พ่อเลี้ยงบำเรอกาม /22

“เหรอคะ” แสงดาวพยักหน้าเข้าใจ คุยโทรศัพท์ในนี้ไม่รู้เรื่องแน่ๆ เพราะเสียงดนตรีดังกระหึ่ม อรทัยจึงออกไปโทร.ข้างนอก

“น้องดาวมาเที่ยวที่นี่บ่อยหรือครับ”

“ค่ะ” แสงดาวไม่ขยายความ

“ที่นี่ใหญ่โตหรูหราดีนะครับ ท่าจะแพง”

“คงไม่เท่าไหร่มั้งคะ เพราะดาวเองไม่เคยเสียเงินสักครั้ง” แสงดาวยิ้มบางๆ ตอนนั้นเธอก็ยกแก้วน้ำส้มขึ้นจิบเพราะรู้สึกกระหายน้ำ ในนี้มีควันบุหรี่มากทำเธอคอแห้งเป็นผุยผง

อภิรักษ์เห็นดังนั้นก็ลอบยิ้มพึงพอใจ

“ทราบว่าเจ้าของผับนี้เป็นพ่อเลี้ยงของน้องดาวหรือครับ”

รู้ดีซะด้วย

“ใช่ค่ะ ทัยบอกหรือคะ”

“ครับ เอ่อ...ในนี้ควันบุหรี่เยอะนะครับ ผมเองก็ไม่ชอบสูบบุหรี่ ได้กลิ่นแล้วแสบคอไปหมด”

“ค่ะ” เธอตอบสั้นๆ ไม่ออกความเห็นให้ยืดยาว ไม่ชอบสายตาของอภิรักษ์เลย จ้องมาเหมือนจะกลืนกินเธอไปทั้งตัว อยากบอกเหลือเกิน ‘ฉันมีเจ้าของแล้วย่ะ’ คงได้แค่คิด เพราะยังไม่รู้อนาคตจะถูกทิ้งไว้ที่ตรงไหน

พอไม่มีอะไรจะพูด เธอก็นั่งจิบน้ำส้มหวานเย็นให้ชื่นใจ จิบไปจิบมาก็รู้สึกมึนๆ งงๆ วางแก้วน้ำส้มแล้วมองผู้คน ภาพตรงหน้าก็เริ่มจะพร่าเลือน จากคนมากมายก็เห็นเป็นสัตว์ประหลาด ตัวอะไรไม่รู้กำลังโยกไปมา

เธอตกใจรีบลุกขึ้น หมายจะกลับขึ้นห้องทำงานของปรมัย แต่เพียงแค่ขยับตัว ร่างอิ่มสวยก็เซถลาลงไปบนตักอภิรักษ์

“โอย”

“น้องดาวเป็นอะไรไปครับ”

“ดาวรู้สึกไม่ค่อยสบายค่ะ จู่ๆ ก็เวียนหัวตาลายไปหมด”

“งั้นพี่จะพาออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์ข้างนอกนะครับ” ว่าแล้วอภิรักษ์ก็พยุงแสงดาวให้ลุกขึ้น

“แสงดาว!!” เสียงคนคุ้นเคยทำให้แสงดาวเพ่งมอง ร่างกายส่วนที่เบียดกับอภิรักษ์ร้อนวูบวาบ ทว่าเธอกลับรู้สึกดีอย่างไม่น่าเชื่อ จนต้องขยับไปชิดมากกว่าเดิม

“แสงดาว!!!” คราวนี้นอกจากเสียงห้าวห้วนแล้วยังมีมือมากระชากเธอไป

“อะไรกันนี่คุณ” อภิรักษ์ตะโกนลั่นแข่งกับเสียงเพลง

“กูควรจะถามมึงมากกว่า เสือกมายุ่งกับเมียกูทำไม”

ปรมัยตามลงมาเพราะเธอหายไปนาน แล้วเห็นภาพเธอกำลังนั่งอยู่บนตักผู้ชายอื่น เขาเกิดอาการลมออกหูผสมลมบ้าหมูจนแทบจับไอ้งั่งนี่ทุ่มลงกับพื้น

“เมีย?”

“ใช่ แสงดาวเป็นเมียกู” เวลานี้ร่างของหญิงสาวอยู่ในวงแขนของปรมัย เธอเงยหน้ามองเขายิ้มตาใส ยกมือขึ้นลูบแก้มผสมกับหัวเราะแผ่วๆ

“บ้าเอ๊ย!!”

“ขอโทษครับ คือผมไม่ทราบจริงๆ”

เมื่ออภิรักษ์เห็นชายฉกรรจ์มายืนข้างหลังปรมัยหลายคน เขาก็รู้ชะตาของตนว่าต้องทำยังไงจึงจะหนีมัจจุราชตรงหน้าได้

“สั่งสอนมัน” คำสั่นสั้นๆ ได้ใจความก็ทำให้อภิรักษ์เบิกตาโพลนละล่ำละลักขอโทษขอโพยยกใหญ่ ก่อนที่ปีกทั้งสองข้างจะถูกหิ้วออกจากผับ

“เฮียผมขอโทษ มีคนแนะนำผมว่าเด็กคนนี้ขายตัว ผมก็จ่ายเงินซื้อเธอ ผมไม่รู้ ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมขอโทษ” ไม่ทันแล้ว ร่างของอภิรักษ์ตะโกนโวยวายจนกระทั่งออกไปนอกผับ

“เฮีย! ฮิ ฮิ ฮิ เฮียขา ทำไมเฮียล้อหล่อ”

ปรมัยพยายามแกะมือหนวดปลาหมึกออกจากเอว แต่หญิงสาวก็ไม่ยอมปล่อย ท่าทางไม่มีสติเหมือนคนเมาเหล้า แต่ก็แปลกที่ไม่มีกลิ่นเหล้า

“ยัยบ้า! นี่เธอกินอะไรเข้าไป ไอ้ชั้นมันผสมเหล้าสูตรอะไรให้เธอกินนี่ฮึ”

“ไม่ๆๆ” นิ้วชี้ส่ายไปมาแทบจะจิ้มตาเขา “ไม่ได้เมาเหล้า แต่เมา...เมารัก”

“ไม่เมากะผีน่ะสิ ออกไปห่างจากตัวฉันหน่อยได้มั้ย ชาติก่อนเป็นปลาหมึกหรือไงนี่” แกมือซ้าย มือขวาก็กอดหมับ

“ใช่ๆ เป็นปลาหมึก”

“อย่ายียวนนะ ฉันยังไม่ได้เคลียร์เรื่องบ้าๆ กับเธอเลย ทำไมถึงไปนั่งตักไอ้งั่งนั่นได้ฮึ อยากนักหรือไง ถึงจะเอาไม่เลือกคนแบบนี้น่ะฮึ”

“ฮื้อ รักเดียว...ใจเดียว”

ปรมัยแกะมือกาวออกจนได้ เขาจับมือทั้งสองข้างของเธอแน่นกันไว้ก่อน ใบหน้าของแสงดาวแดงก่ำ นัยน์ตาฉ่ำเหมือนคนจะร้องไห้ แต่ไม่ใช่ ซ้ำรอยยิ้มนั้นก็ยังเหมือนคนเมายา

ยา?

“นี่เธอ...” เขาจ้องเข้าไปในดวงตาคู่สวย “โดนยาสั่ง?”

“อือ...ปล่อยมือดาว ดาวอยากกอดเฮีย”

“เฮียบ้าเฮียบออะไรเล่า เรียกให้เหมือนเดิมหน่อย”

“...” แสงดาวเอาแต่ส่ายหน้า

“ห่าเอ๊ย!!! ใส่อะไรให้เธอกินนะ” เขามองเธออีกรอบ ก่อนจะดันเธอให้ถอยไปนั่งบนโซฟา “รออยู่ตรงนี้นะยัยตัวแสบ ถ้าเธอไม่แรดลงไปข้างล่างนั่น ก็ไม่เป็นแบบนี้”

เขาเอ็ด แล้วปล่อยมือบาง เมื่อเห็นว่าแสงดาวไม่พุ่งเข้าหาก็เดินไปคว้ามือถือบนโต๊ะแล้วกดหาใครบางคน รอจนปลายสายตอบรับ ก็กำลังจะเริ่มบทสนทนาแต่หันมามองหญิงสาวให้แน่ใจ

แต่แล้ว...

“เฮ้ย!!!”

แสงดาวตอนนี้เปลือยเปล่าอยู่ตรงหน้า พอเขาหันมาเธอแอ่นอกเบียดเต้านมกับร่างกายเขา

“ดาวร้อนเหลือเกิน ช่วยดาวด้วย”

ปรมัยกดสายทิ้ง แล้วกอดเธอไว้ด้วยความสงสาร นี่ถ้าเขาไม่ลงไปเจอเธอจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้

‘ไอ้เทพมันหายหัวไปไหนวะ ไม่ดูแลคุณหนูดาวเลย’

ความจริงก็คือ เทวาถูกสาวๆ รุมล้อมเปย์เครื่องดื่มให้เขานานาชนิดก็เลยไม่มีเวลาจะสอดส่องดูแลคุณหนู และไม่เห็นแสงดาวลงมาด้วย