแต่ยังกระจ่างชัดอยู่ในหัวใจของเธอเสมอมา

“ดาวไม่อยากบังคับพี่ปิงอีกต่อไปแล้ว”

“เรื่องหัวใจ ใครบังคับกันได้”

“ดาวไม่อยากเป็นตัวถ่วง ดาวอยากไปเรียนไกลๆ เวลาจะช่วยรักษาแผลใจของดาว ฮือ...ฮึก”

ปรมัยใช้นิ้วหัวแม่มือกรีดน้ำตาออกจากสองแก้ม แล้วจูบหน้าผากเกลี้ยงหนักๆ

“ทำไมเธอไม่ฟังฉันบ้าง”

“เวลาอยากฟัง พี่ปิงก็ไม่อยากพูดนี่คะ”

“ตอนนี้ไง...ฉันอยากพูดจะแย่แล้ว”

หญิงสาวถอนใจ เขาก็คงจะพูดไปตามความต้องการของแม่กระมัง ที่ทำอยู่ทุกวัน ยอมอยู่บ้านเดียวกัน ยอมให้คนตราหน้าว่าเกาะเธอกิน เพราะแสงดาวเป็นผู้หญิงตัวคนเดียวไม่มีที่พึ่ง เธอรู้ว่าเขาต้องทนกับปากคนมากขนาดไหน ซึ่งเธอก็เห็นใจ

“พี่ปิงไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบดาวตามที่แม่ขอร้องหรอกค่ะ แม่ต้องเข้าใจเราแน่ๆ ไม่ต้องห่วงนะคะ”

“เด็กโง่”

ปรมัยจูบปากอิ่ม เป็นจูบที่เต็มไปด้วยอารมณ์ ไม่มีความรุนแรงเอาแต่ใจ มีแต่ความรักและโหยหา

“ฉันอยู่ที่นี่ ยอมให้ชาวบ้านนินทาเพราะอะไร เธอคิดได้ยังไงว่าคนอย่างฉันจะทำเพื่อคนอื่นขนาดนี้ ฉันก็มีศักดิ์ศรีเหมือนกันนะ” พูดราวกับน้อยใจ

“แล้วทำไมล่ะคะ”

“ก็เพราะฉัน...รักเธอไงเด็กโง่”

แสงดาวตระหนกตกใจจนตัวแข็ง เธอได้ยินอะไรนะ หรือร้องไห้ซะจนหูหนวกได้ยินอะไรแปลกๆ อีกแล้ว

“พูดอีกทีสิคะ”

ปรมัยประคองดวงหน้าหวานของคนที่เขาขาดเธอไม่ได้ ต่อให้ต้องทะเลาะกันก็ยังอยากอยู่ใกล้ๆ ยังอยากดูแลและเป็นห่วงเรื่อยไป ถึงวันนี้เขาคงต้องพูดมันออกไปก่อนจะสาย

“ฉันรักเธอ รักมาตลอด เพียงแต่ฉันไม่ชอบพูด ชอบที่จะแสดงออก ซึ่งเธอก็โง่เกินกว่าจะรู้”

จูบแก้มนุ่มทั้งซ้ายและขวา จูบปลายจมูกโด่งเล็ก และจูบเปลือกตาบางใสทั้งสองข้าง

“ได้ยินมั้ย ได้ยินหรือยัง”

“พี่ปิง...โอว์...ดาว...ดาวไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้” เธอเลยทำอะไรไม่ถูก เงอะๆ งะๆ และละอายแก่ใจ

เธอนี่มันโง่แสนโง่จริงๆ

“มันไม่สายไปใช่มั้ย”

“ไม่ค่ะ ไม่สายแน่นอน เพราะดาวไม่เคยหยุดรักพี่ปิงได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว แต่...”

แสงดาวมีท่าทีเปลี่ยนไป เธอดูเหมือนคนคิดหนัก ตรองไม่ตกและลำบากใจสุดๆ เขาเลยใจแป้ว

“แต่อะไร”

“เรื่องเรียนดาวไม่เปลี่ยนใจนะคะ ดาวอยากไปเรียนเมืองนอกจริงๆ”

“ทำไม ทั้งๆ ที่ฉันรักเธอออกขนาดนี้ เธอยังคิดจะทิ้งฉันไปอีกเหรอ” วาจาตัดพ้อนั้นกรีดหัวใจของเธอไม่ต่างกัน

“ดาวจะไปสร้างอนาคตของดาว แล้วจะกลับมาแต่งงานกับพี่ปิงไงคะ”

“อนาคตของเธอก็คือฉัน”

“อนาคตของดาวก็มีพี่ปิงอยู่ในนั้น แต่พี่ปิงจะให้ดาวเกาะพี่ปิงไปจนตายหรือคะ ดาวอยากเรียน อยากทำงานดีๆ อยากทำให้แม่กับพี่ปิงภูมิใจ และชาวบ้านก็จะหุบปากเมื่อดาวกลับมาแต่งงานกับพี่”

“เธอจะยิ่งสูงส่ง ในขณะที่ฉันดูต่ำเตี้ยเรี่ยดิน”

“ดาวเชื่อว่าพี่ปิงไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นแน่ บ้านนี้ก็ใช้เงินพี่ปิงถอนเพียงแต่คนนอกไม่รู้เรื่อง นะคะพี่ปิง มหาวิทยาลัยในบ้านเมืองเราก็ดี แต่ดาวอยากมีประสบการณ์นอกตำราไปพร้อมๆ กับทฤษฎีในตำรา ที่ออสเตรเลียมหาวิทยาลัยเขาดังมากนะคะ นักศึกษาไทยไปเรียนที่นั่นเยอะ ดาวสัญญาจะไม่ทำให้พี่ปิงผิดหวังค่ะ”

ปรมัยสวมกอดแสงดาวแนบแน่น เขาไม่อยากปล่อยเธอไป แต่เหตุผลของเธอก็ยากที่จะปฏิเสธ อนาคตไม่ใช่อยู่ที่ความรักอย่างเดียวแต่ยังมีอีกหลายด้านมากมายนับไม่ถ้วน แสงดาวคิดถูกแล้ว และหน้าที่ของคนรักก็คือต้องสนับสนุนเธอต่อไป